Να κάνουμε την Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας την Ένωση ΟΛΩΝ των Πληροφορικών

Αναδημοσίευση ηλεκτρονικού μηνύματος που στάλθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου στη λίστα μελών της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

Γνωρίζεται καλά την γνώμη μου περί του ζητήματος που κατά καιρούς μας έχει απασχολήσει και αφορά τη μαζικότητα της ΕΠΕ. Πάντοτε διατύπωνα με έμφαση την άποψη που έδινε σημασία στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα καθώς τα 8 προηγούμενα χρόνια η δουλειά που κυρίως κάναμε μέσα στην ΕΠΕ ήταν η διαμόρφωση προτάσεων και το ξεκαθάρισμα πραγμάτων όπως το ποια είναι τα τμήματα Πληροφορικής, πώς πρέπει να δράσουμε για την προαγωγή της επιστήμης μας και τη διασφάλιση των προϋποθέσεων αναγνώρισης του κοινωνικού ρόλου των πληροφορικών στην εργασία, την έρευνα και την παραγωγή, στη λήψη πολιτικών αποφάσεων κ.λ.π.

Η πρώτη αυτή φάση στη ζωή της ΕΠΕ φαίνεται να τερματίζεται. Όλο και περισσότερο ανατρέχουμε σε υπαρκτές προτάσεις μας για να δράσουμε στο παρόν. Αυτό είναι μια σαφής ένδειξη ότι ο κύριος όγκος εργασίας σε επίπεδο βασικών στόχων και προτάσεων έχει γίνει. Όλο και περισσόρερο διαπιστώνουμε ότι, πλέον, ο ανασχετικός παράγοντας στην υλοποίηση των προτάσεών μας δεν είναι η ποιότητα των κειμένων μας αλλά το πλήθος των μελών μας. Το βλέπουμε στο ζήτημα του ΕΘΕΠΕ, στα ζητήματα της δευτεροβάθμιας (αναθέσεις, προσλήψεις, μετατάξεις...) και, το κυριότερο, στο ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων.

Συνοψίζοντας την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, θα έλεγα ότι η ΕΠΕ είναι περισσότερο από έτοιμη να εξέλθει του οίκου της, να βγει από την ενδοσκόπηση για το τι είμαστε και το τι επιδιώκουμε και να ανοιχτεί στην κοινωνία. Έχουμε ξεκαθαρίσει την άποψη μας για την Πληροφορική και τους Πληροφορικούς και αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι μια "φυγή προς τα εμπρός". Σημειολογικά, η δυναμική που έχει αναπτυχθεί εκφράζεται με τον τρόπο που επικοινωνούμε ηλεκτρονικά. Υπάρχει μια συσσωρευμένη ενέργεια και νομίζω ότι ήρθε η ώρα αυτή η ενέργεια να εκτονωθεί δημιουργικά.

Για να μη κουράζω άλλο με αναλύσεις, επιτρέψτε να διατυπώσω με μία λέξη τον στόχο που πρέπει όλοι να βάλουμε από σήμερα: ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ. Ήρθε η ώρα των μαζικών εγγραφών ώστε να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για:

1. Αξιόπιστη αντιπροσώπευση του κλάδου σε συλλογικές διαπραγματεύσεις
2. Λειτουργία της ΕΠΕ ως de facto επιμελητηριακού φορέα των Πληροφορικών μετά και το άνοιγμα που ξεκινήσαμε και θα ολοκληρωθεί στην επόμενη γενική συνέλευση.

Όλοι γνωρίζουμε τους κύριους λόγους της περιορισμένης συμμετοχής των Πληροφορικών στην ΕΠΕ:

1. Έλλειψη πληροφόρησης για την ύπαρξή της
2. Υψηλό τίμημα εγγραφής και ετήσιας εισφοράς.

Οφείλουμε να δούμε τα δύο αυτά προβλήματα και να τα λύσουμε το ταχύτερο δυνατόν βάζοντας ως μετρήσιμο στόχο να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν εντός των επομένων μηνών τουλάχιστον 5000 μέλη. Η προτάσεις που διατυπώνω σε μια προσπάθεια επίλυσης του ελλείματος πληροφόρησης και διασφάλισης της οικονομικής τακτοποίησης των μελών είναι οι εξής:

1. Αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων του διαδικτύου και των ΜΜΕ για να φτάσει και στον τελευταίο Πληροφορικό η πληροφορία για την ύπαρξη της ΕΠΕ.
2. Να κατατεθεί πρόταση προς το ΔΣ για να λάβει άμεσα απόφαση η οποία θα επικυρωθεί στην επόμενη γενική συνέλευση για διαγραφή όλων των χρεών μελών, μηδενισμό της εισφοράς εγγραφής και μείωση της ετήσιας εισφοράς στα 10 ευρώ.
3. Να κατατεθεί πρόταση προς το ΔΣ για να λάβει άμεσα απόφαση με την οποία θα καλεί σε κατάθεση αιτήσεως εγγραφής αποφοίτων όλων των τμημάτων που περιλαμβάνονται στην εισήγησή του προς τη ΓΣ για τη διεύρυνση της ΕΠΕ, ώστε αμέσως μετά την απόφαση της ΓΣ να επιταχυνθούν οι διαδικασίες εγγραφής και να εξασφαλιστεί ότι όλα τα νέα μέλη θα ψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές.

Για τα 2 και 3 ανωτέρω προτίθεμαι να ετοιμάσω σχετικό κείμενο-εισήγηση προς το ΔΣ και θα παρακαλούσα όσους συμφωνούν να απαντήσουν σε αυτό το μήνυμα (nektar@ced.tuc.gr) δηλώνοντας τα στοιχεία τους (ονοματεπώνυμο, email).

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ

Νεκτάριος Μουμουτζής

Το μέλλον του χρήματος στην Πληροφορική Εποχή

Με αυστηρή γλώσσα για τους τραπεζίτες μίλησε ο εκκολαπτόμενος πρωθυπουργός από τους βήματος της ΔΕΘ, όπως μας πληροφορεί σχετικό άρθρο. Αλήθεια έχει σκεφτεί ή έχει απασχολήσει τους συνεργάτες του το γεγονός της αδυναμίας των ροών του χρήματος να ρυθμίσουν την οικονομία στη σύγχρονη εποχή;

Η Εποχή της Πληροφορικής που ανατέλει δεν απαιτεί μόνο νέες υλικές υποδομές, όπως νομίζουν οι θιασώτες της, αλλά και ένα Νέο Τύπο Ανθρώπου που μπορεί να καταλάβει ότι η πρωτοκαθεδρία του χρήματος ως μέσου ρύθμισης των οικονομικών σχέσεων δίνει σιγά σιγά τη θέση της σε άλλους φορείς πληροφορίας. Το χρήμα "αποϋλοποιείται" και γίνεται ηλεκτρονικό, ψηφιακό. Το δεδομένο, που φαίνεται να μην έχουν υπόψη τους οι συμπαθείς τραπεζίτες και οι άλλοι "αρχιερείς του χρήματος" είναι ότι η μετάβαση στην ηλεκτρονική μορφή δεν αρκεί για να μπεις στην Πληροφορική Εποχή. Όπως ο υπολογιστής δεν είναι μια ηλεκτρονική γραφομηχανή, έτσι και το ηλεκτρονικό χρήμα δεν μπορεί να είναι μια απλή αναπαράσταση του υλικού χρήματος (χάρτινου, χρυσού ή άλλης υλικής μορφής).

Η Πληροφορική Εποχή δεν μπορεί να βασίζεται στις χρηματικές-εμπορευματικές σχέσεις. Απαιτεί μια δημιουργική υπέρβαση στη σκέψη και τη δράση μας ως οικονομικών παραγόντων, καταναλωτών ή παραγωγών. Οι σύγχρονες Τεχνολογίες Πληροφόρησης και Επικοινωνίας μπορούν να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα της οργάνωσης της οικονομίας καθιστώντας το παραδοσιακό χρήμα περιττό (αν όχι επικίνδυνο) όπως έχουν καταστήσει περιττή (αν όχι επικίνδυνη, με την έννοια της ανάσχεσης της οικονομικής προόδου) τη γραφομηχανή...

Συναντήσεις Πληροφορικών 12 και 13 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα

Κινητοποίηση Πληροφορικών για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Συνάντηση στην Αθήνα, το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου και ώρα 15:00 στην αίθουσα Α2 του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΠΑ (http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=373)

Κινητοποίηση Πληροφορικών του Ιδιωτικού Τομέα
Συνάντηση στην Αθήνα, την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου και ώρα 11:00 στην αίθουσα Α2 του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΠΑ (http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=374)

Αλλοδαποί στρατηγοί και ημεδαποί συνεργάτες τους...

Ο ΟΤΕ μπλοκάρει τις οπτικές ίνες, μας πληροφορεί σχετικό άρθρο. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν την απροθυμία του ΟΤΕ να λειτουργήσει ως στρατηγικός παίκτης για τον εκσυχρονισμό της χώρας. Εδώ και χρόνια λειτουργεί υπηρετώντας στενά οικονομικά ή συντεχνιακά συμφέροντα. Οι "σωτήρες" γερμανοί, που τον διοικούν πλέον, φαίνεται ότι συμμάχησαν με τις συντεχνίες της "εποχής του λίθου", αφού τελικός σκοπός τους δεν είναι ο τεχνολογικός εκσυχρονισμός της χώρας μας και του οργανισμού αλλά η διαιώνιση μιας αποικιακού τύπου τεχνολογικής εξάρτησης.

Ταυτοχρόνως, το ΥΠΕΠΘ μπλοκάρει εδώ και χρόνια την Πληροφορική Παιδεία για να ευνοήσει κάποιες άλλες συντεχνίες της "εποχής του λίθου" που λυμαίνονται το χώρο της εκπαίδευσης. Κι αυτές, με τη σειρά τους, φαίνεται να συμμαχούν με τους αγγλοσάξωνες "στρατηγικούς επενδυτές" των πιστοποιήσεων οι οποίοι, όπως και οι "γερμανοί στρατηγοί" του ΟΤΕ, επιδιώκουν συνέχιση της "τεχνολογικής αποικιοκρατίας" για να πουλάνε χρωματιστές χάντρες-πιστοποιητικά στους συμπαθείς ιθαγενείς.

Το ερώτημα, βεβαιώς, είναι κατά πόσο ταιριάζει σε πρωτόγονους η Πληροφορική και αν πραγματικά τη χρειάζονται. Είναι γνωστό, εξάλλου, το ανέκδοτο με τα δύο πλυντήρια σε ρόλο "πυλώνων" για τη στερέωση της σκάφης. Μόνο που σε αυτό τον τόπο, δεν μάθαμε ακόμη να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη... Ακόμη ΔΕΝ μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, που θα έλεγε κι ο Ρίτσος....

Πολύ φοβάμαι ότι αν πραγματικά επιδιώκουμε ενεργό ρόλο μέσα στην κοινωνία μας ως υπεύθυνοι επιστήμονες και επαγγελματίες, αργά η γρήγορα θα πρέπει να θέσουμε ζητήματα οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας. Διαφορετικά δεν μας απομένει παρά η αποδημία στον πολιτισμένο κόσμο και η τελική επικράτηση των "μάγων της φυλής". Ο πολιτισμός ως λέξη και ως περιεχόμενο γεννήθηκε στον τόπο μας και μεταλαμπαδεύτηκε σταδιακά σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, όμως, ο ίδιος αυτός τόπος αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους θύλακες πρωτογονισμού παγκοσμίως. Η επάνοδος του πολιτισμού στη γενέτειρά του αποτελεί πλεόν ζήτημα απόλυτης προτεραιότητας για όλους μας.

Είτε το θέλουμε είτε όχι ζούμε σε μια χώρα στην οποία επιβιώνουν φαινόμενα αποικιοκρατικά. Γι' αυτό και οφείλουμε να επισημάνουμε ότι πάντα η αποικιοκρατία στηρίζονταν σε γηγενείς "συνεργάτες" για να εμπεδωθεί και να διαιωνισθεί. Το γνωρίζουν όσοι διαθέτουν έστω και ελάχιστη γνώση της παγκόσμιας και της εθνικής μας ιστορίας. Όπως επίσης γνωστά σε όλους, ακόμη και στους ιστορικά τυφλούς, είναι τα ατομικά οφέλη της συνεργασίας. Το ότι τα οφέλη αυτά είναι πρόσκαιρα και επισφαλή, δεν φαίνεται να σταματά τους συνεργάτες γερμανών, βρετανών και πολλών άλλων "στρατηγών"...

Μεγάλος είναι ο κίνδυνος να βιωθεί ως ελληνικός εμφύλιος ο αδυσώπητος "πόλεμος των στρατηγών" που διεξάγεται στη διεθνή σκακιέρα. Το πρόσφατο και απώτερο ιστορικό παρελθόν του ελληνισμού διδάσκει ότι αναγκαία και ικανή συνθήκη για την αποτροπή του αλληλοσπαραγμού είναι η ανάδειξη ενός κοινωνικού πόλου με δυνατότητα ηγεμονικής (όχι εξουσιαστικής) επιρροής σε επίπεδο ιδεών και οραματικών στόχων. Αυτός ο πόλος μπορεί και πρέπει να είναι το Επιμελητήριο Πληροφορικής.

Ας απελευθερωθούμε από τη νοοτροπία της "ταληροφορικής"

Πήραν φωτιά οι ηλεκτρονικές συζητήσεις με αφορμή την αιφνιδιαστική κίνηση του ΥΠΕΠΘ να προτείνει τροπολογία επιλεκτικής ένταξης ενός μόνο εκ των δεκάδων τμημάτων Πληροφορικής στις αποκαλούμενες "καθηγητικές σχολές". Βροχή οι ανώνυμες, κατά κύριο λόγο, καταγγελίες και αντικαταγγελίες που "αμφισβητούν" τη διδακτική επάρκεια ή ακόμη και την επιστημονική αρμοδιότητα αποφοίτων επιμέρους τμημάτων Πληροφορικής.

Να λοιπόν, που με αυτή την αφορμήν, επανέρχεται το κλίμα κατακερματισμού των Πληροφορικών, τοοποίο κυριαρχούσε πρίν από μία περίπου δεκαετία στον κλάδο και οδήγησε στην δημιουργία της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας ως μιας πράξης ενεργητικής αντίστασης των Πληροφορικών σε όσα και όσους μετατρέπουν την επιστήμη μας σε "παλλακίδα" του πελατειακού κράτους.

Το ζήτημα της διδακτικής επάρκειας όλων των Πληροφορικών, όπως και της επιστημονικής τους αρμοδιότητας στην Πληροφορική, έχει λυθεί από τους Πληροφορικούς και την Ένωσή τους εδώ και χρόνια. Όσοι επανέρχονται είτε για να αποδείξουν είτε για να αμφισβητήσουν τα αυτονόητα ματαιοπονούν.

Η ενότητα των Πληροφορικών εδράζεται στην ενότητα γνώσεων και σπουδών η οποία έχει επαρκώς και χωρίς κανένα αντίλογο τεκμηριωθεί από σχετική μελέτης της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας η οποία επικαιροποιείται συνεχώς και αποτελεί τη βάση για την ουσιαστική ανάδειξη των πραγματικών τμημάτων Πληροφορικής πέρα από παραπλανητικούς τίτλους και σφετερισμούς.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο η ΕΠΕ παρούσα στο συνδικαλιστικό γίγνεσθαι της Πληροφορικής. Δυστυχώς, κάποιοι συνάδελφοι από επιμέρους τμήματα Πληροφορικής επιλέγουν να λειτουργούν σε ξεχωριστούς συλλόγους. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για μια πραγματικά ενιαία εκπροσώπηση/έκφραση των Πληροφορικών.

Ιστορικά, ο μόνος επιμέρους σύλλογος Πληροφορικών που έδρασε με κριτήριο την ενότητα και την υπεράσπιση όλων των Πληροφορικών υπήρξε ο Σύλλογος Πτυχιούχων Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης γι΄ αυτό και είναι ο μόνος που παρά την ενεργή παρουσία του επέλεξε οικειοθελώς να παροπλιστεί και να στηρίξει την ΕΠΕ από το ξεκίνημά της.

Δυστυχώς, ζούμε σε μια κοινωνία και σε μια εποχή επικράτησης των ατομικών προτεραιοτήτων εις βάρος των συλλογικών. Ως άμεσο αποτέλεσμα, ακόμη και η εμφανιζόμενη ως "συλλογική" δράση επιμέρους ομάδων συμφερόντων, αντιστοιχεί σε εύθραστες συμμαχίες ατομικών επιδιώξεων που οικοδομούνται και διαλύονται εν ριπή οφθαλμού. Χωρίς συνέχεια και, κυρίως, χωρίς ρητή στόχευση στο κοινωνικό συμφέρον, οι πρόσκαιρες αυτές συνομαδώσεις εντείνουν, αντί να αμβλύνουν, τον κυρίαρχο ατομισμό. Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, φορείς όπως η ΕΠΕ, που θέτουν ρητά και με επιμονή ζητήματα που συνδέονται με κοινωνικές και όχι ατομικές προτεραιότητες, αντιμετωπίζουν ποικίλες εξωτερικές και εσωτερικές δυσκολίες κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να εκφυλιστούν σε κλασσικού τύπου συνδικάτα προώθησης ατομικών φιλοδοξιών και συμφερόντων.

Η ευθύνη για την προάσπιση της φυσιογνωμίας της Ένωσής μας δημιουργεί ανάλογες προσωπικές υποχρεώσεις σε όλες και όλους: Οφείλουμε να δούμε πέρα από το στενό ατομικό μας συμφέρον. Οφείλουμε να προβληματιστούμε ακόμη και για τις συλλογικές μας διεκδικήσεις κατά πόσο εναρμονίζονται με τα ευρύτερα συμφέροντα και ανάγκες της κοινωνίας μας. Δημιουργήσαμε και στηρίζουμε με την καθημερινή μας δράση ένα συλλογικό φορέα που υπηρετεί πρώτα τη χώρα και μετά τους Πληροφορικούς. Οφείλουμε να το κατανοήσουμε αυτό. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να εκριζωθεί η κυρίαρχη νοοτροπία που κουβαλάμε όλοι μας. Η νοοτροπία του "δοξάστε με", και της "ταληροφορικής". Η νοοτροπία που ευθύνεται για τις χρόνιες ανεπάρκειες της χώρας μας και υπονομεύει κάθε αναπτυξιακή προοπτική. Αν δεν μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από αυτή σε προσωπικό επίπεδο, η συλλογική μας δράση είναι χωρίς κανένα νόημα.

Όσο για τους Πληροφορικούς που συνειδητά θα ακολουθήσουν το δρόμο της διασφάλισης των ατομικών τους συμφερόντων, νομίζω ότι οι επιλογές που τους παρέχουν το ψυχολογικά απαραίτητο "συλλογικό επίχρισμα" είναι ήδη αρκετές και δεν κινδυνεύουν να μείνουν "ξεκρέμαστοι"...

Ας ασχοληθούν με τη Χημεία και όχι με την Αλχημεία

Σε πρόσφατο έγγραφο της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας επισημαίνεται ο κίνδυνος επιβολής εμπορικών πιστοποιητικών για την άσκηση τεχνικών επαγγελμάτων με τις ευλογίες της διοίκησης του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας (ΤΕΕ), κάτι που πλήττει καίρια τα συμφέροντα των ίδιων των μελών του. Το σχέδιο εμπλέκει και κορυφαία θεσμικά όργανα όπως το Συμβούλιο Ανώτατης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΣΑΠΕ) και το Συμβούλιο Ανώτατης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΣΑΤΕ).

Η πρώτη πράξη στην εμπλοκή ΣΑΠΕ - ΣΑΤΕ για την εκποίηση των επαγγελματικών δικαιώματων του τεχνικού δυναμικού της χώρας έγινε με τη συγκρότηση κοινής επιτροπής, επικεφαλής της οποία ορίστηκε καθηγήτρια του Τμήματος Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

Πραγματικά προβληματίζομαι: οι Χημικοί Μηχανικοί δεν έχουν τι να κάνουν και ασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες; Πρόσφατα έτυχα σε φιλική συζήτηση με θέμα τις νοθείες στα καύσιμα. Και αναρωτήθηκα: Ποιος είναι αρμόδιος να μας προσατεύσει ως πολίτες από τους κερδοσκόπους που τα νοθεύουν; Γιατί δεν κάνουν τίποτε οι συλλογικοί τους φορείς; Γιατί δεν ασχολείται με αυτό το σοβαρό για όλους θέμα η αξιότιμη καθηγήτρια ώστε να αποκτήσει η χώρα ένα σύστημα ελέγχου ποιότητας καυσίμων που θα πιστοποιεί τα πρατήρια ώστε να μην καταντά ο καταναλωτής ντετέκτιβ για να προστατεύσει την περιουσία του από τις συνέπειες της νοθείας; Αντί, λοιπόν, να μιλάνε για "ανεξάρτητο φορέα" που θα πιστοποιεί τους ανθρώπους, ας φτιάξουν ένα φορέα που θα πιστοποιεί τα καύσιμα. Εκτός κι αν θεωρούν ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με "οργανικές ενώσεις" οπότε κάθε περαιτέρω συζήτηση περιττεύει.

Αξιολόγηση στη χώρα της αδικίας...

Τρεις στους τέσσερεις εκπαιδευτικοί είναι υπέρ της "αξιολόγησης", μας πληροφορεί άρθρο της Καθημερινής και νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον να ερωτήσει κανείς αν η ίδια αναλογία εμφανίζεται και μεταξύ των μη Πληροφορικών που κατέχουν θέσεις στους κλάδους ΠΕ19 και ΠΕ20. Διότι αν δεν διαφοροποιείται αισθητά και προς τα κάτω, τότε θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την πραγματική σημασία που αποδίδεται στη λέξη "αξιολόγηση". Και πρέπει να ανησυχούμε έντονα καθώς, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, οι ερωτηθέντες εμφανίζονται να επιθυμούν τη σύνδεση της "αξιολόγησης" με την επαγγελματική εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Πράγμα που σημαίνει (αν όντως οι λεηλατήσαντες την Πληροφορική "καθηγητές" πασών των επιστημονικών ειδικοτήτων τάσσονται υπέρ της "αξιολόγησης" και της σύνδεσής της με το επαγγελματικό μέλλον των υπηρετούντων εκπαιδευτικών) ότι πρέπει να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους οι πλέον των 3000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί Πληροφορικοί. Οι δε "εκζητούντες τον Κύριο" αδιόριστοι συνάδελφοι, ας προτιμήσουν άλλες χώρες με πραγματικές προοπτικές στην Πληροφορική όπως η Ινδία και η Κίνα.

Ναι, η αξιο-λόγηση (η κατ' αξία, δηλαδή, κρίση) είναι το μεγάλο ζητούμενο στη σημερινή Ελλάδα. Αρχής γεννομένης από εκείνους που ασχολούνται με τα πολιτικά μας πράγματα. Από εκείνους, δηλαδή, που έχουν θεσμικά τη δυνατότητα να δημιουργούν και να καταργούν νόμιμα δικαιώματα και υποχρεώσεις, επαγγελματικούς και κοινωνικούς ρόλους, θεσμούς μετάδοσης και εμπέδωσης των κοινωνικών αξιών. Πώς, όμως, πείθουν οι πολιτικοί ταγοί μας ότι είναι ειλικρινείς όταν μιλούν για "αξιολόγηση"; Όταν η μόνη αξιολόγηση που γνωρίζουν οι ίδιοι είναι αυτή της κάλπης; Και πώς εμείς όλοι μπορούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορεί να γίνει αληθής αξιολόγηση όταν καθημερινά απορρίπτουμε τους "αξίους" που αναδεικνύουμε με την ίδια μας την ψήφο; Μήπως, τελικά, η κορυφαία ένδειξη παρακμής είναι ακριβώς η λεηλάτηση του νοήματος των λέξεων; Μήπως τα λόγια όλων μας πλέον δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο σκοπό από την "κολακεία της ακοής" μας; Μήπως άλλα λέμε και άλλα κάνουμε; Μήπως οι ωραίες λέξεις που χρησιμοποιούμε αποσκοπούν απλώς στο να πειστούν εκείνοι που θα υποστούν τις συνέπειες των πραγματικών μας σχεδίων;

Ο Πλατωνικός διάλογος "Γοργίας" διαπραγματεύεται διεξοδικά το ζήτημα της αληθούς τέχνης και της ψευδοτέχνης. Η πρώτη αποσκοπεί στο καλό, ενώ η δεύτερη στην ευχαρίστηση και μόνο χωρίς να εξετάζει τις συνέπειες. Η πρώτη θεραπεύει, η δεύτερη αποχαλινώνει και οδηγεί, τελικώς, στην αδικία, την ασχήμια και τη δυστυχία. Διότι η αληθής τέχνη μπορεί και να δυσαρεστήσει, αν χρειάζεται να εξυγιάνει, ενώ η ψευδοτέχνη, επιδιώκοντας την ευχαρίστηση ως αυτοσκοπό δεν μπορεί να διακρίνει το επωφελές από το επιζήμιο.

Δυστυχώς, στη σημερινή Ελλάδα φαίνεται να επικρατεί η λογική της ψευδοτέχνης σε όλα τα πεδία. Το αποτέλεσμα είναι οι θεσμοί να παράγουν την αδικία ως κύριο "προϊόν" τους. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να λειτουργήσουν θεσμοί αξιολόγησης και αξιοκρατίας, όταν η δικαιοσύνη, θεμέλιο της αληθούς αξιολόγησης, απουσιάζει; Μόνη διέξοδος, σύμφωνα και με τον προαναφερθέντα Πλατωνικό διάλογο, η "θεραπευτική τιμωρία" η οποία πρέπει να γίνει δεκτή από όλους μας ως φάρμακο για την πανδημία που έχει ενσκήψει στον τόπο μας. Ένα φάρμακο που θα έπρεπε ο ίδιος ο άρρωστος να αναζητήσει, στο βαθμό που συνειδητοποιεί τη "δυστυχία του να αδικείς".

Ας αυτο-αξιολογηθούν, λοιπόν, οι ταγοί μας για να καταστούν ικανοί να χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη και να επανεύρουν το δρόμο προς την πραγματική ευτυχία πέρα από τις ζητωκραυγές του (τηλεποπτικού πλέον) πλήθους και τα "τυχερά του επαγγέλματος" Ας παραδεχτούν δημόσια τα σφάλματά τους και ας ενταχθούν, επιτέλους, σε ένα "θεραπευτικό πρόγραμμα" εγκαταλείποντας τις ψυχικά επιβλαβείς ασχολίες για όσο διάστημα διαρκέσει η "νοσηλεία" τους. Εκτός κι αν σκοπός τους είναι η καταστροφή μιας από τις τελευταίες λέξεις που απέμειναν ζωντανές μετά το θάνατο της σεμνότητας και ταπεινότητας, του σοσιαλισμού, της επανάστασης, του έθνους, της αριστεράς και τόσων άλλων. Τα λεξικά έχουν γίνει πραγματικά κοιμητήρια! Όμως, αν πέσει κι αυτό το "οχυρό", αν καταργηθεί κάθε αξία μέσα από την "αξιολόγηση αναξίων από αναξίους" τότε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτό που ο ίδιος Σωκράτης διατείνεται στο "Γοργία", ότι "στους αδαής ο αδαής νικά τον ειδήμονα" θα παγιωθεί οριστικά και αμετάκλητα. Εμείς οι Πληροφορικοί, που γνωρίζουμε στην πράξη τη μεγάλη αυτή αλήθεια του Σωκράτη, οφείλουμε να ξέρουμε τι λέμε και τι επιδιώκουμε για να μην μας (ξανα)πιάσουν στον ύπνο οι "μάστορες της προπαγάνδας". Η θετική μας απάντηση στο πάνδημο, όπως "αποδεικνύεται" από το δημοσίευμα της Καθημερινής, αίτημα της αξιολόγησης, δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανάδειξη, σε όλους τους τόνους, του πάγιου αιτήματός μας για μετάταξη των μη Πληροφορικών που στοιχειώνουν τους κλάδους ΠΕ19 και ΠΕ20, πίσω στις φυσιολογικές τους ειδικότητες. Αυτό λέει η λογική και η δικαιοσύνη και αυτό πρέπει να κάνουν οι έχοντες την εξουσία αν πραγματικά εννοούν όσα λέγουν. Διαφορετικά, "τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία".

Όσο για την αξιολόγηση μέσα στον ίδιο μας τον κλάδο, οι μόνοι αρμόδιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι και αυτή μας την υποχρέωση δεν την παζαρεύουμε με κανένα αδαή κερδοσκόπο πυραμιδοκατασκευαστή πιστοποιήσεων, όπως επιλέγουν κάποιοι άλλοι.

Ήρθε η ώρα της ευθύνης για όλους τους Διπλωματούχους Μηχανικούς

Οι περισσότεροι Πληροφορικοί καθώς και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας, γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία των πιστοποιήσεων στην χώρα μας, και δεν μας παραπλανά το "κοινωνικό πρόσωπο" που επιχειρούν να προβάλλουν με εκδηλώσεις σε διάφορα "μέγαρα". Ούτε έχουμε καμία αμφιβολία για το ποιοι λόγοι τους ωθούν να μοιράζουν δωρεάν πιστοποιητικά σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (ανάπηροι, μετανάστες κ.λ.π.). Είχαμε, δε, εγκαίρως αναδείξει την αληθινή φύση και τα επόμενα βήματα των εταιριών πιστοποιήσεων.

Γνωρίζοντας τη σύνθεση και τις επιδιώξεις της Ελληνικής Εταιρείας Πληροφορικής και Υπολογιστών (ΕΠΥ), δεν μας ξάφνιασε το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί άνοιξαν τον δρόμο στις εταιρίες πιστοποιήσεων. Οι τελευταίες αξιοποίησαν τη θέση της ΕΠΥ σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς, τη θέση των μελών της σε κάποια υπουργεία, τη ματαιοδοξία των διοικήσεών της και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος για να να επιβάλλουν δια της βίας του νόμου στον ελληνικό λαό την πραμάτεια τους (τις πιστοποιήσεις πληροφορικής). Στην συνέχεια πετάξαν την ΕΠΥ στο περιθώριο σαν στημένη λεμονόκουπα. Ούτε τα 30 αργύρια που είχε συμφωνηθεί αρχικά να πάρει η ΕΠΥ δεν της έδωσαν, και για το λόγο αυτό είναι οι δύο "φορείς" στα δικαστήρια. Όμως, ελάχιστοι από μας είχαν προβλέψει ότι η νέα ΕΠΥ, για τον έλεγχο κάθε επαγγελματικής δραστηριότητας (αρχικά στο χώρο των τεχνικών έργων και αργότερα, ποιος ξέρει, ακόμη και σε γιατρούς και δικηγόρους) θα ήταν ο δήθεν αντιπαλός της το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος (ΤΕΕ)!

Δείτε και μόνο το πρόγραμμα της διημερίδας του ΤΕΕ για την "Πιστοποίηση Επαγγελματικής Επάρκειας για την άσκηση Τεχνικών Επαγγελμάτων και Εξειδικεύσεων" το ΤΕΕ ορίζει ως συντοντιστή τον Κ. Κεσεντέ γενικό διευθυντή της ECDL-HELLAS! Από τη σύνθεση των ομιλητών και ποιός έχει το ρόλο του συντονιστή γίνεται αντιληπτό από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ότι οδηγούμαστε σε γενίκευση του φαινομένου των πιστοποιήσεων με τις ευλογίες του "επίσημου τεχνικού συμβούλου της Πολιτείας". Μια ματιά στις ομιλίες, ιδίως εκείνων που αποκάλυψαν τις πραγματικές προθέσεις των διοργανωτών, αλλά και το γεγονός της δυναμικής παρουσίας φοιτητών του ΕΜΠ (οι διοργανωτές προσπάθησαν να τους καθησυχάσουν λέγοντας ότι οι πιστοποιήσεις δεν αφορούν τους μηχανικούς) είναι αρκούντων αποκαλυπτική. Όσο για το αν αφορά το ζήτημα τα μέλη (τωρινά και μελλοντικά) του ΤΕΕ, αρκεί να δει κανείς το πρόγραμμα e-μηχανικοί μέσω του οποίου ήδη πωλούνται πιστποιητικά στα μέλη του ΤΕΕ και μάλιστα με "λίστα προτεραιότητας"...

To e-μηχανικοί θα επιτρέψει στους πιστοποιητές να αναπτύξουν σχέσεις με την βάση του ΤΕΕ, να εξαγοράσουν συνειδήσεις, ώστε οι εξαγορασμένοι μηχανικοί να βοηθήσουν να περάσει χωρίς αντιδράσεις εντός του ΤΕΕ η μεγάλη κομπίνα: Η εκχώρηση στη City and Guilds του δικαιώματος να πιστοποιεί τους πάντες και τα πάντα στη χώρα μας. Το δικαίωμα στην εργασία στην Ελλάδα θα περνάει μέσα από την City and Guilds.gr, που θυμίζουμε ότι είναι απλώς το παράρτημα ενός ιδιωτικού βρετανικού οργανισμού!

Σήμερα που οι αποικιοκρατικές δυνάμεις αναγκάζονται σε εγκατάλλειψη και των τελευταίων οχυρών τους σε χώρες του τρίτου κόσμου, στην Ελλάδα προευλαύνουν ακάθεκτες! Ποιά θα είναι η μοίρα του ΤΕΕ αφού επιτευχθούν τα επιχειρηματικά σχέδια τον συνεργατών του; Θα βρεθεί στο κάδο με τις λεμονόκουπες παρέα με την ΕΠΥ. Ναι, αυτό είναι το μέλλον του "πανίσχυρου φορέα" αν δεν σταματήσει κάποιος τα σχέδια και τις ήδη ληφθείσες πρωτοβουλίες της διοικούσας ομάδας του. Θα μπορέσουν τα μέλη του ΤΕΕ να βρουν, έστω και τώρα, το βηματισμό τους και να διαχωρίσουν τη θέση τους; Θα μπορέσουν να αναδείξουν μια άλλη ηγεσία αντπαξια της ιστορίας και του επίσημου ρόλου του ΤΕΕ; Το ευχόμαστε ολόψυχα. Η χώρα έχει ανάγκη να επανεύρουν οι Έλληνες Διπλωματούχοι Μηχανικοί την αίσθηση καθήκοντος απέναντι στην κοινωνία υπεβαίνοντας το "μοντέλο των υπογραφών" και της "νομοθετικά κατοχυρωμένης αμοιβής" χωρίς αντίκρυσμα. Διαφορετικά θα βρεθούν κι εκείνοι στον ίδιο κάδο που θα βρεθεί κι ο "επαγγελματικός τους φορέας".

Όμως, ο κάδος με τις λεμονόκουπες είναι αρκετά ευρύχωρος για τους εν υπνώσει ευρισκόμενους Έλληνες και τους επαγγελματικούς τους φορείς. Διότι πίσω από όλο αυτό το σκηνικό που με μεθοδικότητα στήνεται βρίσκεται ένα μεγάλο όνομα: City & Guilds. Ήδη λειτουργεί το ελληνικό του παράρτημα. Και είναι αυτό που (τα πρακτικά της προαναφερθείσας ημερίδας πιστοποιούν ότι) θα συνεταιριστεί με το ΤΕΕ για να πιστοποιεί το τεχνικό δυναμικό της χώρας. Προς το παρόν επεκτείνει το δίκτυο του εμπορευόμενο "έγκυρο και φιλικό" πιστοποιητικό αγγλικών καθώς και διάφορες πιστοποιήσεις επαγγελματικής κατάρτισης. Αυτά, φυσικά, είναι μόνο η αρχή. Για να "ανοίξει η αγορά". Και αφού προχωρήσει η συνεργασία με την ηγετική ομάδα του ΤΕΕ και ριζώσει για τα καλά το ζιζάνιο, θα πνίξει τους πάντες και τα πάντα. Αν νομίζετε ότι θα γλιτώσει κάποιο επάγγελμα, πλανάσθαι πλάνην οικτράν. Διότι το City & Guilds εμπορεύεται ήδη στην Μ. Βρετανία μέχρι και πιστοποιητικά νομικής και μάλιστα σε συνεργασία με τον ανάλογο επαγγελματικό φορέα της Γηραιάς Αλβιόνας. Λέτε να δυσκολευτούν να μεταφράσουν το έτοιμο υλικό οι εγχώριοι αντιπρόσωποι; Και όταν το πετύχουν κι αυτό ο δρόμος είναι ανοικτός για την εκπλήρωση κάθε τρελού ονείρου που μπορεί να έχουν οι διορατικοί επιχειρηματίες καθώς, όπως είναι γνωστό σε όλους μας, "οι δικηγόροι κυβερνούν την Ελλάδα"... Όμως, πιο πολύ από τους Έλληνες, νομίζω ότι πρέπει να ανησυχεί ο συμπαθής πρωθυπουργός της εκ δυσμάς γείτονος χώρας μια που φαίνεται να εκκολάπτεται εκείνος που θα τον ξεπεράσει σε επιχειρηματικά και πολιτικά κατορθώματα! Ή μήπως νομίζει ότι θα διατηρήσει το πρωτείο των άλλων, των ιδιωτικών, κατορθωμάτων του;

Ενδεχομένως τα ανωτέρω να ακούγονται υπερβολικά στους περισσότερους. Αυτό, όμως, είναι και η μεγάλη δύναμη των επίδοξων πιστοποιητών πασών των επαγγελμάτων. Η δική μας "έλλειψη φαντασίας". Ή μήπως θα έπρεπε να την πούμε "περίσσεια ανοησίας";

"Διαφανής αδιαφάνεια" ή "Πώς η Πληροφορική αναλαμβάνει τις ευθύνες που αρνούνται να αναλάβουν οι Πολίτες"

Καθώς η "επανίδρυση του Κράτους" φαίνεται να εξαντλεί τη δυναμική της και να επανέρχεται η γνώριμη κατάσταση της σκανδαλολογίας που χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή εδώ και δεκαετίες, κάποιοι εμφανίζονται να ανακαλύπτουν για άλλη μία φορά τον τρόχο: Συστήματα αυτοματοποιημένης διαχείρισης των δημοσίων προμηθειών!

Φαίνεται λογικά προφανές ότι τέτοια συστήματα μπορούν πραγματικά να συμβάλλουν στον εξορθολογισμό της διαχείρισης των δημόσιων πόρων και στον περιορισμό φαινομένων αδιαφάνειας. Εξίσου λογικά προφανές φαίνεται ότι τέτοιες προσπάθειες αναβαθμίζουν το ρόλο των Πληροφορικών και πολλοί συνάδελφοι θα το δουν ως ευκαιρία ανάδειξης του ιδιαίτερου ρόλου της Πληροφορικής για τον "εκσυχρονισμό" της χώρας.

Ωστόσο, το ζήτημα της διαφάνειας στη λειτουργία του δημοσίου συνιστά μια αρκετά πιο περιορισμένη "ευκαιρία" για την αξιοποίηση της Πληροφορικής σε σχέση με άλλες που εμφανίστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν. Μάλιστα, πριν από 7 χρόνια προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την ανάγκη αξιοποίησης αυτών των ευκαιριών (http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=188) αναφερόμενοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 3ο ΚΠΣ και στη στρατηγική της Λισσαβόνας.

Η εμπειρία, όμως, δείχνει ότι οι ευκαιρίες περνούν αναξιοποίητες, ή, ακόμη χειρότερα, επωάζουν σκάνδαλα όπως το C4I στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Φαίνεται πως υπάρχουν κάποιοι συστημικοί παράγοντες που δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο αποτυχιών με άμεσο αποτέλεσμα, ανάμεσα στα άλλα, την απογοήτευση εκείνων, συχνά συναδέλφων, που ελπίζουν σε κάτι καλύτερο και εργάζονται ειλικρινά γι' αυτό. Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος τότε ο αρχικός ενθουσιασμός που φαίνεται να δημιουργούν οι προτάσεις περί διαφάνειας των δημοσίων εξόδων, γρήγορα θα δώσει τη θέση του στην αποτυχία και την απογοήτευση και η γενικότερη κατάσταση, για άλλη μια φορά, θα επιδεινωθεί.

Πολλές φορές, άθελά μας, κι εμείς οι Πληροφορικοί τροφοδοτούμε αυτό τον φαύλο κύκλο των χαμένων ευκαιριών. Κυρίως εστιάζοντας μόνο στη τεχνική διάσταση των προτεινόμενων λύσεων. Και πραγματικά, μιλάμε για ώριμες τεχνολογίες και μεθοδολογίες που είμαστε ικανοί να θέσουμε (τεχνικά) σε εφαρμογή ως Πληροφορικοί. Ωστόσο, μας διαφεύγει μια εξίσου καθοριστική πλευρά για την επιτυχία ενός "έργου Πληροφορικής": Η εξασφάλιση των όρων αρμονικής ενσωμάτωσης των αποτελεσμάτων του στο "ευρύτερο σύστημα" για τις ανάγκες του οποίου υποτίθεται ότι υλοποιείται το έργο. Στην περίπτωση που συζητούμε, το ευρύτερο σύστημα δεν είναι άλλο από το Ελληνικό σύστημα διοίκησης το οποίο αποδεδειγμένα στο σύνολό του τρέφεται από την αδιαφάνεια και την εξωθεσμική ρύθμιση των σχέσεων διοικούντων-διοικουμένων. Οι σχέσεις αδιαφάνειας τροφοδοτούν, για παράδειγμα, το πολιτικό (υπό)σύστημα. Και είναι αυτό το τελευταίο το οποίο λειτουργεί ως "θεσμικός ρυθμιστής" του συστήματος διοίκησης δια της ανάδειξης των προσώπων που στελεχώνουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Η πάταξη της αδιαφάνειας θα είχε δυσμενέστατες επιπτώσεις στον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων δεδομένου ότι αυτά έχουν πλήρως προσαρμοστεί στο υφιστάμενο "συστημικό" περιβάλλον τους... Επομένως, το μόνο που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τεχνικού χαρακτήρα λύσεις στη διαχείριση των δημόσιων εξόδων, είναι η κεντρική διαχείριση των σχέσεων αδιαφάνειας οι οποίες, στην παρούσα κατάτασταση πραγμάτων, διατηρούν ακόμη ένα στοιχείο αποκέντρωσης.

Ενδεχομένως, οι ανωτέρω εκτιμήσεις, στο βαθμό που ευσταθούν, να οδηγήσουν κάποιους στην απογοήτευση. Ωστόσο, ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση θα δοκιμάσουν εκείνοι που θα παρασυρθούν από τα ωραία λόγια του παρόντος δίνοντας πίστη και πίστωση χρόνο σε άτομα και μηχανισμούς που αποδεδειγμένα τροφοδοτούνται από την αδιαφάνεια. Το αισιόδοξο μήνυμα που θα μπορούσε κανείς να απευθύνει είναι ότι η επικράτηση των αρχών του κράτους δικαίου στις σχέσεις διοικούντων-διοικουμένων, άρα και της διαφανούς διαχείρισης των δημοσίων πόρων, εμπίπτει στη σφαίρα της προσωπικής ευθύνης όλων. Η ανάθεση της ευθύνης αυτής σε ένα "καλύτερο μηχανισμό" (αυτοματοποιημένο ή μη), όσο ελκυστική και αν φαίνεται σε πρώτη προσέγγιση, απλώς αυξάνει την ανευθυνότητα των υπευθύνων, δηλαδή όλων μας.

Για άλλη μία φορά η Πληροφορική αναδεικνύεται η πανάκεια (σήμερα) και ο αποδιοπομπαίος τράγος (αύριο) για να μπορέσει το "σύστημα Ελλάδα" να πορευτεί σε ένα αβέβαιο μέλλον κουβαλόντας τις ενοχές και τις αμαρτίες του παρελθόντος και του παρόντος. Θα δεχθούμε τη θυσία της επιστήμης μας για την επιβίωση εκείνων που εγκαθίδρυσαν την κακιστοκρατία και τη διαφθορά στη χώρα; Θα δεχθούμε να γίνουμε για άλλη μία φορά του άλλοθι των μηχανισμών που έχουν μετατρέψει το δημόσιο χρήμα και το κράτος σε μέσο πολιτικής επιβίωσης;

Χριστιανοί ή Ιησουίτες;

Άκουσα χθες τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε εκδήλωση στα Χανιά να μιλά για την οικουμενική εμβέλεια του ελληνικού πολιτισμού και την Ευρώπη που αναζητά τις ρίζες της και το χαμένο ανθρωπισμό της. Αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η φράση του ότι ο Χριστιανισμός είναι δημιουργία των Ελλήνων. "Διαφορετικά θα τον έλεγαν Ιησού και όχι Χριστό" επεσήμανε.

Είναι γνωστό ότι ο Μιχάλης κινείται στο χώρο της Πολιτικής και όχι της Θεολογίας. Νομίζω, όμως, ότι αυτή η λακωνική φράση του συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο την πραγματική φύση του ιστορικού φαινομένου που ονομάστηκε χριστιανισμός. Και ταυτόχρονα αναδεικνύει ένα άλλο ρόλο για τη σύγχρονη Ελλάδα πέρα από τους θρήνους για "περασμένα μεγαλεία", ιδίως αυτές τις μέρες που όλοι κάνουν "μνημόσυνα" για την 29η Μαίου 1453.

Η πραγματική φύση του e-TEE, ο Δαυίδ και ο Γολιάθ

Ένα καυτό ζήτημα για τον κλάδο είναι η ενιαία επιμελητηριακή συγκρότηση. Αυτή τη σγιγμή οι Έλληνες Πληροφορικοί μπορούν να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες σε σχέση με την επιμελητηριακή τους κάλυψη:

1. Όσοι είναι μέλη του Τεχνικού Επιμελητηρίου. Προέρχονται από πολυτεχνικά τμήματα μηχανικών υπολογιστών και είναι ενταγμένοι στην ειδικότητα των ηλεκτρονικών μηχανικών. Να σημειωθεί εδώ ότι το επάγγελμα του "μηχανικού υπολογιστών" δεν υπάρχει επισήμως στην ταξινόμηση επαγγελμάτων ΣΤΕΠ92 (http://www.ekepis.gr/qnr/dynamic/SiteKeK/Steps.html ).

2. Όσοι είναι μέλη των εμποροβιοτεχνικών επιμελητηρίων (προέρχονται από οποιοδήποτε τμήμα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ και έχουν κάνει έναρξη ελεύθερου επαγγέλματος, π.χ. αναλυτής προγραμματιστής, οπότε και είναι υποχρεωμένοι να εγγραφούν στο οικείο εμποροβιοτεχνικό επιμελητήριο). Να σημειωθεί εδώ ότι για παράδειγμα το επάγγελμα του αναλυτή-προγραμματιστή μπορεί να ασκήσει οποιοσδήποτε, δεν χρειάζεται να έχει πτυχίο Πληροφοιρκής.

3. Όσοι είναι μέλη του Οικονομικού Επιμελητηρίου. Προέρχονται από τμήματα Πληροφορικής Οικονομικών Πανεπιστημίων και αντίστοιχων σχολών.

4. Όσοι δεν είναι ενταγμένοι σε κανένα επιμελητήριο επειδή δεν ασκούν κάποιο ελέυθερο επάγγελμα ή δεν έχουν εγγραφεί στο Τεχνικό Επιμελητήριο αν και προέρχονται από πολυτεχνικά τμήματα.

Η υπέρβαση αυτού του κατακερματισμού είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η προσπάθεια που ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια από το Τεχνικό Επιμελητήριο, φαίνεται να οδηγείται σε ναυάγιο όπως είχε εδώ και τέσσερα χρόνια προειδοποιήσει η ΕΠΕ ( http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=149 ) διότι αφενός δεν εξασφαλίστηκε η επιστημονική φυσιογνωμία του νέου φορέα (eTEE) και αφετέρου επιλέχθηκε μια νομικώς ανυπόστατη μορφή (αρχικώς είχε προταθεί να είναι σωματείο, τελικώς εμφανίζεται ως "τμήμα" του ΤΕΕ χωρίς να υπάρχει σχετική προς τούτο εξουσιοδoτική διάταξη στον ιδρυτικό νόμο του ΤΕΕ που να επιτρέπει στη διοικούσα επιτροπή του να πάρει τέτοια απόφαση). Δείτε σχετική επιστολή της ΕΠΕ προς τον Πρόεδρο του ΤΕΕ στην οποία επισυναπτεται και η σχετική απόφαση της ΔΕ του ΤΕΕ στο http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=336

Πραγματικό εδώ ταιριάζει το αρχαίο: "Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν"! Μόνο που στην περίπτωσή μας το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι ούτε καν ποντίκι. Είναι απλώς αέρας. Νομικώς, δεν έχει δικαίωμα ούτε λογαριασμό σε τράπεζα να ανοίξει.... Πόσο μάλλον να εκπροσωπήσει τον κλάδο ή μέρος αυτού...

Τι άλλο θα μπορούσαμε άραγε να περιμένουμε από τη στιγμή που η ΔΕ του ΤΕΕ επισήμως υποστηρίζει την άποψη ότι η πλειοψηφία των Πληροφορικών δεν πρέπει να έχει δικαιώματα να ασκήσει το επάγγελμα για το οποίο σπούδασε; Ναι, αυτή είναι η άποψη της ΔΕ του ΤΕΕ και μπορείτε να τη δείτε διατυπώμενη στο http://www.computer-engineers.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=212. Και την ίδια στιγμή απαιτεί να έχουν πλήρη δικαιώματα στην Πληροφορική ΟΛΟΙ οι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί!

Ενδεχομένως κάποιοι να ισχυριστούν ότι απέναντι στην πολιτική επιρροή του ΤΕΕ δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Ας προσέξουν όμως τι λέει η ανωτέρω ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΤΕΕ:

"Επίσης εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΣΑΠΕ αξιοποίησε την είσοδο στο χώρο της συνεδρίασης μικρής ομάδας 15 φοιτητών ενός από τα 23 ενδιαφερόμενα τμήματα για να τους δώσει διαβεβαιώσεις επί θεμάτων, τα οποία έθεταν μεν οι επισκέπτες αλλά δεν είχε καν εξετάσει η επιτροπή. Εκ των υστέρων ο πρόεδρος επικαλέστηκε τις διαβεβαιώσεις που ο ίδιος είχε δώσει προς τους συγκεκριμένους φοιτητές ως δήθεν "ηθική δέσμευση" του για τη νομιμοποίηση αποφάσεων."

Τελικώς, το σχέδιο ΠΔ που τόσο λυσσαλέα πολέμησε το ΤΕΕ να μη δημοσιευτεί υπογράφηκε και αποτελεί πλέον ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του κλάδου παρά τις αδυναμίες του.

15 φοιτητές τα έβαλαν με το πανίσχυρο ΤΕΕ και νίκησαν. Ο Δαυίδ κατατρόπωσε το Γολιάθ!

