Η Δίκη της Ύλης

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Ο Κος Φυσικός, καταξιωμένος scientist, προσέρχονταν στο Μέγαρο του Νόμου για μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ένα γραφείο νέων δικηγόρων με την αλλόκοτη ονομασία "Μαύρη Τρύπα" έχει αναλάβει την πολιτική αγωγή σε μια κορυφαίας σημασίας ποινική δίκη. Μηνυτής ήταν η υπό εκκαθάριση επιχείρηση "Ανθρωπότητα ΑΕ" και κατηγορούμενη η επί χρόνια εργαζόμενη της εταρείας Ύλη. Οι κατηγορίες που αντιμετώπιζε ήταν απιστία και υπεξαίρεση διότι, κατά παράβαση ρητών εντολών που είχε λάβει, διακράτησε μετοχές της εταιρείας "Συνείδηση ΑΕ" με αποτέλεσμα η τιμή των μετοχών αυτών να καταρρεύσει και η "Ανθρωπότητα ΑΕ" να κηρύξει πτώχευση λόγω παντελούς έλλειψης ρευστού.

Κατά την ανακριτική διαδικασία, η Ύλη ισχυρίστηκε ότι οι εντολές που είχε λάβει ήταν ασαφείς. Δεν είχε προσδιορίσει επακριβώς το πότε θα έπρεπε να πωληθούν οι μετοχές. Το αποτέλεσμα αυτής της ασάφειας ήταν να αναβάλει τη ρευστοποίησή τους δεδομένου ότι η τιμή τους εμφάνιζε αυξητική πορεία, επιδιώκοντας μεγαλύτερο όφελος. Όταν άρχισε η κάθοδος της τιμής, η Ύλη αναγκάστηκε να αυτενεργήσει προστατεύοντας, κατά τη γνώμη της, το συμφέρον της εταιρείας καθώς εκτίμησε ότι η καθοδική κίνηση ήταν συγκρυριακή και δεν συνδέονταν με την ευρωστία της εταιρείας "Συνείδηση ΑΕ", η οποία ήταν και ο κύριος προμηθευτής της "Ανθρωπότητας ΑΕ" σε πρώτες ύλες. Ένα απρόβλεπτο συμβάν όμως με την επιδίκαση ενός αστρονομικού ποσού για αποζημίωση της ζημιωθείσας προμηθεύτριας εταιρείας "Συνείδηση ΑΕ" (ναι, αυτής της ίδιας της οποίας οι μετοχές διακρατήθηκαν από την Ύλη) λόγω χειραγώγησης της μετοχής της με σχετική ανακοίνωση του Διευθύνοντος Συμβούλου της "Ανθρωπότητας ΑΕ" περί εύρεσης επικίνδυνης συγκέντρωσης της τοξικής ουσίας "κερδοσκοπίνη" σε πρώτες ύλες που προέρχονταν από την προμηθεύτρια. Στην πραγματικότητα, η ανίχνευση της τοξικής ουσίας ήταν αποτέλεσμα χημικής αντίδρασης μεταξύ της ουσίας "πονήριο" και του ενζύμου "ηδονίνη" λόγω της προσθήκης "κενοδοξίνης" σε ένα κρίσιμο στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας και κατά παρέκλιση των κανονισμών παραγωγής, εξαιτίας "αστοχίας υλικού" σε μηχανισμό αυτόματης διοχέτευσης...

Παρά το γεγονός ότι ο δικηγόρος του γραφείου "Μαύρη Τρύπα" που είχε αναλάβει την υπεράσπιση της "Ανθρωπότητας  ΑΕ" αξίωσε να αποδοθεί η ανακοίνωση του Διευθύνοντος Συμβούλου σε άγνοια της αστοχίας υλικού που έγινε αργότερα γνωστή κατά τη διάρκεια επισταμένης πραγματογνωμοσύνης που διατάχθηκε, η "Συνείδηση ΑΕ" πέτυχε να αναγνωριστεί από το Δικαστήριο ότι ο Διευθύνων Σύμβουλος έσπευσε να αποδώσει ατεκμηρίωτες ευθύνες στην προμηθεύτρια από δόλο για να διατηρήσει τη θέση του στην "Ανθρωπότητα ΑΕ"  δεδομένου ότι ο ελατωματικός μηχανισμός διοχέτευσης είχε αγορασθεί με απευθείας ανάθεση από εταιρεία η οποία ανήκε στον πεθερό του. Έσπευσε να αποδώσει ευθύνες στην προμηθεύτρια για να καθυστερήσει τις έρευνες στην εταιρεία του και να κερδίσει χρόνο για να χειριστεί την υπόθεση με μεγαλύτερη άνεση.

