Άκου το λοιπόν!! Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ήρθαν όλα τα έθνη_ άσπρα, μαύρα, κίτρινα, _ για να τον καλωσορίσουν.
Την ώρα που πέθανε, πήγαν πάλι όλα τα έθνη να τον αποχαιρετήσουν. Πήγε και η Κρήτη.
Μαυρομαντηλωμενη, χαροκαμενη, Μεγαλομάτα. Απόμεινε παράμερα, τελευταία, που να προβάλει αυτή με τα μεγάλα έθνη;
Με την Αγγλία, με την Ρουσια, με την Αμερική;
Περίμενε να φύγουν όλα για να ζυγωσει, να προσκυνήσει κι αυτή τα αιματωμενα πόδια
Βραδιάζει πια, όλη τη μέρα ο ήλιος έσκισε τις πέτρες, το δειλινό μαζωχτηκαν σύννεφα, σκοτείνιασε ο ουρανός, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταλες, δεν ήταν σταλες, ήταν δάκρυα. Άνοιξε ο Θεός τα μάτια, ξεχώρισε μέσα στο συθαμπο και στη βροχή, μια μαυροφορα, θαρεψε πως ήταν η Παναγία!!!
Μάνα!!! Φώναξε. Η Κρήτη σήκωσε το κεφάλι, αστραπή έσκισε τον ουρανό, το πρόσωπο της φωτίστηκε. _ Χριστέ !! Φώναξε ανοίγοντας την αγκάλη, δεν είμαι η Παναγία, είμαι η Κρήτη. _ Κι ακούστηκε ευθύς η φωνή του Χριστού: Έλα!!!
Ζυγωσει η Κρήτη τρεμαμενη, αγκάλιασε τον Σταυρό, φίλησε τα καρφωμένα πόδια , το στόμα της γέμισε αίματα.
_Χριστε μου, μουρμουρισε, που με αφήνεις;_
Κι ακούστηκε πάλι η φωνή από το Σταυρό.
_Μην κλαίς, σήκωσε το δεξο χέρι σου , κοίτα!! _ Σήκωσε η Κρήτη, μέσα στις αστρσπες, το δεξο χέρι _ και τι να δει; Στο πιο αρχοντικο της δάχτυλο, στο δαχτυλιδα , έλαμπε ένας Χαλκας. Αρραβωνας, Χριστέ μου!! Φώναξε κι η καρδιά της έτρεμε, Χριστέ μου!! Για Χαλκας αλυσίδας; _
Ο Χριστός χαμογέλασε, έγειρε το κεφάλι, έβγαλε μια ψιλή φωνή, τι είπε; Η Κρήτη δεν άκουσε.( Αρραβώνας Χριστέ μου , για χαλκας αλυσίδας; ) Ξαναφωναξε. Κανένας δεν αποκρίθηκε. Ξαναφωναξε. Κανένας!!!
Καπετάν Μιχάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου