Εν όψει του εορτασμού της Ημέρας των Πληροφορικών (Αγίου
Πνεύματος -Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 φέτος- όπως έχει οριστεί με
απόφαση του ΔΣ της ΕΠΕ) έχω ήδη καταθέσει μια πρόταση προς το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας (https://www.epe.org.gr/) για τη διοργάνωση μια εκδήλωσης όπου εισηγούμαι να προσκληθεί μεταξύ
των άλλων και ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης με στόχο να συζητήσουμε
ερωτήματα όπως "Τι είναι η Πληροφορική;" και "Ποιο είναι το μέλλον
των Πληροφορικών;".
Μοιράζομαι μαζί σας, μια που θα έχετε το χρόνο να σκεφτείτε και κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, κάποιες σκέψεις για το μέλλον του "σιναφιού" μας. Οι σκέψεις αυτές εκκινούν από ένα πανθομολογούμενο γεγονός: Ολοένα και περισσότερο προωθείται ο προγραμματισμός υπολογιστών ως μια "δεξιότητα για όλους" (https://bre.is/wmRPeRXyJ), ανάλογη με τη δεξιότητα γραμματισμού (γραφή κι ανάγνωση)... Αν, λοιπόν, όλοι γνωρίζουν να προγραμματίζουν υπολογιστές, ποιος ο δικός μας ρόλος, ποια η επαγγελματική μας αποστολή, πώς θα "βιοποριζόμαστε"; Ή, μήπως, όπως διατείνονται κάποιοι, θα αναγκαστούμε να (αυτο)καταργηθούμε καθώς "όλοι θα ξέρουν να προγραμματίζουν υπολογιστές";
Ας δούμε καταρχήν μια ιστορική αναλογία: Οι δεξιότητες γραμματισμού, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, αποτελούσαν προνόμιο και επτασφράγιστο μυστικό ενός ιερατείου. Προφανώς αυτό το ιερατείο δεν θα αντιμετώπισε θετικά την προοπτική του να μάθουν να γράφουν και διαβάζουν όλοι... Πραγματικά, ο εκδημοκρατισμός της γραφής και της ανάγνωσης (που ολοκληρώθηκε με την επινόηση της τυπογραφίας η οποία έκανε, σταδιακά, προσιτά τα βιβλία σε όλους) ανέτρεψε τους συσχετισμούς. Ωστόσο, δεν έπαψαν να υπάρχουν οι λογοτέχνες και οι φιλόλογοι! Έτσι, σήμερα μπορεί όλοι να ξέρουμε να γράφουμε και διαβάζουμε αλλά αυτό δεν καταργεί την ανάγκη για λογοτέχνες που θα συγγράψουν το κείμενα εκείνα που θα απολαύσουμε ως αναγνώστες. Ούτε καταργεί την ανάγκη των φιλολόγων που θα αναλύσουν τα λογοτεχνικά έργα και θα μας μάθουν να γράφουμε και να διαβάζουμε! Εν τέλει, ζούμε σε έναν κόσμο πολύ καλύτερο και πιο ορθολογικό από εκείνο της εποχής των ιερατείων...
Κατ' αναλογία οι βασικές δεξιότητες ψηφιακής γραφής και ανάγνωσης (προγραμματισμού) όχι μόνο δεν καταργούν την ανάγκη για Πληροφορικούς αλλά δημιουργούν και έναν καλύτερο κόσμο για όλους! Ωστόσο, θα πρέπει κι εμείς να ξεφύγουμε από λογικές "ιερατείου" και να κινηθούμε προς τη λογική "λογοτεχνών" και "φιλολόγων". Σκεφτείτε το λίγο:
Αυτές είναι οι σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας ευελπιστώντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο που θα καταλήξει, είμαι βέβαιος, σε μια αποκρυστάλλωση της επαγγελματικής μας ταυτότητας και την οριοθέτηση/διάκριση του Πληροφορικού έναντι όλων των υπολοίπων που "ξέρουν να προγραμματίζουν"...
Αν κάποια ή κάποιος επιθυμεί μια λεπτομερέστερη ανάλυση με πλήθος από άκρως ενδιαφέρουσες αναφορές: https://theconversation.com/the-promise-of-the-learn-to-code-movement-107836
Μοιράζομαι μαζί σας, μια που θα έχετε το χρόνο να σκεφτείτε και κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, κάποιες σκέψεις για το μέλλον του "σιναφιού" μας. Οι σκέψεις αυτές εκκινούν από ένα πανθομολογούμενο γεγονός: Ολοένα και περισσότερο προωθείται ο προγραμματισμός υπολογιστών ως μια "δεξιότητα για όλους" (https://bre.is/wmRPeRXyJ), ανάλογη με τη δεξιότητα γραμματισμού (γραφή κι ανάγνωση)... Αν, λοιπόν, όλοι γνωρίζουν να προγραμματίζουν υπολογιστές, ποιος ο δικός μας ρόλος, ποια η επαγγελματική μας αποστολή, πώς θα "βιοποριζόμαστε"; Ή, μήπως, όπως διατείνονται κάποιοι, θα αναγκαστούμε να (αυτο)καταργηθούμε καθώς "όλοι θα ξέρουν να προγραμματίζουν υπολογιστές";
Ας δούμε καταρχήν μια ιστορική αναλογία: Οι δεξιότητες γραμματισμού, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, αποτελούσαν προνόμιο και επτασφράγιστο μυστικό ενός ιερατείου. Προφανώς αυτό το ιερατείο δεν θα αντιμετώπισε θετικά την προοπτική του να μάθουν να γράφουν και διαβάζουν όλοι... Πραγματικά, ο εκδημοκρατισμός της γραφής και της ανάγνωσης (που ολοκληρώθηκε με την επινόηση της τυπογραφίας η οποία έκανε, σταδιακά, προσιτά τα βιβλία σε όλους) ανέτρεψε τους συσχετισμούς. Ωστόσο, δεν έπαψαν να υπάρχουν οι λογοτέχνες και οι φιλόλογοι! Έτσι, σήμερα μπορεί όλοι να ξέρουμε να γράφουμε και διαβάζουμε αλλά αυτό δεν καταργεί την ανάγκη για λογοτέχνες που θα συγγράψουν το κείμενα εκείνα που θα απολαύσουμε ως αναγνώστες. Ούτε καταργεί την ανάγκη των φιλολόγων που θα αναλύσουν τα λογοτεχνικά έργα και θα μας μάθουν να γράφουμε και να διαβάζουμε! Εν τέλει, ζούμε σε έναν κόσμο πολύ καλύτερο και πιο ορθολογικό από εκείνο της εποχής των ιερατείων...
Κατ' αναλογία οι βασικές δεξιότητες ψηφιακής γραφής και ανάγνωσης (προγραμματισμού) όχι μόνο δεν καταργούν την ανάγκη για Πληροφορικούς αλλά δημιουργούν και έναν καλύτερο κόσμο για όλους! Ωστόσο, θα πρέπει κι εμείς να ξεφύγουμε από λογικές "ιερατείου" και να κινηθούμε προς τη λογική "λογοτεχνών" και "φιλολόγων". Σκεφτείτε το λίγο:
- Ο λογοτέχνης διαφέρει από τον απλό γνώστη του γραπτού λόγο κατά το ότι γνωρίζει την τέχνη της μυθοπλασίας, της χρήσης της γλώσσας με δημιουργικό τρόπο, φτιάχνοντας "κόσμους" στους οποίους καλεί του αναγνώστες του να μεταφερθούν, να τους βιώσουν, και να πάρουν μαθήματα ζωής. Αντίστοιχα, ο Πληροφορικός-Λογοτέχνης της Νέας Εποχής είναι εκείνος ο οποίος γνωρίζει τις μεθοδολογίες και τα εργαλεία που του επιτρέπουν να δημιουργεί νέους ψηφιακούς κόσμους τους οποίους μπορούν να "εποικίσουν" οι "χρήστες". Κόσμους όπου η χρήση γλωσσών προγραμματισμού (κυρίως ειδικού σκοπού) τους επιτρέπει να εξελίσσουν και να αξιοποιούν αποτελεσματικά!
- Ο φιλόλογος πάλι διαφέρει κι εκείνος από τον απλό γνώστη του γραπτού λόγου κατά το ότι γνωρίζει σε βάθος τους "νόμους" της γλώσσας, μπορεί να αναλύσει τα έργα των λογοτεχνών, να τα διδάξει και να μάθει τους άλλους να αξιοποιούν αποτελεσματικά τη γλώσσα. Αντίστοιχα, ο Πληροφορικός-Φιλόλογος της Νέας Εποχής είναι εκείνος ο οποίος έχοντας βαθιά γνώση της Πληροφορικής αλλά και του κοινωνικών/παιδαγωγικών όρων για την ευρεία διάδοσή της ως "γλώσσας" μπορεί να μεταλαμπαδεύσει τις απαιτούμενες γνώσεις σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας και να τα υποστηρίξει στην πορεία αξιοποίησης της Πληροφορικής. Είναι ο Πληροφορικός της Εκπαίδευσης, του Εμπορίου των Πληροφορικών Αγαθών, ο Σύμβουλος Πληροφορικής... Είναι εκείνος που δεν αναπτύσσει, κατά κύριο λόγο, ψηφιακά συστήματα αλλά διαμορφώνει τις κοινωνικές συνθήκες που επιτρέπουν την ορθολογική και τεχνικά άρτια αξιοποίηση και εξέλιξή τους!
Αυτές είναι οι σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας ευελπιστώντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο που θα καταλήξει, είμαι βέβαιος, σε μια αποκρυστάλλωση της επαγγελματικής μας ταυτότητας και την οριοθέτηση/διάκριση του Πληροφορικού έναντι όλων των υπολοίπων που "ξέρουν να προγραμματίζουν"...
Αν κάποια ή κάποιος επιθυμεί μια λεπτομερέστερη ανάλυση με πλήθος από άκρως ενδιαφέρουσες αναφορές: https://theconversation.com/the-promise-of-the-learn-to-code-movement-107836
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου