Μαντινάδες γραμμένες πριν από 6 χρόνια, μετά το δημοψήφισμα και την υποταγή των κυβερνώντων στα κελεύσματα του Σόιμπλε...

Πεθαίνει η χώρα σύντροφε, το βλέπεις και το βλέπω

δυο μαντινάδες θα σου πω να 'ρθεις εκεί που στέκω:

Οι Βάρβαροι ζυγώνουνε, θέλουνε να μας φάνε

και στη "διαπραγμάτευση" κάποιοι τους προσκυνάνε...

Μαχαίρια ακονίζουνε για να μας μακελέψουν

καζάνια παραγγέλνουνε για να μας μαγειρέψουν.

Τα μάτια που δεν βλέπουνε όσα πρέπει να δούνε

σε λίγο θα δακρύζουνε και θα μετανοούνε.

Λόγια πολλά, διαρροές βλέπουμε και θα δούμε

γιατί πρέπει τα πρόβατα ήρεμα να σφαγούνε.

Το σφάγιο ανήσυχο αν είναι ανοστεύει

το κρέας του, και το φαί καλό δεν ξετελεύει.

Το ξέρουν κι ηρεμιστικές ειδήσεις μας ταΐζουν

και μυστικά οι δόλιοι μαχαίρια ακονίζουν.

Οι λάμες σπινθιρίζουνε απάνω στα ακόνια

κι άκουσα πως παράγγειλαν δυο φορτηγά λεμόνια.

Ο Σόιμπλε παράγγειλε το κρέας λεμονάτο

μισοψημένο, αίματα το πιάτο να 'ν' γεμάτο!

Αυτά θωρώ συν-Έλληνες και λέω είναι λάθος

με Χούντα παρομοίωση να γίνεται με πάθος.

Δεν είναι Χούντα το λοιπόν, είναι λεηλασία

όπως εκείνη πού 'γινε με τη Σταυροφορία.

Εμπήκαν πάλι Βάρβαροι στην Πόλη, σφάζουν, καίνε

κι εκείνοι που τους κάλεσαν να έρθουν, μυξοκλαίνε...

... και λεν "διαπραγμάτευση κάνουμε κάθε ώρα

δεχθείτε μέτρα Έλληνες για να σωθεί η χώρα".

Πρόβατα μπεμπενίζουνε και λένε "ας σφαχτούμε

αν είν' η χώρα να σωθεί χαλάλι να χαθούμε".

Εγώ σας λέω ο "τρελός" πως χάθηκε η χώρα

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΕΙ ΠΕΘΑΝΕ κι ΑΤΑΦΗ είναι τώρα.

Πάει, εβγήκε η Ψυχή, έμεινε το κουφάρι

κι οι Ύαινες μαζεύονται ποια θα το πρωτοπάρει.

Όσοι την αγαπήσανε το πτώμα ας το πάρουν

σωστά να το κηδέψουνε, στον Τάφο να το βάλουν.

Να μη το φαν οι Ύαινες, κι αν ο Θεός φροντίσει

θα 'ρθει η μέρα κι ο καιρός πάλι να τ' Αναστήσει.

Και μέχρι να 'ρθει η στιγμή, για Νέα Παρουσία

καθείς να κάνει ό,τι μπορεί για αυτοπροστασία.

Γιατί αν λείψουν οι καλοί μάστορες πώς θα γίνει

πάλι ταχιά Νέα Αρχή σαν θα ´ρθει η Γαλήνη;

Γι' αυτό το λέω ορθά κοφτά κι ας παρεξηγθούνε

τα λόγια μου διχάστικα, αν ίσως ακουστούνε:

Καθένας ως πρέπει Έλληνες πρώτα πολλούς ας σώσει

κι ύστερα για υπόλοιπους ό,τι μπορεί ας δώσει.

Φωλίτσα όσοι έχουνε λερώσει μια συγγνώμη

οφείλουν αν Ενότητα φωνάζουνε ακόμη.

Λάθος π' αναγνωρίζεται, σίγουρα συγχωράται

κι όποιος κι αν είν' που το 'κανε, φίλος καλός λογάται.

Όποιος σε άλλους φόρτωμα κάνει τα κρίματά του

είναι δειλός και σίγουρα δεν είναι στα καλά του.

Κι αν ίσως πάλι του δοθεί καινούργια ευκαιρία

τα ίδια και χειρότερα κάνει, ενοχή καμία!

Τα είπα και ξαλάφρωσα σε φόρμα μαντινάδας

ζωή σε μας συντρόφια μου εις μνήμη της Ελλάδας!

Ο Καζαντζάκης για τον Χριστό και την Κρήτη...

 Άκου το λοιπόν!! Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ήρθαν όλα τα έθνη_ άσπρα, μαύρα, κίτρινα, _ για να τον καλωσορίσουν.

Την ώρα που πέθανε, πήγαν πάλι όλα τα έθνη να τον αποχαιρετήσουν. Πήγε και η Κρήτη.

Μαυρομαντηλωμενη, χαροκαμενη, Μεγαλομάτα. Απόμεινε παράμερα, τελευταία, που να προβάλει αυτή με τα μεγάλα έθνη; 

Με την Αγγλία, με την Ρουσια, με την Αμερική;

Περίμενε να φύγουν όλα για να ζυγωσει, να προσκυνήσει κι αυτή τα αιματωμενα πόδια

Βραδιάζει πια, όλη τη μέρα ο ήλιος έσκισε τις πέτρες, το δειλινό μαζωχτηκαν σύννεφα, σκοτείνιασε ο ουρανός, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταλες, δεν ήταν σταλες, ήταν δάκρυα. Άνοιξε ο Θεός τα μάτια, ξεχώρισε μέσα στο συθαμπο και στη βροχή, μια μαυροφορα, θαρεψε πως ήταν η Παναγία!!!

Μάνα!!! Φώναξε. Η Κρήτη σήκωσε το κεφάλι, αστραπή έσκισε τον ουρανό, το πρόσωπο της φωτίστηκε. _ Χριστέ !! Φώναξε ανοίγοντας την αγκάλη, δεν είμαι η Παναγία, είμαι η Κρήτη. _ Κι ακούστηκε ευθύς η φωνή του Χριστού: Έλα!!! 

Ζυγωσει η Κρήτη τρεμαμενη, αγκάλιασε τον Σταυρό, φίλησε τα καρφωμένα πόδια , το στόμα της γέμισε αίματα.

_Χριστε μου, μουρμουρισε, που με αφήνεις;_

Κι ακούστηκε πάλι η φωνή από το Σταυρό.

_Μην κλαίς, σήκωσε το δεξο χέρι σου , κοίτα!! _ Σήκωσε η Κρήτη, μέσα στις αστρσπες, το δεξο χέρι _ και τι να δει; Στο πιο αρχοντικο της δάχτυλο, στο δαχτυλιδα , έλαμπε ένας Χαλκας. Αρραβωνας, Χριστέ μου!! Φώναξε κι η καρδιά της έτρεμε, Χριστέ μου!! Για Χαλκας αλυσίδας; _ 

Ο Χριστός χαμογέλασε, έγειρε το κεφάλι, έβγαλε μια ψιλή φωνή, τι είπε; Η Κρήτη δεν άκουσε.( Αρραβώνας Χριστέ μου , για χαλκας αλυσίδας; ) Ξαναφωναξε. Κανένας δεν αποκρίθηκε. Ξαναφωναξε. Κανένας!!!

Καπετάν Μιχάλης.

Τότε που υπήρχαν Έλληνες... Μια ιστορία από το "μακρινό" 1976 για τον Μάνο Χατζηδάκη και τη Μαρίζα Κωχ!

Tο 1976 η Ελλάδα αποφάσισε να επανεμφανιστεί στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον μετά την αποχή της προηγούμενης χρονιάς, όταν θέλησε να καταγγείλει τον Αττίλα στην Κύπρο και την παρθενική εμφάνιση της Τουρκίας στο θεσμό. 

Το τραγούδι της δεύτερης συμμετοχής ήταν επιλογή του Μάνου Χατζιδάκι ως διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος. Επρόκειτο για ένα μοιρολόι της μαυροφορεμένης Μαρίζας Κωχ που μιλούσε για την στρατιωτική εισβολή και το δράμα του Κυπριακού λαού. 

Το «Παναγία μου – Παναγία μου», προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και τάραξε τα νερά της Γιουροβιζιον.

Η Μαρίζα Κωχ, σε συνέντευξη της αποκάλυψε το παρασκήνιο της ανάθεσης από τον Μάνο Χατζιδάκι, που ήταν ο διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος τότε. 

Όλα έγιναν μέσα σε ένα βράδυ, όταν την πήρε τηλέφωνο ο Χατζιδάκις και της είπε ξεκάθαρα να φύγει αμέσως για την Χάγη μαζί με ένα λαούτο μόνο. 

Ήθελε το τραγούδι μέσα σε ένα βράδυ, για να προλάβουν να κατοχυρώσουν την συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό. Μαζί με τον Μάικ Ροζάκη, έγραψαν μέσα από το τηλέφωνο το τραγούδι «Παναγία μου – Παναγία μου». Όταν το περιεχόμενο του τραγουδιού έγινε γνωστό, οι Τούρκοι που ζούσαν μόνιμα εκεί, έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας...

Στις 3 Απριλίου 1976, η Μαρίζα Κωχ απτόητη βγήκε να τραγουδήσει στη σκηνή, ενώ την συμβούλευαν να μην το τολμήσει, αφού διέτρεχε άμεσο κίνδυνο η ζωή της. 

Οι διοργανωτές, την πληροφόρησαν λίγα δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί, ότι υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής απέναντι της με εντολή αν χρειαστεί να την πυροβολήσει. Εκείνη όμως έκανε δυο βήματα, αγνοώντας τις απειλές και βρέθηκε στην σκηνή τραγουδώντας ένα μοιρολόι που εξιστορούσε τις θηριωδίες των Τούρκων απέναντι στον κυπριακό λαό.

Οι οδηγίες του Μάνου Χατζιδάκι δεν αφορούσαν μόνο την ερμηνεία, αλλά και το όλο στήσιμο της πάνω στη σκηνή: “Μόνο στο τέλος του τραγουδιού, στην τελευταία κορόνα, να απλώσεις τα χέρια για να φανεί το πένθος μας για την Κύπρο”.

Διότι, σύμφωνα με τον Χατζιδάκι και την Κωχ, 

το φόρεμα που φόρεσε το βράδυ του διαγωνισμού, δεν ήταν ένα ένδυμα απλής επίδειξης, αλλά ένδειξη πένθους και θρήνου.

Η τουρκική τηλεόραση δεν μετέδωσε την ελληνική συμμετοχή και εκείνη την ώρα μετέδωσε πρόγραμμα με τον χορό της κοιλιάς. Η Ελλάδα πήρε την 13η θέση το διαγωνισμό, συγκεντρώνοντας μόλις 20 βαθμούς, οι οκτώ εκ των οποίων ήταν από τη Γαλλία. Επίσης, έλαβε πέντε από την Ιταλία, τέσσερις από την Ισλανδία, δύο από το Βέλγιο κι έναν από την Πορτογαλία. Η θέση, ήταν το τελευταίο που απασχολούσε τους συμμετέχοντες στην ελληνική αποστολή. 

Κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα, ο Μάνος Χατζιδάκις με επιστολή που απέστειλε στον Τύπο ξεκαθάρισε:

 “Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας, για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Eurovision και για το ότι δεν έγινε “δημοκρατικότερα” η επιλογή, ώστε “να πετύχουμε”. Πουθενά δε διάβασα τη μόνη, τη μία και τη σωστή άποψη. Ότι δε διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση. Λάβαμε μέρος, διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία. Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει και δε μας έκαμε εκ των υστέρων να ντραπούμε. Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουν, μια κι εγώ προσωπικά σαν υπεύθυνος, πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού“....

Από: Χρυσάνθη Τορνεσάκη.

via Daily Trivia (The Group) - 

@Γιώργος Παπαδογιάννης