Παραμένω "αθεράπευτα" αριστερός και πατριώτης, γι΄ αυτό και αγωνίζομαι για την Ελλάδα μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες

Ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν κάποιοι καλοί φίλοι που γνωρίζουν τις αριστερές καταβολές μου το ότι βρέθηκα υποψήφιος και πλέον και μέλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Κι όμως. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι με ανάλογη διαδρομή που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο και μάλιστα πολύ πιο πριν. Όπως ο Παναγιώτης Σγουρίδης και ο Δαμιανός Βαφειάδης, από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ. 

Θα αναφέρω ακόμη ένα παράδειγμα γνήσιου αριστερού πατριώτη που έβαλε στην άκρη -ισμούς για να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την Ελευθερία της Κύπρου. Αναφέρομαι στον Βάσω Λυσσαρίδη, μέλος αρχικά του ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Διαφώνησε με την ουδέτερη στάση των Κυπρίων Κομμουνιστών όσον αφορά τον αγώνα της ΕΟΚΑ για ελευθερία και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Έβαλε την πατρίδα πάνω από ιδεολογίες και αγωνίστηκε μαζί με τους "δεξιούς" για την Κύπρο.

Είναι δύσκολο για όσους δεν έχουν γνώση της ιστορίας να κατανοήσουν τη στενή σχέση του εθνικού ζητήματος με το κοινωνικό ζήτημα. Τη στενή σχέση της εθνικής απελευθέρωσης με την κοινωνική χειραφέτηση. Ίσως δεν έχουν μελετήσει επαρκώς τους κλασσικούς (Μάρξ, Έγκελς, Λένιν, Γκράμσι, Λούξεμπουργκ, Τσε Γκεβάρα κ.λ.π.). Αδυνατούν επίσης να κατανοήσουν τη σημασία της ενεργούς συμμετοχής στην πάλη που διεξάγεται στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους, όπως μας δίδαξε ο Αλτουσέρ καθώς και το ρόλο του Κράτους όπως ειδικότερα επεξεργάστηκε ο μαθητής του Νίκος Πουλαντζάς.

Εν πάσει περιπτώσει, παραμένω αθεράπευτα αριστερός και πατριώτης. Γι´ αυτό και επιμένω στην επιλογή μου να συνταχθώ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση. Το τρίπτυχο, δηλαδή, που εκφράστηκε με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη. Ας ξαναδιαβάσουν αυτή τη διακήρυξη όσοι παλιοί σύντροφοί εξακολουθούν να προβληματίζονται από τις επιλογές μου.

Η Ελπίδα ήρθε! Και δεν είναι μόνη της...

Ο Ελληνικός λαός μίλησε: Δίνοντας την καθαρή πρωτιά στο Σύριζα. Η ελπίδα είναι εδώ! Ο λαός μας είχε την υπομονή που απαιτεί η προσήλωση προς τους δημοκρατικούς θεσμούς αλλά και τη φρόνηση να γυρίσει την πλάτη στην τρομοκρατία της Συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Κλειδί των εξελίξεων αποδεικνύονται και πάλι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ήταν εκείνοι που με τη σθεναρή στάση τους άνοιξαν το δρόμο προς τις εκλογές. Και είναι εκείνοι που σήμερα αναδεικνύονται σε ρυθμιστές των εξελίξεων για το καλό του λαού και της πατρίδας, για την προοπτική μιας Ευρώπης των Λαών, των Κρατών Εθνών και όχι των Τραπεζιτών. Μαζί, λοιπόν, με την Ελπίδα, ήρθε και το Καλό, το Αναγκαίο Καλό, που θα διασφαλίσει την ομαλή πορεία προς την αποτίναξη των μνημονιακών δεσμών, την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και την ανάταξη της οικονομίας μας. Με τόλμη και αποφασιστικότητα. Με φρόνηση και εθνική ενότητα.

Κάποιοι παρομοίασαν αυτές τις εκλογές με τις εκλογές του 1920. Μετά την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασία, η δική μου γνώμη μου είναι ότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Θα μπορούσαν να έχουν ένα ανάλογο προηγούμενο αν δεν είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά του 1944. Αν, μετά την απελευθέρωση με την αποχώρηση των τελευταίων τμημάτων των δυνάμεων κατοχής τον Οκτώβριο του 1944 ακολουθούσαν ελεύθερες εκλογές που θα αναδείκνυαν μια βουλή η οποία θα αποτύπωνε με τρόπο αυθεντικό τη λαϊκή βούληση. Δυστυχώς, οι ηγεσίες εκείνης της εποχής, δεξιές και αριστερές, δεν στάθηκαν στο ύψος τους και οδήγησαν το λαό στη μέγγενη των ανταγωνισμών των Μεγάλων Δυνάμεων για τον έλεγχο της Ελλάδας και στον Εμφύλιο.

Οι σημερινές ηγεσίες του Σύριζα και των Ανεξάρτητων Ελλήνων απέδειξαν, ήδη από τον τρόπο με τον οποίο έπεσε η κυβέρνηση των σύγχρονων δοσιλόγων, ότι μπορούν να σκέφτονται και να πράττουν Ελληνικά. Ανοίγοντας το δρόμο προς την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης. Και, από σήμερα Δευτέρα 26 Ιανουαρίου, σφυρηλατώντας στην πράξη την Εθνική Λαϊκή Ενότητα με τη συγκρότηση μιας Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας και Αναγέννησης.

Είναι στιγμές που αισθάνεται κανείς ότι οι αγώνες δικαιώνονται. Ότι η πολιτική συγχρονίζεται με τις επιθυμίες του λαού και βάζει το έθνος ξανά στις ράγες της ιστορίας. Τέτοιες στιγμές ζούμε σήμερα. Στιγμές ιστορικές. Ας γιορτάσουμε!

Ο ΣΕΠΕ, οι ΤΠΕ και οι Πληροφορικοί: Σκέψεις με αφορμή τη συνέντευξη του κ. Σταθάκη στο sepe.gr

Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα στο http://www.sepe.gr/gr/articles-interviews/item/1565416/o-giorgos-stathakis-sto-sepegr/ τη συνέντευξη του κ. Σταθάκη, τομεάρχη Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου αναλύει τις θέσεις του κόμματός του σχετικά με τις ΤΠΕ και την αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες οι απόψεις που εκφράζει, δεν μπορεί όμως να δει πέρα από τη στενά οικονομική οπτική λόγω και της ιδιότητάς του ως οικονομολόγου.
Οι ΤΠΕ δεν είναι απλώς αναπτυξιακό εργαλείο για τη χώρα. Είναι κάτι περισσότερο. Αποτελούν το πεδίο εκείνο το οποίο μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στο να προβληθεί ο Ελληνικός Πολιτισμός και να αποκτήσει εκ νέου το Ελληνικό Πνεύμα την αίγλη που είχε σε παλιότερα χρόνια. Περαιτέρω, η διαμόρφωση δικτύων που θα συνδέσουν το Ελληνισμό όπου γης μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης στην προώθηση των Ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές.
Το πιο σημαντικό, όμως, με την Πληροφορική, και αυτό δεν αναφέρθηκε καθόλου από τον κ. Σταθάκη, ίσως διότι ο ΣΕΠΕ τηρεί ένοχη σιωπή γι΄ αυτό, είναι η αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού του κλάδου.
Να θυμίσω ότι στο παρελθόν είχαμε προσπαθήσει ως Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας να έρθουμε σε επικοινωνία με την τότε ηγεσία του ΣΕΠΕ υπό τον Παντελή Τζωρτζάκη (μαθαίνω τώρα ότι έχει συνταχθεί με το ΚΙΔΗΣΟ...) για να προβούμε στην υπογραφή μιας κλαδικής σύμβασης εργασίας που θα διαμόρφωνε καλύτερες συνθήκες εργασίας στις επιχειρήσεις του κλάδου. Αντί απάντησης ο κ. Τζωρτζάκης διέταξε την απόλυση του συναδέλφου μας που είχε στείλει το αίτημα από την επιχείρηση της οποίας ήταν τότε Διευθύνων Σύμβουλος!
Αυτή, δυστυχώς, είναι η νοοτροπία του ΣΕΠΕ και των επιχειρήσεων που εκπροσωπεί: Να εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους και να μιλούν για Πληροφορική μόνο όσον αφορά το τεχνικό της μέρος... Καμία νύξη για τους ανθρώπους της Πληροφορικής, του επιστήμονές της, που μεταναστεύουν μαζικά πλέον στο εξωτερικό προς αναζήτησης καλύτερης τύχης...
Θα ήθελα να προτείνω στον κ. Σταθάκη να μελετήσει τις προτάσεις της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας, να ενημερώσει τον κ. Τσίπρα σχετικά και να προβεί κι εκείνος σε μια ξεκάθαρη δήλωση στήριξης των αιτημάτων μας όπως έκανε χθες ο κ. Καμμένος (http://anexartitoiellines.gr/post.php?post_id=5537). 

Μια ξεκάθαρη δήλωση στήριξης του Πάνου Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων στα αιτήματα των Πληροφορικών

 Πριν λίγες μέρες, η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, προέβη σε μια δημόσια υπενθύμιση των προτάσεων που είχε απευθύνει και στις προήγουμενες εκλογές προς όλα τα πολιτικά κόμματα:

Εν όψει των εκλογών η ΕΠΕ υπενθυμίζει τις θέσεις της για την Πληροφορική και την αξιοποίησή της που έχουν ήδη διατυπωθεί από τις προηγούμενες εκλογές και παραμένουν επίκαιρες καθώς δεν έχει γίνει τίποτε ουσιαστικό για την αξιοποίηση των Νέων Τεχνολογιών στη διάρκεια της θητείας της απερχόμενης βουλής: http://www.epe.org.gr/index.php?id=19&tx_ttnews%5Btt_news%5D=2467&cHash=5f3381e0ef252be5db76be298b38f9bc

Χθες, δημοσιοποιήθηκε από τον ιστότοτοπο των Ανεξάρτητων Ελλήνων η παρακάτω δήλωσή του Προέδρου του Κινήματος (http://anexartitoiellines.gr/post.php?post_id=5537)

 Ο Πρόεδρος των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Πάνος Καμμένος έκανε την εξής δήλωση:

Μετά από προσεκτική μελέτη των προτάσεων της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας (ΕΠΕ), σχετικά με την αξιοποίηση των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών για την αναδιοργάνωση του κράτους, την παραγωγική ανάταξη της χώρας καθώς και την εμβάθυνση και επέκταση της Πληροφορικής Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, δηλώνω ότι:

1. Υιοθετούμε τις προτάσεις της ΕΠΕ και δεσμευόμαστε να τις προωθήσουμε στο πλαίσιο της νέας Κυβέρνησης στην οποία θα συμμετέχουμε μετεκλογικά.
2. Στηρίζουμε το αίτημα της ΕΠΕ για την ενιαία επιμελητηριακή έκφραση του κλάδου Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, είτε με την ίδρυση ενός νέου Επιμελητηρίου, είτε με τη μετεξέλιξη της ΕΠΕ σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Η ακριβής μορφή του νέου φορέα θα καθορισθεί σε συνεργασία με τους κυβερνητικούς εταίρους μετεκλογικά.

Ως Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πληροφορικών και ως υποψήφιος βουλευτής Ρεθύμνου με το ψηφοδέλτιο των Ανεξάρτητων Ελλήνων χαιρετίζω την ανωτέρω δήλωση του Πάνου Καμμένου και καλώ όλες και όλους τους Πληροφορικούς να σταθμίσουν προσεκτικά όλα τα δεδομένα εν όψει της κρίσιμης ψηφοφορίας της Κυριακής 25 Ιανουαρίου 2015. Δεσμεύομαι, δε, προσωπικά να αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις ώστε η παραπάνω δήλωση του Πάνου Καμμένου να βρει τη συνέχειά της μετεκλογικά με συγκεκριμένες δράσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα κάνουν πράξη τις προτάσεις της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας.

Το Ρέθυμνο και πάλι μπροστάρης για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία.

Απευθύνω αυτό το κείμενο στους συμπατριώτες του Ρεθύμνου, γνωστούς και φίλους, συναγωνιστές και συνοδοποιπόρους σε αγώνες που επιτάσσει η φωνή που κάθε γνήσιος Έλληνας ακούει εντός του:

Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,

καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ

καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα

καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

Αυτή η φωνή οδήγησε τους Ρεθεμνιώτες στο δημοψήφισμα του '74 να πουν το πιο βροντερό ΌΧΙ στη Βασιλεία, αναγνωρίζοντας ότι ο μοναρχικός θεσμός ήταν δημιούργημα εκείνων που ήθελαν να ελέγχουν τη Χώρα. Και να δώσουν το μεγαλύτερο ποσοστό πανελλαδικά στην Αβασίλευτη Δημοκρατία, το εντυπωσιακό 94,10%.

Αυτή η φωνή με οδηγεί κι εμένα σήμερα να θέσω στην κρίση σας την απόφασή μου να στρατευτώ κι εγώ μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου 2015. Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Καρπός συζητήσεων με καλούς φίλους και συντρόφους από το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ.

Υπήρξα μέλος του κινήματος από τα 15 μου. Παραμένω σταθερός στις αξίες και τους στόχους της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη 1974. Η προδοτική στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ μετά την αποχώρηση του Ανδρέα από την πολιτική και στη συνέχεια τον θάνατό του το 1996 με έκαναν να αποστασιοποιηθώ. Μετά την παράδοση Οτσαλάν και την υποστήριξη των βομβαρδισμών των αδελφών μας Σέρβων από τις δυνάμεις της Νέας Τάξης το 1999 αποχώρησα οριστικά.

Ακολούθησα το Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην ίδρυσης της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης το 2000. Συμμετείχα στο ευρωψηφοδέλτιό της το 2004. Παραμένω σταθερά προσηλωμένος στις αξίες και τους στόχους της ιδρυτικής της διακήρυξης, της διακήρυξης της 13ης Μάρτη 2000, θεωρώντας ότι παραμένει και σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρη και συμπληρώνει την ιδρυτική διακήρυξη των Ανεξάρτητων Ελλήνων στους οποίους και εντάχθηκα οργανωτικά πρόσφατα. Με γνώμονα το πατριωτικό καθήκον, πάνω απ΄ όλα, αποδέχτηκα την πρόσκληση να στελεχώσω το ψηφοδέλτιο των Ανεξάρτητων Ελλήνων και των συνεργαζόμενων μαζί τους κινημάτων στην ιδιαίτερη πατρίδα μου το Ρέθυμνο.

Ως γόνος μικρασιατικής οικογένειας (ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Σόμα της Ιωνίας) από μικρός ανέπτυξα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα εθνικά ζητήματα. Η Σφακιανή μου ρίζα -η γιαγιά μου ήταν από την ιστορική οικογένεια των Μοράκηδων στα Ασκύφου- ήταν έντονα παρούσα στον τρόπο που με μεγάλωσε η μητέρα μου. Θυμάμαι από μικρός να τραγουδώ ριζίτικα και ιδιαίτερα το τραγούδι του Μόρου (δημιουργημένο για τον προπάππου της Αντρουλιό Μοράκη):

Κάτω στο Δαφνηπόταμο, στη δαφνηποταμίδα,

Τούρκοι περάσαν και πολλοί, τρακόσιοι γενιτσάροι

και σέρνουν και μια λυγερή, του Μώρου τη γυναίκα.

Κι ο Μώρος ήτο στα μακριά, απάνω στη Μαδάρα

σαν όνειρ' ονειρεύτηκε σαν άνθρωπος του είπε:

Μώρο μου τη γυναίκα σου κι οι Τούρκοι την επήρα

τσιμπού-ν-τη και φιλού-ν-τηνε και μασκαρεύουνε-ν-τη

κι η μάνα τση των ακλουθά, τσαγκρουνομαδησμένη.

Αμέσως εσηκώθηκε, μ' εξή ντα παληκάρια

και στη-μ-προσκάδα στάθηκε, τη λυγερή-ν-επήρε

και μπήκε εις τον πόλεμο με το σπαθί στο χέρι

και τρεις χιλιάδες έσφαξε, πριν να 'ρθει μεσημέρι

ένα κουτσό κι ένα στραβό, άφησε για χαμπέρι

να πα να πούνε του Πασά, να στείλει κι άλλο ασκέρι.

Η πολιτική μου ένταξη υπήρξε έντονη και έλαβε χώρα, όπως προανέφερα, πολύ νωρίς. Αιτία ο θείος μου, αδελφός της μητέρας μου, Εμμανουήλ Σταγάκης από την Αρχοντική (Αρκούδαινα) του Ρεθύμνου. Ήταν ο ζωντανός φορέας και μετέδιδε την αγωνιστική παράδοση της Βενιζελικής και μετέπειτα Δημοκρατικής Παράταξης. Σημαιοφόρος των αντιστασιακών οργανώσεων Κρήτης την 24η Μαΐου 1945 κατά τη θριαμβευτική είσοδό τους στα Χανιά. 