Έτσι, η αξίωση αποζημίωσης έναντι της "Ανθρωπότητας ΑΕ" που δεν μπορούσε να καλυφθεί, οδήγησε σε κατάσχεση των περιουσιακών της στοιχείων και πτώχευση. Ωστόσο, αν είχε πραγματοποιηθεί η ρευστοποίηση των μετοχών που είχε διακρατήσει η συμπαθής Ύλη, η "Ανθρωπότητα ΑΕ" θα είχε την αναγκαία ρευστότητα για να καλύψει την επιδικασθείσα αποζήμιωση. Τα στοιχεία αυτά είχαν ληφθεί υπόψη στα πλαίσια της υπό εξέλιξη διαδικασίας, και είχε αρχίσει να σχηματίζεται η πεποίθηση ότι η Ύλη θα αθωώνονταν πανηγυρικά καθώς, ουσιαστικός υπεύθυνος για την τελική χρεωκοπία δεν ήταν άλλος από το Διευθύνοντα Σύμβουλο και την ιδιαίτερη προτίμηση που είχε για τα προϊόντα της επιχείρησης του πεθερού του...

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα εκείνο το ηλιόλουστο πρωϊνό και η Ύλη είχε προσέλθει ευδιάθετη στη δικαστική αίθουσα χωρίς να γνωρίζει τις της επεφύλλασε η μοίρα, ή μάλλον, για να ακριβολογήσουμε, η "Μαύρη Τρύπα"... Η σύλληψη των νομικών επιχειρημάτων που θα άλλαζε την πορεία της δίκης, ανήκε, τι ειρωνεία, στον κ. Φυσικό, που κάθονταν στην πρώτη σειρά των εδράνων για να μη χάσει ούτε λεπτό από τη δίκη της οποίας την έκβαση θεωρούσε βεβαία: Η Ύλη ΕΠΡΕΠΕ να κηρυχθεί ένοχη, παρά τα όσα πίστευαν όλοι, καθώς η αοριστία της δοθείσης εντολής ρευστοποίησης των μετοχών δεν δικαιολογούσε αδράνεια εκ μέρους της διότι άλλο είναι η εξασφάλιση μεγαλύτερων κερδών δια της διακρατήσεως, όπως πίστευε η Ύλη, και άλλο η εκτέλεση εντολής της οποίας τα αποτελέσματα σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της εταιρείας δεν είχε την αρμοδιότητα να κρίνει η Ύλη αφού ήταν καθαρώς ζήτημα επιχειρησιακής στρατηγικής, αρμόδια για τη χάραξη της οποίας είναι τα ανώτατα στελέχη μιας επιχείρησης. 

Η Ύλη έβαζε το συμφέρον της εταιρείας ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ και δεν είχε κάποια ιδιαίτερη αφοσίωση στο φυσικό πρόσωπο που της έδωσε την εντολή. Στο κάτω κάτω της γραφής, σήμερα ήταν Διευθύνων Σύμβουλος κι αύριο δεν ήταν. Ενώ η εταιρεία έπρεπε να συνεχίσει να υπάρχει για το καλό όλων: των εργαζομένων, των μετόχων και, φυσικά, των πελατών. Δεν είχε όμως κανένα δικαίωμα να αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του εντολέα της ως ανώτατου στελέχους και αυτό ήταν κάτι που ρητά προέβλεπε ο Νόμος και είχε κατ' επανάληψη επιβεβαιωθεί από τη σχετική νομολογία. Η δίκαιη διεκδίκηση αποζημίωσης από την "Συνείδηση ΑΕ"  ως αποτέλεσμα της δόλιας  ενέργειας του Διευθύνοντος Συμβούλου να καλύψει την πραγματική αιτία της ανίχνευσης της "κερδοσκοπίνης" για να καλύψει τον πεθερό του (και τον ίδιο φυσικά) δεν μπορούσε να αποτελεί παράγοντα που θα καθόριζε την προγενέστερη απόφαση της Ύλης να διακρατήσει τις μετοχές ακριβώς διότι, από τη δική της πλευρά, ήταν απρόβλεπτο. Καμία αντίρρηση. Όμως η εντολή πώλησης, έπρεπε έτσι κι αλλιώς να εκτελεστεί άμεσα και χωρίς ενδοιασμούς, παρά την ασάφειά της (δεν είχε δοθεί προθεσμία μέχρι την οποία έπρεπε να γίνει η πώληση, απλώς είχε δοθεί η εντολή "ΠΟΥΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ"), διότι η ασάφεια αυτή δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο και σε κάθε περίπτωση ο ρόλος του εργαζομένου είναι να εκτελεί τις εντολές και όχι να τις αναλύει λογικά και να τις αξιολογεί. Αυτό ήταν ξεκάθαρο κατά τον κ. Φυσικό σαν βασική αρχή λειτουργίας μιας επιχείρησης: ότι υπάρχει "η υποχρέωση συμμόρφωσης" του εργαζομένου προς τον εργοδότη ο  οποίος εργαζόμενος λειτουργεί ως οιωνεί "εξάρτημα" του "μηχανισμού επιχείρηση" και εφόσον δεν προσβάλλεται η αξιοπρέπειά του οφείλει να εκτελεί πιστά τις εντολές που λαμβάνει. Περίπτωση προσβολής προσωπικότητας εδώ δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια, άρα η εντολή έπρεπε να είχε εκτελεστεί.

Όμως, πρόσφατη νομολογία του Δικαστηρίου, είχε αναγνωρίσει ότι η "αξιοπρέπεια του εργαζομένου" συνδέεται με το αίσθημα ασφάλειας που θα έπρεπε να υπάρχει σε σχέση με την σχέση εργασίας του. Υπό το πρίσμα αυτό ο εργαζόμενος, επιδιώκοντας να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην σχέση εργασίας που του παρέχει τα μέσα της ζωής, έχει το δικαίωμα να εξαντλεί τα όρια στην εκτέλεση εντολών των ανωτέρων του εφόσον θεωρεί ότι ενεργεί προς όφελος της εργασιακής του σχέσης η οποία, αν μη τι άλλο, εξαρτάται από την ύπαρξη της ίδιας της εταιρείας και την ανάπτυξή της. Εδώ ήταν που ο κ. Φυσικός είχε τη δική του θεώρηση σε σχέση με την πρόσφατη αυτή νομολογία. Θεωρούσε ότι η αληθής έννοια του "αισθήματος ασφαλείας" εμπεδώνεται μέσα από την εγκαθίδρυση σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των εργαζομένων και των στελεχών της επιχείρησης. Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος οφείλει να αναγνωρίζει στα ανώτατα στελέχη την κύρια ευθύνη για το καλό της επιχείρησης. Η δική του ευθύνη είναι υπαρκτή μεν, δευτερεύουσα δε. Εξάλλου, τα ανώτατα στελέχη έχουν πολλές φορές πληροφορίες που δεν είναι γνωστές στους εργαζομένους, και ούτε μπορούν να γίνουν γνωστές χωρίς σοβαρούς κινδύνους κλυδωνισμού της επιχείρησης. Με αυτή την έννοια η υποχρέωση πίστης εκ μέρους των εργαζομένων είναι αναγκαία συνθήκη ώστε τα ανώτατα στελέχη να μπορούν να επιτελέσουν το αναγνωρισμένο από το Νόμο ρόλο τους όπως προκύπτει από την πληρέστερη γνώσης του συμφέροντος της επιχείρησης. Αυτά πίστευε ο κ. Φυσικός σε σχέση με το Νόμο και τη δυναμική σχέση μεταξύ του "αισθήματος ασφαλείας" και της "υποχρέωσης πίστης", αυτών των πολύ σημαντικών αρχών του Νόμου. Η Ύλη ήταν ένοχη για την πτώχευση!

Όμως αυτό που τελικώς θα τον εξέπληττε, ήταν ότι η Ύλη θα καταδικάζονταν μεν, όπως είχε προβλέψει, αλλά για έναν πολύ διαφορετικό λόγο. Όλοι πίστευαν, και ο κ. Φυσικός, ότι η Ύλη, από τη δική της πλευρά, δεν γνώριζε τα όσα επρόκειτο να συμβούν με την αποζημίωση. Απλώς ο κ. Φυσικός δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στο ζήτημα αυτό διότι θεωρούσε ότι ο Νόμος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρούσε σημαντικότερη την "υποχρέωση πίστης" παρά την αυτόβουλη επιδίωξη της επαυξήσεως του "αισθήματος ασφάλειας". Υιοθετούσε, δηλαδή, μια εκλεπτυσμένη εκδοχή της μηχανιστικής θεώρησης του εργαζομένου που είχε επικρατήσει τον προηγούμενο αιώνα που έδινε μεν περιθώρια αυτενέργειας στον εργαζόμενο, πάντα όμως μέσα στα όρια δυνατοτήτων που καθόριζε η υποχρέωσή του να υπακούει τον επικεφαλής. Η Ύλη "από τη δική της πλευρά" δεν γνώριζε. Αυτό ήταν πλέον η πεποίθηση όλων. Και σε αυτή ακριβώς την πολύ σημαντική φράση ήταν που η "Μαύρη Τρύπα" ετοίμαζε να στηρίξει τη "μηχανή" που είχε στήσει ώστε και ο Νόμος να τηρείται σε σχέση με το Διευθύνοντα Σύμβουλο και τη συμπεριφορά του, και η Ύλη να καταδικαστεί, παρά το γεγονός ότι ήταν αθώα! "Από τη δική της πλευρά". Αυτή ήταν η φράση-κλειδί. Η τροπή των γεγονότων ήταν "απρόβλεπτη από τη δική της πλευρά". Όμως το "από τη δική της πλευρά" θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και "από την άλλη πλευρά". Διότι και ο Διευθύνων Σύμβουλος "από τη δική του πλευρά" αγνοούσε ότι η (ασαφής, το επαναλαμβάνουμε) εντολή που είχε δώσει παρέμενε ανεκτέλεστη όταν αποφασίζε (συνειδητά όπως αποδείχτηκε στη δίκη με την "Συνείδηση ΑΕ") να ρισκάρει την επιδίκαση αποζημίωσης με την (εκ προθέσεως) ψευδή ανακοίνωση που είχε κάνει για την "κερδοσκοπίνη"! Πώς λοιπόν θα μπορούσε να αποδοθεί σε αυτόν, πέρα από την ευθύνη της συκοφαντικής δυσφήμισης της "Συνείδησης ΑΕ", η ευθύνη για την τελική πτώχευση της εταιρείας; Όμως η πτώχευση είχε συμβεί και επομένως κάποιος έπρεπε να πληρώσει! Αν η Ύλη ήταν αθώα, τότε ο ένοχος θα ήταν ο Διευθύνων αν όμως ο Διευθύνων ήταν αθώος, τότε ο ένοχος θα έπρεπε αναγκαστικά να είναι η Ύλη. Και ιδού που σε αυτό το τρομερό δίλημμα έρχονταν τώρα η πλάστιγγα να γύρει υπέρ του μέχρι σήμερα το πρωί ήδη καταδικασμένου στη συνείδηση όλων.

Και εδώ τα τζιμάνια της "Μαύρης Τρύπας" έκαναν το θαύμα τους. Διότι ακόμη και αν αναγνωρίζονταν ότι και ο Διευθύνων "από τη δική του πλευρά" αγνοούσε την τύχη της ασαφούς εντολής που είχε δώσει, το γεγονός δεν άλλαζε την κατάσταση της άγνοιας "από την πλευρά της Ύλης". Έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποδειχθεί ότι η Ύλη γνώριζε και είχε την υποχρέωση να εκτελέσει την εντολή παρά το γεγονός ότι εκτός όλων των άλλων, η Ύλη είχε ζητήσει εγγράφως να προσδιοριστεί η τελική προθεσμία και η ελάχιστη τιμή πώλησης για την εντολή ρευστοποίησης που της είχε δοθεί. Και απάντηση δεν είχε λάβει....Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, δεν πρόλαβε να λάβει, διότι η απάντηση που είχε προφορικά δώσει ο Διευθύνων Σύμβουλος στον Προσωπάρχη της εταιρείας για να τη μεταφέρει άμεσα στην Ύλη, παρουσία πλήθους αξιόπιστων μαρτύρων, όταν εκείνος του υπενθύμισε την εκκρεμότητα σε σχέση με το έγγραφο αίτημα της Ύλης στη Γενική Συνέλευση των Μετόχων της "Ανθρωπότητας ΑΕ", είχε χαθεί στο δρόμο... Δηλαδή, για να ακριβολογήσουμε, ο Προσωπάρχης χάθηκε στο δρόμο: Σπεύδοντας στα γραφεία της εταιρείας για να μεταφέρει την εντολή (που την άκουσαν όλοι οι μέτοχοι και ήταν "ΠΕΣ ΤΗΣ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΑΜΕΣΩΣ") σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Εν τω μεταξύ ο Διευθύνων Σύμβουλος, εξερχόμενος της Γενικής Συνέλευσης και χωρίς να έχει πληροφορηθεί το θάνατο του Προσωπάρχη, προέβει στη μοιραία (και συκοφαντική...) ανακοίνωσή του προς τους δημοσιογράφους θεωρώντας ότι ήδη έχει δοθεί η εντολή πώλησης στην τρέχουσα χρηματιστηριακή τιμή της μετοχής η οποία, όπως ήταν φυσικό, την επόμενη μέρα κατρακύλησε. Και έτσι, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους και οδήγησαν, τελικώς, την Ύλη στο εδώλιο του κατηγορουμένου... 

