Θερμοπύλες...

 Η θρυλική Μάχη των Θερμοπυλών έχει αποτελέσει πήγη έμπνευσης για πολλούς, καλλιτέχνες, ποιητές... Σηματοδοτείται ως γεγονός που αποδίδει τη θέληση του αγωνιζόμενου να θυσιαστεί προκειμένου να υπερασπίσει αξίες και ιδανικά... Ωστόσο, η αληθινή σημασία της μάχης αυτής είναι διαφορετική και γίνεται κατανοητή όταν δούμε το γενικότερο πλαίσιο της ελληνοπερσικής σύγκρουσης το 480-479 π.Χ.: Τη ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολούθησε και τη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ. στην οποία οι Έλληνες κατανίκησαν και τα τελευταία απομεινάρια της περσικής στρατιάς.

Η Μάχη των Θερμοπυλών δεν είναι περίπτωση αυτοθυσίας χωρίς μέλλον. Είναι μια μάχη που αρχικά σχεδιάστηκε ως μια συνδυασμένη σύγκρουση κατά ξηρά και θάλασα (Θερμοπύλες - Αρτεμίσιο) και τελικά, μετά την προδοσία του Εφιάλτη, μετατράπηκε σε μια μάχη απαγκίστρωσης (αποχώρηση συμμάχων πλην Λακεδαιμονίων και Θεσπιών) που έδωσε τον χρόνο στους Έλληνες να προετοιμαστούν για τη νικηφόρα τελική σύγκρουση. Δεν είναι μια ήττα των γενναίων ολίγων έναντι των πολλών. Είναι το αναπόσπαστο μέρος μιας δυναμικής νικηφόρας στρατηγικής. Και με τον τρόπο αυτό είναι που πραγματικά διδάσκει εμάς τους νεώτερους να αγωνιζόμαστε: Όχι απλώς για να υπερασπιστούμε μέχρι θανάτου τα ιδανικά μας. Αλλά να αγωνιστούμε με τόλμη και εξυπνάδα για να νικήσουμε!

Ταμείο Αποκατάστασης της Ελληνικής Μνήμης

Ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να "αποζημιώσει" Εκείνους που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν την περίοδο της τριπλής κατοχής της πατρίδας μας; Διεκδικούμε, και πολύ σωστά, όχι μόνο μια συγγνώμη από τους δημίους του λαού μας αλλά και μια υλική αποζημίωση για τις βαρβαρότητες που διέπραξαν. Οι απόγονοι τους φαίνεται να μην κατανοούν την τεράστια ηθική σημασία αυτής της απαίτησής μας. Και με κάθε τρόπο αποφεύγουν τη συζήτηση...

Όμως, μήπως κι εμείς, οι απόγονοι των ηρώων της Εθνικής μας Αντίστασης, είμαστε ολίγιστοι να μιλούμε για Εκείνους που θυσιάστηκαν; Αν είχαμε συναίσθηση της ιερής ευθύνης στη μνήμη Τους, άλλες θα ήταν οι προτεραιότητες, οι σκέψεις και οι πράξεις μας...

Κι αν συμβεί, λέω αν, και οι απόγονοι των θυτών συναινέσουν στην καταβολή των επανορθώσεων, έχουμε μήπως αποφασίσει τι θα κάνουμε τα χρήματα που θα λάβουμε; Μήπως θα τα συμψηφίσουμε με το επονείδιστο και παράνομο χρέος που επισσώρευσαν στην πλάτη του λαού μας η απληστία των χρηματοσυμμοριτών και η αφροσύνη αρχόντων και αρχομένων του τόπου μας; Ή μήπως θα τα μετατρέψουμε σε πηγή συναλλαγής και διαπλοκής όπως συνέβη εν πολλοίς με τα "ανταλλάξιμα" της συνθήκης της Λωζάνης, το σχέδιο Μάρσαλ κ.λ.π.;

Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση του Ελληνικού Λαού όσον αφορά τον τρόπο που θα διαχειριστεί το αίμα των προγόνων του: τις αποζημιώσεις που διεκδικούμε, όταν και εφόσον αποφασίσει η Γερμανική Πολιτεία να ανταποκριθεί στο καθήκον της να τις καταβάλει. Προσωπικά μόνο μία λύση θα έβλεπα: Να δημιουργηθεί ένα Ταμείο Αποκατάστασης της Ελληνικής Μνήμης για να προικοδοτηθεί με τις αποζημιώσεις και να αναλάβει την αποκατάσταση των Μνημείων του Ελληνισμού όπου γης ως αιώνιων συμβόλων των πανανθρώπινων αξιών που υπεράσπισαν με την ίδια τη ζωή τους οι πατεράδες και οι παππούδες μας!

Ας ιδρύσουμε τώρα αυτό το Ταμείο. Και ας βάλουμε προτεραιότητες: Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη καθώς και οι ομώνυμες στη Νίκαια της Βιθυνίας, την Τραπεζούντα και την Ανδριανούπολη, καθώς και η Παναγιά Σουμελά στον Ιστορικό Πόντο...

Περί Μεγάλου Αλεξάνδρου ο λόγος...

Στις 10 Ιουνίου 323 π.Χ., πεθαίνει ο Μέγας Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα... Υπήρξε ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών. Δεν έχασε ούτε μία μάχη! Υπήρξε, όμως, και ευφυέστατος πολιτικός καθώς κατόρθωσε να ενοποιήσει τον τότε γνωστό κόσμο... Δεν είναι τυχαίο, και αυτό μερικές φορές λησμονείται, ότι υπήρξε μαθητής το μεγίστου επιστήμονα-φιλοσόφου, Αριστοτέλη. Όταν ο πατέρας του ζήτησε να αναλάβει την εκπαίδευση του γυιου του, ο Σταγειρίτης τον συμβούλευσε να τον σκληραγωγήσει μέχρι την ηλικία των 13 ετών και να του τον αναθέσει στη συνέχεια για τα περαιτέρω... 

Έτσι, ο έφηβος Αλέξανδρος βρέθηκε στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μιά ομάδα νέων. Και όπως μας γράφει ο Πλούταρχος και ο Αρριανός: “Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς”.

Σαν χώρος για την εκπαίδευση ορίστηκε το ιερό των νυμφών κοντά στην Μίεζα, όπου κατά την εποχή του Πλουτάρχου, ο οποίος συνέγραψε την κορυφαία βιογραφία του Αλεξάνδρου, υπήρχαν ακόμα τα πέτρινα καθίσματα και οι σκιεροί χώροι όπου ο Μέγας Αριστοτέλης επιτελούσε την μύηση του Αλεξάνδρου στα Ορφικά ζητήματα, τη ρητορική, την ιατρική, την ηθική καθώς και τις απόκρυφες διδασκαλίες τις οποίες μόνο λίγοι και εκλεκτοί άνδρες είχαν την τιμή και το προνόμιο να διδαχθούν και οι οποίες ήταν γνωστές σαν «ακροαματικές». Και όταν μάλιστα, κατά την εκστρατεία του ο Αλέξανδρος έμαθε πως ο Αριστοτέλης είχε εκδώσει αυτούς τους λόγους, με το όνομα «Μετά τα Φυσικά», του έγραψε ως εξής: «Ο Αλέξανδρος χαιρετά τον Αριστοτέλη ελπίζοντας να είναι καλά. Δεν έπραξες ορθά με το να εκδώσεις τους ακροαματικούς λόγους, αφού έτσι δεν θα διαφέρουμε εμείς από τους άλλους, αν οι λόγοι με τους οποίους μορφωθήκαμε γίνουν κοινοί σε όλους. Γιατί εγώ προτιμώ να διαφέρω από τους άλλους ως προς την μόρφωση, παρά ως προς τη δύναμη. Να είσαι καλά». 

Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος! Η στρατηγική του ιδιοφυϊα καταδεικνύεται, κατά τη γνώμη μου, από τον τρόπο με τον οποίο οργάνωσε την εκστρατεία κατά των Περσών αφού πρώτα ένωσε τους Έλληνες και στη συνέχεια εκστράτευσε βορείως της Μακεδρονίας για να εκκαθαρίσει τις εστίες των βαρβάρων που θα μπορούσαν να την απειλήσουν κατά την απουσία του. Όμως, υπήρχε και ένας άλλος μεγάλος κίνδυνος για τη Μακεδονία και την Ελλάδα συνολικά. Η υπερδύναμη της εποχής και σύμμαχος των Περσών Καρχηδόνα. Να σημειωθεί ότι, άγνωστο κι αυτό δυστυχώς στους πολλούς, όταν ο Ξέρξης εκστράτευσε εναντίον των Ελλήνων το 480 π.Χ. είχε έρθει σε συνεννόηση με τους Καρχηδόνιους οι οποίοι ταυτόχρονα επιτέθηκαν εναντίον της Μεγάλης Ελλάδας. Μάλιστα την ίδια μέρα που οι Έλληνες καταναυμάχησαν το στόλο του εισβολέα στη Σαλαμίνα, οι Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας νίκησαν τους Καρχηδόνιους στη μάχη της Ιμέρας.

Τι έκανε, λοιπόν, ο Μέγας Στρατηλάτης για να αποτρέψει μια πιθανή εισβολή των Καρχηδονίων; Αφήνει στα μετόπισθεν την ισχυρότερη πολεμική μηχανή των Ελλήνων: Τους Λακεδαιμόνιους! Είναι οι μόνοι που δεν τον ακολούθησαν στη εκστρατεία στην Ανατολή...

Οι πληροφορίες λένε ότι στόχος του Αλέξανδρου ήταν μετά τις σαρρωτικές  επιτυχίες στην Ανατολή να στραφεί στη Δύση και να συντρίψει και τους Καρχηδόνιους. Είναι βέβαιο ότι αν δεν είχε πεθάνει στην ακμή της δράσης του, 33 μόλις ετών, θα είχε σίγουρα ενοποιήσει όλη την Ευρασία.... Η μοίρα της Ανθρωπότητας θα ήταν τελείως διαφορετική...

Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο συμφέροντα...

 Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο συμφέροντα. Δυστυχώς, εμείς οι νεοέλληνες, αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής με έναν άγονο (πολλές φορές και επικίνδυνο) συναισθηματισμό τον οποίο πολλάκις εκμεταλλέυτηκαν οι ισχυροί για να σύρρουν το λαό μας σε προδιαγεγραμμένες ήττες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις. Δύο φορές μέσα σε 25 χρόνια, από το 1921 μέχρι και το 1945 η Ελλάδα βρέθηκε να αγωνίζεται, με ανυπολόγιστες θυσίες του λαού μας, για τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας οδηγούμενοι στη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 και σε ένα προσχεδιασμένο εμφύλιο πόλεμο αρχής γεννομένης από τα Δεκεμβριανά το 1944... 

Αιτία αυτών των καταστροφικών για το λαό μας συρράξεων υπήρξε ο διχόνοια και ο συναισθηματισμός του λαού... Στην πρώτη περίπτωση, θρυαλίδα των εξελίξεων υπήρξε η αποχώρηση του Ελευθερίου Βενιζέλου από την κεντρική πολιτική σκηνή το Νοέμβριο του 1920 μετά την ήττα του στις εκλογές τις οποίες ο ίδιος προκάλεσε εκτιμώντας ότι μετά την Συνθήκη των Σεβρών, την πραγμάτωση της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ο λαός θα τον αναδείκνυε παμψηφεί πρωθυπουργό δεδομένου ότι κυβερνούσε με τα όπλα της Αντάντ (κίνημα Εθνικής Αμύνης στην Θεσσαλονίκη κ.λ.π.) και με το λαό διχασμένο σε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες από το 1915... Οι αντίπαλοί του αν και επικράτησαν με το σύνθημα της αποστράτευσης (ο Ελληνικός Στρατος πολεμούσε ασταμάτητα από το 1912), συνέχισαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία, χωρίς διεθνή ερείσματα αφού η Αγγλική πολιτική είχε μεταστραφεί στο μεταξύ με την παλινόρθωση του Γερμανόφιλου Κωνσταντίνου. Έτσι, οι παμπόνηροι Βρετανοί αθέτησαν τις (μυστικές) συμφωνίες με τον Βενιζέλο για παραχώρηση της Κωνσταντινούπολης και της Ανατολικής Θράκης στην Ελλάδα. Και αξιοποίησαν την κοντόφθαλμη πολιτική του Γούναρη με την εκστρατεία στο Σαγγάριο, το καλοκαίρι του 1921, για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους στην πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης...

Στη δεύτερη περίπτωση, ο αδελφοκτόνος εμφύλιος που ακολούθησε την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων τον Οκτώβριο του 1944, επιβλήθηκε για την αποτροπή μιας πιθανής επικράτησης του ΕΑΜ και την ένταξη της Ελλάδας στο Σοβιετικό μπλοκ. Βεβαίως, με τη συνθήκη της Γιάλτας, ο Στάλιν είχε ήδη δεχθεί την επικυριαρχία των Βρετανών στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ΚΚΕ, χωρίς στοιχειώδη επίγνωση των γεωστρατηγικών παραμέτρων που καθόριζαν το μέλλον της χώρας, σύρθηκε σε ένα εμφύλιο πόλεμο, αφοπλισμένο (Συμφωνία της Βάρκιζας) και χωρίς την υποστήριξη του "πατερούλη" ο οποίος την κρίσιμη στιγμή φρόντισε να κλείσουν τα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία και να αφήσει τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού στο έλεος των αμερικάνικων ναπάλμ... Είχε προηγηθεί η αλλαγή φρουράς με την ανάληψη απο τους αμερικανούς της "προστασίας" της Ελλάδας από τους μέχρι τότε επικυρίαρχους Βρετανούς.

Η συναισθηματικότητα του λαού μας, Ελλαδιτών και Κυπρίων, απέτρεψε και την Ένωση της Ελλάδα με την Κύπρο το 1964, με ευθύνη του τότε Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου και παρά την αντίθετη γνώμη του τότε Ελλαδίτη Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος εγκαίρως είχε διαγνώσει την ιστορική ευκαιρία και ήταν έτοιμος να την αξιοποίησει δεδομένης της γραμμής που είχε επικρατήσει στην αμερικανική εξωτερική πολιτική εκείνη την εποχή προκειμένου να εντάξει τη μεγαλόνησο στο ΝΑΤΟ, διά της ενώσεως με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Σοβιετικής επέκτασης στη Μεσογείο μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου...

Και έτσι, αντί να αποκτήσει ρόλο η Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, οδηγηθήκαμε, 10 χρόνια μετά, και με την αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στην Κυπριακή Τραγωδία...

Σήμερα, 200 χρόνια μετά την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα, φαίνεται ότι οι συνθήκες είναι και πάλι ευνοϊκές για τη χώρα. Οι γεωοικονομικές ανακατατάξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, το κέντρο του κόσμου, και η αντιδυτική κατεύθυνση που έχει πάρει το τουρκικό καθεστώς, καθιστούν την Ελλάδα, αν τολμήσουν οι πολιτικοί μας και ακολουθήσει ενωμένος ο λαός πέρα από στείρους συνασθηματισμούς, κλειδί για τον έλεγχο του σύγχρονου κόσμου από τη θαλάσσια δύναμη (ΗΠΑ) στην προσπάθειά της να περιορίσει την επέκταση Ρωσίας και Κίνας. Η Ελλάδα οφείλει να αντιληφθεί, επιτέλους, ότι στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Και το συμφέρον της χώρας ήταν ανέκαθεν με την εκάστοτε μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Αρκεί να αντιληφθεί τη σημασία του "οικοπέδου Ελλάδα" και του "οικοπέδου Κύπρος" και να λάβει τα αντίστοιχα ανταλλάγματα για τη συμμετοχή της στην εξαγγελθείσα "Συμμαχία των Δημοκρατιών".