Φυλακίστηκε το 1967, συγκατηγορούμενος του Ανδρέα Παπανδρέου για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Η τελευταία "εγγραφή" σε ένα τετράδιο που είχε μαζί του στον Κορυδαλλό αφορά ένα ιδιαίτερα επίκαιρο νεοριζίτικο:

Η ΞΑΣΤΕΡΙΑ

Πότε θα κάμει ξαστεριά πότε θα λάμψει ο ήλιος

να πάρω την παρέα μου την αξιοτιμημένη

να κατεβώ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ στ' Αγνώστου το μνημείο

εκεί που θα συγκεντρωθούν οι βέροι δημοκράτες

τα γνήσια Ελληνόπουλα του τόπου η ελπίδα

και θάρθει και καμαρωτός, περήφανος, μπροστάρης

ο διαλεχτός κι υπεύθυνος της χώρας κυβερνήτης

να θέσει τα τα θεμέλια για μια καινούργια Ελλάδα

χωρίς φιλοτομαριστές, ψευδόρκους, ραδιούργους,

ξενόδουλους, ανήθικους, καταχραστές και κλέφτες

να δώσουμ' όρκο στο Θεό, τα ιερά και θεία

στο νέο μας πολίτευμα εις τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Δεν γνωρίζω αν το συνέθεσε ο ίδιος ή κάποιος άλλος. Αυτό που ξέρω είναι ότι το τραγούδι αυτό εκφράζει τις αξίες και τις προσδοκίες του ίδιου και των συναγωνιστών του. Της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης που βρήκε στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ την ενσάρκωση των οραμάτων τους για μια Ελλάδα Ελεύθερη, Δίκαιη, Δημοκρατική, μια Ελλάδα που θα ανήκει στους Έλληνες. Οράματα τα οποία πρόδωσε με τον πιο τραγικό για τη χώρα τρόπο η δοτή ηγεσία του υπαρκτού ΠΑΣΟΚ, με τις διάφορες μεταμορφώσεις της, από το 1996 και μετά.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι από το 1964 Έλληνες πατριώτες σαν τον Εμμανουήλ Σταγάκη έκαναν την προσωπική τους υπέρβαση αφήνοντας πίσω τους εμφυλιοπολεμικούς διαχωρισμούς για να συναντηθούν μαζί στο χώρο της Ενώσεως Κέντρου αρχικά και αργότερα στο ΠΑΣΟΚ επιδιώκοντας έναν τρίτο, ελληνικό και ειρηνικό δρόμο προς τον Σοσιαλισμό. Παλιοί κομμουνιστές-ΕΑΜίτες μαζί με ΕΔΕΣίτες και άλλους μαχητές της Αντίστασης από το μη κομμουνιστικό χώρο, άφησαν πίσω πλαστές διαιρέσεις για να βρεθούν μαζί στον αγώνα για την ανεξαρτησία, τον εκδημοκρατισμό και την προκοπή της Ελλάδας. Βάζοντας την πατρίδα πάνω από -ισμούς και ιδεοληψίες.

Την ίδια υπέρβαση καλούμαστε σήμερα να κάνουμε κι εμείς. Δεν υπάρχουν πλέον Δεξιοί και Αριστεροί. Τα κριτήριά μας πρέπει να είναι εθνικά και πατριωτικά. Ιδίως εμείς, οι σημερινοί 30άρηδες, 40άρηδες και 50άρηδες πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Εμείς που ουσιαστικά κρατάμε την τύχη της σημερινής Ελλάδας στα χέρια μας ως κατεξοχήν ενεργά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα. Εμείς που βλέπουμε τα παιδιά μας να δηλητηριάζονται από τα σχολικά βιβλία των "ρεπούσηδων". Εμείς που βλέπουμε την πατρίδα, ακόμη και ως λέξη, να λοιδωρείται. Το έθνος μας να απαξιώνεται. Την Ελληνική Σημαία να καίγεται από την οργισμένη νεολαία μας.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να σηκωθούμε από τον καναπέ. Να κλείσουμε την τηλεόραση. Να βγούμε από το καβούκι μας. Να κάνουμε κι εμείς τη δική μας υπέρβαση πέρα από -ισμούς και να ακολουθήσουμε εκείνους που θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα την πατρίδα. Να γίνουμε συνεχιστές των αγώνων των παλαιότερων και να θέσουμε σε νέα τροχιά τη χώρα και τον Ελληνισμό αξιοποιώντας τις γνώσεις και όσα καταφέραμε να δημιουργήσουμε στα πλαίσια της μέχρι τώρα επιστημονικής και επαγγελματικής μας πορείας.

Καλούμαστε σήμερα εμείς οι ώριμοι Έλληνες να θέσουμε ως οδηγό μας τα ιδανικά και τις προσδοκίες των πατέρων μας. Να μελετήσουμε τα λάθη τους για να μην τα επαναλάβουμε. Να διδαχθούμε από τις όποιες επιτυχίες τους για να τις διευρύνουμε. Να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό μας και να προχωρήσουμε με τόλμη και αποφασιστικότητα για την ανακαίνιση της Ελλάδας. Οι νέες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο αναδεικνύουν στρατηγικές ευκαιρίες για τον Ελληνισμό, την Ελλάδα και την Κύπρο τις οποίες έχουμε χρέος να διαγνώσουμε και να αξιοποιήσουμε. Οι Νέες Τεχνολογίες και η Πληροφορική μας δίνουν όπλα ισχυρά για να ενώσουμε την Ελλάδα και τους Έλληνες, να οργανώσουμε την οικονομία, και να προβάλουμε με σύγχρονο τρόπο τον πολιτισμό μας, τα ιδανικά τις αξίες και τα πρότυπα ζωής που ενσαρκώνει ο Ελληνισμός στην αδιάσπαστη πορεία του από τις απαρχές της Ιστορίας.

Ο Ελληνισμός και η χώρα βρίσκονται σε σύγχυση. Σε εμάς τους ώριμους Έλληνες έλαχε ο κλήρος να συνομιλήσουμε και πάλι με την Ελληνική μας Ψυχή. Να δώσουμε νέο νόημα στις αξίες και τα ιδανικά που γαλούχησαν τους γεννήτορές μας και τους έκαναν να δώσουν νικηφόρες μάχες με κορυφαία τη μάχη κατά του Φασισμού την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά του Ιμπεριαλισμού με κορυφώσεις τον αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και τον αντιδικτατορικό αγώνα στην Ελλάδα.

Εμείς, οι ώριμοι Έλληνες κρατάμε σήμερα στα χέρια τις τύχες του γένους μας. Οφείλουμε, χωρίς ψευδαισθήσεις και συναισθηματισμούς να προτάξουμε τη λογική και να λάβουμε τολμηρές αποφάσεις. Να κοιτάξουμε γύρω μας και να κατανοήσουμε ότι ο αόρατος για τους πολλούς εχθρός βρίσκεται μέσα μας και λειτουργεί αποδομώντας την πατρίδα και τις αξίες της μέσω των δικών μας αστοχιών και αναποφασιστικότητας.

Ας ακούσουμε τη φωνή της πατρίδας μέσα μας! Ας κοιτάξουμε γύρω μας και ας ερμηνεύσουμε με όρους ορθού λόγου τι συμβαίνει γύρω μας. Να βρούμε τον προσανατολισμό μας. Να αντιληφθούμε ποιοι και γιατί θέλουν τους νέους μας ανέστιους και ανερμάτιστους. Είναι οι ίδιοι που οδηγούν τους γηραιότερους Έλληνες στην απελπισία και το θάνατο.

Οφείλουμε, εμείς οι ώριμοι Έλληνες, να κατανοήσουμε, επιτέλους την αποστολή του λαού μας στην μακραίωνη διαδρομή του. Υπάρχει ένα τραγούδι που μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια αυτοσυνειδησίας:

Στα κακοτράχαλα τα βουνά

με το σουραύλι και το ζουρνά

πάνω στην πέτρα την αγιασμένη

χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.

Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής

κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

Δική τους είναι μια φλούδα γης

μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς

για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα

απ’ το τσακάλι και την αρκούδα.

Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς

κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.

Από την Ήπειρο στο Μοριά

κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά

το πανηγύρι κρατάει χρόνια

στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.

Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός

και δραγουμάνος του ο λαός.

Δραγουμάνος του Θεού ο λαός μας λοιπόν. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό... Κι εμείς κρατάμε σήμερα τη σκυτάλη και οφείλουμε, τιμώντας τους αγώνες και την αυταπάρνηση αυτών που μας την παρέδωσαν, να κάνουμε το δικό μας χρέος και να την παραδώσουμε με τον τρόπο το σωστό στους επόμενους, όταν έρθει η ώρα η ώρα της δική μας αποστρατείας.

Ας συντονιστούμε, επιτέλους με την ιστορική αποστολή του Έθνους μας. Δική μας ευθύνη να λύσουμε ή, εν ανάγκη να κόψουμε, το γόρδιο δεσμό του σημερινού χαοτικού παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αντιτάσσοντας μια Ελληνική Οικουμενική οπτική στην καλπάζουσα ανθρωποφάγο παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης...

Θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πετύχουμε αυτό το στόχο είναι να δυναμώσουμε, με την ενεργό συμμετοχή μας, το μόνο πολιτικό χώρο που κινείται πάνω από ιδεολογήματα και παραδοσιακές περιχαρακώσεις τύπου δεξιά-αριστερά: Το Κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Το κίνημα αυτό έχει ήδη συσπειρώσει ένα ικανό αριθμό προσώπων που έχουν αποδείξει έμπρακτα, η καθεμία και ο καθένας με τον τρόπο του, ότι έχουν τη θέληση και τη γνώση να αναδεικνύουν τα καίρια προβλήματα της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας. Να συγκροτούν νικηφόρους θύλακες αντίστασης ενάντια στη χρηματοπιστωτική απληστία, στην κρατική αναλγησία, στη μνημονιακή βαρβαρότητα, στον ανθρωποφάγο φασισμό. Να εντοπίζουν ρωγμές στην ψυχοφθόρο παθητικότητα, αιτία της δημόσιας απουσίας των πολλών. Να διαμορφώνουν οάσεις δημιουργικής κοινωνικής παρουσίας. Ώστε να εκφράζεται οργανωμένα και αποτελεσματικά ή έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να προσφέρει ανιδιοτελώς στο συνάνθρωπο.

Έχοντας υπερβεί τα τείχη της ατομικότητας, εμείς, τα μέλη των Ανεξάρτητων Ελλήνων, βιώνουμε την καθημερινότητά μας ως πρόγευση μια άλλης κοινωνικής πραγματικότητας, απαλλαγμένης από τις ψευδαισθήσεις της εγωτικής κατοχύρωσης. Γνωρίζουμε στην πράξη ότι τότε μόνο ο άνθρωπος ευτυχεί όταν μοιράζεται τη ζωή του με τους συνανθρώπους του. Όταν το υστέρημά του γίνεται προσφορά στον χειμαζόμενο συνάνθρωπό του. Όταν η κρίση και ο φόβος για το αύριο, περνώντας μέσα από την προσφορά και το μοίρασμα με τον άλλο, γίνονται ελπίδα φωτεινής αλλαγής και, τελικά, γλέντι και τραγούδι:

Από την άκρη των ακριώ ώστε να πας στην άκρη

στέκουνε τάβλες αργυρές, στρωμνιά μαλαματένια, 

ποτήρια με τις ερωθιές κι απού τα δει πλανάτε

και πέρασεν ο βασιλιάς κι είδε τα και πλανέθη

Χριστέ, μην ήμουν βασιλιάς, Χριστέ μην ήμουν ρήγας

να πέζευγα να χόρευγα...

Τι είναι, άραγε, αυτό που κάνει τον εξουσιαστή, το βασιλιά του Ριζίτικου, να θέλει να αποποιηθεί τον τίτλο του; Να κατέβει από το ύψος του αξιώματός του για να ενωθεί με το λαό που γλεντά, χορεύει και τραγουδά; Πώς είναι δυνατόν σε μέρες δύσκολες να ξαναβρεί ο λαός μας την αρχοντική του παράδοση; Αυτή που κάνει τους δυνατούς να θέλουν να παραιτηθούν της δύναμής τους, να γίνουν ένα μαζί του; Ξέρουμε πολύ καλά τι είναι αυτό: Είναι η αγάπη στην Πατρίδα και η πίστη στο Θεό. Η αγάπη για την Ελευθερία και η αυταπάρνηση για την υπεράσπιση της Πατρίδας. Ας ξαναβρούμε, πρώτοι εμείς, οι ώριμοι Έλληνες, αυτά τα ιδανικά.  Ιδανικά που κατάφεραν να συνεγείρουν την Ευρωπαϊκή Νεότητα και Διανόηση το 1821 και να δημιουργήσουν το Φιλελληνικό Κίνημα που έδωσε ακόμη και το αίμα του για την Ελληνική Υπόθεση.

Επιζητούμε τρόπους να σταθεί ξανά ο λαός μας στα πόδια του. Να αγωνιστεί ενάντια στη Νέα Ιερά Συμμαχία όπως έκαναν οι πρόγονοί μας το 1821 ενάντια στην Ιερά Συμμαχία του καιρού τους. Να συνεγείρει τους λαούς της Ευρώπης και άλλους σε ένα Νέο Φιλελληνισμό. Ικανό να αλλάξει τους διεθνείς συσχετισμούς και να στηρίζει το λαό μας στον αγώνα του. Για να μπορέσει ο Έλληνας κι αυτή τη φορά να νικήσει. Να δείξει και πάλι στους "βασιλιάδες" το δρόμο και για τη δική τους λύτρωση από τα δεσμά της απληστίας η οποία καθοδηγεί τη δολοφονική τους συμπεριφορά.

Έτοιμες συνταγές για την ανάκτηση της Ελληνικής Ταυτότητας που θα μας επανασυνδέσει με την μακραίωνη αγωνιστική παράδοση του Ελληνισμού δεν υπάρχουν. Καθεμία και καθένας μας καλείται να βρει το δικό του δρόμο για προσωπική ανάταση και όλοι μαζί να βρούμε το συλλογικό δρόμο για την Ανάσταση του λαού μας, της πατρίδας μας, της Ανθρωπότητας! Καταλυτικό ρόλο σε αυτή την αναζήτηση παίζει αναμφίβολα η υπεύθυνη στάση μας απέναντι σε δύο από τις κορυφαίες κατακτήσεις που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές: Της (λειψής αλλά πολύτιμης) ελευθερίας και της (αντιπροσωπευτικής μεν αλλά επαρκούς για μια απόπειρα ανατροπής) πολιτικής δημοκρατίας. Μια ελευθερίας που, όπως μας λέει κι ο Ποιητής, είναι βγαλμένη από ιερά οστά των προγόνων μας. Ποτισμένης  με το αίμα όσων αντέταξαν τα στήθη τους στον σκοταδισμό των Οθωμανών και, πιο πρόσφατα, στο φασισμό του Άξονα. Μιας πολιτικής δημοκρατίας που δεν μας χαρίστηκε από κανέναν ισχυρό. Αναθρεμμένης από την νεανική ορμή όσων βασανίστηκαν στα μεσαιωνικής έμπνευσης κολαστήρια του μετεμφυλιακού και, πιο πρόσφατου, χουντικού καθεστώτος που επέβαλε στο λαό μας ο διεθνής ιμπεριαλισμός για να υπονομεύσει τη δημοκρατική πορεία Ελλάδας και Κύπρου και να τις καταστήσει προκεχωρημένα φυλάκια των γεωπολιτικών του επιδιώξεων. Κρατώντας ακόμη φυλακισμένους στα γεωπολιτικά δεσμά του τους Ιστορικούς Λαούς της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου και του Εύξεινου Πόντου. Αυτή η ελευθερία και η πολιτική δημοκρατία που μας κληροδότησαν οι παλαιότεροι δεν επιτρέπεται να λοιδορούνται και να απαξιώνονται. Η αποχή από τα κοινά είναι ύβρις απέναντι σε εκείνους που αγωνίστηκαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να εκλέγουμε και να εκλεγόμαστε. Όσοι κηρύττουν την αποχή, όσοι απαξιώνουν κάθε απόπειρα πολιτικής δράσης με το γνωστό "οι εκλογές δεν μπορούν να δώσουν λύση" διαπράττουν σοβαρό σφάλμα. Άθελά τους ενισχύουν το Μαύρο Μέτωπο του φασιστικού ιμπεριαλισμού των χρηματαγορών το οποίο επιδιώκει την όξυνση για να φέρει τον αλληλοσπαραγμό. Η εύρεση πολιτικού διεξόδου είναι πρωταρχικό καθήκον κάθε σκεπτόμενου Πολίτη - Πατριώτη.

Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι το Μαύρο Μέτωπο προχωρεί ακάθεκτο ακυρώνοντας τις κατακτήσεις των αγωνιστών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Είναι αλήθεια ότι ο λαός μας παραμένει εκπληκτικά απαθής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιλέγουν τη φυγή. Οι αυτοκτονίες καθημερινά αυξάνονται. Η κατάθλιψη αποκτά χαρακτηριστικά επιδημίας. Κι όμως... Λύση μπορεί να βρεθεί! Αν οι λίγοι που έχουν την πρόγευση μιας άλλης κοινωνίας υιοθετήσουν μια ρεαλιστική στάση απέναντι στην Ελευθερία και στη Δημοκρατία που έχουν απομείνει. Αν αυτοί οι λίγοι αποφασίσουν να δώσουν την ευκαιρία επιλογής μιας άλλης πολιτικής στους πολλούς. Αν υπερβούν το δισταγμό κάθε καλόπιστου πολίτη προς την πολιτική και πουν με θάρρος: Εμείς είμαστε εδώ! Δεν είμαστε σαν τους άλλους. Δεν θέλουμε τη ψήφο σας για να σας σώσουμε. Ζητούμε την ενεργό συμμετοχή σας για να πορευτούμε όλοι μαζί προς την Αλήθεια και ξεκάθαρο στόχο: Πρώτα ο Άνθρωπος!

Σε αυτές τις εκλογές δεν ζητούμε τη ψήφο των συμπολιτών μας. Αυτό είναι το ευκολότερο. Ζητούμε τη ενεργό παρουσία τους στην πορεία μας που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια αθόρυβα και συστηματικά στα λαϊκά κινήματα. Πέρασε από τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και τις κοινότητες της χώρας μας. Συνέχισε μέσα από τα κινήματα αντίστασης κατά της εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Και την επαύριο των εκλογών, είναι βέβαιο, θα θεμελιώσει μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας και Αναγέννησης ως πρώτο βήμα για την οικοδόμηση μιας Αληθινής Ελλάδας και μιας Αληθινής Ευρώπης, μιας Ευρώπης των Εθνών Κρατών και όχι των Τραπεζιτών και των εγχώριων λαγωνικών τους.

Καλό αγώνα σε όλες και όλους!

Με τρόπο Κρητικό: Η προεκλογική εκστρατεία των Ανεξάρτητων Ελλήνων κορυφώνεται με μαντινάδες!

Μετά το "έρχου και ίδε" του Πάνου και αφού πήγα και είδα τους Ανεξάρτητους Ρεθυμνιώτες, έγινα χθες κι εγώ ένας από αυτούς. Χωρίς αστερίσκους!

Σε ανάρτηση που έκανα το Σάββατο 10 Ιανουαρίου εξήγησα τους λόγους που με οδήγησα να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ στο Ρέθυμνο. Χωρίς να ενταχθώ οργανωτικά στο Κίνημα όπως συμφωνήσαμε με τον Πάνο τον Καμμένο.

Από εκείνη την ημέρα άρχισε μια προσωπική πορεία αποκάλυψης: Γνώρισα τους ΑΝΕΛ στο Ρέθυμνο και αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι μέσα σε μια οικογένεια που ξέρει να αγωνίζεται με ανιδιοτέλεια για την πατρίδα. Τους γνώρισα έναν έναν και δεν βρήκα έναν που να μην είναι Άξιος Έλληνας και Άξιος Κρητικός.

Στο πρόσωπο τους είδα το αγωνιστικό πνεύμα που οδήγησε τους Κρήτες προγόνους μας να ξεσηκωθούν το 1866 και να συγκινήσουν με την αυταπάρνησή τους όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ας δούμε, όμως, ποιοι ήταν οι προγόνοι μας τότε και πώς συνομιλούσαν με την Ευρωπαϊκή διανόηση:

Ο Κρητικός λαός στο Βίκτωρ Ουγκώ

Ομαλός (επαρχία Κυδωνίας) Κρήτη,

10 του Γεννάρη του 1867

(Η ορθογραφία είναι των πρωτότυπων κειμένων)

«Απ΄ τη γερή ψυχή σου ήρθε ένας αγέρας και στέγνωσε τα δάκρυά μας. Στα παιδιά μας είπαμε: Πέρ΄απ΄τις θάλασσες υπάρχουνε λαοί δυνατοί και γενναίοι, που θέλουνε τη δικαιοσύνη και θα σπάσουνε τις αλυσίδες μας.

Αν ίσως χαθούμε στην πάλη, αν ίσως στους πέντε δρόμους σας αφήσουμε ορφανά, να γυρίζετε στα βουνά με τις πεινασμένες μανάδες σας, αυτοί οι λαοί θα σας κάμουνε παιδιά τους και τα βάσανά σας θα τελειώσουν. Μολαταύτα, ανώφελα αγναντεύουμε κατά τη δύση. Καμιά βοήθεια δε μας πρόφτασε. Και τα παιδιά μας είπανε: Μας γελάσανε. Μα ήρθε το γράμμα σου, πολυτιμότερο για μας κι΄ απ΄ τα καλύτερα άρματα. Το γράμμα σφραγίζει το δίκαιό μας. Και ξεσηκωθήκαμε γιατί ξέραμε το δίκαιό μας αυτό.

Δεν είχαμε την αξίωση εμείς, πεντάπτωχοι βουνίσιοι, με λειψά άρματα, να νικήσουμε μοναχοί μας αυτές τις δυο μεγάλες αυτοκρατορίες, την Αίγυπτο και την Τουρκιά, που΄πεσαν απάνω μας ενωμένες. Σκοπεύαμε να επικαλεστούμε τη δημόσια γνώμη, που όπως μας είπαν αφεντεύει στο σημερινό τον κόσμο, να κάμουμε έκκληση στις μεγάλες ψυχές, που, όπως εσύ, στέκουνε οι οδηγοί αυτής της δημόσιας γνώμης.

Η υλική δύναμη, χάρι στις επιστημονικές ανακαλύψεις, είναι σήμερα υποχείρια του πολιτισμού. Πριν από τέσσερις αιώνες η Ευρώπη είταν ανήμπορη μπροστά στους βαρβάρους. Σήμερα ψηφίζει το νόμο ανάμεσά τους. Έτσι δε θα υπάρχει πια καταπίεση μέσα στην ανθρωπότητα, αν η Ευρώπη το θελήσει. Για ποιόνε λόγο λοιπόν αφίνει σιμά στις ιταλικές αχτές, στη Μεσόγειο καταμεσίς, τριάντα ώρες απ΄ τη Γαλλία μακριά, να υπάρχει ένας τύραννος, ένας πασάς; Όπως τον καιρό, όπου οι τούρκοι κυκλώνανε την Οτράντα στην Ιταλία, τη Βιέννη στη Γερμανία;

Η σκλαβιά των μαύρων καταργήθηκε, όπως μαθαίνουμε, στην Αμερική. Μα η δική μας σκλαβιά είναι, δίχως άλλο, βαρύτερη, πιό ασήκωτη παρά στους μαύρους. Παρ΄όλες τις χάρτες, ένας τούρκος είναι, πάντα, αφέντης σκληρότερος από έναν πολίτη στις Ενωμένες Πολιτείες.

Ανίσως μπορούσες να ξέρεις την ιστορία της κάθε μιάς απ΄τις φαμίλιες μας, όπως κατέχεις την ιστορία του άμοιρου του νησιού μας, θάβλεπες απ΄τη μιάν άκρη του ώς την άλλη, την εξορία, το διωγμό, το θάνατο, τον πατέρα να σφάζεται απ΄την κάμα των τυράννων, τη μάνα να τηνε σηκώνουν απ΄τα παιδιά και νάν την πέρνουνε για την πιό ατιμωτική απ΄τις σκλαβιές όλες, τις αδερφές να τις ατιμάζουνε, τ΄ αδέρφια να τα ματοκυλάνε στη γής.

Σ΄ αυτούς, που μας αφίνουν να υποφέρουμε τόσα βάσανα και που ωστόσο θα μπορούσαν να μας σώσουνε, δε θα πούμε παρά μονάχα αυτό: Δεν κατέχετε λοιπόν την αλήθεια; Τον καιρό όπου δυό καράβια, ένα αγγλικό, κ΄ ένα ρούσικο, ξεμπαρκάρανε στον Πειραία κάμποσες φαμίλιες μας, έτυχαν εκεί μερικοί ξένοι. Αυτοί είδανε με τα μάτια τους πως δεν είχαμε μεγαλοποιήσει τα παθήματά μας.

Ποιητή, είσαι φώς και φωτάς. Σ΄ εξορκίζουμε, φώτισε κείνους, που δε μας ξέρουν, εκείνους, που οι απατεώνες τους διαβάλλουνε εναντίο στην άγια υπόθεσή μας.

Ποιητή, η γλώσσα μας καλά το λέει, είσαι δημιουργός, δημιουργός των λαών, όπως οι τραγουδιστάδες του παλιού καιρού. Με τα λαμπρά τραγούδια σου, τ΄ Ανατολίτικα, έχεις πιά δουλέψει περίτρανα για να φτιαστεί ο σημερινός ελληνικός λαός.

Αποτέλειωσε το έργο σου. Μας λές νικητές. Μα με σένα μαζί θα νικήσουμε.

΄Εν ονόματι του κρητικού λαού και μ΄ εντολή των καπεταναίων του νησιού».

Ο διοικητής των Χανιών

Ι. ΖΥΜΠΡΑΚΑΚΙΣ

Ότβιλ – Χάουζ.

17 του Φλεβάρη του 1867

«Υπακούω σ΄ εντολή, που έρχεται από πάνω, γράφοντας αυτές τις γραμμές. Σ΄ εντολή πού τη στέλνει η αγωνία. Απ΄ την Ελλάδα μου κάνουνε δεύτερη έκκληση. Πήρα ένα γράμμα απ΄το στρατόπεδο των επαναστατών χρονολογημένο απ΄ τον Ομαλό της επαρχίας Κυδωνίας, βαμμένο με το αίμα των μαρτύρων, καταμεσίς στα ερείπια γραμμένη ανάμεσα στους νεκρούς, ανάμεσα στην τιμή και στη λευτεριά. Φέρνει μέσα του την πύρη της ηρωικής προσταγής. Έχει αυτήν την επιγραφή: Ο κρητικός λαός στο Βίκτωρ Ουγκώ.

Αυτό το γράμμα μου λέει: Ξακολούθα ό,τι αρχίνησες. Ξακολουθάω, και, αφού το θέλει η Κρήτη, που ξεψυχάει, ξαναπαίρνω το λόγο. Το γράμμα έχει την υπογραφή: Ζυμπρακάκις. Ο Ζυμπρακάκις είναι ο ήρωας αυτής της επανάστασης, όπως ο Τσιριντάνης είναι ο προδότης της. Σε ηρωϊκούς καιρούς οι λαοί σαρκώνουνται σε πολέμαρχους, που είναι σύγκαιρα και πνεύματα. Τέτοιοι είταν ο Βάσιγκτον, ο Μπότσαρης, ο Γαριβάλδης. Όπως ο Τζων Μπράουν επαναστάτησε για τους μαύρους, όπως ο Γαριβάλδης για την Ιταλία, ο Ζυμπρακάκις επαναστάτησε για την Κρήτη. Αν φτάσει ως το τέλος, και θα φτάσει, είτε πέσει σαν το Τζών Μπράουν, είτε θριαμβέψει σαν το Γαριβάλδη, ο Ζυμπρακάκις θάναι μεγάλος. Θέλουν να μάθουνε πού βρισκόμαστε στην Κρήτη; Νά τα γεγονότα.

Η επανάσταση δεν πέθανε. Της πήρανε τον κάμπο, μα κρατάει τα βουνά. Η επανάσταση ζει, βογκάει, κράζει βοήθεια. Γιατί επαναστάτησε η Κρήτη;

Γιατί ο Θεός την έφτιασε ομορφότερη απ΄όλες τις χώρες του κόσμου, κι΄ οι τούρκοι πιό δύστυχη απ΄ όλες. Γιατί έχει καρπούς και γεννήματα και δεν έχει εμπόριο. Έχει πολιτείες χωρίς δρόμους, χωριά δίχως στράτες, λιμάνια χωρίς ταρσανάδες, ποτάμια δίχως γεφύρια, παιδιά δίχως σκολειά, έχει δικαιώματα χωρίς νόμους, έχει ήλιο και δε φωτίζεται, μέσα στης τουρκιάς το πηχτό σκοτάδι.

Επαναστάτησε γιατί η Κρήτη είναι Ελλάδα κι΄ όχι Τουρκιά, γιατί στην Ελλάδα ο ξένος είναι μισητός, γιατί ο τύραννος άν είναι της ίδιας ράτσας είναι βδελυρός, αλλοιώς είναι φριχτός. Γιατί είναι αδύνατο να σταθεί στην πατρίδα του Ετέαρχου και του Μίνωα ένας αφέντης βαρβαρόφωνος. Γιατί και σύ Γαλλία θα επαναστατούσες!

Η Κρήτη επαναστάτησε κι΄έκαμε άγια. Και να τ΄ αντραγαθήματά της. Ως τις 3 του Γεννάρη έδωσε τέσσερις μάχες με τρείς νίκες. Στον Αποκόρωνα, στο Βαφέ, στου Σέλινου το κάστρο. Μα είχε και ένα ουρανόφεγγο ολοκαύτωμα. Με την επανάσταση το νησί κόπηκε στα δυό. Το μισό κρατάνε οι τούρκοι και το μισό οι έλληνες. Η πολεμική γραμμή απ΄τ΄Ασκύφου και το Ροκόλι,απ΄την Κίσσαμο ως το Λασήθι κι΄ως τη Γεράπετρα. Πάνε έξη βδομάδες όπου οι τούρκοι τσακίστηκαν και δεν τους απόμειναν παρά λιγοστός τόπος κι΄οι δυτικές πλαγιές απ΄τα βουνά του Ψηλορίτη με την Άμπέλιρσα. Αυτή τη στιγμή άν σήκωνε το χέρι της η Ευρώπη, η Κρήτη θα σωνότανε. Μα η Ευρώπη είχε άλλες έγνοιες. Γάμος γινότανε κι΄η Ευρώπη θωρούσε το μπάλο.

Ξέρουμε τη λέξη Αρκάδι, μα μόλις κατέχουμε τα γεγονότα, που στις άγνωστες και εξακριβωμένες λεπτομέρειές τους, είναι τα παρακάτου. Στο μοναστήρι του Αρκαδιού, που τόχτισε ο Ηράκλειος, δεκάξη χιλιάδες τούρκοι πολεμάνε εκατόν ενεννήντα εφτά άντρες και τρακόσιες σαράντα τρείς γυναίκες και παιδιά. Το τούρκικο ασκέρι έχει είκοσι έξη κανόνια, και δυό οβούζια. Οι έλληνες κρατάνε μονάχα διακόσια σαράντα ντουφέκια. Δυό μερόνυχτα βαστάει ο πόλεμος. Το μοναστήρι έγινε κόσκινο από διακόσιες μπόμπες. Ένα τειχί τινάχτηκε κι΄οι τούρκοι χύνουνται μέσα. Οι έλληνες ξακολουθάνε τη μάχη. Εκατόν πενήντα ντουφέκια έχουν ανάψει, μα παλεύουν ακόμα έξη ώρες από κελλί σε κελλί, κι΄ από σκαλί σε σκαλί. Δυο χιλιάδες κουφάρια είναι στίβα στην αυλή. Η στερνή αντίσταση λυγάει. Μυρμήγκια οι τούρκοι νικητές πλημμυράνε το μοναστήρι. Δεν απομένει παρά ένα δώμα φραγμένο, όπου βρίσκεται η μπαρουταποθήκη και σ΄ αυτό το δώμα, σ΄ αυτήν την παλαίστρα, κοντά στην άγια τράπεζα, τριγυρισμένος απ΄τα γυναικόπαιδα, ένας παπάς, ο ηγούμενος Γαβριήλ, προσεύχεται. Έξω πέφτουνε στη μάχη οι πατεράδες κι΄ οι άντρες. Μα να μή σκοτωθούνε και να ζήσουνε, θάταν η πιό τρανή κακοτυχιά για τις γυναίκες και τα παιδιά, που θα συρθούνε σε δυο χαρέμια. Την πόρτα την πελεκάνε οι τούρκοι με τσεκούρια. Τώρα θα τήνε σκίσουνε και θα πέσει.. Ο γέροντας παίρνει απ΄την άγια τράπεζα ένα κερί που καίει, απλώνει τη ματιά του πάνω στις γυναίκες αυτές και σ΄αυτά τα παιδιά, γέρνει τη φλόγα του κεριού πάνω στο μπαρούτι και τους σώζει. Μια τρομερή επέμβαση, η έκρηξη, στυλώνει τους νικημένους, η αγωνία γίνεται θρίαμβος, κι΄ αυτό το ηρωικό ταπεινό μοναστήρι, που πολέμησε σαν κάστρο, πεθαίνει σαν ένα ηφαίστειο. Δεν είναι μονάχα τα Ψαρά επικά, μήτε το Μεσολόγγι τρανό.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Τι κάνουν οι πολιτισμένες κυβερνήσεις; Τι καρτεράνε; Μουρμουρίζουν: Υπομονή, το συζητάμε. Το συζητάτε!

Σύγκαιρα όμως ξεριζώνουνε τις ελιές και τις καστανιές, τινάζουνε τα λιοτρίβια, καίνε τα χωριά, καίνε τα γεννήματα, διώχνουνε ολάκερους πληθυσμούς για να πεθάνουν απ΄την πείνα και την παγωνιά στο βουνό, σφάζουνε τους άντρες, κρεμάνε τους γερόντους, κι΄ ένας τούρκος, που βλέπει ένα παιδάκι κοιτάμενο στη γή του χώνει στα ρουθούνια τη φλόγα του λύχνου για να δει αν είναι πεθαμένο ή ζωντανό. Μ΄ αυτόν τον τρόπο στο Αρκάδι πέντε πληγωμένους τους φέρανε στη ζωή για να τους σφάξουν. Υπομονή, λέτε. Σύγκαιρα όμως το τούρκικο ασκέρι μπαίνει στις Μουρνιές, όπου μονάχα γυναικόπαιδα απομείνανε, και σα βγήκε απ΄το χωριό, δε μένει σ΄ αυτό τίποτ΄ άλλο παρά σωρός ερείπια που κυλούσαν απάνω σε σωρό από κουφάρια, μικρά και μεγάλα. Κι΄ η κοινή γνώμη; Τι κάνει αυτή; Τι λέει; Τίποτε. Γύρισε απ΄τ΄αλλο το πλευρό. Τι ζητάτε; Αυτές οι καταστροφές φέρνουνε κακοτυχιά. Είναι παλιά πράματα. Αλλοίμονο! Η υπομονετική πολιτική των κυβερνήσεων έχει δυο αποτελέσματα. Απαρνιέται τη δικαιοσύνη στην Ελλάδα, απαρνιέται τη συμπόνοια στην ανθρωπότητα.

Βασιλιάδες. Μια λέξη θάσωνε το λαό αυτό. Και μια λέξη της η Ευρώπη τη λέει γρήγορα. Πέστε τη. Γιατί πράμα θάσαστε καλοί, αν όχι γι΄αυτό; Μα όχι. Σωπαίνουνε και θέλουνε βουβά νάναι όλα. Απαγορεύεται να μιλάς για την Κρήτη. Αυτό είναι το πρεπούμενο. Ενάντια σ΄ενανε μικρό λαό συνωμοτούνε έξη ή εφτά μεγάλες δυνάμεις. Ποια είναι η συνωμοσία αυτή; Η συνωμοσία της σιωπής. Μα τ΄αστροπελέκι δεν είναι βουβό. Τ΄ αστροπελέκι έρχεται από ψηλά, και, στη γλώσσα της πολιτικής, τ΄ αστροπελέκι το λένε επανάσταση…»

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ

Μπορεί η Κρήτη να μην ελευθερώθηκε τότε, όμως τελικά τα κατάφερε! Όπως τότε, έτσι και τώρα, η Κρήτη πρωτοστατεί στον Αγώνα για Λεφτεριά! Με μπροστάρηδες τους Ανεξάρτητους Κρητικούς, τους Ανεξάρτητους Έλληνες της Κρήτης. Και σημαιοφόρους τους Ανεξάρτητους Ρεθεμνιώτες: Τον Χάρη, τον Γιάννη, τον Βαγγέλη, τον Νίκο, το Μανώλη, τον Κωστή και πολλούς άλλους άξιους πατριώτες του Ρεθύμνου.

Χθες το απόγευμα ο Χάρης, εκ μέρους όλων, μου ζήτησε να "μονοιάσω" κι εγώ μαζί τους. Να γίνω δικός τους... Παράξενα πράματα: Από το πρωί χθες έκανα κι εγώ την ίδια σκέψη: να οργανωθώ στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και το έπραξα. Χωρίς αστερίσκους.

Πάνο, σ΄ ευχαριστώ που μου άνοιξες μια νέα σελίδα στη ζωή μου. Χάρη, σε ευχαριστώ που με πρόλαβες :). Γιάννη, σε αγαπώ αδερφέ! Βαγγέλη, με τιμά η φιλία σου! Νίκο, Μανώλη, Κωστή, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Γιατί συντάσσομαι με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και ζητώ την ψήφο σας

Οδηγούμενος από τη φωνή που κάθε γνήσιος Έλληνας ακούει εντός του θέτω στην κρίση σας την απόφασή μου να συστρατευτώ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου 2015. Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Καρπός συζητήσεων με καλούς φίλους και συντρόφους από την πατριωτική αριστερά.

Οργανώθηκα στο ΠΑΣΟΚ από τα 15 μου. Αρχικά στο μαθητικό του Κινήματος. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Ηράκλειο δραστηριοποιήθηκα στην ΠΑΣΠ. Μαζί με τους συντρόφους στο Πανεπιστήμιο Κρήτης καταφέραμε να την αναδείξουμε πρώτη δύναμη την περίοδο '90-'92. Προσηλωμένοι στις ανάγκες των συμφοιτητών μας. Μακριά από κομματικά επιτελεία και ινστρούχτορες.

Μετά τα Ίμια και το "ευχαριστούμε τους Αμερικάνους" αποστασιοποιήθηκα οργανωτικά από το ΠΑΣΟΚ. Επέλεξα να παραμείνω πιστός στα ιδανικά και τις αξίες, το όραμα και τους στόχους της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη 1974. Σε αντίθεση με εκείνους που την πρόδωσαν. Παρέμεινα στην ΠΑΣΠ και τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ.  Δίνοντας μια άνιση μάχη κόντρα στην κομματική νομενκλατούρα. Ήταν η περίοδος της “ισχυρής Ελλάδας” Σημίτη. Όταν η χώρα ζούσε την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας με τον άκρατο δανεισμό και το χρήμα να προβάλλεται ως υπέρτατη αξία.

Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών στη Σχολή Ηλεκτρονικών Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών στα Χανιά την περίοδο '92-'98 συμμετείχα στο νικηφόρο αγώνα ενάντια στην άλωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από κερδοσκοπικά συμφέροντα μέσω των Προγραμμάτων Σπουδών Επιλογής (ΠΣΕ). Παράλληλα, ως Πρόεδρος του Συλλόγου Πτυχιούχων Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης (ΣΠΕΥΠΚ) ξεκινήσαμε τον μακρόχρονο αγώνα των Πληροφορικών για ουσιαστική Πληροφορική Παιδεία. Ήρθαμε σε ρήξη με την αντί-εκπαιδευτική πολιτική των Γ. Παπανδρέου – Φ. Πετσάλνικου και στη συνέχεια Γ. Αρσένη – Γ. Ανθόπουλου.  Καταφέραμε να επιβάλουμε με τις κινητοποιήσεις και τους δικαστικούς μας αγώνες το αυτονόητο: Να διδάσκεται η Πληροφορική από Πληροφορικούς στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Συνεχίζουμε τον αγώνα αυτό και σήμερα αφενός για να αποτρέψουμε τον αφανισμό των μαθημάτων Πληροφορικής, ιδίως από το λεγόμενο Νέο Λύκειο, την ενίσχυσή της στο Γυμνάσιο και την επέκτασή της στο Δημοτικό. Παράλληλα αναδεικνύουμε τα ζητήματα που αφορούν την περιστολή της σπατάλης πολύτιμων οικονομικών πόρων, την ποιότητα και επάρκεια των προγραμμάτων σπουδών, των βιβλίων και των σχολικών εργαστηρίων, την ορθολογική και αξιοκρατική στελέχωση με εκπαιδευτικούς που έχουν την απαιτούμενη επιστημονική επάρκεια για να ανταποκριθούν στον απαιτητικό ρόλο τους.

Ακολούθησε η οριστική ρήξη με την κομματική νομενκλατούρα το 1999. Με εκείνους που παρέδωσαν του Οτσαλάν στους Τούρκους και προωθούν έκτοτε τη Νέα Τάξη: Την άνανδρη επίθεση κατά των αδελφών μας Σέρβων, την απόσχιση του Κοσσόβου, την εισβολή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη και τους τζιχαντιστές στις μέρες μας οι οποίοι επιδιώκουν να αφανίσουν τους αδελφούς μας Ρουμ (Ρωμηούς) της Συρίας.

Παρέμεινα κομματικά ανένταχτος μέχρι το 2000 οπότε και ακολούθησα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη στη δημιουργία της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης (ΔΠΕ). Στις Ευρωεκλογές του 2004 συμμετείχα στο ψηφοδέλτιό της ΔΠΕ δίνοντας μια τελευταία μεγάλη μάχη για την αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης. Όμως, η τράπουλα ήταν σημαδεμένη: Τα σκοτεινά κέντρα ελέγχου της χώρας, μέσα από τον ασφυκτικό έλεγχο της ενημέρωσης, δεν άφησαν να ολοκληρωθεί το ιστορικό εγχείρημα της ΔΠΕ. Το χαμηλό εκλογικό ποσοστό που απέσπασε την οδήγησε σε παροπλισμό. Εκατοντάδες πατριώτες σοσιαλιστές βρεθήκαμε πολιτικά ανέστιοι.

Φυσικά, κανείς μας δεν σταμάτησε να αγωνίζεται μέσα στην κοινωνία για να ανατραπεί η Ελλαδική Κακιστοκρατία. Με οδηγό τη διακήρυξη της ΔΠΕ, τη Διακήρυξη της 13ης του Μάρτη 2000. Συνέχισα κι εγώ να αγωνίζονται στον κλάδο των Πληροφορικών και στην Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας (ΕΠΕ). Με στρατηγικό στόχο τη συγκρότηση ενός Εθνικού Επιμελητηρίου Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Ως Πρόεδρος αρχικά και ως Αντιπρόεδρός της ΕΠΕ σήμερα, συμμετέχω στους αγώνες των Πληροφορικών για την αξιοποίηση της Πληροφορικής και των επιστημόνων της ώστε να αναδιοργανωθεί το κράτος, να αναταχθεί η εθνική μας οικονομία. Να αποκτήσει ουσία και προοπτική η Πληροφορική Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Οι αγώνες αυτοί εκκινούν από την συνειδητοποίηση της στρατηγικής σημασίας των Νέων Τεχνολογιών για την επιβίωση των εθνών στον 21ο αιώνα. Αγώνες που δίνονται σε ένα περιβάλλον που καθιστά ιδιαίτερα επίκαιρο το Ελληνικό Οικουμενικό Πνεύμα ως μόνη εναλλακτική πρόταση στο κυρίαρχο ρεύμα της Παγκοσμιοποίησης των Τραπεζιτών, τη Νέα Τάξη. Μελετώντας την ιστορία της επιστήμης μας και των ανθρώπων που την υπηρέτησαν σε Δύση και Ανατολή διαπιστώνει κανείς ότι η αξιοποίηση της Πληροφορικής (αρχικά ονομάστηκε Κυβερνητική από τους ιδρυτές της) συνδέεται άρρηκτα με το όραμα οικοδόμησης μια άλλης Κοινωνίας.

Αξίζει να αναφερθούν τα ονόματα δύο Πληροφορικών, άγνωστα στους πολλούς, που συνδέθηκαν με τις πρώτες απόπειρες να γίνει πραγματικότητα αυτό το όραμα:

• Ο Victor Glushkov στη μετασταλινική Σοβιετική Ένωση. Με την ομάδα του έκαναν την πρώτη απόπειρα ανάπτυξης αυτού που ονομάζουμε σήμερα Διαδίκτυο. Με στόχο την ορθολογική διεύθυνση της Σοβιετικής οικονομίας και την κατάργηση των εμπορευματικών σχέσεων και του χρήματος ως φορέα οικονομικής πληροφορίας.
• Ο Anthony Stafford Beer  στη Χιλή του Αλιέντε. Σχεδίασε μια ανάλογη υποδομή κατ΄ εντολή του Σαλβαντόρ Αλιέντε. Το εγχείρημα τερματίστηκε βίαια στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 με τον αεροπορικό βομβαρδισμό του Προεδρικού Μεγάρου στο Σαντιάγκο και το θάνατο του Χιλιανού ηγέτη.  

Τα δύο αυτά παραδείγματα δείχνουν ότι υπάρχει η δυνατότητα μια θετικής υπέρβασης του μανιχαϊστικού διπόλου θεοποίησης-δαιμονοποίησης της Τεχνολογίας. Αρκεί η Κοινωνία να αποφασίσει ότι:

• Η πληροφορία και όχι το χρήμα είναι εκείνο που κινεί την οικονομία. 
• Ο ορθός λόγος και όχι το κέρδος θα είναι ο γνώμονας για την οργάνωση της παραγωγής.

Όλοι έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι:

• Η χρηματιστηριακή φούσκα απειλεί να συμπαρασύρει στη δίνη της τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα στο σύνολό της. 
• Η δημογραφική-περιβαλλοντική βόμβα απειλεί την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Ωστόσο, αυτό που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιηθεί από τους πολλούς είναι ότι η λύση δεν βρίσκεται στην παράδοση της πολιτικής στα χέρια των αρχιερέων του χρήματος. Βρίσκεται στην επιστροφή της Πολιτικής και στην αξιοποίηση των Πληροφορικών για την ανάπτυξη και διαρκή εξέλιξη των τεχνικών υποδομών που απαιτούνται για τη διακυβέρνηση του σύγχρονου και ιδιαίτερα πολύπλοκου διοικητικού και παραγωγικού ιστού. Και είναι έτοιμοι να αναλάβουν το έργο αυτό αρκεί να διαμορφωθεί το κατάλληλο νομικό πλαίσιο που θα τους επιτρέψει να το κάνουν. Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι έχει ήδη ενσωματωθεί στο Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθρο 5Α παρ. 2) η αναγνώριση του καθολικό δικαιώματος συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Το δικαίωμα αυτό παραμένει προσώρας μια απλή διακήρυξη. Απουσιάζουν οι νομοθετικές διασφαλίσεις που θα επιτρέψουν την απρόσκοπτη άσκησή του για όλους τους πολίτες. Οφείλουμε, λοιπόν, να προχωρήσουμε στην αναγκαία νομική διευθέτηση με στόχο τη λελογισμένη, ασφαλή και τεχνικά άρτια αξιοποίηση των Νέων Τεχνολογιών.

Εντούτοις, οι θεσμικές αλλαγές και οι ψηφιακές υποδομές δεν επαρκούν. Παράλληλα με το θεσμικό και τεχνικό εκσυγχρονισμό, οφείλουμε να διαμορφώσουμε ένα ανάλογο εκπαιδευτικό σύστημα. Μια παιδεία που θα θέτει στο επίκεντρο τη διαμόρφωση ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών με επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων των Νέων Τεχνολογιών. Σε αυτή την κατεύθυνση, καλούμαστε να μελετήσουμε, να κατανοήσουμε και να συνεχίσουμε το έργο ενός ακόμη σκαπανέα της Πληροφορικής και της ομάδας του. Πρόκειται για τον Seymour Papert. Αυτός είναι που μίλησε πρώτος και δοκίμασε να εφαρμόσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προτάσσει τη δημιουργία για την κατάκτηση της γνώσης από τον ίδιο το μαθητή με τον εκπαιδευτικό στο κρίσιμο και ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο του εμψυχωτή και του αφανούς καθοδηγητή. Με τις Νέες Τεχνολογίες να παίζουν καίριο ρόλο ως πλατφόρμα καθολικής μάθησης και μέσο απελευθέρωσης των δημιουργικών δυνατοτήτων των νέων.

Συντάσσομαι, λοιπόν, στους Ανεξάρτητους Έλληνες ως Πληροφορικός με στόχο να ανοίξει η συζήτηση πάνω στα ζητήματα που αφορούν τη σχέση της Πληροφορικής με την Κοινωνία και την Παιδεία. Υποβάλλω την υποψηφιότητα μου στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Ρέθυμνο. Ζητώ να με κρίνουν εκείνοι που γνωρίζουν καλά κι εμένα και την οικογένειά μου. Ζητώ να μου δώσουν τη δύναμη να παλέψουμε για μια άλλη Ελλάδα. Εθνικά υπερήφανη και κυρίαρχη. Δημιουργική και σύγχρονη. Μια Ελλάδα που θα πρωτοστατήσει στην Κοινωνία της Γνώσης και της Πληροφορίας δικαιώνοντας τους αγώνες των παλαιότερων για ευημερία και προκοπή του λαού μας. Μια Ελλάδα που δεν θα πει απλώς ένα ηχηρό ΟΧΙ στη Νέα Τάξη. Μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει πρώτη και θα προσφέρει στις υπόλοιπες το απτό παράδειγμα για το τι σημαίνει Πληροφορική Εποχή ως συνέχεια και θετική υπέρβαση της Βιομηχανικής Εποχής.