Μαντινάδες γραμμένες πριν από 6 χρόνια, μετά το δημοψήφισμα και την υποταγή των κυβερνώντων στα κελεύσματα του Σόιμπλε...

Πεθαίνει η χώρα σύντροφε, το βλέπεις και το βλέπω

δυο μαντινάδες θα σου πω να 'ρθεις εκεί που στέκω:

Οι Βάρβαροι ζυγώνουνε, θέλουνε να μας φάνε

και στη "διαπραγμάτευση" κάποιοι τους προσκυνάνε...

Μαχαίρια ακονίζουνε για να μας μακελέψουν

καζάνια παραγγέλνουνε για να μας μαγειρέψουν.

Τα μάτια που δεν βλέπουνε όσα πρέπει να δούνε

σε λίγο θα δακρύζουνε και θα μετανοούνε.

Λόγια πολλά, διαρροές βλέπουμε και θα δούμε

γιατί πρέπει τα πρόβατα ήρεμα να σφαγούνε.

Το σφάγιο ανήσυχο αν είναι ανοστεύει

το κρέας του, και το φαί καλό δεν ξετελεύει.

Το ξέρουν κι ηρεμιστικές ειδήσεις μας ταΐζουν

και μυστικά οι δόλιοι μαχαίρια ακονίζουν.

Οι λάμες σπινθιρίζουνε απάνω στα ακόνια

κι άκουσα πως παράγγειλαν δυο φορτηγά λεμόνια.

Ο Σόιμπλε παράγγειλε το κρέας λεμονάτο

μισοψημένο, αίματα το πιάτο να 'ν' γεμάτο!

Αυτά θωρώ συν-Έλληνες και λέω είναι λάθος

με Χούντα παρομοίωση να γίνεται με πάθος.

Δεν είναι Χούντα το λοιπόν, είναι λεηλασία

όπως εκείνη πού 'γινε με τη Σταυροφορία.

Εμπήκαν πάλι Βάρβαροι στην Πόλη, σφάζουν, καίνε

κι εκείνοι που τους κάλεσαν να έρθουν, μυξοκλαίνε...

... και λεν "διαπραγμάτευση κάνουμε κάθε ώρα

δεχθείτε μέτρα Έλληνες για να σωθεί η χώρα".

Πρόβατα μπεμπενίζουνε και λένε "ας σφαχτούμε

αν είν' η χώρα να σωθεί χαλάλι να χαθούμε".

Εγώ σας λέω ο "τρελός" πως χάθηκε η χώρα

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΕΙ ΠΕΘΑΝΕ κι ΑΤΑΦΗ είναι τώρα.

Πάει, εβγήκε η Ψυχή, έμεινε το κουφάρι

κι οι Ύαινες μαζεύονται ποια θα το πρωτοπάρει.

Όσοι την αγαπήσανε το πτώμα ας το πάρουν

σωστά να το κηδέψουνε, στον Τάφο να το βάλουν.

Να μη το φαν οι Ύαινες, κι αν ο Θεός φροντίσει

θα 'ρθει η μέρα κι ο καιρός πάλι να τ' Αναστήσει.

Και μέχρι να 'ρθει η στιγμή, για Νέα Παρουσία

καθείς να κάνει ό,τι μπορεί για αυτοπροστασία.

Γιατί αν λείψουν οι καλοί μάστορες πώς θα γίνει

πάλι ταχιά Νέα Αρχή σαν θα ´ρθει η Γαλήνη;

Γι' αυτό το λέω ορθά κοφτά κι ας παρεξηγθούνε

τα λόγια μου διχάστικα, αν ίσως ακουστούνε:

Καθένας ως πρέπει Έλληνες πρώτα πολλούς ας σώσει

κι ύστερα για υπόλοιπους ό,τι μπορεί ας δώσει.

Φωλίτσα όσοι έχουνε λερώσει μια συγγνώμη

οφείλουν αν Ενότητα φωνάζουνε ακόμη.

Λάθος π' αναγνωρίζεται, σίγουρα συγχωράται

κι όποιος κι αν είν' που το 'κανε, φίλος καλός λογάται.

Όποιος σε άλλους φόρτωμα κάνει τα κρίματά του

είναι δειλός και σίγουρα δεν είναι στα καλά του.

Κι αν ίσως πάλι του δοθεί καινούργια ευκαιρία

τα ίδια και χειρότερα κάνει, ενοχή καμία!

Τα είπα και ξαλάφρωσα σε φόρμα μαντινάδας

ζωή σε μας συντρόφια μου εις μνήμη της Ελλάδας!

Ο Καζαντζάκης για τον Χριστό και την Κρήτη...

 Άκου το λοιπόν!! Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ήρθαν όλα τα έθνη_ άσπρα, μαύρα, κίτρινα, _ για να τον καλωσορίσουν.

Την ώρα που πέθανε, πήγαν πάλι όλα τα έθνη να τον αποχαιρετήσουν. Πήγε και η Κρήτη.

Μαυρομαντηλωμενη, χαροκαμενη, Μεγαλομάτα. Απόμεινε παράμερα, τελευταία, που να προβάλει αυτή με τα μεγάλα έθνη; 

Με την Αγγλία, με την Ρουσια, με την Αμερική;

Περίμενε να φύγουν όλα για να ζυγωσει, να προσκυνήσει κι αυτή τα αιματωμενα πόδια

Βραδιάζει πια, όλη τη μέρα ο ήλιος έσκισε τις πέτρες, το δειλινό μαζωχτηκαν σύννεφα, σκοτείνιασε ο ουρανός, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταλες, δεν ήταν σταλες, ήταν δάκρυα. Άνοιξε ο Θεός τα μάτια, ξεχώρισε μέσα στο συθαμπο και στη βροχή, μια μαυροφορα, θαρεψε πως ήταν η Παναγία!!!

Μάνα!!! Φώναξε. Η Κρήτη σήκωσε το κεφάλι, αστραπή έσκισε τον ουρανό, το πρόσωπο της φωτίστηκε. _ Χριστέ !! Φώναξε ανοίγοντας την αγκάλη, δεν είμαι η Παναγία, είμαι η Κρήτη. _ Κι ακούστηκε ευθύς η φωνή του Χριστού: Έλα!!! 

Ζυγωσει η Κρήτη τρεμαμενη, αγκάλιασε τον Σταυρό, φίλησε τα καρφωμένα πόδια , το στόμα της γέμισε αίματα.

_Χριστε μου, μουρμουρισε, που με αφήνεις;_

Κι ακούστηκε πάλι η φωνή από το Σταυρό.

_Μην κλαίς, σήκωσε το δεξο χέρι σου , κοίτα!! _ Σήκωσε η Κρήτη, μέσα στις αστρσπες, το δεξο χέρι _ και τι να δει; Στο πιο αρχοντικο της δάχτυλο, στο δαχτυλιδα , έλαμπε ένας Χαλκας. Αρραβωνας, Χριστέ μου!! Φώναξε κι η καρδιά της έτρεμε, Χριστέ μου!! Για Χαλκας αλυσίδας; _ 

Ο Χριστός χαμογέλασε, έγειρε το κεφάλι, έβγαλε μια ψιλή φωνή, τι είπε; Η Κρήτη δεν άκουσε.( Αρραβώνας Χριστέ μου , για χαλκας αλυσίδας; ) Ξαναφωναξε. Κανένας δεν αποκρίθηκε. Ξαναφωναξε. Κανένας!!!

Καπετάν Μιχάλης.

Τότε που υπήρχαν Έλληνες... Μια ιστορία από το "μακρινό" 1976 για τον Μάνο Χατζηδάκη και τη Μαρίζα Κωχ!

Tο 1976 η Ελλάδα αποφάσισε να επανεμφανιστεί στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον μετά την αποχή της προηγούμενης χρονιάς, όταν θέλησε να καταγγείλει τον Αττίλα στην Κύπρο και την παρθενική εμφάνιση της Τουρκίας στο θεσμό. 

Το τραγούδι της δεύτερης συμμετοχής ήταν επιλογή του Μάνου Χατζιδάκι ως διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος. Επρόκειτο για ένα μοιρολόι της μαυροφορεμένης Μαρίζας Κωχ που μιλούσε για την στρατιωτική εισβολή και το δράμα του Κυπριακού λαού. 

Το «Παναγία μου – Παναγία μου», προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και τάραξε τα νερά της Γιουροβιζιον.

Η Μαρίζα Κωχ, σε συνέντευξη της αποκάλυψε το παρασκήνιο της ανάθεσης από τον Μάνο Χατζιδάκι, που ήταν ο διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος τότε. 

Όλα έγιναν μέσα σε ένα βράδυ, όταν την πήρε τηλέφωνο ο Χατζιδάκις και της είπε ξεκάθαρα να φύγει αμέσως για την Χάγη μαζί με ένα λαούτο μόνο. 

Ήθελε το τραγούδι μέσα σε ένα βράδυ, για να προλάβουν να κατοχυρώσουν την συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό. Μαζί με τον Μάικ Ροζάκη, έγραψαν μέσα από το τηλέφωνο το τραγούδι «Παναγία μου – Παναγία μου». Όταν το περιεχόμενο του τραγουδιού έγινε γνωστό, οι Τούρκοι που ζούσαν μόνιμα εκεί, έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας...

Στις 3 Απριλίου 1976, η Μαρίζα Κωχ απτόητη βγήκε να τραγουδήσει στη σκηνή, ενώ την συμβούλευαν να μην το τολμήσει, αφού διέτρεχε άμεσο κίνδυνο η ζωή της. 

Οι διοργανωτές, την πληροφόρησαν λίγα δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί, ότι υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής απέναντι της με εντολή αν χρειαστεί να την πυροβολήσει. Εκείνη όμως έκανε δυο βήματα, αγνοώντας τις απειλές και βρέθηκε στην σκηνή τραγουδώντας ένα μοιρολόι που εξιστορούσε τις θηριωδίες των Τούρκων απέναντι στον κυπριακό λαό.

Οι οδηγίες του Μάνου Χατζιδάκι δεν αφορούσαν μόνο την ερμηνεία, αλλά και το όλο στήσιμο της πάνω στη σκηνή: “Μόνο στο τέλος του τραγουδιού, στην τελευταία κορόνα, να απλώσεις τα χέρια για να φανεί το πένθος μας για την Κύπρο”.

Διότι, σύμφωνα με τον Χατζιδάκι και την Κωχ, 

το φόρεμα που φόρεσε το βράδυ του διαγωνισμού, δεν ήταν ένα ένδυμα απλής επίδειξης, αλλά ένδειξη πένθους και θρήνου.

Η τουρκική τηλεόραση δεν μετέδωσε την ελληνική συμμετοχή και εκείνη την ώρα μετέδωσε πρόγραμμα με τον χορό της κοιλιάς. Η Ελλάδα πήρε την 13η θέση το διαγωνισμό, συγκεντρώνοντας μόλις 20 βαθμούς, οι οκτώ εκ των οποίων ήταν από τη Γαλλία. Επίσης, έλαβε πέντε από την Ιταλία, τέσσερις από την Ισλανδία, δύο από το Βέλγιο κι έναν από την Πορτογαλία. Η θέση, ήταν το τελευταίο που απασχολούσε τους συμμετέχοντες στην ελληνική αποστολή. 

Κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα, ο Μάνος Χατζιδάκις με επιστολή που απέστειλε στον Τύπο ξεκαθάρισε:

 “Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας, για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Eurovision και για το ότι δεν έγινε “δημοκρατικότερα” η επιλογή, ώστε “να πετύχουμε”. Πουθενά δε διάβασα τη μόνη, τη μία και τη σωστή άποψη. Ότι δε διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση. Λάβαμε μέρος, διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία. Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει και δε μας έκαμε εκ των υστέρων να ντραπούμε. Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουν, μια κι εγώ προσωπικά σαν υπεύθυνος, πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού“....

Από: Χρυσάνθη Τορνεσάκη.

via Daily Trivia (The Group) - 

@Γιώργος Παπαδογιάννης 

Θερμοπύλες...

 Η θρυλική Μάχη των Θερμοπυλών έχει αποτελέσει πήγη έμπνευσης για πολλούς, καλλιτέχνες, ποιητές... Σηματοδοτείται ως γεγονός που αποδίδει τη θέληση του αγωνιζόμενου να θυσιαστεί προκειμένου να υπερασπίσει αξίες και ιδανικά... Ωστόσο, η αληθινή σημασία της μάχης αυτής είναι διαφορετική και γίνεται κατανοητή όταν δούμε το γενικότερο πλαίσιο της ελληνοπερσικής σύγκρουσης το 480-479 π.Χ.: Τη ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολούθησε και τη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ. στην οποία οι Έλληνες κατανίκησαν και τα τελευταία απομεινάρια της περσικής στρατιάς.

Η Μάχη των Θερμοπυλών δεν είναι περίπτωση αυτοθυσίας χωρίς μέλλον. Είναι μια μάχη που αρχικά σχεδιάστηκε ως μια συνδυασμένη σύγκρουση κατά ξηρά και θάλασα (Θερμοπύλες - Αρτεμίσιο) και τελικά, μετά την προδοσία του Εφιάλτη, μετατράπηκε σε μια μάχη απαγκίστρωσης (αποχώρηση συμμάχων πλην Λακεδαιμονίων και Θεσπιών) που έδωσε τον χρόνο στους Έλληνες να προετοιμαστούν για τη νικηφόρα τελική σύγκρουση. Δεν είναι μια ήττα των γενναίων ολίγων έναντι των πολλών. Είναι το αναπόσπαστο μέρος μιας δυναμικής νικηφόρας στρατηγικής. Και με τον τρόπο αυτό είναι που πραγματικά διδάσκει εμάς τους νεώτερους να αγωνιζόμαστε: Όχι απλώς για να υπερασπιστούμε μέχρι θανάτου τα ιδανικά μας. Αλλά να αγωνιστούμε με τόλμη και εξυπνάδα για να νικήσουμε!

Ταμείο Αποκατάστασης της Ελληνικής Μνήμης

Ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να "αποζημιώσει" Εκείνους που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν την περίοδο της τριπλής κατοχής της πατρίδας μας; Διεκδικούμε, και πολύ σωστά, όχι μόνο μια συγγνώμη από τους δημίους του λαού μας αλλά και μια υλική αποζημίωση για τις βαρβαρότητες που διέπραξαν. Οι απόγονοι τους φαίνεται να μην κατανοούν την τεράστια ηθική σημασία αυτής της απαίτησής μας. Και με κάθε τρόπο αποφεύγουν τη συζήτηση...

Όμως, μήπως κι εμείς, οι απόγοινοι των θυμάτων, είμαστε ολίγιστοι να μιλούμε για Εκείνους που θυσιάστηκαν; Αν είχαμε συναίσθηση της ιερής ευθύνης στη μνήμη Τους, άλλες θα ήταν οι προτεραιότητες, οι σκέψεις και οι πράξεις μας...

Κι αν συμβεί, λέω αν, και οι απόγονοι των θυτών συναινέσουν στην καταβολή των επανορθώσεων, έχουμε μήπως αποφασίσει τι θα κάνουμε τα χρήματα που θα λάβουμε; Μήπως θα τα συμψηφίσουμε με το επονείδιστο και παράνομο χρέος που επισσώρευσαν στην πλάτη του λαού μας η απληστία των χρηματοσυμμοριτών και η αφροσύνη αρχόντων και αρχομένων του τόπου μας; Ή μήπως θα τα μετατρέψουμε σε πηγή συναλλαγής και διαπλοκής όπως συνέβη εν πολλοίς με τα "ανταλλάξιμα" της συνθήκης της Λωζάνης, το σχέδιο Μάρσαλ κ.λ.π.;

Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση του Ελληνικού Λαού όσον αφορά τον τρόπο που θα διαχειριστεί το αίμα των προγόνων του: τις αποζημιώσεις που διεκδικούμε, όταν και εφόσον αποφασίσει η Γερμανική Πολιτεία να ανταποκριθεί στο καθήκον της να τις καταβάλει. Προσωπικά μόνο μία λύση θα έβλεπα: Να δημιουργηθεί ένα Ταμείο Αποκατάστασης της Ελληνικής Μνήμης για να προικοδοτηθεί με τις αποζημιώσεις και να αναλάβει την αποκατάσταση των Μνημείων του Ελληνισμού όπου γης ως αιώνιων συμβόλων των πανανθρώπινων αξιών που υπεράσπισαν με την ίδια τη ζωή τους οι πατεράδες και οι παππούδες μας!

Ας ιδρύσουμε τώρα αυτό το Ταμείο. Και ας βάλουμε προτεραιότητες: Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη καθώς και οι ομώνυμες στη Νίκαια της Βιθυνίας, την Τραπεζούντα και την Ανδριανούπολη, Παναγιά Σουμελά στον Ιστορικό Πόντο...

Περί Μεγάλου Αλεξάνδρου ο λόγος...

Στις 10 Ιουνίου 323 π.Χ., πεθαίνει ο Μέγας Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα... Υπήρξε ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών. Δεν έχασε ούτε μία μάχη! Υπήρξε, όμως, και ευφυέστατος πολιτικός καθώς κατόρθωσε να ενοποιήσει τον τότε γνωστό κόσμο... Δεν είναι τυχαίο, και αυτό μερικές φορές λησμονείται, ότι υπήρξε μαθητής το μεγίστου επιστήμονα-φιλοσόφου, Αριστοτέλη. Όταν ο πατέρας του ζήτησε να αναλάβει την εκπαίδευση του γυιου του, ο Σταγειρίτης τον συμβούλευσε να τον σκληραγωγήσει μέχρι την ηλικία των 13 ετών και να του τον αναθέσει στη συνέχεια για τα περαιτέρω... 

Έτσι, ο έφηβος Αλέξανδρος βρέθηκε στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μιά ομάδα νέων. Και όπως μας γράφει ο Πλούταρχος και ο Αρριανός: “Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς”.

Σαν χώρος για την εκπαίδευση ορίστηκε το ιερό των νυμφών κοντά στην Μίεζα, όπου κατά την εποχή του Πλουτάρχου, ο οποίος συνέγραψε την κορυφαία βιογραφία του Αλεξάνδρου, υπήρχαν ακόμα τα πέτρινα καθίσματα και οι σκιεροί χώροι όπου ο Μέγας Αριστοτέλης επιτελούσε την μύηση του Αλεξάνδρου στα Ορφικά ζητήματα, τη ρητορική, την ιατρική, την ηθική καθώς και τις απόκρυφες διδασκαλίες τις οποίες μόνο λίγοι και εκλεκτοί άνδρες είχαν την τιμή και το προνόμιο να διδαχθούν και οι οποίες ήταν γνωστές σαν «ακροαματικές». Και όταν μάλιστα, κατά την εκστρατεία του ο Αλέξανδρος έμαθε πως ο Αριστοτέλης είχε εκδώσει αυτούς τους λόγους, με το όνομα «Μετά τα Φυσικά», του έγραψε ως εξής: «Ο Αλέξανδρος χαιρετά τον Αριστοτέλη ελπίζοντας να είναι καλά. Δεν έπραξες ορθά με το να εκδώσεις τους ακροαματικούς λόγους, αφού έτσι δεν θα διαφέρουμε εμείς από τους άλλους, αν οι λόγοι με τους οποίους μορφωθήκαμε γίνουν κοινοί σε όλους. Γιατί εγώ προτιμώ να διαφέρω από τους άλλους ως προς την μόρφωση, παρά ως προς τη δύναμη. Να είσαι καλά». 

Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος! Η στρατηγική του ιδιοφυϊα καταδεικνύεται, κατά τη γνώμη μου, από τον τρόπο με τον οποίο οργάνωσε την εκστρατεία κατά των Περσών αφού πρώτα ένωσε τους Έλληνες και στη συνέχεια εκστράτευσε βορείως της Μακεδρονίας για να εκκαθαρίσει τις εστίες των βαρβάρων που θα μπορούσαν να την απειλήσουν κατά την απουσία του. Όμως, υπήρχε και ένας άλλος μεγάλος κίνδυνος για τη Μακεδονία και την Ελλάδα συνολικά. Η υπερδύναμη της εποχής και σύμμαχος των Περσών Καρχηδόνα. Να σημειωθεί ότι, άγνωστο κι αυτό δυστυχώς στους πολλούς, όταν ο Ξέρξης εκστράτευσε εναντίον των Ελλήνων το 480 π.Χ. είχε έρθει σε συνεννόηση με τους Καρχηδόνιους οι οποίοι ταυτόχρονα επιτέθηκαν εναντίον της Μεγάλης Ελλάδας. Μάλιστα την ίδια μέρα που οι Έλληνες καταναυμάχησαν το στόλο του εισβολέα στη Σαλαμίνα, οι Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας νίκησαν τους Καρχηδόνιους στη μάχη της Ιμέρας.

Τι έκανε, λοιπόν, ο Μέγας Στρατηλάτης για να αποτρέψει μια πιθανή εισβολή των Καρχηδονίων; Αφήνει στα μετόπισθεν την ισχυρότερη πολεμική μηχανή των Ελλήνων: Τους Λακεδαιμόνιους! Είναι οι μόνοι που δεν τον ακολούθησαν στη εκστρατεία στην Ανατολή...

Οι πληροφορίες λένε ότι στόχος του Αλέξανδρου ήταν μετά τις σαρρωτικές  επιτυχίες στην Ανατολή να στραφεί στη Δύση και να συντρίψει και τους Καρχηδόνιους. Είναι βέβαιο ότι αν δεν είχε πεθάνει στην ακμή της δράσης του, 33 μόλις ετών, θα είχε σίγουρα ενοποιήσει όλη την Ευρασία.... Η μοίρα της Ανθρωπότητας θα ήταν τελείως διαφορετική...

Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο συμφέροντα...

 Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο συμφέροντα. Δυστυχώς, εμείς οι νεοέλληνες, αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής με έναν άγονο (πολλές φορές και επικίνδυνο) συναισθηματισμό τον οποίο πολλάκις εκμεταλλέυτηκαν οι ισχυροί για να σύρρουν το λαό μας σε προδιαγεγραμμένες ήττες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις. Δύο φορές μέσα σε 25 χρόνια, από το 1921 μέχρι και το 1945 η Ελλάδα βρέθηκε να αγωνίζεται, με ανυπολόγιστες θυσίες του λαού μας, για τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας οδηγούμενοι στη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 και σε ένα προσχεδιασμένο εμφύλιο πόλεμο αρχής γεννομένης από τα Δεκεμβριανά το 1944... 

Αιτία αυτών των καταστροφικών για το λαό μας συρράξεων υπήρξε ο διχόνοια και ο συναισθηματισμός του λαού... Στην πρώτη περίπτωση, θρυαλίδα των εξελίξεων υπήρξε η αποχώρηση του Ελευθερίου Βενιζέλου από την κεντρική πολιτική σκηνή το Νοέμβριο του 1920 μετά την ήττα του στις εκλογές τις οποίες ο ίδιος προκάλεσε εκτιμώντας ότι μετά την Συνθήκη των Σεβρών, την πραγμάτωση της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ο λαός θα τον αναδείκνυε παμψηφεί πρωθυπουργό δεδομένου ότι κυβερνούσε με τα όπλα της Αντάντ (κίνημα Εθνικής Αμύνης στην Θεσσαλονίκη κ.λ.π.) και με το λαό διχασμένο σε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες από το 1915... Οι αντίπαλοί του αν και επικράτησαν με το σύνθημα της αποστράτευσης (ο Ελληνικός Στρατος πολεμούσε ασταμάτητα από το 1912), συνέχισαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία, χωρίς διεθνή ερείσματα αφού η Αγγλική πολιτική είχε μεταστραφεί στο μεταξύ με την παλινόρθωση του Γερμανόφιλου Κωνσταντίνου. Έτσι, οι παμπόνηροι Βρετανοί αθέτησαν τις (μυστικές) συμφωνίες με τον Βενιζέλο για παραχώρηση της Κωνσταντινούπολης και της Ανατολικής Θράκης στην Ελλάδα. Και αξιοποίησαν την κοντόφθαλμη πολιτική του Γούναρη με την εκστρατεία στο Σαγγάριο, το καλοκαίρι του 1921, για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους στην πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης...

Στη δεύτερη περίπτωση, ο αδελφοκτόνος εμφύλιος που ακολούθησε την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων τον Οκτώβριο του 1944, επιβλήθηκε για την αποτροπή μιας πιθανής επικράτησης του ΕΑΜ και την ένταξη της Ελλάδας στο Σοβιετικό μπλοκ. Βεβαίως, με τη συνθήκη της Γιάλτας, ο Στάλιν είχε ήδη δεχθεί την επικυριαρχία των Βρετανών στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ΚΚΕ, χωρίς στοιχειώδη επίγνωση των γεωστρατηγικών παραμέτρων που καθόριζαν το μέλλον της χώρας, σύρθηκε σε ένα εμφύλιο πόλεμο, αφοπλισμένο (Συμφωνία της Βάρκιζας) και χωρίς την υποστήριξη του "πατερούλη" ο οποίος την κρίσιμη στιγμή φρόντισε να κλείσουν τα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία και να αφήσει τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού στο έλεος των αμερικάνικων ναπάλμ... Είχε προηγηθεί η αλλαγή φρουράς με την ανάληψη απο τους αμερικανούς της "προστασίας" της Ελλάδας από τους μέχρι τότε επικυρίαρχους Βρετανούς.

Η συναισθηματικότητα του λαού μας, Ελλαδιτών και Κυπρίων, απέτρεψε και την Ένωση της Ελλάδα με την Κύπρο το 1964, με ευθύνη του τότε Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου και παρά την αντίθετη γνώμη του τότε Ελλαδίτη Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος εγκαίρως είχε διαγνώσει την ιστορική ευκαιρία και ήταν έτοιμος να την αξιοποίησει δεδομένης της γραμμής που είχε επικρατήσει στην αμερικανική εξωτερική πολιτική εκείνη την εποχή προκειμένου να εντάξει τη μεγαλόνησο στο ΝΑΤΟ, διά της ενώσεως με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Σοβιετικής επέκτασης στη Μεσογείο μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου...

Και έτσι, αντί να αποκτήσει ρόλο η Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, οδηγηθήκαμε, 10 χρόνια μετά, και με την αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στην Κυπριακή Τραγωδία...

Σήμερα, 200 χρόνια μετά την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα, φαίνεται ότι οι συνθήκες είναι και πάλι ευνοϊκές για τη χώρα. Οι γεωοικονομικές ανακατατάξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, το κέντρο του κόσμου, και η αντιδυτική κατεύθυνση που έχει πάρει το τουρκικό καθεστώς, καθιστούν την Ελλάδα, αν τολμήσουν οι πολιτικοί μας και ακολουθήσει ενωμένος ο λαός πέρα από στείρους συνασθηματισμούς, κλειδί για τον έλεγχο του σύγχρονου κόσμου από τη θαλάσσια δύναμη (ΗΠΑ) στην προσπάθειά της να περιορίσει την επέκταση Ρωσίας και Κίνας. Η Ελλάδα οφείλει να αντιληφθεί, επιτέλους, ότι στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Και το συμφέρον της χώρας ήταν ανέκαθεν με την εκάστοτε μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Αρκεί να αντιληφθεί τη σημασία του "οικοπέδου Ελλάδα" και του "οικοπέδου Κύπρος" και να λάβει τα αντίστοιχα ανταλλάγματα για τη συμμετοχή της στην εξαγγελθείσα "Συμμαχία των Δημοκρατιών".