Η δίκη κύλησε ομαλά και αναμενόμενα μέχρι το κρίσιμο εκείνο σημείο που η "Μαύρη Τρύπα" έβγαλε τον άσσο από το μανίκι της: Η απροσδιοριστία σε σχέση με τα γεγονότα που αγνοούσε η κάθε πλευρά δεν ήταν και τόσο αληθινή. Η Ύλη, γνώριζε το περιεχόμενο της καταστροφικής ανακοίνωσης του Διεθύνοντος Συμβούλου και αυτό προέκυπτε από το γεγονός ότι, όπως αποδεικνύονταν από αδιάσειστα τεκμήρια που προσκόμισαν εμπειρογνώμονες που είχαν ελέγξει εξονυχιστικά τον υπολογιστή στο γραφείο της Ύλης, είχε πληκτρολογήσει το κείμενο της μοιραίας ανακοίνωσης του Διευθύνοντος Συμβούλου. Πώς ήταν, λοιπόν, δυνατόν να μη γνώριζε τα επερχόμενα; Η "αποκάλυψη" συντάραξε το δικαστήριο. Ο κ. Φυσικός χοροπήδησε κυριολεκτικά από τη θέση του και φώναξε "Σταματήστε τις φλυαρίες! Η Ύλη είχε την υποχρέωση να εκτελέσει τυφλά! Τι συζητάμε αν γνώριζε ή δεν γνώριζε;"

Τελικώς, η άτυχη Ύλη καταδικάστηκε. Και ο Διευθύνων Σύμβουλος έγινε ο ήρωας της ημέρας διότι σχεδόν όλοι θεώρησαν ότι καλώς έφτασε στο σημείο να συκοφαντήσει την "Συνείδηση ΑΕ" διότι και το συμφέρον το προσωπικό το δικό του (δηλαδή του πεθερού του) προστάτευε και την "Ανθρωπότητα ΑΕ" βοηθούσε και το ίδιο το πνεύμα το Νόμου. Εξάλλου, η οικονομική αποζημίωση που είχε επιδικαστεί ήταν πολύ μικρότερη του οφέλους από την πώληση της μετοχής αν είχε γίνει την ημέρα της Γενικής Συνέλευσης, κάτι που έπρεπε να συμβεί ανεξαρτήτως του θανάτου του Προσωπάρχη διότι η Ύλη είχε πληκτρολογήσει την μοιραία ανακοίνωση και γνώριζε!

Η καταδίκη της Ύλης δικαίωνε τον κ. Φυσικό. Όμως το σκεπτικό τον απογοήτευσε. Η θεωρία του για την εξισορρόπηση των δύο αρχών του Νόμου είχε καταπέσει. Ήταν σαφές ότι μια νέα θεωρία ήταν απαραίτητη, διατυπωμένη σε άπταιστα Μαθηματικα, την αρχέγονη γλώσσα του Νόμου, αυτού του αναλοίωτου και αιώνιου Δημιουργού που μας έκρυβε το Πρόσωπό του και άφηνε να δούμε μόνο τις Αποφάσεις του...

Ο κ. Φυσικός, μετά τη δίκη, πέρασε πραγματικά δύσκολες ώρες. "Η Ύλη δεν είχε δικαίωμα να αυτενεργεί! Ειδάλως Νομος δεν υπάρχει!" Αυτή η σκέψη των στοίχειωνε και δεν τον άφηνε να κλείσει μάτι. Ξενυχτισμένος, βγήκε στο μπαλκόνι του σπιτιού του για ένα τσιγάρο και τότε, αντικρίζοντας τον Ήλιο να ανατέλλει, αναφώνησε: ΕΥΡΗΚΑ! Μια νέα υπόθεση εργασίας είχε γεννηθεί στο μυαλό του και τις επόμενες ώρες επισκέφτηκε τα Οικονομικά Αρχεία του Κράτους για μια εξονυχιστική μελέτη των λογιστικών βιβλίων της "Ανθρωπότητας ΑΕ" που φυλάσσονταν για ιστορικούς λόγους όπως και κάθε τεκμήριο όλων των επιχειρήσεων που δεν υπήρχαν πια. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να ανακαλύψει ότι η Ύλη είχε πράγματι εκτελέσει αμέσως την εντολή του Διευθύνοντος Συμβούλου. Είχε πουλήσει ΑΜΕΣΩΣ τις μετοχές της "Συνείδησης ΑΕ". Δυστυχώς, όμως, για την ίδια και την "Ανθρωπότητα ΑΕ", την επόμενη ακριβώς μέρα είχε αγοράσει και πάλι εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον Κώδικα Διαχείρισης Διαθεσίμων της εταιρείας που αξίωνε μια ορισμένη χρηματιστηριακή τακτική όταν ένας τίτλος που είχε πωληθεί σε υψηλή τιμή εμφάνιζε "νευρικότητα" και ακολουθούσε πτώση που αξιολογούνταν ως συμφέρουσα από ένα ειδικό πρόγραμμα χρηματοπιστωτικής στρατηγικής που χρησιμοποιούσε η εταιρεία και στηρίζονταν στη θεωρία της στατιστικής αιτιότητας, το μεγάλο νεανικό έργο του κ. Φυσικού! 

Η υπόθεση του κ. Φυσικού στο φώς του Ανατέλλοντος Ηλίου είχε επαληθευθεί: Ναι η Ύλη ακολούθησε κατά γράμμα, όπως είχε προβλέψει. Τότε, όμως, θα έπρεπε να κηρυχθεί αθώα. Διότι η τελική πτώχευση ήταν αποτέλεσμα της άγνοιας, από μέρους του Διευθύνοντος Συμβούλου, της αγοράς των ίδιων μετοχών που επακολούθησε. "Όχι!" Ξέφυγε μια κραυγή από το στόμα του κ. Φυσικού που ξάφνιασε όλους τους θαμώνες ομοτέχνους του στο αναγνωστήριο των Οικονομικών Αρχείων του Κράτους. "Όχι" είπε ξανά από μέσα του  ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά γύρω του. "Η Ύλη είχε στείλει έγγραφο αίτημα ζητώντας προθεσμία και ελάχιστη τιμή πώλησης από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο". Εκείνος, γνωρίζοντας ως engineer που είναι τη θεωρία της στατιστικής αιτιότητας και έχοντας επίγνωση των ρυθμίσεων του Κώδικα Διαχείρισης Διαθεσίμων που ο ίδιος είχε διαμορφώσει, όφειλε να καταλάβει ότι το έγγραφο ερώτημα της Ύλης αναφέρονταν στη διευκρίνηση των παραμέτρων του Σεναρίου Διαδοχικών Αγοραπωλησιών το οποίο ενεργοποιείται όταν η εντολή πώλησης ή αγοράς δοθεί σε προστακτική ενεστώτα ("ΠΟΥΛΑ") σε αντίθεση με την απλή εντολή που διατυπώνεται σε προστακτική αορίστου ("ΠΟΥΛΗΣΕ"). Η χρήση ενεστώτα δίνει εξακολουθητική σημασία στην εντολή ενώ η χρήση αορίστου δίνει στιγμιαία σημασία (μία φορά). Η διάκριση γίνεται σαφέστερη στις φράσεις "ΑΓΟΡΑΖΕ" και "ΑΓΟΡΑΣΕ". Η Ύλη, λοιπόν, ακολουθώντας πιστά τον Κώδικα Διαχείρισης Διαθεσίμων, ζήτησε τις απαραίτητες παραμέτρους (ελάχιστη τιμή ή προθεσμία) για το βήμα τερματισμού του Σεναρίου Διαδοχικών Αγοραπωλησιών.

Η μετέπειτα πορεία της μετοχής δικαίωνε πλήρως τη συμπεριφορά της Ύλης, σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Φυσικού και των νέων δεδομένων που μόλις είχε συλλέξει από τα πολύτιμα, όπως πάντα, Οικονομικά Αρχεία του Κράτους. Ο κ. Διευθυντής, είχε ξεχάσει, άνθρωπος ήταν κι αυτός, ότι δεν είχαν δοθεί οι ζητηθείσες παράμετροι και, το χειρότερο, δεν είχε ζητήσει να μάθει αν είχε ακολουθήσει κατάσταση "αγοράς και εγκλωβισμού". Ίσως μάλιστα να είχε και την εντύπωση ότι η εντολή που είχε δώσει ήταν "ΠΟΥΛΗΣΕ" οπότε σκοπίμως να αγνόησε το έγγραφο αίτημα της Ύλης δεδομένου ότι στο Σενάριο Κατ' Εξαίρεση Επαναγοράς" που ακολουθεί την εκτέλεση μιας εντολής "ΠΟΥΛΗΣΕ" εφόσον ο χειριστής κρίνει ότι η πορεία της μετοχής θα μπορούσε να είναι συμφέρουσα για νέα αγορά. Αυτός ο κανόνας είχε μπει στην 32η Αναθεώρηση του Κώδικα Οικονομικής Διαχείρισης ως πειραματική εφαρμογή της μεθόδου Διαχείρισης Ολικής Ποιότητας προκείμενου διερευνηθεί κατά πόσο μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη της επιχείρησης με τη μετρήσιμη αύξηση της αίσθησης ευθύνης των χειριστών χαρτοφυλακίου προκειμένου στη συνέχεια να επιλεγούν με αντικειμενικά κριτήρια, ως εργαζόμενοι για την Σχολή Τεχνοεπιστημόνων που τροφοδοτεί με ανώτατα στελέχη τις επιχειρήσεις. 

Επομένως, όχι μόνο η Ύλη συμπεριφέρθηκε ως πραγματικός αξιόπιστος εργαζόμενος ακολουθώντας την "υποχρέωση πίστης" αλλά και με το έγγραφο αίτημά της. Το αίτημα θα μπορούσε να διατυπωθεί και προφορικά, αλλά η έντυπη μορφή αποτελεί τεκμήριο αυξημένης βαθμολογίας στο σύστημα μέτρησης της "διαφορικής ευθύνης" που είχαν ενταχθεί όλοι οι χειριστές της μονάδας της στα πλαίσια της πειραματικής αξιολόγησης της μεθόδου Διαχείρισης Ολικής Ποιότητας. Με απλά λόγια, η Ύλη, πέραν όλων των άλλων. έδειχνε και την πρόθεσή της να εξελιχθεί σε ανώτερο στέλεχος δεδομένου ότι, τα αριθμητικά δεδομένα που είχε στη διάθεση την ημερομηνία που απέστειλε το έγγραφο αίτημα και υπάρχουν όλα καταγεγραμένα στα αρχεία, αποδεικνύουν ότι ο δείκτης διαφορικής ευθύνης της θα σημείωνε μια σημαντική αύξηση. 

Το πρόβλημα, τελικά, δεν ήταν ότι ο Διεθύνων Σύμβουλος μπερδεύτηκε ή ξεχάστηκε. Αυτό ήταν αναμενόμενο σύμφωνα με τη θεωρία της στατιστικής αιτιότητας. Το πρόβλημα, αν μπορούμε να το πούμε πρόβλημα, είχε να κάνει με την έλλειψη ενός βήματος Συναγερμού, που θα πυροδοτούσε μια διαδικασία υπενθύμισης προς το Διεθύνοντα Σύμβουλο για την ανάγκη ανταποκρίσεως στο αναπάντητο αίτημα της Ύλης  και θα έσωζε την κατάσταση. Φαίνεται, συμπέρανε ο κ, Φυσικός μετά από κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, ότι το χρονικό κατώφλι πυροδότησης αυτού του Συναγερμού σε σχέση με το χρόνο δημοσιοποίησης της (προγραμματισμένης) μοιραίας ανακοίνωσης, να φράσσεται από τον μέγιστο χρόνο μετάβασης από το χώρο όπου έλαβε χώρα η Γενική Συνέλευση των Μετόχων και το γραφείο όπου εργάζονταν η Ύλη. Ο  Προσωπάρχης υπενθύμισε στον Διευθύνοντα Σύμβουλο την παράλειψή του λειτουργώντας ως έναυσμα για την ενεργοποίησης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Ο Διευθύνων Σύμβουλος έκανε το αναμενόμενο σύμφωνα με την εκπαίδευση και τη γνώση του: Έδωσε αμέσως την πλήρη εντολή άμεσης πώλησης προσδιορίζοντας επακριβώς την χρονική της παράμετρο αποφεύγοντας οποιαδήποτε μνεία ελάχιστης τιμής πώλησης που θα μπορούσε να καταστήσει την εντολή του ανεκτέλεστη: "ΠΕΣ ΤΗΣ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΑΜΕΣΩΣ". Δυστυχώς το κανάλι μετάδοσης της εντολής (ο προσωπάρχης) δεν λειτούργησε λόγω αστοχίας... Αυτή την αστοχία όφειλε να εντοπίζει ειδική διεργασία της υπό πειραματική εφαρμογή μεθόδου Διαχείρισης Ολικής Ποιότητας, ενεργοποιώντας τον αναγκαίο Συναγερμό. Ένα μικρό μειδίαμα σχηματίστηκε στο πρόσωπο του κ. Φυσικού καθώς η σκέψη του στάθηκε σε αυτή τη λέξη.

Με βάση αυτά τα νέα δεδομένα, τα πράγματα άλλαζαν. Έμεναν πλέον τα τελειώς καθορισμένα βήματα που έπρεπε να ακολουθηθούν: Θα έπρεπε άμεσα να δοθούν οδηγίες στη συντακτική ομάδα του εγχειριδίου της μεθοδολογίας για τις αναγκαίες αναθεωρήσεις. Παράλληλα, τα νέα στοιχεία θα γνωστοποιούνταν με ένα τεκμηριωμένο υπόμνημα προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης ώστε να κινηθούν οι διαδικασίες αναψηλάφησης της υποθέσεως και να κριθεί εκ νεόυ η υπόθεση. Και φυσικά, να γίνει και η σχετική δημοσίευση στο επικείμενο εθνικό συνέδριο τεχνοεπιστημόνων, την κορυφαία εκδήλωση της τεχνοεπιστημονικής κοινότητας, όπου θα προτείνονταν οι αναγκαίες αναπροσαρμογές κάποιων παραμέτρων της θεωρίας, η νέα τιμή των οποίων θα προέκυπτε μετά από λεπτομερέστερη επιμέτρηση του άνω φράγματος στην τιμή του κατωφλίου Συναγερμού. Ήταν πραγματικά κρίμα που ένα πραγματικά απροσδόκητο γεγονός, το αυτοκινητιστικό ατύχημα του κ. Προσωπάρχη, οδήγησε το όλο Σύστημα σε κατάταρρευση τη στιγμή που όλα φαίνεται να είχαν λειτουργήσει ρολόι! Και αυτό όμως, είναι κάτι που είχε σκοπό να το αναθέσει σε ένα νέο διδακτορικό φοιτητή του ο οποίος μελετούσε εφαρμογές της στατιστικής αιτιότητας στο τομέα των συγκοινωνιών και ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να το αξιοποιήσει κατάλληλα για τη σχεδίαση ενός νέου συστήματος πρόληψης οδικών ατυχημάτων που θα αύξανε σημαντικά το παράθυρο ασφαλούς εκτίμησης σύγκρουσης οχημάτων δεδομένης της έναρξης μελέτης του πολύ σημαντικού έργου καταγραφής οδικής δραστηριότητας. Ποιος ξέρει; Ίσως κατάφερνε να πετύχει και μια σημαντική χρηματοδότηση στα πλαίσια του έργου αυτού αν κατάφερνε ήδη από το στάδιο της προμελέτης που βρίσκονταν στην τελική της φάση να παρουσιάσει μια αξιόπιστη πρόταση που να συνδέεει την ατυχηματικότητα με την πορεία των χρηματιστηριακών δεικτών, κάτι που, έτσι όπως το σκέφτοναν αυτή τη στιγμή, θα έπρεπε να θεωρηθεί αυτονόητο!