The stonesoup: How computing shapes the Society of Sharing

Once upon a time there was a village...

This is the story that was enacted by primary and secondary students on 21-22 October, 2019 and teachers on 23 October, 2019 at the theater of Mikis Theodorakis, Chania, Greece within C3 training event "TIM Pilot" and E1 multiplier "First TIM National Event", organized by the TIM - Theatre in Mathematics Erasmus+ project (https://www.theatreinmath.eu/)

Having the pleasure to be the local organizer of these important events I had the opportunity to watch from inside how this story brings forth the value of sharing...

Reflecting on this deep learning experience, I realized that the "stone" in this beautiful story is the computer! And the village is the Society of Rare Resources, in which humans lived for centuries... The computer opened up the opportunity for everybody to offer her/his talents and knowledge to develop new hardware and software and by sharing it with the others, multiply the goods in our society and enrich our material and immaterial wealth so that everybody can be richer!

However, I think that not all people have realized the meaning of this magical stone yet... This is why we have the crisis expanding all over the world: Greediness of some people prevents the "soup" from reaching all humans on earth...

However, in response to this, the magical stone continues to trigger more and more offerings. Exposing the greedy more and more. Will they understand and change their attitude before the masses get angry? I do not know. But let us all, my fellow citizens of the Society of Sharing, continue our work and see what happens...

Το μέλλον των Πληροφορικών και της Πληροφορικής...

Εν όψει του εορτασμού της Ημέρας των Πληροφορικών (Αγίου Πνεύματος -Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019 φέτος- όπως έχει οριστεί με απόφαση του ΔΣ της ΕΠΕ) έχω ήδη καταθέσει μια πρόταση προς το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας (https://www.epe.org.gr/) για τη διοργάνωση μια εκδήλωσης όπου εισηγούμαι να προσκληθεί μεταξύ των άλλων και ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης με στόχο να συζητήσουμε ερωτήματα όπως "Τι είναι η Πληροφορική;" και "Ποιο είναι το μέλλον των Πληροφορικών;".

Μοιράζομαι μαζί σας, μια που θα έχετε το χρόνο να σκεφτείτε και κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, κάποιες σκέψεις για το μέλλον του "σιναφιού" μας. Οι σκέψεις αυτές εκκινούν από ένα πανθομολογούμενο γεγονός: Ολοένα και περισσότερο προωθείται ο προγραμματισμός υπολογιστών ως μια "δεξιότητα για όλους" (https://bre.is/wmRPeRXyJ), ανάλογη με τη δεξιότητα γραμματισμού (γραφή κι ανάγνωση)... Αν, λοιπόν, όλοι γνωρίζουν να προγραμματίζουν υπολογιστές, ποιος ο δικός μας ρόλος, ποια η επαγγελματική μας αποστολή, πώς θα "βιοποριζόμαστε"; Ή, μήπως, όπως διατείνονται κάποιοι, θα αναγκαστούμε να (αυτο)καταργηθούμε καθώς "όλοι θα ξέρουν να προγραμματίζουν υπολογιστές";

Ας δούμε καταρχήν μια ιστορική αναλογία: Οι δεξιότητες γραμματισμού, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, αποτελούσαν προνόμιο και επτασφράγιστο μυστικό ενός ιερατείου. Προφανώς αυτό το ιερατείο δεν θα αντιμετώπισε θετικά την προοπτική του να μάθουν να γράφουν και διαβάζουν όλοι... Πραγματικά, ο εκδημοκρατισμός της γραφής και της ανάγνωσης (που ολοκληρώθηκε με την επινόηση της τυπογραφίας η οποία έκανε, σταδιακά, προσιτά τα βιβλία σε όλους) ανέτρεψε τους συσχετισμούς. Ωστόσο, δεν έπαψαν να υπάρχουν οι λογοτέχνες και οι φιλόλογοι! Έτσι, σήμερα μπορεί όλοι να ξέρουμε να γράφουμε και διαβάζουμε αλλά αυτό δεν καταργεί την ανάγκη για λογοτέχνες που θα συγγράψουν το κείμενα εκείνα που θα απολαύσουμε ως αναγνώστες. Ούτε καταργεί την ανάγκη των φιλολόγων που θα αναλύσουν τα λογοτεχνικά έργα και θα μας μάθουν να γράφουμε και να διαβάζουμε! Εν τέλει, ζούμε σε έναν κόσμο πολύ καλύτερο και πιο ορθολογικό από εκείνο της εποχής των ιερατείων...


Κατ' αναλογία οι βασικές δεξιότητες ψηφιακής γραφής και ανάγνωσης (προγραμματισμού) όχι μόνο δεν καταργούν την ανάγκη για Πληροφορικούς αλλά δημιουργούν και έναν καλύτερο κόσμο για όλους! Ωστόσο, θα πρέπει κι εμείς να ξεφύγουμε από λογικές "ιερατείου" και να κινηθούμε προς τη λογική "λογοτεχνών" και "φιλολόγων". Σκεφτείτε το λίγο:

• Ο λογοτέχνης διαφέρει από τον απλό γνώστη του γραπτού λόγο κατά το ότι γνωρίζει την τέχνη της μυθοπλασίας, της χρήσης της γλώσσας με δημιουργικό τρόπο, φτιάχνοντας "κόσμους" στους οποίους καλεί του αναγνώστες του να μεταφερθούν, να τους βιώσουν, και να πάρουν μαθήματα ζωής. Αντίστοιχα, ο Πληροφορικός-Λογοτέχνης της Νέας Εποχής είναι εκείνος ο οποίος γνωρίζει τις μεθοδολογίες και τα εργαλεία που του επιτρέπουν να δημιουργεί νέους ψηφιακούς κόσμους τους οποίους μπορούν να "εποικίσουν" οι "χρήστες". Κόσμους όπου η χρήση γλωσσών προγραμματισμού (κυρίως ειδικού σκοπού) τους επιτρέπει να εξελίσσουν και να αξιοποιούν αποτελεσματικά!
• Ο φιλόλογος πάλι διαφέρει κι εκείνος από τον απλό γνώστη του γραπτού λόγου κατά το ότι γνωρίζει σε βάθος τους "νόμους" της γλώσσας, μπορεί να αναλύσει τα έργα των λογοτεχνών, να τα διδάξει και να μάθει τους άλλους να αξιοποιούν αποτελεσματικά τη γλώσσα. Αντίστοιχα, ο Πληροφορικός-Φιλόλογος της Νέας Εποχής είναι εκείνος ο οποίος έχοντας βαθιά γνώση της Πληροφορικής αλλά και του κοινωνικών/παιδαγωγικών όρων για την ευρεία διάδοσή της ως "γλώσσας" μπορεί να μεταλαμπαδεύσει τις απαιτούμενες γνώσεις σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας και να τα υποστηρίξει στην πορεία αξιοποίησης της Πληροφορικής. Είναι ο Πληροφορικός της Εκπαίδευσης, του Εμπορίου των Πληροφορικών Αγαθών, ο Σύμβουλος Πληροφορικής... Είναι εκείνος που δεν αναπτύσσει, κατά κύριο λόγο, ψηφιακά συστήματα αλλά διαμορφώνει τις κοινωνικές συνθήκες που επιτρέπουν την ορθολογική και τεχνικά άρτια αξιοποίηση και εξέλιξή τους!

Αυτές είναι οι σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας ευελπιστώντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο που θα καταλήξει, είμαι βέβαιος, σε μια αποκρυστάλλωση της επαγγελματικής μας ταυτότητας και την οριοθέτηση/διάκριση του Πληροφορικού έναντι όλων των υπολοίπων που "ξέρουν να προγραμματίζουν"...

Αν κάποια ή κάποιος επιθυμεί μια λεπτομερέστερη ανάλυση με πλήθος από άκρως ενδιαφέρουσες αναφορές: https://theconversation.com/the-promise-of-the-learn-to-code-movement-107836

Υπακοή: Η μεγίστη των Αρετών του Λαού μας...

Πολλοί προβληματίζονται έντονα με την "επαναστατική ησυχία" που επικρατεί στη χώρα μετά το συντριπτικό ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στις 5 Ιουλίου 2015. Ένα ΟΧΙ που δεν ανέμενε κανείς, ούτε καν εκείνοι που το προκάλεσαν για να δικαιολογήσουν την αποφασισμένη "κωλοτούμπα" τους...
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας, σε συνέντευξη που είχε δώσει λίγες μέρες πριν την εντυπωσιακή ετυμηγορία του Λαού, είχε δηλώσει ότι σε περίπτωση που έχανε το δημοψήφισμα θα υπέγραφε ό,τι του πρότειναν οι εκβιαστές των Βρυξελλών και στη συνέχεια θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Ακριβώς δηλαδή ό,τι έκανε. Μόνο που ο λαός δεν είχε ψηφίσει ΝΑΙ... Και έκανε αυτό που έκανε διότι πολύ απλά δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για την περίπτωση που ο λαός θα ψήφιζε ΟΧΙ. Οι κακές γλώσσες μάλιστα λένε ότι έκανε το δημοψήφισμα έχοντας κρυφές δημοσκοπήσεις ότι θα το χάσει ακριβώς για να ρίξει στο Λαό το φταίξιμο για την άτακτη υποχώρηση...

Όμως ο Λαός δεν του έκανε τη χάρη: Εν μέσω ωμών εκβιασμών, με κλειστές τις τράπεζες, με ορατή την απειλή Ουκρανοποίησης της χώρας (θυμηθείτε τις απίστευτες δηλώσεις Τσίπρα-Καμμένου στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στις 3 Ιουλίου 2015, δύο μέρες πριν το δημοψήφισμα), έδειξε ότι παραμένει στις επάλξεις του αγώνα για μια Γνήσια Ελλάδα σε μια Γνήσια Ευρώπη!

Κι εκείνος, αντί να αδράξει την ευκαιρία και να πάρει αυτό το Όπλο που του έδωσε ο Λαός ανοίγοντας μια νέα σελίδα για την Ευρώπη, προτίμησε να υλοποιήσει την Στρατηγική της Ήττας που είχε προσχεδιάσει...

Και ο Λαός μας, αυτός ο Υπέροχος Λαός, μετά από την έκπληξή του για την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας, οδηγήθηκε στις κάλπες στις 20 Σεπτέμβριου 2015.... Αξιολόγησε τις ικανότητες και την αξιοπιστία όλων των κομμάτων και επέλεξε "το μη χείρον βέλτιστον" αναδεικνύοντας εκ νέου στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες δίνοντάς τους, ουσιαστικά, την εντολή να διαχειριστούν την ήττα... Μια ήττα που χρεώνεται, όπως αναφέρθηκε, αποκλειστικά στην ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας και ειδικότερα στην ανεπάρκεια του Πρωθυπουργού...

Ακολούθησαν τέσσερα χρόνια "επαναστατικής ησυχίας" όπως αναφέρθηκε στην αρχή αυτής της ανάρτησης. Σε αντίθεση με τα τέσσερα χρόνια "επαναστατικού αναβρασμού" (θυμηθείτε τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και το Κίνημα των Αγανακτισμένων, τις διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια των παρελάσεων κ.λ.π. κ.λ.π.) που έκαναν τους τότε κυβερνώντες να φτάσουν στο σημείο να επιχειρήσουν να κατεβάσουν το στρατό στους δρόμους για την καταστολή "όχλου"...

Πολλοί απορούν με αυτή την τετατρετή "ησυχία". Κάποιοι, μάλιστα, την εκλαμβάνουν ως δείγμα ιστορικού θανάτου του Λαού μας... Αγνοούν, προφανώς, την ιδιοπροσωπία του Λαού αυτού. Ενός Λαού που μπορεί να "σίγησε" επί τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας για να λάμψει σε όλη την Ευρώπη με μια Επανάσταση που κινητοποίησε όλες τις φιλελεύθερες δυνάμεις παγκοσμίως...

Κατανοούσε και κατανοεί πάντοντε ο Λαός ότι χωρίς Εμπνευσμένη Ηγεσία δεν μπορεί να τα βάλει με το Θηρίο. Ανέκαθεν επέλεγε το δρόμο της Υπακοής (με τη Θεολογική έννοια του όρου) όταν οι ιστορικές περιστάσεις το απαιτούσαν. Έβρισκε καταφύγιο στα βουνά και τα απομονωμένα νησιά κι  «εκεί μέσα εκατοικούσε, πικραμένος, εντροπαλός, κι ένα στόμα εκαρτερούσε, “έλα πάλι” να του πει»...

Έτσι και σήμερα ο Λαός, καρτερεί... Καρτερεί την ευλογημένη εκείνη Ώρα, την Ώρα που θα σημάνουν οι Καμπάνες, οι Καμπάνες της Ανάστασης! Ας μεριμνήσουμε όσες και όσοι έχουμε συνείδηση της ιδιοπροσωπίας του Λαού μας να έρθει γρηγορότερα αυτή η Ευλογημένη Ώρα. Ας ενισχύσουμε εκείνες και εκείνους που θα μπορούσα να συγκροτήσουν μια Άξια Ελληνική Ηγεσία που θα οδηγήσει την Ελλάδα στον 21ο Αιώνα. Υπάρχουν άξιοι! Σε όλους τους πολιτικούς χώρους! Και πολύ περισσότεροι εκτός επισήμων κομμάτων... Ας τους αναζητήσουμε και ας τους ενθαρρύνουμε να κάνουν το Βήμα που απαιτούν οι Καιροί και επιτάσσει η Μοίρα του Λαού μας!

Περί επαναπατρισμού των Παλαιστινίων...

Βλέποντας τα όσα δραματικά συμβαίνουν στην πονεμένη Παλαιστίνη, δεν μπορώ να μη θυμηθώ ότι, όπως μαθαίνουν και στο σχολείο στο μάθημα της Ιστορίας, οι Παλαιστίνιοι είναι απόγονοι Κρητών αποίκων (Φιλισταίοι - Μινωίτες). 

Η πρώτη φορά που άκουσα γι΄ αυτό ήταν από συμφοιτητές μου στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Ηράκλειο. Εκείνη την εποχή (1988-1992) είχαμε αρκετούς Παλαιστινίους που σπούδαζαν Πληροφορική. Άλλοι από τα κατεχόμενα (κυρίως Δυτική Όχθη) και άλλοι από την Ιορδανία όπου είχαν βρει καταφύγιο οι οικογένειες τους μετά την εισβολή-κατοχή της πατρίδας τους.

Πρόσφατα έμαθα ότι ο αείμνηστος Αραφάτ, όταν ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Αθηναίων στις αρχές της δεκαετίας του '80, είχε τονίσει στην ομιλία του αυτή την καταγωγική συγγένεια Παλαιστινίνων και Κρητικών... Διερωτώμαι πώς εμείς οι σύγχρονοι Κρητικοί αντιμετωπίζουμε το δράμα των αδελφών μας Παλαιστινίων... 

Μια υπεύθυνη και με ιστορικές γνώσεις Κρητική Ηγεσία (ή μια διανοητικώς επαρκής κυβερνώσα Αριστερά) θα είχε ήδη φροντίσει να διατυπώσει μια ρηξικέλευθη πρόταση: Τον επαναπατρισμό όσων Αδελφών μας το επιθυμούν στην πατρίδα τους Κρήτη. Μια πρόταση που σίγουρα θα άλλαζε άρδην τα δεδομένα στο Μεσανατολικό και θα ανδείκνυε τη χώρα μας σε Μεγάλη Ηθική Δύναμη...

Περισσότερα για την Κρητική καταγωγή των Παλαιστινίων εδώ. 

20 χρόνια από την βάρβαρη επίθεση κατά των αδελφών μας Σέρβων...

20 χρόνια κλείνουν σήμερα από την έναρξη των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας. Γεγονός που καταδίκασε σύσσωμος ο λαός μας με μεγαλειώδη συλλαλητήρια (https://youtu.be/XeGRQFAS8Vs) ενώ ο τότε Πρωθυπουργός κρύβονταν... Είχε προηγηθεί η παράδοση Οτσαλάν... Και μετά από 10 χρόνια ήρθε η σειρά μας να υποστούμε την ίδια βαρβαρότητα με άλλα, πιο σύγχρονα, όπλα... Ίσως αυτή η επίθεση κατά του λαού μας που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, να σχεδιάστηκε και να εκτελέστηκε ακριβώς γιατί ήμαστε οι μόνοι σε όλο το Δυτικό κόσμο που στηρίξαμε τους Σέρβους παρά το γεγονός οι τότε κρατούντες είχα συνυπογράψει τους βομβαρδισμούς:

Όπως και το 1940, έτσι και πάλι ο Λαός μας, κόντρα ακόμη και στην ίδια την ηγεσία του αν χρειαστεί, στήριξε, χωρίς να υπολογίσει κόστος. την Ελευθερία και το Δίκαιο! Πιστός στα λόγια του Ποιητή:

Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι

Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί
τους βόγγους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
ραγίζουν τα λιθάρια

                 Γιάννης Ρίτσος

Δυστυχώς, ο Λαός μας δεν είχε την τύχη, δεκαετίες τώρα, να έχει μια ηγεσία της οποίας οι σκέψεις και αποφάσεις να συντονίζονται με την Ψυχή του. Το φαινόμενο δεν είναι, δυστυχώς, τωρινό. Το έχει αναλύσει ένας άλλος κορφαίος ποιητής μας, ο Οδυσσέας Ελύτης: https://goo.gl/djv8HY

Ο ίδιος έχει αναλύσει και τη σχέση Ευρώπης - Ελλάδας στη συνέντευξη που μπορείτε να δείτε στο παρακάτω απόσπασμα: https://goo.gl/RGY68V

Μακάρι η Ευρώπη, η Δύση συνολικά, να βρει το βηματισμό της. Αυτό, όμως, για να συμβεί θα πρέπει ο λαός μας να συντονιστεί και πάλι με τον βηματισμό της Ιστορίας και να αποκτήσει μια αντάξια της Ψυχής του ηγεσία... 

Ευρώπη: Το όνομα της Αρχαίας Μακεδονίας!

Πώς, άραγε, ονόμαζαν οι Αρχαίοι Μακεδόνες τη χώρα τους; Θα ήταν ενδιαφέρον να το γνωρίζουμε γιατί μπορεί να προσφέρει, ίσως, έμπνευση στο θέμα της αντιμετώπισης των τελευταίων εξελίξεων όσον αφορά την προσπάθεια σφετερισμού ονομάτων και συμβόλων του Ελληνισμού...

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία εναντίον της Ανατολικής Δεποτείας που απειλούσε για πολλά χρόνια τον Ελληνισμό και είχε ήδη υποδουλώσει την Ιωνία, άφησε πίσω ως τοποτηρητή τον Αντίπατρο ο οποίος, μετά και το διαμερισμό της αυτοκρατορίας μεταξύ των διαδόχων, ονομάστηκε "Στρατηγός Αυτοκράτωρ της Ευρώπης"! (δείτε σχετικά εδώ: https://goo.gl/rQwYKB).

Θα ήταν νομίζω ενδιαφέρον, στα πλαίσια της καλής γειτονίας και ειρηνικής συνεργασίας των Βαλκανικών Λαών (και όχι μόνο) αν η Ελληνική Πολιτεία εξέταζε το ενδεχόμενο μετονομασίας της οικείας περιφέρειας της χώρας σε "Ευρώπη" ενημερώνοντας κάθε ενδιαφερόμενο στο εσωτερικό και το εξωτερικό για τους λόγους αυτής της απόφασης....

Εν αρχή ην ο Λόγος!

- Τι είναι Πληροφορική θείε; με ρώτησε πρόσφατα ο ανηψιός μου που έχει ξεκινήσει κάποια μαθήματα Πληροφορικής εκτός σχολείου.
Η ερώτηση με αιφνιδίασε... Όχι γιατί δεν είχα κάποια απάντηση να δώσω. Το αντίθετο. Είχα αρκετές. Καμία όμως δεν έκρινα ότι είναι κατάλληλη για την ηλικία του, το επίπεδο της νοητικής του ανάπτυξης. Γι΄ αυτό και προσπάθησα να ξεφύγω με ένα ερώτημα:
- Να σε ρωτήσω πρώτα εγώ κάτι; του λέω...
- Τι;
- Τι είναι ο υπολογιστής που χρησιμοποιείτε στο μάθημα;
- Αυτό είναι εύκολο! Ο υπολογιστής, θείε, είναι ένα μηχάνημα που κάνει ό,τι του λέμε. Έτσι μας έχει πει ο Κύριος της Πληροφορικής.
- Ό,τι κι αν του πούμε αυτός το κάνει; τον ξαναρωτώ.
- Έ, όχι ακριβώς, μου λέει. Πρέπει να του το ζητήσουμε με το σωστό τρόπο. Υπάρχουν και πράγματα που αν του τα ζητήσουμε δεν ξέρει να τα κάνει. Μπορούμε όμως να τον μάθουμε να τα κάνει αν τον προγραμματίσουμε.
- Μάλιστα... Και μπορούνε όλοι να τον προγραμματίσουνε;
- Όχι! Μόνο όσοι έχουν μάθει να τον προγραμματίζουν. Οι προγραμματιστές. Και όταν τον προγραμματίσουν εμείς μπορούμε να του λέμε τι να κάνει και αυτός το κάνει.
- Μάλιστα. Ε αυτό είναι η Πληροφορική Αρίστο: Να ξέρεις να προγραμματίζεις τον υπολογιστή. Να τον μαθαίνεις να κάνει αυτά που του ζητάνε εκείνοι που τον χρησιμοποιούν.
- Α, τώρα κατάλαβα τι είναι η Πληροφορική! Μας βοηθάει να κάνουμε πράγματα με τα λόγια!
- Τι εννοείς;
- Είναι απλό: Αντί να κάνω κάτι που δεν θέλω ή βαριέμαι να κάνω, το λέω στον υπολογιστή και το κάνει για μένα. Αλλά πρέπει προηγουμένως κάποιοι που ξέρουν να προγραμματίζουν τον υπολογιστή να τον μάθουν να κάνει αυτά που του ζητάμε. Εγώ για παράδειγμα, βαριέμαι να κάνω προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς στο χαρτί. Όταν μας βάλει η δασκάλα στο σχολείο καμιά άσκηση, παίρνω το κινητό του μπαμπα, που είναι υπολογιστής όπως μας έχει πει ο Κύριος της Πληροφορικής, και του λέω τις πράξεις και αυτός τις κάνει και τελειώνω τις ασκήσεις στο πι και φί!
- Και πως του το λες αυτό του υπολογιστή;
- Α, έχει ένα app που έχω κατεβάσει, χωρίς να το ξέρει ο μπαμπάς, που του λες: "Πόσο κάνει πέντε και τέσσερα;" και σου απαντά: "Οκτώ!".
- Οκτώ;
- Εεεε, όχι, εννιά δεν κάνει; Εννιά! Κάτσε μια στιγμή να φέρω το κινητό να το ρωτήσω.
- Βρε Αρίστο, δεν το κάνεις καλά. Είδες που δεν ξέρεις πόσο κάνει πέντε και τέσσερα και πρέπει να σου πει ο υπολογιστής την απάντηση; Δεν θα μάθεις έτσι σωστά τα μαθηματικά...
- Και τι πειράζει θείε; Αφού ξέρει μαθηματικά ο υπολογιστής γιατί χρειάζεται να τα ξέρω κι εγώ; Μήπως ξέρει ο μπαμπάς πώς να πάει κάπου με το αυτοκίνητο; Όλο με το τζι πι ες οδηγάει. Του λέει: "Πατριάρχου Γρηγορίου 24" κι εκείνο αρχίζει: "Κατευθυνθείτε Βόρεια και στρίψτε αριστερά σε 100 μέτρα"... μέχρι που φτάνει εκεί που θέλει. Σε λίγο, μου είπε προχθές ο μπαμπάς, θα βγούνε αυτοκίνητα που δεν θα χρειάζεται καν να τα οδηγάς! Και θα πηγαίνουν μόνα τους εκεί που θα τους λες!
Τι να του πεις τώρα του πιτσιρικά; Ότι μπορεί να είναι προβληματικό το λογισμικό και να προκληθεί κάποιο ατύχημα; Και ότι μετά δεν ξέρουμε ποιος φταίει; Ο οδηγός που δεν οδηγά ή ο προγραμματιστής που δεν υλοποίησε σωστά τον αλγόριθμό ή τον εκπαίδευσε με ελλιπή δεδομένα; Δεν είχα όρεξη για τέτοιες εμβαθύνσεις και προτίμησα να δώσω ένα τέλος στον διάλογο:
- Αρίστο, τι θα έλεγες τώρα να πάμε να φάμε ένα ωραίο γλυκό στο Δεκατρία; Να περιμένουμε και τον μπαμπά να έρθει από εκεί μόλις τελειώσει τις δουλειές του;
- Σούπερ! Πάμε!
Κι έτσι βγήκα από τη δύσκολη θέση ελπίζοντας την επόμενη φορά που θα μου βάλει δύσκολα ο μικρός να έχω καλύτερες απαντήσεις...