Πότε θα κάτσει ο κουρνιαχτός...

Κρήτη 1821. Παραμονές του Μεγάλου Σηκωμού.
Ο Στέφανος Χάλης από το Θέρισο, δημιουργεί,
ως γνήσιος συνεχιστής του Ρήγα, το Θούριο των Κρητών Αγωνιστών:

Πότε θα κάνει ξαστεριά - πότε θα Φλεβαρίσει

να πάρω το τουφέκι μου - την όμορφη πατρώνα

να κατεβώ στον Ομαλό ...

Τα χρόνια περνούν. Η Κρήτη, μετά από αιματηρούς
συνεχείς αγώνες απελευθερώνεται και στη συνέχεια,
με νέους αγώνες, επιτυγχάνει το σκοπό της:
Να ενωθεί με τη Μητέρα Ελλάδας.

Μάης 1941. Ο Ούννοι του Χίτλερ επιτίθενται.
Οι Κρητικοί αντιστέκονται. Η Κρήτη πέφτει.
Οι Κρητικοί παίρνουν τα βούνα.
Κάποιος άγνωστος αγωνιστής,
συνεχιστής του Στέφανου, δημιουργεί Νέο Θούριο:

Πότε θα σπάσ' η παγωνιά - να λιώσουνε τα χιόνια

να πάρω το τουφέκι μου - τ' όμορφο μαλιχέρι

να πάρω δίπλα τα βουνά - να βγω στον Ψηλορείτη

να βρω μια μ-πέτρα ριζιμιά - να διπλωθώ να κάτσω

να παίξω πέντε ντουφεκιές - ν' ακούσει ούλ' η Κρήτη! 

Να 'ρθού ντα Κρητικόπουλα - κι εκειά να ορκιστούμε 

για τη γλυκειά πατρίδα μας - ούλοι να σκοτωθούμε.

Άλλες εποχές τότε... Άλλοι οι εχθροί και τα όπλα.
Σήμερα ο εχθρός είναι αόρατος. Δύσκολη η μάχη.
Ίσως ένα νέο ριζίτικο να δείχνει την κατεύθυνση
για να προχωρήσουμε:

Πότε θα κάτσει ο κουρνιαχτός - πότε θα λάμψ' ο Ήλιος

να μπουν μπροστά οι Άριστοι - να δείξουνε το δρόμο

να κάνουνε οι Έλληνες - καινούργια την Ελλάδα

να βλέπουν όλοι οι Λαοί - και ν' αποκαμαρώνουν

να θέλουνε κι αυτοί να μπουν - στης Αρετής το δρόμο

να διώξουν τ' Άδικο απ' τη Γη!