Οι επίδοξοι Φαραώ της Πληροφορικής

Από το Φεβρουάριο του 2004 που δημοσιοποιήθηκε η πρόταση της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας για τη δημιουργία Εθνικού Επιμελητηρίου Πληροφορικής και Επικοινωνιών (ΕΘΕΠΕ) ξεκίνησε μια υπόγεια υπονόμευση από την γραφειοκρατία που κατέχει τη διοίκηση του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας η οποία, όπως είναι γνωστό, έχει ισχυρές διασυνδέσεις με μεγάλα εργολαβικά συμφέροντα. Τα τελευταία δύο χρόνια η υπόγεια αυτή υπονόμευση πήρε τη μορφή ενός πυροτεχνήματος, χωρίς ουδεμία νομική υπόσταση, με τον ευφάνταστο τίτλο eTEE. Παράλληλα εκδηλώθηκε μια οξεία επίθεση κατά των προσπαθειών επαγγελματικής κατοχύρωσης των Πληροφορικών με το μπλοκάρισμα των σχετικών Προεδρικών διαταγμάτων που έχουν εγκριθεί από το ΣΑΠΕ αλλά δεν έχουν εκδοθεί από το Υπουργείο Παιδείας λόγω των αντιδράσεων της γραφειοκρατίας του ΤΕΕ. Παράλληλα η ίδια γραφειοκρατία απεργάζεται την λεηλασία του κλάδου της Πληροφορικη και των Επικοινωνιών προωθώντας την ενσωμάτωση του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Σχετικές "προτάσεις" έχουν γίνει από τον Γιώργο Σουφλιά οι σχέσεις του οποίου με την ηγεσία του ΤΕΕ είναι γνωστές.

Τα επιχειρήματα όσων βρίσκονται πίσω από αυτές τις μεθοδεύσεις είναι γνωστά: Οι Μηχανικοί πρέπει να είναι "επικεφαλής" των έργων Πληροφορικής και Επικοινωνιών ενώ όλοι υπόλοιποι (απόφοιτοι τμημάτων Πληροφορικής του Πανεπιστημιακού και του Τεχνολογικού τομέα των ΑΕΙ) απλώς θα βγάζουν τη δουλειά... Δεν διστάζουν μάλιστα να μεθοδεύουν τη διάλυση των λειτουργούντων τμημάτων Πληροφορικής σε Πολυτεχνικές Σχολές. Οραματίζονται ένα "φαραωνικού τύπου" ιεραρχικό μοντέλο για την Πληροφορική αντίστοιχο με αυτό που εφαρμόζεται στις κλασσικές κατασκευές: Απροστάτευτοι μετανάστες υλοποιούν και οι "επικεφαλής" μηχανικοί εμπορεύονται σε υψηλό τίμημα τις "υπογραφές" τους! Είναι μήπως τυχαία η έντονη δράση κυκλωμάτων εμπορίας εξ' ανατολών προερχόμενης "πληροφορικής σαρκός";

Ο κόσμος της Πληροφορικής είναι πραγματικά εξοργισμένος με αυτές τις μεθοδεύσεις. Η οξύτητα στην αντιπαράθεση και η αδυναμία συνεννόησης με ορισμένους ανθρώπους που πρακτορεύουν τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας του ΤΕΕ οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους:

ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ

Έχει γίνει από όλους αντιληπτή η ηθική της απληστίας, και του ατομικισμού που καλλιεργείται σε ορισμένους κύκλους, που φαντάζονται τα επαγγελματικά δικαιώματα ως μια “πίτα” που όσο λιγότεροι τρώνε τόσο καλύτερα. Συνασπίστηκαν με αποκλειστική επιδιώξη να αρπάξουν την πίτα και να την μοιραστούν μεταξύ τους.

Όταν αυτή η βάρβαρη επιδίωξη προσπαθεί να "ντυθεί" με λόγια, υπερβαίνει την κοινή λογική. Οι πιο ψύχραιμοι από μας μπορούν να χαλαρώσουν και να γελάσουν ακόμα, με τα κείμενα που εμφανίζονται κατά καιρούς στα δελτία του ΤΕΕ, όπου κάποιοι πασχίζουν να αποδώσουν μεταφυσική αξία στο περίφημο πέμπτο έτος σπουδών κατά τη διάρκεια του οποίου “και μόνον αυτού” δομείται η σκέψη του μηχανικού!

Δυστυχώς η νοοτροπία αυτή που καλλιεργείται συστηματικά εντός του ΤΕΕ από την κυβερνώσα "γραφειοκρατία των εργολάβων" και έχει προσυλητίσει μια μερίδα μηχανικών, έχει επηρεάσει και όσους έχουν το ΤΕΕ ως πρότυπο που πρέπει να το φτάσουν. Αναφερόμαστε σε ορισμένους κύκλους των ΤΕΙ, και μειοψηφίες στο χώρο των Πανεπιστημίων.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ

Η ορολογία που έχει υιοθετηθεί από πολλούς Πληροφορικούς περί έργων πληροφορικής και διοίκησης έργων πληροφορικής, δυστυχώς παραπέμπει σε αυτό που ήδη υπάρχει δηλαδή στα τεχνικά έργα. Οφείλουμε να τονίσουμε με έμφαση ότι τα πληροφορικά αγαθά (όπως είναι και ένα Πληροφορικό Σύστημα) δεν μπορούν να ταξινομηθούν σημασιολογικά και οργανωτικά στα κλασσικά τεχνικά-κατασκευαστικά έργα. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τα δημιουργήματα της πληροφορικής ταξινομούνται νομικά, τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και σε εθνικό επίπεδο, στα έργα λόγου και καλύπτονται από τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας.

Ένα δημιούργημα πληροφορικής έχει ποιοτικές διαφορές ουσίας, σε σχέση με ένα τεχνικό έργο. Και για το λόγο αυτό είναι εντελώς διαφορετικές και οι ανθρώπινες δομές στις οποίες εντάσσονται οι δημιουργοί του. Για παράδειγμα η διοίκηση ενός τεχνικού έργου βασίζεται στην αυστηρή ιεραρχική οργάνωση ενός ετερόκλητου δυναμικού, ανιδείκευτοι εργάτες, τεχνίτες, εργοδηγοί, μηχανικοί, αρχιμηχανικοί κλπ.

Αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να λειτουργήσει για την ανάπτυξη κανενός σοβαρού δημιουργήματος πληροφορικής. Στο δημιουργικό και αξιόλογο κομμάτι της πληροφορικής συναντάμε ομάδες πληροφορικών που οφείλουν να συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ, αλλά και με τις διπλανές ομάδες που έχουν αναλάβει άλλα κομμάτια του ίδιου έργου.

Με το μαστίγιο μπορεί να χτίζεις αθάνατα γεφύρια, καθεδρικούς ναούς και πυραμίδες. Όμως αυτό δεν ισχύει για τα πληροφορικά αγαθά, τα έργα του "ψηφιακού λόγου". Στην περίπτωση αυτή είναι αναποτελεσματικό και επιζήμιο να υιοθετεί κανείς ένα πολυεπίπεδο ιεραρχικό μοντέλο διοίκησης από τυραννικούς μανατζέρ, υπομάνατζερ και ανθυπομάνατζερ με πληροφορικούς στη βάση της πυραμίδας, οι οποίοι μισούν και ανταγωνίζονται "μέχρι θανάτου" ο ένας τον άλλο και ενδεχομένως μισούν και αυτό που κάνουν.

Οι μηχανικοί που έχουν ενσωματώσει τις συντεχνιακές νοοτροπίες του κλάδου τους, έχουν στο μυαλό τους τα αυταρχικά, ιεραρχικά μοντέλα διοίκησης των τεχνικών έργων που στη χώρα μας υλοποιούνται τελικά από κακοπληρωμένους εργάτες και σε ένα μεγάλο ποσοστό από ανασφάλιστους μετανάστες. Όσοι έχουν αυτές τις ιδέες περί έργων τρέμουν μήπως βρέθουν κωπηλάτες στη γαλέρα, ή εργάτες στο γιαπί. Ονειρεύονται το ρόλο του διοικητή, και τους πιάνει τρόμος σε κάθε προοπτική εξομοίωση τους με διάφορους “κατώτερους”. Όπως ο ρατσιστής που παραλύει και μόνο στην σκέψη, να ξυπνήσει ένα πρωί και να δει στον καθρέφτη του ότι έχει γίνει ο ίδιος μαύρος... Ο τρόμος του γίνεται πανικός, και ο πανικός παραλλήρημα.

Οι άλογες κραυγές τους είναι απόλυτα φυσική και κατανοητή συνέπεια του ηθικού τους αδιεξόδου, που τους αφήνει δύο μόνο επιλογές : να ουρλιάξουν (δημοσίως) ή να ψιθυρίσουν τα περί πίτας (ιδιωτικώς).

Στο δρόμο προς την Ουτοπία - Ελεύθερη και Ανοικτή Ελλάδα

Στρατηγοί χωρίς στρατηγική

Σε συνάντηση που είχε ένας συνάδελφος πληροφορικός με τον Γενικού Γραμματέα Χ κάποιου Υπουργείου, ο πρώτος παρατήρησε ότι η Χώρα δεν έχει στρατηγική για το Χ. Η απόκριση που έλαβε ήταν αφοπλιστική: "Μήπως έχουμε στρατηγική για κάτι άλλο για να έχουμε για το Χ;" Αυτή η απόκριση προκάλεσε μεγάλη απορία στον πληροφορικό ο οποίος και αποχώρησε από τη συζήτηση. “Είναι δυνατόν;”, σκέφτηκε, “ο εντεταλμένος υψηλόβαθμος δημόσιος λειτουργός για το ζήτημα Χ να αναγνωρίζει ότι ο στρατηγός-αρμόδιος για τη διακυβέρνηση του Χ, αυτός ο ίδιος!, δεν έχει ένα στόχο και ένα σχέδιο για να τον πετύχει; Γιατί δεν παραιτείται;”

Εδώ και χρόνια, είναι κοινή η πεποίθηση όλων ότι στρατηγική δεν έχουμε. Τουλάχιστο όχι για τα ζητήματα που έχουν ανατεθεί ως αρμοδιότητα στους υψηλόβαθμους δημόσιους λειτουργούς – στρατηγούς, του πρωθυπουργού – αρχιστρατήγου μη εξαιρούμενου. Το σκάφος που λέγεται Ελλάδα είναι ακυβέρνητο. Διότι αρχιστράτηγο και στρατηγούς έχουμε αλλά Εθνική Στρατηγική και επιμέρους Στρατηγικές που να λειτουργούν ως ενιαίο όλον δεν διαθέτουμε. Τι έχουμε, λοιπόν;

Το μεγάλο καζάνι...

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Χώρας θα συμφωνήσουν με την άποψη του κ. Γενικού και ενδεχομένως να εκπλαγούν από την αποχώρηση του πληροφορικού. Γιατί να εκπλήσσεται; Στρατηγική δεν έχουμε αλλά όλα τα άλλα τα έχουμε: Ισχυρούς συμμάχους, ισχυρό νόμισμα, ισχυρή οικονομία που ελάχιστα κλυδωνίζεται από τη διεθνή κρίση. Τι χρειαζόμαστε τη στρατηγική;

Κι όμως! Κάτι φαίνεται να μας λείπει. Κάτι που μας μεταμορφώνει σε φιλοχρήματους ρασοφόρους, άδικους δικαστές, άτολμους πολιτικούς, αδρανείς πολίτες, ανόητους ψηφοφόρους, παράξενους πελάτες, προβληματικούς συνεργάτες, ράθυμους υπαλλήλους, άδικους εργοδότες, ευθυνόφοβους διευθυντές, απείθαρχους υφιστάμενους, λουφαδόρους φαντάρους και “καραβανάδες”. Η “καραβάνα” και η “κουτάλα” έχουν γίνει τα εθνικά μας σύμβολα!

Τηλεοπτικοί αστέρες, γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, αδέρφια και γονείς μας λένε:

Να, εκεί είναι το “μεγάλο καζάνι”, πήγαινε κι εσύ. Γίνε δημόσιος υπάλληλος, δήμαρχος, νομάρχης, βουλευτής... Αν δεν τα καταφέρεις, δεν πειράζει. Ζήτα κι εσύ "τα δικαιώματά σου”. Το καζάνι είναι μεγάλο. Οι καραβάνες μικρές. Μένει φαγητό και για τους”πολίτες”. Διεκδίκησε τα επαγγελματικά σου δικαιώματα, μην πηγαίνεις κόντρα στο ΤΕΕ, συμβιβάσου, να είσαι ρεαλιστής, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΣΥ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Και ω του θαύματος! Ο κόσμος αλλάζει και εμείς, πάντα τριγύρω από το “μεγάλο καζάνι” να μαλλώνουμε ποιος θα πάρει το καλύτερο κομμάτι... Το μαγικό αυτό καζάνι που δεν φτάνει να χορτάσουν οι φαντάροι αλλά για τους “μάγειρες” βρήκε 28 δις για να συνεχίσουν να μαγειρεύουν... Διότι τα τρόφιμα τελείωσαν και το καζάνι έπρεπε να γεμίσει. Ποιος, όμως, θα πληρώσει το λογαριασμό; Ποιος θα παράγει τα “τρόφιμα” για το συσσίτιο όταν όλοι είναι γύρω από το καζάνι; Μέχρι πότε το “μπακάλικο” θα μας δίνει βερεσέ;

Το λιθαράκι...

Το φαγοπότι γύρω από το "μεγάλο καζάνι" το έχουμε δει όλοι. Πληροφορικοί και μη. Καθένας από τη "σκοπιά" του. Και έχουμε αηδιάσει με τις "σκηνές απείρου κάλλους" που βλέπουμε να εκτυλισσόνται γύρω από αυτό. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι στους περισσότερους από εμάς δεν αρέσει να παρακαλάμε για να γεμίσουμε κάθε μέρα την “καραβάνα” μας. Όχι. Δεν είχαμε τέτοιες προσδοκίες όταν ήμασταν παιδιά, όταν σπουδάζαμε, όταν δίναμε τον όρκο του Πληροφορικού στην αποφοίτησή μας. Δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε, αυτό που είμαστε. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Όχι. Αλλά λίγο καλύτερο, βρε αδερφέ! Λίγο καλύτερο δεν μπορούμε να τον κάνουμε; Τι να κάνουμε όμως; Δεν ξέρουμε. Πώς μπορεί να γίνει ο κόσμος καλύτερος; Σίγουρα θα μπορούσαμε κάτι να κάνουμε κι εμείς. Να βάλουμε το λιθαράκι μας. Που είναι όμως αυτό το λιθαράκι να το βρούμε να το βάλουμε;

Κι όμως, εμείς οι πληροφορικοί, αυτό το λιθαράκι το έχουμε. Απλώς δεν ξέρουμε ότι για να “κάνει το θαύμα του” πρέπει να το βγάλουμε από εκεί που το έχουμε φυλαγμένο και να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε. Και τότε ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Το αγαθό της στρατηγικής και η αξία της χρήσης του

Σε άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη αναφέρεται ότι:

Η στρατηγική ονομάστηκε «η δύναμη του αδυνάτου». Πράγματι, οι παντοδύναμοι σπάνια νιώθουν την ανάγκη να καταφύγουν σε στρατηγικό σχεδιασμό που τους «υπερβαίνει». Συνήθως υποκύπτουν στον πειρασμό να αξιοποιήσουν, απλώς, την συντριπτική υπεροχή τους. Τη στρατηγική την ανάπτυξαν, πάντα, άνθρωποι, ηγέτες ή έθνη που υστερούσαν σε συσχετισμούς, που αντιμετώπιζαν άνισα ισχυρότερους αντιπάλους ή έθεταν στόχους που τους υπερέβαιναν αρχικά...

Αν αυτό είναι η στρατηγική, τότε στην περίπτωση της χώρας μας, οφείλουμε να δεχθούμε είτε ότι είμαστε παντοδύναμοι, κάτι που είναι μάλλον αστείο και να το σκεφτεί κανείς, είτε ότι απλώς αγνοούμε την την τεράστια δύναμη αυτού του αγαθού όταν χρησιμοποιηθεί μεθοδικά και σωστά. Υπάρχει όμως και μια τρίτη περίπτωση: να το έχουμε αλλά να μην το χρησιμοποιούμε. Να ανταλλάσσουμε τη “στρατηγική μας αδράνεια” με άλλα αγαθά που νομίζουμε ότι έχουν μεγαλύτερη αξία και με τη χρήση των οποίων τελικώς ασχολούμαστε. Διότι αγαθό που δεν χρησιμοποιείται δεν μπορεί να απελευθερώσει τη δύναμη που κρύβει μέσα του. Και η στρατηγική παραμένει παροπλισμένη στον τόπο που τη γέννησε!

Αν επιχειρήσουμε, λοιπόν, να γνωρίσουμε το τι είναι και πώς εκφράζεται πρακτικά η χρήση αυτού του αγαθού θα μάθουμε (από το προαναφεθέν άρθρο) ότι:

Στρατηγική είναι η συστηματική ανθρώπινη δραστηριότητα που κατατείνει στην επίτευξη ενός σαφούς στόχου, με συγκεκριμένα εργαλεία, που τα χρησιμοποιεί ορθολογικά, σε βάθος χρόνου - όχι στιγμιαία - με συντονισμό ενεργειών σε πολλαπλά πεδία αντιπαράθεσης και σύγκλιση ανεξαρτήτων προσπαθειών σε τελικό στόχο, μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν ελέγχεται πλήρως (υπάρχουν κι άλλοι παίκτες η συμπεριφορά καθενός των οποίων επηρεάζει και το τελικό αποτέλεσμα και τη βέλτιστη συμπεριφορά όλων των άλλων).

Σας θυμίζει κάτι το παραπάνω; Μήπως είναι μια άλλη διατύπωση του "φαινομένου" που ονομάζεται Διοίκηση Πληροφορικού Συστήματος; Διότι ένα Πληροφορικό Σύστημα δεν είναι μόνο υλισμικό και λογισμικό. Είναι και αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε βιολογισμικό, δηλαδή οι χρήστες τους ως κοινότητα προσώπων που αλληλεπιδρούμε με το hardware μέσω του software καθώς και με τα υπόλοιπα "τμήματα" του βιολογισμικού και επιδιώκουν έναν υπέρτερο σκοπό μέσα από την τέλεση συγκεκριμένων λειτουργιών. Αυτός ο "υπέρτερος σκοπός" διαμορφώνεται στα πλαίσια του οργανισμού που συκροτείται πέριξ του "συστήματος" και περιλαβάνει και το ίδιο το "σύστημα".

Ο "υπέρτερος στόχος" αποτελεί και το σημείο κλειδί για την κατανόηση της έννοιας της στρατηγικής και της στενής συνάφειάς της με την επιστήμη μας. Η καθοριστική σημασία της ύπαρξής του καθώς και της κατανόησής του από τους συμμετέχοντες στην όλη προσπάθεια είναι το κλειδί που μετατρέπει το "ανθρώπινο δυναμικό" ενός οργανισμού σε βιολογισμικό ή σε στράτευμα αναλόγως του αν ο σκοπός είναι ειρηνικός ή όχι.

Θεμελιώδες στοιχείο, και στις δύο περίπτώσεις, για τη διαμόρφωση ενός συνόλου ανθρώπων, υλικών και ιδεών σε λειτουργούντα οργανισμό είναι είναι η αποκρυστάλλωση ενός σαφούς στόχου του οποίου η επίτευξη επιδιώκεται συστηματικά.

Με βάση την ανωτέρω ανάλυση θα πρέπει καταρχήν να διερωτηθούμε αν η Χώρα συγκροτεί οργανισμό ή είναι απλώς ένα συνοθύλευμα βιολογικής, ιδεολογικής και ανόργανης ύλης. Η απάντηση είναι προφανής: Το χάος που μας περιβάλει και εισχωρεί εντός μας διαλύοντας την ψυχή και την καρδιά μας είναι πανθομολογούμενο. Διότι δεν υπάρχει ο σαφής και σε βάθος χρόνου στόχος της χώρας. Δεν έχουμε τον Υψηλό και Ευγενή εκείνο Στόχο που θα δώσει μορφή στο "χάος των βιολογικών, ιδεολογικών και ανόργανων υλικών" που βρίσκονται πεταμένα από εδώ και από εκεί γύρω μας και εντός μας.

Δίνοντας μορφή στο χάος

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η Χώρα αναλώνεται σε πράγματα επουσιώδη κυνηγώντας πρόσκαιρες "ευκαιρίες" που προβάλλονται “εθνικοί στόχοι” (ΟΝΕ, Ολυμπιάδα....) ενώ οι πραγματικές προκλήσεις αγνοούνται. Άλλες πάλι φορές προσπαθεί να αποφύγει βραχυπρόθεσμους κινδύνους (Μάρτης '87, Ίμια, οικονομική κρίση σήμερα) ενώ οι μακροπρόθεσμες απειλές παραμένουν αδιάγνωστες.

Έχει, άραγε, επίγνωση η ηγεσία της Χώρας, ο λαός μας, ο ελληνισμός ολόκληρος των σημείων πραγματικής υπεροχής του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ή βρίσκεται εγκλωβισμένος στη λογική της εφήμερης καλοπέρασης; Έχουμε, τέλος, συναίσθηση των μεγάλων ευκαιριών που ανοίχτηκαν και ανοίγονται για μας με την αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού χάρτη με την ανασυγκρότηση των μεγάλων γεωπολιτικών χώρων (Βαλκάνια, Εύξεινος, Μεσόγειος, Ευρώπη) ή απλώς “ανήκομεν εις τη Δύσιν”;

Ας αφεθούμε για μια λίγο στο όνειρο με οδηγό τη μακραίωνη παρουσία και προσφορά του Ελληνισμού στην Οικουμένη και θα βρεθούμε σε μια Ουτοπία! Και ας αρχίσουμε να μελετούμε πώς η πληροφορική-στρατηγική κάνει την Ουτοπία πραγματικότητα!

Ιδρυτική πράξη σε αυτή την πορεία δεν μπορεί να είναι άλλη από τον καθορισμό ενός ξεκάθαρου στόχου στον οποίο να συμφωνήσουμε όλοι μας. Και το πρώτο βήμα δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η ανάσυρση από τη λήθη όλων εκείνων των Υψηλών Αξιών που ιστορικά γεννήθηκαν σε τούτο τον τόπο και ενέπνευσαν τους προγόνους μας σε έργα υψηλής πολιτιστικής δημιουργίας που ακόμη και σήμερα θαυμάζει όλη η Υφήλιος. Και τα ιδανικά αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι κυρίως δύο: Ελευθερία και Δικαιοσύνη.

Ιδού, λοιπόν, η Μεγάλη Ιδέα για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα: Να σπουδάσουμε στο σχολείο της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης και να βρούμε τον τρόπο να μεταλαμπαδεύσουμε τα υψηλά αυτά ιδανικά σε όλους τους Ανθρώπους. Η σπουδή αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μέσα από τα έργα των Πατέρων μας που πρέπει να τα περισώσουμε από την καταστροφή, να τα αναδείξουμε και να τα προσφέρουμε στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους μας αξιοποιώντας τα εργαλεία που αναπτύσσουμε μέσα από την επιστημονική και επαγγελματική μας δραστηριότητα.

Συγγνώμη αν ακούγεται κάπως περιέργα, αλλά πιστεύω ότι η Νέα Μεγάλη Ιδέα που προτείνω συνεπάγεται μια ξεκάθαρη υποχρέωση για μας τους Έλληνες Πληροφορικούς: Να δημιουργήσουμε την Ψηφιακή Ιστορική Ελλάδα καταγράφοντας ψηφιακά όλα τα έργα των Ελλήνων στη διαχρονική παρουσία τους επί της γης και να την προσφέρουμε "με τον τρόπο της ελευθερίας" σε όλη την Υφήλιο. Αν κάποιος μου ζητούσε να δώσω έναν τίτλο σε αυτό το φιλόδοξο project θα το ονόμαζα Ελεύθερη και Ανοικτή Ελλάδα (ΕΛΑΕ). Η ΕΛΑΕ θα πρέπει να εξελίσσεται καθώς έργα νέων Ελλήνων δημιουργών γίνονται αποδεκτά με τη λογική ότι εκφράζουν το ελληνικό πνεύμα όπως αυτό εξελίσσεται στο χρόνο. Μια ειδική επιτροπή, ίσως η Ακαδημία Αθηνών, θα πρέπει να έχει την ευθύνη της επιλογής.

Θα μπορέσουμε έτσι όλοι μας, Έλληνες και μη, να σπουδάσουμε στο σχολείο της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, χωρίς τους χωροχρονικούς περιορισμούς που μας επιβάλλουν μουσεία, ιδιωτικές συλλογές, μετακινήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους και βιβλιοθήκες. Προσωπικά είμαι αποφασισμένος να διαθέσω σημαντικό μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μου σε αυτή την προσπάθεια και να μεριμνήσω ώστε και η ερευνητική μου δραστηριότητα να εναρμονιστεί ανάλογα. Όποιος άλλος θα ήθελε να με συντροφεύσει σε αυτή την "επιχείρηση" δεν έχει παρά να επικοινωνήσει μαζί μου στο nektar@ced.tuc.gr ώστε να διαμορφώσουμε το χώρο της συνεργασίας μας και να βρούμε και όλους εκείνους τους ειδικούς (ιστορικούς, φιλόλογους, επιστήμονες) που θα μας συνδράμουν στο έργο μας. Ενδεχομένως πρέπει να εξετάσουμε την διατύπωση της πρότασης αυτής στα πλαίσια της ΕΠΕλ.

Γλωσσοκεντρικός Προγραμματισμός (Language Oriented Programming): Η Πληροφορική ως Τέχνη του Ψηφιακού Λόγου

Δημοσιεύθηκε στο 1ο τεύχος του ενημερωτικού δελτίου
της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας "Ο Πληροφορικός"

Ο όρος γλωσσοκεντρικός προγραμματισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Martin Ward το 1994[1] προκειμένου να χαρακτηρίσει μια προσέγγιση στην ανάπτυξη πολύπλοκων συστημάτων, η οποία ξεκινά από το ενδιάμεσο επίπεδο σχεδιασμού μιας γλώσσας ειδικού σκοπού (domain specific language) Γ και προχωρεί σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις:

• Την υλοποίηση της Γ μέσω μιας άλλης κατάλληλης γλώσσας γενικού σκοπού

• Την υλοποίηση του (πολύπλοκου) συστήματος στη Γ

Με άλλους όρους, ο γλωσσοκεντρικός προγραμματισμός, βασίζεται στη θεώρηση ότι για να λυθεί υπολογιστικά ένα πολύπλοκο πρόβλημα, είναι συνήθως ευκολότερο να δημιουργηθεί η ειδική γλώσσα Γ (αν δεν υπάρχει ήδη) η οποία θα βασίζεται στις έννοιες πεδίου (domain concepts) που ταιριάζουν στη φύση του προβλήματος και με βάση την Γ να επιτευχθεί η επίλυση του προβλήματος. Η Γ ουσιαστικά τυποποιεί και οργανώνει την προϋπάρχουσα γνώση σε σχέση με το πεδίο του προβλήματος και προσφέρει ένα υψηλότερου επιπέδου εργαλείο βάσει του οποίου διευκολύνεται η εύρεση της (υπολογιστικής) λύσης, η οποία με τη σειρά της κωδικοποιείται σε “πρόγραμμα” στην ειδική γλώσσα που δημιουργήθηκε (ή επιλέχθηκε).

Η ιδέα δεν είναι καινούργια. Η δημιουργία νέων γλωσσών, κυρίως γενικού σκοπού, αποτελεί την καρδιά της δραστηριότητας των Πληροφορικών εδώ και δεκαετίες. Γλώσσες γενικού σκοπού έχει επικρατήσει να ονομάζουμε εκείνες οι οποίες αναφέρονται στο πεδίο του προγραμματισμού υπολογιστών. Ωστόσο, από πολύ νωρίς, η δημιουργία γλωσσών ειδικού σκοπού, πέραν του πεδίου του προγραμματισμού υπολογιστών, αποτέλεσε μια προσφιλή και ιδιαίτερα καρποφόρα δραστηριότητα των Πληροφορικών. Μια από τις δημοφιλέστερες και πληρέστερες είναι αυτή που ξεκίνησε να δημιουργεί στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Donald Knuth με την ονομασία TeX και η οποία έχει σήμερα διεθνή αποδοχή ως η πλέον αποτελεσματική για τη δημιουργία σοβαρών επιστημονικών βιβλίων και άρθρων. Είναι μια γλώσσα που εγκαινίασε το πεδίο της ψηφιακής τυπογραφίας και κατέστησε εφικτή τη δημιουργία καλαίσθητων επιστημονικών κειμένων μέσω υπολογιστή. Η ιδέα για τη δημιουργία της προέκυψε από την ανάγκη του Knuth να εξασφαλίσει την αισθητική ποιότητα του μνημειώδους έργου του “The Art of Computer Programming”[2]. Τελικά, όχι μόνο κατάφερε να δώσει στους αναγνώστες του βιβλία υψηλής αισθητικής, αλλά και να εφοδιάσει τους ομοτέχνους του επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων με ένα ισχυρό εργαλείο, ένα “ψηφιακό τυπογραφείο”, που τους διευκολύνει στη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της επιστημονικής τους έρευνας. Αντίστοιχη είναι η ιστορία των “ψηφιακών γραφομηχανών” ή text editors όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται, των “ψηφιακών λογιστικών βιβλίων” - spreadsheets κ.λ.π.

Παρόμοιες επιτυχημένες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές και νομίζω ότι είναι οικείες σε κάθε Πληροφορικό. Ήταν, λοιπόν, καιρός, η “λογική της Πληροφορικής” ως “τέχνης του ψηφιακού λόγου” να γίνει περισσότερο εμφανής, ώστε να μπορέσουμε να εστιάσουμε καλύτερα στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στο κοινωνικό σύνολο: Η γλωσσοκεντρικότητα μας δίνει την ευκαιρία να αναδείξουμε την αληθινή φύση της εργασίας μας που δεν είναι άλλη από την συστηματοποίηση της συσσωρευμένης γνώσης ενός πεδίου με τη μορφή “υπολογιστικής γλώσσας”, ώστε να καταστεί δυνατή η εργασία των ειδικών του πεδίου (domain experts) με την χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Η έννοια της γλώσσας εδώ δεν θα πρέπει να περιοριστεί στον παραδοσιακό “μαθηματικό” ορισμό του ζεύγους αλφάβητο-λέξεις, αλλά να νοηθεί ως ένα σύστημα συμβόλων (οπτικών, ηχητικών ...) που επιτρέπει τη δημιουργία “λογικών αναπαραστάσεων”, δηλαδή των δομών εκείνων που συγκροτούν την “εκφορά” του λόγου. Χωρίς ποτέ να ξεχνούμε ότι η ερμηνεία και η πρωτογενής δημιουργία των λογικών αυτών αναπαραστάσεων παραμένει καθαρά ανθρωπολογικό ζήτημα, οφείλουμε να επισημάνουμε το γεγονός ότι η ύπαρξη μίας τουλάχιστον “υπολογιστικής γλώσσας”, κατάλληλα σχεδιασμένης και υλοποιημένης, είναι η αναγκαία προϋπόθεση ώστε ένα πεδίο ανθρώπινης δραστηριότητας να μπει στην “ψηφιακή εποχή”. Έργο του Πληροφορικού είναι να βρει, αν είναι εφικτό, και να δώσει υπόσταση σε αυτή τη γλώσσα ή τις γλώσσες κατανοώντας και διαχωρίζοντας την υπολογιστική από την καθαρά δημιουργική-ανθρωπολογική διάσταση του εκάστοτε πεδίου. Το έργο αυτό έχει έντονα στοιχεία πρωτογενούς δημιουργίας και τοποθετεί τον Πληροφορικό ισότιμα πλάι στους άλλους δημιουργούς (επιστήμονες, μηχανικούς, καλλιτέχνες, εργάτες-μάστορες) από τους οποίους εμπνέεται και προς τους οποίους απευθύνει τα δημιουργήματά του. Αυτή η εγγενής εξωστρέφεια του έργου του αναδεικνύει και τη βαθιά κοινωνική διάσταση της υπόστασής του.

Δεν μπορεί, λοιπόν, κανείς παρά συμμεριστεί τον ενθουσιασμό των συναδέλφων ανά τον κόσμο που εργάζονται πάνω στις ιδέες του γλωσσοκεντρικού προγραμματισμού για να αναπτύξουν μεθοδολογίες και εργαλεία που θα καθιστούν εφικτή τη δημιουργία σύγχρονων πληροφοριακών συστημάτων με τη ρητή παραδοχή της γλωσσοκεντρικότητας. Η πίστη τους ότι αυτό είναι το “νέο παράδειγμα”, που θα αντικαταστήσει το κυρίαρχο οντοκεντρικό τα επόμενα χρόνια, είναι βάσιμη. Διότι, αυτό ήταν πάντα το “παράδειγμα της Πληροφορικής”, στενά συνυφασμένο με τη θεμελιώδη φύση της ως τέχνης του ψηφιακού λόγου.

Αναφορές

[1] M. Ward. Language Oriented Programming. Software - Concepts and Tools, 15, 147-161, 1994, http://www.dur.ac.uk/martin.ward/martin/papers/middle-out-t.pdf

[2] D. Knuth. Digital Typography. Commemorative lecture for the Kyoto Prize, Kyoto, 1996. Περιλαμβάνεται στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου Digital Typography.

"Ο Θεός Κρύβεται μέσα στην Καθαρότητα"...

... μου είπε σήμερα ένα συναγωνιστής, συνεπής αγνωστικιστής, αν καλά έχω κατανοήσει το φρόνημά του. Το θεώρησα σημαντικό και το αναμεταδίδω ασχολίαστο για όσους θα ήθελαν να το σχολιάσουν...

Οι σύγχρονοι Καλιγούλες

Συχνά επιχειρείται να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα: Γιατί οι εργαζομένοι δεν συμμετέχουν στα σωματεία τους και γενικότερα στο πολιτικό γίγνεθσαι ώστε να παρέμβουν οργανωμένα και αποτελεσματικά επιλύοντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν; Οι απαντήσεις περιστρέφονται, κατά κανόνα, γύρω από το φαινόμενο της απαξίωσης της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Δεν λείπουν οι μεσσιανικές προσδοκίες για την έλευση "άξιων" πολιτικών ή συνδικαλιστικών ηγετών που θα αφουκραστούν τις μάζες και θα τις σώσουν. Και μέχρι τότε, οι πολίτες-εργαζόμενοι επιλέγουν, υποτίθεται ελεύθερα, την αδράνεια....

Οφείλουμε, καταρχήν, να επισημάνουμε ότι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, καταρρίπτει το επιχείρημα περί "ελεύθερης" επιλογής της αδράνειας. Οι εργαζόμενοι ζουν πολλές φορές σε ένα καθεστώς "ρωμαϊκής κυριαρχίας" εντός του οποίου κάθε ιδέα συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης αποτελεί "έγκλημα σκέψης", για να χρησιμοποιήσουμε έναν οργουελικό όρο. Είναι δε γνωστή η πρακτική παρακολουθήσεων εργαζομένων που ακολουθούν οι golden brothers μεγάλων εταιρειών.

Όσοι βρισκόμαστε (ψυχικά κυρίως...) εκτός αυτής της βάρβαρης pax romana, έχουμε το χρέος, απέναντι στη συνείδησή μας και στο μέλλον που οικοδομείται για μας και τις επόμενες γενιές, να αναδείξουμε τα ζητήματα που αφορούν τις συνθήκες εργασίας των συναδέλφων μας που εργάζονται στις σύγχρονες γαλέρες. Ιδίως όσοι απέδρασαν ή όσοι σκέφτονται να αποδράσουν από αυτά τα κάτεργα για να μπορέσουν να ζήσουν με στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια πέρα από τη λογική του "αυτοκράτορα" ή του "υπήκοου", πρέπει να μιλήσουν για όσα είδαν και όσα άκουσαν. Πρέπει, επιτέλους, να σπάσει η συνομωσία σιωπής που μας καθιστά όλους συνενόχους σε αυτόν τον τραγικό κατήφορο που οδηγεί τον Άνθρωπο στη Βαρβαρότητα. Και μη νομίζουμε ότι όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού μας δεν θα καεί και το δικό μας: Η ιδεολογία των managers είναι κυρίαρχη και έχει εισβάλει παντού. Ονομάζεται managerialism και η σχετική βιβλιογραφία είναι πλήθουσα, ιδίως σε σχέση με την εφαρμογή της ιδεολογίας αυτής στη δημόσια σφαίρα και τα πολιτικά πράγματα των "αναπτυγμένων" χωρών, σιγά σιγά και στη δική μας.

Ο managerialism είναι απλώς μια νέα λέξη για ένα διαχρονικό φαινόμενο που αποδίδεται με τον (αρχαίο) ελληνικό όρο ολιγαρχία. Το φαινόμενο αφορά επίσης πολιτικά κόμματα και συνδικάτα, όπως περιγράφει ο Robert Michels στο κλασσικό έργο του "Κοινωνιολογία των πολιτικών κομμάτων στη σύγχρονη δημοκρατία - Έρευνες γύρω από τις ολιγαρχικές τάσεις του ομαδικού βίου" το οποίο θεμελίωσε τον επιστημονικό κλάδο της πολιτικής κοινωνιολογίας. Σε αυτό το βιβλίο αναλύεται ο σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας του οποίου την ύπαρξη οφείλουμε να γνωρίζουμε ώστε να προστεύσουμε τα σωματεία που πρέπει επειγόντως να δημιουργήσουμε/υποστηρίξουμε/εξυγιάνουμε σε κάθε χώρο ως πρώτο αναγκαίο βήμα για να επανακτήσουμε την ανθρώπινή μας αξιοπρέπεια. Διότη η λύση στην ολιγαρχία των managers δεν μπορεί να προέλθει από την ολιγαρχία των εργατοπατέρων ή των εθνοπατέρων.... Η λύση θα έρθει από καθένα από εμάς στο βαθμό που συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας απέναντι στους εαυτούς μας, τους συναδέλφους μας, την οικογένειά μας, τον "πλησίον" μας....

Τέλος εποχής

Οι κυβερνώντες σκέφτονται πλέον σοβαρά την κρατικοποίηση τραπεζών, όπως μας πληροφορεί το πρόσφατο άρθρο . Όχι δεν πρόκειται για κομμουνιστές ή έστω παλαιοσοσιαλιστές. Φιλελεύθεροι αυτοχαρακτηρίζονται και οπαδοί της ελεύθερης οικονομίας....

Έτσι, βρισκόμαστε να βιώνουμε την αντιφατικότητα μιας κατάστασης όπου τραπεζίτες διαπραγματεύονται την αγορά της Ολυμπιακής και την ίδια στιγμή κινδυνεύουν να χάσουν τις τραπεζές τους από το Κράτος! Ποιος είναι ο χαμένος από αυτό το μακροχρόνιο αλισβερίσι μεταξύ ενός "μεταπραττικού κεφαλαίου" και ενός "πελατειακού κράτους"; Τη δεκαετία του '70 με τα θαλασσοδάνεια δημιουργήθηκαν οι προβληματικές που πέρασαν, τη δεκαετία του '80, στο κράτος. Από τη δεκαετία του '90, η ιδεοληψία των ιδιωτικοποιήσεων θριάμβευσε και, οι εξυγιασθείσες επιχειρήσεις, μαζί με αρκετές άλλες, πέρασαν και πάλι στους ιδιώτες για να τις διαχειριστούν καλύτερα.... Τώρα, οι ιδιωτικοποιηθείσες τράπεζες (και οι επιχειρήσεις που αυτές ελέγχουν, και δεν είναι και λίγες....) ετοιμάζονται να περάσουν και πάλι υπό κρατική ιδιοκτησία.

Στο φόντο αυτού του σκηνικού, τα επιζήμια αποτελέσματα της "διείσδυσης" των ελλήνων επιχειρηματιών στα Βαλκάνια. Από Ελ Ντοράντο, η "ενδοχώρα" της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε διακεκαυμένη ζώνη. Οι υπεύθυνοι (κυρίως πολιτικοί και "διαννοούμενοι" αλλά και επιχειρηματίες) για την επιλογή της οικονομικής διείσδυσης ως μοντέλου "βαλκανικής ολοκλήρωσης" μένουν στο απυρόβλητο τη στιγμή που μια άλλου τύπου συνεργασία με βάση την ιστορία, την παιδεία, τον πολιτισμό και την ισοτιμία των βαλκανικών λαών ήταν και είναι εφικτή απαντώντας και στα εθνικιστικά (ψευδο)προβλήματα που μόνοι μας δημιουργήσαμε ή, έστω, δεν μεριμνήσαμε ώστε να αποσωβήσουμε με μια έξυπνη και σύγχρονη πολιτική (εσωτερική και εξωτερική).

Τώρα που η πολύπλευρη κρίση ανατρέπει τους μύθους (ή καλύτερα τα μυθεύματα γιατί ο μύθος ενίοτε έχει θετική αξία....) οι ελίτ του τόπου, αμήχανες και τρομοκρατημένες, ασχολούνται με τα μαγαζάκια τους. Θα ακούσατε, φαντάζομαι, τον κ. Αλαβάνο να μιλά για νομιμοποίηση των πολεοδομικών αυθαιρεσιών με ένα νέο χαράτσι που θα πάει στο ΥΠΕΧΩΔΕ για νέα έργα, δηλαδή για να επιβιώσουν ακριβώς εκείνοι που ως "μελετητές", "επιβλέποντες" ή "ελεγτές" ευθύνονται για την οικιστική και αρχιτεκτονική σφαγή των ελληνικών πολέων.

Σε αυτή τη συγκυρία, και δεδομένου του μορφωτικού κενού των ποικιλώνυμων ηγεσιών του τόπου, είναι, νομίζω, αστείο να ελπίζουμε σε μια "αλλαγή από πάνω", τόσο στα γενικότερα ζητήματα που αφορούν τη χώρα όσο και στα ειδικότερα που αφορούν τον κλάδο της Πληροφορικής. Είναι το ίδιο μορφωτικό κενό που κάνει ακόμη και Υπουργούς να "απαντούν" στις εκκλήσεις για δημιουργία του ΕΘΕΠΕ με όρους υπαλληλίσκων γραφειοκρατών: "είναι πολύ ακριβό, δεν έχουμε ρευστό". Δεν έκαναν τον κόπο καν να διαβάσουν την πρότασή μας για να δουν αν εμείς ζητάμε "ρευστό". Το ξέραμε εξάλλου ότι το ρευστό έχει άλλες χρήσεις και προορίζεται για άλλες "ανάγκες". Και έτσι, αντί να προχωρούν στη θεσμοθέτηση ενός επιμελητηρίου-μοχλού ανάπτυξης που μπορεί να δώσει ευκαιρίες επιβίωσης σε μια χώρα που πνέει τα λοίσθια, κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους μπακάληδες της Πληροφορικής και τα (ενίοτε εικονικά) μαγαζάκια τους.

Είναι πλέον καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι το μέλλον δεν θα το διαμορφώσουν οι αμήχανες ελίτ αλλά εμείς οι ίδιοι. Η χώρα, εδώ και καιρό, είναι ακέφαλη. Οι ποικιλώνυμες ηγεσίες, οι πολιτικές, οικονομικές και επαγγελματικές ελίτ, οι "οργανικοί διανοούμενοι" αυτού του τόπου αποδεικνύονται πολύ μικροί απέναντι στις προκλήσεις και στις ευκαιρίες που έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Αναζητούνται νέες δυνάμεις ικανές να εκφράσουν τις σύγχρονες ανάγκες και να δώσουν όραμα και ελπίδα στον ελληνισμό αξιοποιώντας το αναξιοποίητο δυναμικό του τόπου μας πριν είναι πολύ αργά.

Η κεντρική σημασία του Ονόματος

Πριν από σχεδόν 5 χρόνια, είχε δημοσιευθεί στον ιστότοπο της Ένωσης μας ένα σύντομο μήνυμα με την ευκαιρία της "γιορτής των Πληροφορικών" που έχει καθοριστεί με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου να είναι η εορτή του Αγίου Πνεύματος. Για όσους ενδιαφέρονται να το δούν ή να το θυμηθούν παραπέμπω εδώ.

Σε εκείνο το σύντομο μήνυμα επισημαίνονταν η ανάγκη ενός "ονόματος-τίτλου" που θα αντιστοιχεί στην επαγγελματική μας ταυτότητα. Ενός τίτλου που θα έχουμε φροντίσει να φορτίσουμε θετικά για να λειτουργεί ως οδηγός μας και βασική συνιστώσα του διαλόγου μας με όλη την Κοινωνία.

Πριν από λίγο έπεσα τυχαία, περιδιαβαίνοντας το Διαδικτύο, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αναδεικνύει τη σημασία της ονοματοδοσίας που μπορείτε να βρείτε εδώ. Σας συνιστώ να το διαβάσετε γιατί μας αφορά όλους τόσο σε σχέση με την επαγγελματική μας δράση όσο και σε σχέση με την πολιτική μας δράση μέσω της ΕΠΕ. Μην το δείτε μόνο υπό το πρίσμα του τεχνικού προβλήματος το οποίο προσπαθεί να περιγράψει για να προτείνει μια συγκεκριμένη τεχνική προσέγγιση. Δείτε το σαν κάτι γενικό που αφορά την ορθή χρήση των λέξεων, την ορθή χρήση της ορολογίας, την δυνατότητα δημιουργίας νέων λέξεων-συμβόλων που ανταποκρίνονται αποτελεσματικά στις ανάγκες επικοινωνίας των χρηστών αυτών των λέξεων και αναπαριστούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο το συμβολιζόμενο νόημα ή αντικείμενο. Θυμηθείτε τη σημασία της ορθής ονοματοδοσίας των μεταβλητών ακόμη και για το απλούστερο πρόγραμμα, τη σημασία των σχολίων στον κώδικα και τη σωστή δόμησή του.

Μπορεί να σας φανεί υπερβολικό, αλλά ένα "πρόγραμμα" μπορεί να θεωρηθεί ως ένα λογοτεχνικό έργο που εκφράζει τον δημιουργό του και πρέπει να γίνεται κατανοητό τόσο από εκείνους που θα το διαβάσουν για να το καταλάβουν και να το συντηρήσουν ή επεκτείνουν όσο και από τη "μηχανή" η οποία θα το "ζωντανέψει" σε ρέουσα διεργασία. Αν η ιδέα σας φαίνεται υπερβολική, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι δική μου. Ανήκει σε έναν από τους θεμελιωτές της Πληροφορικής, έναν από τους Πατριάρχες της τολμώ να πω, μια μορφή σχεδόν μυθική για κάποιους από εμάς: Τον Donald Knuth. Τον Θείο Donald, όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ. Αυτός εισήγαγε αυτή την ιδέα υπό τον όρο literate programming (δυο πιθανές ελληνικές αποδόσεις θα ήταν "λογοτεχνικός προγραμματισμός" ή "έλλογος προγραμματισμός", προτιμώ το δεύτερο...) με το ομότιτλο ιστορικό άρθρο του που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Πληροφορικός ή Πληροφορικάριος;

Ως μαχόμενοι Πληροφορικοί δοκιμάζουμε μεγάλη απογοήτευση και ενίοτε θλίψη βλέποντας κάποιους ομοτέχνους μας να επιλέγουν τη στάση του ατομικού βολέματος και να χρησιμοποιούν την Πληροφορική απλώς και μόνον ως ένα μέσο για ατομικά ωφέλη. Αγαπάμε αυτό που σπουδάσαμε και αυτό που κάνουμε, πιστεύουμε στις δυνατότητες του κλάδου μας και της επιστήμης που θεραπεύουμε και αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι αυτό το πολύτιμο για όλη την κοινωνία "εργαλείο" έχει γίνει κούφιο σύνθημα ("Κοινωνία της Πληροφορίας" κλπ.) ενώ μπορεί να γίνει μοχλός δημιουργίας.

Συνήθως εντοπίζουμε την αιτία του κακού στους πολιτικούς, που λειτουργούν πελατειακά, στην κοινωνία, που δεν γνωρίζει, στους "αλεξιπτωτιστές", που σφετερίζονται τον τίτλο μας. Υπάρχει όμως και μια άλλη σοβαρή αιτία, ίσως η κυριότερη, την ύπαρξη της οποίας πρέπει να αποδεχτούμε και να δούμε πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Είναι η ύπαρξη καιροσκόπων "συναδέλφων" που "προδίδουν" καθημερινά την επιστήμη που σπούδασαν καθώς και όσους ("πελάτες" ή άλλους συνάδελφους Πληροφορικούς) εναποθέτουν ελπίδες σε αυτούς.

Μέχρι χθες δεν είχα καταφέρει να βρω μια λέξη για να περιγράψω αυτή την κατηγορία "συναδέλφων". Από σήμερα γνωρίζω. Μου την έμαθε ένα καλός φίλος, ένας καλός δάσκαλος: "πληροφορικάριοι".

Δείτε πώς όρισε τον όρο αναφερόμενος στους "πληροφορικάριους" που εργάζονται στην εκπαίδευση:

α. Φτάνει στο σχολείο την ώρα που χτυπάει το κουδούνι.
β. Εαν διδάσκει στην Α Βάθμια έχει λειώσει τα πιτσιρίκια στο 'πέρης & κάτια'
γ. Εάν διδάσκει στη Β Βαθμια (ειδικά στα επιλογής) τα παιδιά είναι συνέχεια στο Internet
d. Εάν διδάσκει σε κατεύθυνση, συγκεντρώνεται κυρίως να βγάλει την ύλη
ε. Εάν είναι ωρομίσθιος, αντιμετωπίζει κάθε σχολείο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο - σαν προσωρινός - περαστικός.
στ. Σημαντικότερο Είναι αδιάφορος για οτιδήποτε εκτός του μαθήματος

Από την άλλη, υπάρχουν και οι Πληροφορικοί. Ο καλός φίλος έδωσε τον παρακάτω ορισμό για το Πληροφορικό-Καθηγητή:

1. 'Εχει πλήρη παιδαγωγική κατάρτιση (ή έστω διάθεση να την αποκτήσει, θα συμπλήρωνα)
2. Έχει παιδοψυχολογική κατάρτιση (και πάλι εδώ η διάθεση μετράει κατά τη γνώμη μου)
3. Έχει πάντα ώρα για τους μαθητές του. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά ακόμα και σαν ωρομίσθιος, αν υπάρχει θέληση, τρόποι βρίσκονται.
4. Αγαπάει το γνωστικό του αντικείμενο
5. Το 'κατέχει' και μάλιστα καλά!!!

Δεν είναι δύσκολο κανείς να κάνει τη γενίκευση και να καταλήξει σε ανάλογους ορισμούς ανά επαγγελματικό χώρο.

Καλό θα ήταν οι πληροφορικάριοι να μην υπήρχαν στις τάξεις μας και κυρίως να μην προκαλούν, ενίοτε, με τις αντιδράσεις και τις αστειότητες που λένε και κάνουν. Καλό θα ήταν επίσης οι Πληροφορικοί να τους συμβούλευαν ότι το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν θα ήταν να πάψουν να σφετερίζονται τον τίτλο Πληροφορικός. Δεν τους ανήκει.