Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο συμφέροντα. Δυστυχώς, εμείς οι νεοέλληνες, αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής με έναν άγονο (πολλές φορές και επικίνδυνο) συναισθηματισμό τον οποίο πολλάκις εκμεταλλέυτηκαν οι ισχυροί για να σύρρουν το λαό μας σε προδιαγεγραμμένες ήττες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις. Δύο φορές μέσα σε 25 χρόνια, από το 1921 μέχρι και το 1945 η Ελλάδα βρέθηκε να αγωνίζεται, με ανυπολόγιστες θυσίες του λαού μας, για τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας οδηγούμενοι στη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 και σε ένα προσχεδιασμένο εμφύλιο πόλεμο αρχής γεννομένης από τα Δεκεμβριανά το 1944...
Αιτία αυτών των καταστροφικών για το λαό μας συρράξεων υπήρξε ο διχόνοια και ο συναισθηματισμός του λαού... Στην πρώτη περίπτωση, θρυαλίδα των εξελίξεων υπήρξε η αποχώρηση του Ελευθερίου Βενιζέλου από την κεντρική πολιτική σκηνή το Νοέμβριο του 1920 μετά την ήττα του στις εκλογές τις οποίες ο ίδιος προκάλεσε εκτιμώντας ότι μετά την Συνθήκη των Σεβρών, την πραγμάτωση της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ο λαός θα τον αναδείκνυε παμψηφεί πρωθυπουργό δεδομένου ότι κυβερνούσε με τα όπλα της Αντάντ (κίνημα Εθνικής Αμύνης στην Θεσσαλονίκη κ.λ.π.) και με το λαό διχασμένο σε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες από το 1915... Οι αντίπαλοί του αν και επικράτησαν με το σύνθημα της αποστράτευσης (ο Ελληνικός Στρατος πολεμούσε ασταμάτητα από το 1912), συνέχισαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία, χωρίς διεθνή ερείσματα αφού η Αγγλική πολιτική είχε μεταστραφεί στο μεταξύ με την παλινόρθωση του Γερμανόφιλου Κωνσταντίνου. Έτσι, οι παμπόνηροι Βρετανοί αθέτησαν τις (μυστικές) συμφωνίες με τον Βενιζέλο για παραχώρηση της Κωνσταντινούπολης και της Ανατολικής Θράκης στην Ελλάδα. Και αξιοποίησαν την κοντόφθαλμη πολιτική του Γούναρη με την εκστρατεία στο Σαγγάριο, το καλοκαίρι του 1921, για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους στην πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης...
Στη δεύτερη περίπτωση, ο αδελφοκτόνος εμφύλιος που ακολούθησε την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων τον Οκτώβριο του 1944, επιβλήθηκε για την αποτροπή μιας πιθανής επικράτησης του ΕΑΜ και την ένταξη της Ελλάδας στο Σοβιετικό μπλοκ. Βεβαίως, με τη συνθήκη της Γιάλτας, ο Στάλιν είχε ήδη δεχθεί την επικυριαρχία των Βρετανών στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ΚΚΕ, χωρίς στοιχειώδη επίγνωση των γεωστρατηγικών παραμέτρων που καθόριζαν το μέλλον της χώρας, σύρθηκε σε ένα εμφύλιο πόλεμο, αφοπλισμένο (Συμφωνία της Βάρκιζας) και χωρίς την υποστήριξη του "πατερούλη" ο οποίος την κρίσιμη στιγμή φρόντισε να κλείσουν τα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία και να αφήσει τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού στο έλεος των αμερικάνικων ναπάλμ... Είχε προηγηθεί η αλλαγή φρουράς με την ανάληψη απο τους αμερικανούς της "προστασίας" της Ελλάδας από τους μέχρι τότε επικυρίαρχους Βρετανούς.
Η συναισθηματικότητα του λαού μας, Ελλαδιτών και Κυπρίων, απέτρεψε και την Ένωση της Ελλάδα με την Κύπρο το 1964, με ευθύνη του τότε Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου και παρά την αντίθετη γνώμη του τότε Ελλαδίτη Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος εγκαίρως είχε διαγνώσει την ιστορική ευκαιρία και ήταν έτοιμος να την αξιοποίησει δεδομένης της γραμμής που είχε επικρατήσει στην αμερικανική εξωτερική πολιτική εκείνη την εποχή προκειμένου να εντάξει τη μεγαλόνησο στο ΝΑΤΟ, διά της ενώσεως με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Σοβιετικής επέκτασης στη Μεσογείο μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου...
Και έτσι, αντί να αποκτήσει ρόλο η Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, οδηγηθήκαμε, 10 χρόνια μετά, και με την αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στην Κυπριακή Τραγωδία...
Σήμερα, 200 χρόνια μετά την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα, φαίνεται ότι οι συνθήκες είναι και πάλι ευνοϊκές για τη χώρα. Οι γεωοικονομικές ανακατατάξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, το κέντρο του κόσμου, και η αντιδυτική κατεύθυνση που έχει πάρει το τουρκικό καθεστώς, καθιστούν την Ελλάδα, αν τολμήσουν οι πολιτικοί μας και ακολουθήσει ενωμένος ο λαός πέρα από στείρους συνασθηματισμούς, κλειδί για τον έλεγχο του σύγχρονου κόσμου από τη θαλάσσια δύναμη (ΗΠΑ) στην προσπάθειά της να περιορίσει την επέκταση Ρωσίας και Κίνας. Η Ελλάδα οφείλει να αντιληφθεί, επιτέλους, ότι στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Και το συμφέρον της χώρας ήταν ανέκαθεν με την εκάστοτε μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Αρκεί να αντιληφθεί τη σημασία του "οικοπέδου Ελλάδα" και του "οικοπέδου Κύπρος" και να λάβει τα αντίστοιχα ανταλλάγματα για τη συμμετοχή της στην εξαγγελθείσα "Συμμαχία των Δημοκρατιών".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου