Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

16/10/2012 - Εκδήλωση στο Πολυτεχνείο Κρήτης για την Ελληνική ΑΟΖ

Η εκπομπή "Το Πολυτεχνείο στο Ραδιόφωνο" του Ράδιο Μαρτυρία 95,5 διοργανώνει εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΟΖ
ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΣΗΜΕΡΑ
Θεσμική, γεωπολιτική και οικονομική διάσταση

Εισηγούνται και απαντούν:


 
Λυγερός Νίκος
Φώσκολος Αντώνιος

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο του Κτηρίου Επιστημών, στην Πολυτεχνειούπολη, Κουνουπιδιανά την Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 18:30 

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Η μάχη της Παιδείας και η εξημέρωση του Θηρίου...

Τον τελευταίο καιρό, λόγω συγκεκριμένων επαγγελματικών επιλογών, βρίσκομαι να κολυμπώ στα βαθιά νερά των εκπαιδευτικών πληροφοριακών συστημάτων και πώς αυτά μπορούν να αλλάξουν το τοπίο του εκπαιδευτικού συστημάτων αρχής γενομένης από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευσης. Διευκρινίζω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι προσεγγίζω την έννοια του πληροφοριακού συστήματος ως συνάρθρωση υλισμικού, λογισμικού και "βιολογισμικού". Τον τελευταίο αυτό όρο επινόησα και ανέφερα σε παλαιότερη ανάρτησή μου, για να περιγράψω τον κοινωνικό χώρο, τους ανθρώπους ως κοινότητα, που η κλασσική ανάλυση συστημάτων βλέπει ως "περιβάλλον" ενός πληροφοριακού συστήματος υιοθετώντας μια τεχνοκρατική προσέγγιση των πραγμάτων.

Ταυτόχρονα με αυτές τις αναζητήσεις λόγω επαγγέλματος, βιώνω και ο ίδιος στο χώρο εργασίας μου και στον περίγυρό μου την οργή της εκπαιδευτικής κοινότητας έναντι εκείνων που κατεδαφίζουν κατακτήσεις γενεών. Πολλές από αυτές θεμελιώθηκαν με την ίδια τη ζωή κάποιων που έπεσαν αγωνιζόμενοι αφήνοντας σε εμάς τους επόμενους ως κληρονομιά και παρακαταθήκη το έργο τους. Ονόματα πολλά, τα περισσότερα τελείως άγνωστα στους πολλούς...

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα φαίνεται να ψυχορραγεί. Ασθένειες σοβαρές δεν διαγνώστηκαν εγκαίρως και μόλυναν ζωτικά του όργανα. Ίσως, μάλιστα, κάποιες από αυτές να οφείλονταν και σε κάποιας μορφής "βιολογικό πόλεμο" από κέντρα που ξέρουν πώς αποδομώντας την παιδεία ενός λαού, μιας κοινωνίας, διαλύεις τον μηχανισμό αναπαραγωγής της και την αποστερείς από το πεδίο διαμόρφωσης νέων μορφών ύπαρξης για την αποτελεσματική προσαρμογή της σε ένα δυναμικό οικοσύστημα. Κι όταν αυτή η κοινωνία έχει αναφορά σε μια παράδοση που θέτει την παιδεία διαχρονικά ως, θα τολμούσα να πω, αυτοσκοπό και πηγή κάθε κοινωνικού νοήματος, τότε τα πράγματα αποκτούν μια άλλη, ιδιαίτερα τραγική διάσταση...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, νομίζω αποκτά άλλο νόημα ο "πόλεμος", όπως αυτός που χρόνια διεξάγει η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας με αντίπαλο το εξαρτημένο πελατειακό κράτος και τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του. Διότι αυτός ακριβώς είναι ο αντίπαλος. Όχι τα πρόσωπα που ο αντίπαλος έστρεψε εναντίον μας και τα οποία πλέον αντιλαμβάνονται καθαρά ποιος φταίει και με ποιος τρόπους "διαιρεί για να βασιλεύει"... Και είναι σημαντικό, τούτη την ώρα, να καταλάβουμε ότι δεν πολεμούμε μόνο εμείς (όσοι το κάνουμε γιατί υπάρχουν, και δεν είναι λίγοι, και οι "ρεαλιστές"...). Υπάρχουν και άλλοι. Και στους χώρους εκείνους που υποτίθεται ότι μας υπονομεύουν... Υπάρχουν και αγωνίζονται. Υπάρχουν και ασφυκτιούν βλέποντας τους "συναδέλφους" τους να προτιμούν το "έτοιμο" και το "εύκολο", το "ξένο" ενώ οι ίδιοι πασχίζουν, όπως και οι ρομαντικοί της Πληροφορικής, για ένα καλύτερο σχολείο, ή έστω τη διάσωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία, τη βιολογία, τις ξένες γλώσσες, την ιστορία, τη γλώσσα μας...

Ο αντίπαλος, το πελατειακό κράτος, οι αλλοδαποί προστάτες, δανειστές και εντολείς του, οι ημεδαποί αξιωματούχοι του (πάντα αναλώσιμοι) και ο συρφετός των τυμβωρύχων που σκυλεύουν τα "μνήματα", οργανώνουν, το βλέπουμε όλοι καθαρά, την τελική αναμέτρηση. Τη "μάχη όλων των μαχών". Και επιλέγουν συνειδητά και μελετημένα να δώσουν αυτή τη μάχη στο πεδίο της οικονομίας. Επιστρατεύοντας όλα τα μέσα που διαθέτουν. Τον κατά "ξηρά" (πολιτική), "θάλασσα" (δικαιοσύνη), "αέρα" (ΜΜΕ) και "διάστημα" (στο πεδίο των εννοιών, των λέξεων) στρατό τους που χρόνια συντηρούν με δικά μας έξοδα, χωρίς εμείς να το συνειδητοποιούμε...

Σας καλώ να δούμε υπ' αυτό το πρίσμα τον αγώνα που χρόνια τώρα διεξάγει ο κλάδος μας, η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας.  Ο αγώνας μας αρθρώνεται σε θεματικές "εκστρατείες" ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας, την διαθεσιμότητα "εθελοντών" κ.λ.π. Σε κάθε "εκστρατεία" δίνονται πολλές "μάχες", άλλες χάνονται άλλες κερδίζονται. Άλλες στην "ξηρά", άλλες στη "θάλασσα", άλλες στον "αέρα" άλλες στο "διάστημα".

Η πρώτη και κρισιμότερη "εκστρατεία" είναι αναμφίβολα η "εκστρατεία της εκπαίδευσης". Στο ξεκίνημά της, ένας καλός συνάδελφος την αποκάλεσε pcστρατο. Τότε, δεν είχα συνειδητοποιήσει το νόημα αυτής της λέξης... Η "εκστρατεία της εκπαίδευσης" είναι ακόμη σε εξέλιξη. Αν κάποιος επιθυμεί να ενημερωθεί σύντομα γι' αυτήν μπορεί να δει μια ευσύνοπτη και σχετικά πρόσφατη "ανταπόκριση" από το μέτωπο. Εκεί θα δει αυτά που γράφονται  παραπάνω: Τις μάχες σε "ξηρά", "θάλασσα", "αέρα" και "διάστημα", τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις αναδιπλώσεις του αντίπαλου, τις κινήσεις του σώματος των "εθελοντών" άλλοτε για να "κυκλώσουν" τον αντίπαλο, άλλοτε για να αποφύγουν "ενέδρες" κ.λ.π. κ.λ.π. Ο στόχος της "εκστρατείας" είναι σαφής, όσον κι αν κάποιοι προσπαθούν να τον αλλοιώσουν: Η διασφάλιση υψηλού επιπέδου Πληροφορικής Παιδείας στην νέα γενιά της χώρας.

Όμως, άνοιξα πολλές παρενθέσεις και πρέπει σιγά σιγά να καταλήγω. Αν η παιδεία είναι το κορυφαίο για το λαό μας επίτευγμα μιας κοινωνίας και ο τρόπος που αυτή η κοινωνία υπάρχει και εξελίσσεται, αν εκεί βρίσκονται οι μεγάλες επιτυχίες του ελληνισμού διαχρονικά, τότε προς τα εκεί οφείλουμε να κινηθούμε, όσοι δεν καταθέτουμε τα όπλα. Όσοι δεν συνθηκολογούμε με το Θηρίο. Όσοι συνειδητοποιούμε ότι ο Ξένιος Δίας δεν κατακεραύνωνε τον ξένο αλλά τον αφιλόξενο. Όσοι γνωρίζουμε ότι Έλληνας και Βάρβαρος δεν είναι ανθρώπινες ράτσες αλλά δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι τρόποι νοηματοδότησης του βίου. Ο πρώτος δημιουργεί Πολιτισμό και κάνει το "ζώο" Άνθρωπο. Ο δεύτερος κάνει το "ζώο" αιμοβόρο θηρίο...

Σήμερα η βαρβαρότητα δεν διστάζει να ενδυθεί την "Ελληνική χλαμύδα". Δεν αναφέρομαι μόνο σε ένα πεδίο σφετερισμού της ελληνικότητας. Αναφέρομαι σε πολλά. Υπάρχει ένα πολύ Ελληνικό ποίημα γι' αυτό που θέλω να πω:



Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο ποιητής είναι Έλληνας ή Βάρβαρος "με χλαμύδα". Το ποίημα το αντιλαμβάνομαι απολύτως Ελληνικό. Αυτό κρατώ. Δεν ξέρω και για εκείνον που ανέβασε το video αν υποκρίνεται... Το ψευδώνυμό του με προβληματίζει. Την πράξη την καλοσωρίζω και τον ευχαριστώ.

Είμαι βέβαιος πως οι Έλληνες όπου γης μπορούμε και σίγουρα θα βρούμε τον τρόπο να δώσουμε τη μάχη εκεί που μόνο νίκες έχουμε μέχρι σήμερα σημειώσει. Στο πεδίο της Παιδείας. Εκεί θα βρούμε κι εμείς οι Πληροφορικοί την έμπνευση και το κλειδί για να προασπίσουμε το δικό μας "κάστρο", την Πληροφορική. Ένα κάστρο με πολλές επάλξεις και έναν ισχυρό προμαχώνα: την Πληροφορική Παιδεία! Ας κρατήσουμε με σθένος όλοι και όταν δοθεί το σύνθημα, θα έρθει κι εκείνη η ώρα, να κάνουμε την μεγάλη έφοδο με στόχο όχι να αφανίσουμε το Θηρίο. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και έργο Βαρβάρων... Ο στόχος μας είναι να το εξημερώσουμε και να θέσουμε τις δυνάμεις του στην υπηρεσία της Ζωής, όχι του Θανάτου.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε; Πώς;

Δεν ξέρω. Δεν είμαι καν σε θέση να φανταστώ ποιος θα προτείνει την αποτελεσματική λύση αυτού του γρίφου. Αυτό που ξέρω είναι σε αυτό το "παιχνίδι ζωής και θανάτου", κάθε παίχτης ξεκινά από την "προσωπική του πίστα" ασκούμενος στην προσωπική του "εξημέρωση" με την πολύτιμη βοήθεια φίλων, συντρόφων, οικογένειας καθώς κι εκείνοι ασκούνται παράλληλα. Συχνά-πυκνά, ως αποτέλεσμα αυτών των επιμέρους "ασκήσεων", εμφανίζονται αξιόλογοι "παίχτες" που οργανώνουν καλύτερα τη δράση στο "κυρίως παιχνίδι" και πιστεύω ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να τους διακρίνει κανείς γύρω του και να ενωθεί μαζί τους. Όποιος ψάχνει βρίσκει... Το τι θα κάνει με τους συμπαίχτες του και το αν τελικά θα επιτευχθεί ο κοινός στόχος όλων των επί μέρους ομάδων, μικρών και μεγάλων, είναι αδύνατον να προβλεφθούν λόγω της ίδιας της φύσης του παιχνιδιού. Το τι θα συμβεί αν χάσουμε, είναι δυστυχώς τελείως καθαρό για όλους... Η ιστορία διδάσκει, πάντως, ότι σε όλες τις ανάλογης ιστορικής σημασίας αναμετρήσεις, το Θηρίο αναδιπλώθηκε, δεν εξημερώθηκε. Και επανήλθε κάποια στιγμή, όπως και τώρα. Τι θα συμβεί αυτή τη φορά; Θα τα καταφέρουμε ή θα αφήσουμε τα δύσκολα για κάποια επόμενη γενιά; Η διαίσθησή μου μού λέει ότι αυτή τη φορά μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα. Ειδικά εμείς οι Πληροφορικοί το ψυλλιαζόμασταν από καιρό...

Καλή Δύναμη σε όλες και όλους για τη νέα σχολική χρόνια!