Στα έγκατα του πίθου... μεγαλώνει η Ελπίδα!

Διαβάζω ετοιμάζεται πάλι η κομπανία
να κάνει "πιστοποίηση" σ' όλη την κοινωνία.

Πολλοί 'ναι που τρομάζουνε και λένε: "Τέλος! Πάει!
Ο κλάδος υποτάχτηκε για να πλουτίζουν άλλοι."

Οργή, απογοήτευση, φυγή, μοιρολατρία
έχουν οι περισσότεροι ομπρός εις τα θηρία.

Κάνουνε ρεαλιστικές, σωστές αποτιμήσεις
όμως σωπαίνουν σαν ρωτάς: "Πέστε, υπάρχουν λύσεις;"

Να διαπιστώνεις το κακό είναι το πρώτο βήμα
να μένεις όμως σε αυτό, είναι νομίζω κρίμα.

Ναι, φταίμε, αναντίρρητα, μα φτάνει αυτό να λέμε;
Μήπως στην ηττοπάθεια πέφτουμε κι όλοι κλαίμε;

Αν κάτι δεν κατάλαβα, ζητώ διευκρινήσεις:
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ; ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ;

Ναι φταίμε όλοι! Είπα το! Συμπέρασμα; Στο μνήμα;
Εκεί να πάμε άκλαφτοι; Φίλοι, δεν είναι κρίμα;

Τον πίθο που ανοίχτηκε με την τεχνολογία
εύκολα τον-ε-κλείνουμε νομίζετε με βία;

Κι αν όπως μύθος ιστορεί, η Ελπίδα έχει μείνει
στον πάτο, αν τον κλείσουμε πώς θα προβάλει εκείνη;

Μια που προτάσεις, το λοιπόν, δεν είδα μέχρι τώρα,
πίνω κι εγώ καλώ κρασί και τραγουδώ με φόρα:

Δεν είναι Πληροφορική αυτό που υπηρετούμε
είν' η Πανδώρα ζωντανή, να βγούμε να το πούμε!

Δεν είναι τούτη ψεύτικη, πήλινη σαν την άλλη
είναι με σάρκα και οστά, κι είναι σε μαύρο χάλι.

Ελπίδα όσοι ψάχνουνε, ας μπούνε στο πιθάρι
γιατί αν δεν το κάνουνε, ο Χάρος θα την πάρει.

Έτσι κι εγώ το σκέφτηκα και στο πιθάρι μπήκα
μου άρεσε και σε δυο τρεις φίλους καλούς το είπα.

Κάποιοι που ακολούθησαν λένε πως είναι φίνα
και πως πιθάρια αλλονών μαύρα 'ναι σαν το μνήμα.

Γιατί υπάρχουν πολλώ λογιώ ψευτοπανδώρες
που θέλουνε να "κυβερνούν" μέχρι λαούς και χώρες.

Μην βάζετε κριτήρια παλιά γιατί 'ναι κρίμα
να λέτε το πιθάρι μας πως είναι μαύρο μνήμα.

Ο πίθος που μας "δόθηκε" δεν είναι σαν τους άλλους
κι ας φαίνεται τόσο μικρός που δε χωρεί "μεγάλους".

Είναι μικρός ο πίθος μας απ' έξω σαν τον βλέπεις
μα σαν θα μπεις μέσα βαθιά, χαίρεσαι που τον έχεις!

Μπείτε λοιπόν συνάδελφοι, σε λίγο ξημερώνει!
Η Ελπίδα στο πιθάρι μας είναι και μεγαλώνει!

Αυτά τα λίγα από εδώ, τα έγκατα του πίθου,
η μόνη λύση που θωρώ είναι αυτή του μύθου.

Αν, πάλι, όσοι βρίσκεστε στον κόσμο τον απέξω
βρείτε λύση καλύτερη,  πείτε κι εγώ να τρέξω.

Μέχρι να πείτε ΕΥΡΗΚΑ εγώ κι άλλοι καμπόσοι
τροφή τσ' Ελπίδας δίνουμε γοργά να μεγαλώσει!