Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Η ασφάλεια των ψηφιακών υποδομών, η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας και το Επιμελητήριο Πληροφορικής


"Οι ΗΠΑ «έχασαν» 5,6 εκατ. διακτυλικά αποτυπώματα" διαβάζουμε στην Εφημερίδα των Συντακτών (http://www.efsyn.gr/arthro/oi-ipa-ehasan-56-ekat-diaktylika-apotypomata)...

Όταν οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν προβλήματα μαζικής διαρροής ευαίσθητων και μη προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων πολιτών τους, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα αν η "κάρτα ασφαλισμένου" και τα υπόλοιπα "prior actions" που προβλέπονται στη Συμφωνία σε σχέση με έργα/υπηρεσίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών "προς άμεση υλοποίηση" προχωρήσουν χωρίς τις αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες όσον αφορά την προστασία των (ευαίσθητων και μη) προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων Ελλήνων.

Η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, ο συλλογικός φορέας των επιστημόνων Πληροφορικής και Επικοινωνιών της χώρας μας, έχει δημοσιοποιήσει αναλυτικό κείμενο 28 σελίδων όπου γίνονται οι αναγκαίες επισημάνσεις και προτάσεις:
http://goo.gl/eb7meo. Στο κείμενο αυτό υπενθυμίζονται και οι παραλείψεις που οδήγησαν στη μαζική διαρροή φορολογικών δεδομένων 9 εκατ. πολιτών από το TAXIS το 2013.

Η νέα Κυβέρνηση, διά των καθ' ύλην αρμοδίων μελών της, οφείλει να λάβει υπόψη τους τις ανωτέρω επισημάνσεις και να ενεργήσει ανάλογα προλαμβάνοντας δυσάρεστες καταστάσεις.

Να σημειωθεί ότι δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής καμία επίσημη απάντηση επί των ζητημάτων που θέτει το ανωτέρω κείμενο της Ένωσης. Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι μόνο να δοθεί απάντηση αλλά να παραχθεί απτό έργο σε αυτό τον πολύ ευαίσθητο τομέα. Γι' αυτό θα ήταν και πολύ σημαντική η συγκρότηση ενός Επιμελητηρίου Πληροφορικής (όπως υποστηρίζει επίσημα και ο ένας εκ των δύο κυβερνητικών εταίρων - http://goo.gl/jOdkFJ), ως οργάνου χάραξης και εφαρμογής μιας εθνικής στρατηγικής για την Πληροφορική και τις Επικοινωνίες τόσο σε θέματα ψηφιακής ασφάλειας, όπως αυτά που θίγουμε ανωτέρω, όσο και ευρύτερα.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Ήρθε ο καιρός να ακούσουμε το Μιχάλη Χαραλαμπίδη...

Δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα, δύσκολες στιγμές για κάθε Έλληνα Πατριώτη. Ποιον να πιστέψει; Σε ποιον να εμπιστευθεί την ψήφο του;
Στον αγώνα που δίνουμε όλοι για να βρούμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, θα ήθελα να συμβάλω με μια αναφορά στον Πολιτικό και τον Άνθρωπο που είναι ο μόνος που με τις αναλύσεις, τη στάση και τις προτάσεις του βγαίνει δικαιωμένος στο τέλος του Μεταπολιτευτικού Κύκλου: Τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Ακούστε με προσοχή τι έλεγε το 1996 στο συνέδριο του μη ΠΑΣΟΚ. Εκείνο το συνέδριο που επιβεβαίωσε το πραξικόπημα επιβολής Σημίτη στην κοινοβουλευτική ομάδα του μη ΠΑΣΟΚ...


Πολλοί τον άκουγαν λίγοι, πολύ λίγοι τον καταλάβαιναν τον Μιχάλη. Πολλοί τον διάβασαν, λίγοι τον μελέτησαν. Πολλοί τον γνώρισαν λίγοι τον πίστεψαν. Πολλοί τον θαύμασαν ελάχιστοι τον ακολούθησαν.
Παραμένει μόνος. Πολύ μόνος. Επιμένει, στην παρακμάζουσα Ελλάδα, να διατηρεί την αισιοδοξία του. Να μιλά για την Ελληνική Ευτοπία. Την επιστροφή της Ελλάδας στην Ιστορία!
Μακάρι να βρεθεί τρόπος να πάρει τη θέση που του αξίζει ο Μιχάλης και να προσφέρει τον αμύθητο πλούτο των ιδεών του στην Ελλάδα με τρόπο αποτελεσματικό. Μακάρι!

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Μια οφειλόμενη συγγνώμη

Σε λίγο πρόκειται να συναντήσω το Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον Άνθρωπο που με μύησε, όπως και άλλους, στην πραγματική Πολιτική. Τον Πολιτικό που μας δίδαξε με το παράδειγμά του το τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργούμε ως υπεύθυνοι πολίτες. Τον Επιστήμονα που οι αναλύσεις και οι προβλέψεις του αποτελούν πολύτιμο οδηγό για το μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Τον Πολίτη του Κόσμου που συνομιλεί εδώ και χρόνια με προσωπικότητες διεθνώς και εργάζεται αθόρυβα και μεθοδικά για τα δίκαια του Ελληνισμού, τα δίκαια των Λαών.

Προσέρχομαι σε αυτή τη συνάντηση προσδοκώντας να αποδεχθεί μια ταπεινή συγγνώμη που θέλω να του απευθύνω ως Έλληνας που αγωνίστηκε αλλά απέτυχε να αλλάξει τους συσχετισμούς και να φέρει, μαζί με άλλους στους οποίους πίστεψε, την προσδοκόμενη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας.

Πριν μερικές μέρες, σε μια προσπάθεια να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι για την προσωπική μου πορεία στα κοινά, έγραψα ένα κείμενο το οποίο έχω ήδη μοιραστεί με καλούς φίλους. Αυτό το κείμενο, όταν γράφτηκε, μοναδικό σκοπό είχε να δώσει μορφή στα συναισθήματά μου. Στη συνέχεια, διαβάζοντάς το ξανά, με οδήγησε να επιδιώξω τη σημερινή συνάντηση θεωρώντας ότι μπορεί να με βοηθήσει να βρώ τον Πνευματικό, στον οποίο θα εξομολογηθώ τα λάθη και τις παραλείψεις μου και θα με βοηθήσει να σηκωθώ και να αγωνιστώ με το σωστό τρόπο.


Δεν έχει νόημα πλέον να κρατώ αυτό το κείμενο μόνο για τον εαυτό μου και ένα στενό κύκλο καλών φίλων. Είναι ώρα να το μοιραστώ δημόσια με όλες και όλους:



"Προδότες" στην Ελλάδα του 2015

Τούτες τις μέρες που κορυφώνεται η Ελλαδική Μνημονιακή Τραγωδία με την πορεία προς μια παράδοξη εκλογική αναμέτρηση, θυμάμαι μια τραγική μορφή της σύγχρονης ιστορίας μας άγνωστη στους πολλούς: Τον Ηλία Σαμάρα από το Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο.
Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ο Ηλίας που αξίζει να μελετηθεί από όλους μας σήμερα. Διότι δείχνει, ότι δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές... Κάποιοι λυγίζουν... Κι όταν λυγίζουν, γίνονται συχνά αιτία χαμού άλλων. Τι κάνουν τότε αυτοί που λύγισαν, εκείνοι που λιποψύχησαν ή ακόμη και όσοι δεν είχαν την κρίσιμη στιγμή τη γνώση και τη φρόνηση να πάρουν τις ορθές αποφάσεις και ζημίωσαν με λάθη ή παραλείψεις τους άλλους;

Ποιος ήταν και τι έκανε ο Ηλίας Σαμάρας

Κύπρος, 2 Σεπτέμβρίου του 1958. Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο διανύει το τέταρτο έτος του. Στην περιοχή του χωριού Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου, βρίσκεται σε εξέλιξη επιχείρηση των Άγγλων για τη σύλληψη αγωνιστών της ΕΟΚΑ που βρίσκονται εκεί κατόπιν εντολής που είχαν λάβει να μεταβούν στο χωριό για να εκπαιδεύσουν τα εκεί μέλη της οργάνωσης. Είναι οι Φώτης Πίττας, Ανδρέας Κάρυος, Ηλία Παπακυριάκου και Χρίστος Σαμάρας.  

Έξω από τον αχυρώνα του Παναγιώτη Καλλή ένας Άγγλος στρατιώτης προχωρεί και καλεί τους αγωνιστες να παραδοθούν. Εκείνοι απαντούν με ριπές. Ο επικεφαλής των Άγγλων διατάσσει τη ρίψη χειροβομβίδων και ρουκετών για να εξαναγκαστούν οι πολιορκούμενοι σε παράδοση. Εκείνοι αντέχουν αλλά οι Άγγλοι, έχοντας υπεροπλία, σφίγγουν περισσότερο τον κλοιό. Πυρπολούν το κτίριο ενώ οι αγωνιστές επιχειρούν ηρωική έξοδο. Σε λίγο έχουν πέσει όλοι και οι Άγγλοι ανατινάζουν τον αχυρώνα πριν αποχωρήσουν.

Ο εντοπισμός του χώρου όπου κρύβονταν οι αγωνιστές οφείλεται σε πληροφορίες που είχε δώσει ο αδελφός του Χρίστου Σαμάρα Ηλίας. Στο βιβλίο "ΕΟΚΑ ο Ελληνικός Αγώνας" του Μενέλαου Χριστοδούλου (εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2011) διαβάζουμε: "όταν οι αγωνιστές δεν μπόρεσαν να διασπάσουν τον κλοιό των Άγγλων κατέφυγαν στον Αχυρώνα. Μαζί τους ήταν κι ο Ηλίας, που δεν ήταν καταζητούμενος. Ο μεγάλος αδελφός Χρίστος ζήτησε να φύγει ο Ηλίας, για να μην σκοτωθούν δύο από την ίδια οικογένεια. Οι άλλοι δεν δέχονταν. Έλεγαν ότι θα συλληφθεί, θα βασανισθεί και θα ομολογήσει. Ήταν 22 ετών. Ο Χρίστος θύμωσε: "Εμείς, και να μας κόβουνε κομμάτια, δεν προδίνομε ποτέ την Ελλάδα!" είπε. Ο Ηλίας βγήκε από τον Αχυρώνα, συνελήφθει στο ανθρωπομάζωμα, υποβλήθηκε σε απερίγραπτα βασανιστήρια και λύγισε. Υπέδειξε τον Αχυρώνα. Οι τέσσερις αγωνιστές φώναξαν το δικό τους "μολών λαβέ", πολέμησαν και έπεσαν όλοι. Οι Άγγλοι μετέφεραν τον Ηλία από τα ανακριτήρια της Ομορφίτσας μαζί με τη γυναίκα του και τα δυό παιδιά τους στην Αγγλία. Η γυναίκα του ήταν έγγυος. Αυτός ήταν ένα ράκος. Έκλαιε μέρα νύκτα. Ήθελε να γυρίσει και να πληρώσει. Η γυναίκα του τον έφερε πίσω στην Κύπρο όπως ήθελε. Ειδοποίησαν την οργάνωση και τον παρέλαβε. Μια συγγενής γυναίκα έμεινε το βράδυ μαζί με τη γυναίκα του γιατί ήξεραν το τέλος. Την αυγή η γυναίκα του κάθισε στο στρώμα περιμένοντας να ακούσει το τέλος. Είδε το αμάξι, που πήγαινε να φέρει τον νεκρό άντρα της..."

Όπως πληροφορούμαστε από το κείμενο στη διεύθυνση http://www.papademetris.net/pdf-archive/SXEDIO.328.pdf ο Ηλίας, μετά την επιστροφή του στην Κύπρο έγραψε στον αρχηγό της ΕΟΚΑ Διγενή εξιστορώντας τα βασανιστήρια τα οποία είχε υποβληθεί και ζητούσε να τον κρίνουν τονίζοντας ταυτόχρονα ότι ήταν πρόθυμος να δεχθεί την απόφαση της Οργάνωσης, όποια κι αν ήταν αυτή. Ο Διγενής απάντησε πολύ σκληρά στην επιστολή του Ηλία και διέταξε να εκτελεσθεί για παραδειγματισμό προς τα άλλα μέλη της ΕΟΚΑ. Η εκτέλεση ήταν ένα μάθημα πως δεν μπορεί ο καθένας να προδίδει με τη δικαιολογία ότι υπέκυψε στα βασανιστήρια κι ύστερα να ζητά συγγνώμη.
Η υπόθεση αυτή ήρθε ξανά στην επιφάνεια 33 χρόνια μετά, το 1991 όταν η σύζυγος και οι συγγενείς του Ηλία ζήτησαν δημόσια από τους συναγωνιστές του αποκατάσταση του ονόματός του. Τελικά, η Εκκλησία έκανε εκείνο που είχε αρνηθεί να κάμει ο Διγενής: Τον συγχώρεσε, το όνομά του αποκαταστάθηκε και έγινε επίσημα για πρώτη φορά το μνημόσυνό του.

"Προδότες" στην Ελλάδα του 2015...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για προδότες σήμερα στην Ελλάδα. Αναφέρονται σε εκείνους που διαχειρίστηκαν τα κοινά και, κατά τα λεγόμενά τους, αναγκάστηκαν να αποδεχτούν και να εφαρμόσουν καταστροφικές για το λαό μας πολιτικές. 

Δεν ξέρω για άλλους. Ξέρω όμως για τον εαυτό μου ότι είμαι κι εγώ ένας από εκείνους που κάποιοι μπορούν να χαρακτηρίσουν "προδότη": Υπήρξα επί σειρά ετών στέλεχος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ από το 1985 μέχρι τη διακυβέρνηση Σημίτη, όταν τα ξένα κέντρα χάλκευαν τα δεσμά του χρέους με αντάλλαγμα μια επίπλαστη ευημερία. Μπορεί να μη συμμετείχα στο φαγοπότι, αλλά με την προσωπική μου συμμετοχή στο μαθητικό αρχικά και στο φοιτητικό κίνημα αργότερα διευκόλυνα να έχουν ένα άλλοθι εκείνοι που υποθήκευαν το μέλλον της χώρας. 

Αισθάνομαι κατά κάποιο τρόπο κι εγώ ως ένας Ηλίας Σαμάρας για ό,τι έχω κάνει ως ενεργός πολίτης όλα αυτά τα χρόνια. Λιγότερο τραγικός, σίγουρα, καθώς δεν βρέθηκα σε θαλάμους βασανιστηρίων. Εξίσου, όμως, καταδικαστέος καθώς, όπως αποδεικνύει η ίδια η ροή των πραγμάτων, δεν έκανα πάντα τις ορθές επιλογές, δεν έδειξα την απαιτούμενη φρόνηση σε κρίσιμες στιγμές και βρίσκομαι σήμερα να απολογούμαι για λάθη και παραλείψεις άλλων τους οποίους πίστεψα και αγωνίστηκα γι΄ αυτούς.

Δυστυχώς, στη δική μου περίπτωση, δεν υπάρχει ένας Διγενής για να του στείλω "απολογία" και να ορίσει το επιτίμιο για τα σφάλματά μου. Το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να καταγράψω σε αυτό το κείμενο τις σκέψεις μου και να ζητήσω ΣΥΓΓΝΩΜΗ από κάθε συμπατριώτη που στάθηκε στο πλευρό μου όταν του ζητούσα, σε διάφορες περιπτώσεις, την ψήφο του με σημαίες που έχουν πια ξεθωριάσει. Μακάρι κάποιος από αυτούς να μπορέσει να μου υποδείξει τον τρόπο ώστε ως πολίτης να κινηθώ από εδώ και στο εξής με τρόπο θετικό και αποτελεσματικό για την πατρίδα. Έστω να ορίσει το επιτίμιο για τα σφάλματά μου...

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Το μανιφέστο για την Οικουμενική Ελλάδα υπάρχει και αναζητά άξιους μπροστάρηδες να το θέσουν σε εφαρμογή

Θεωρώ Ιερό Χρέος να επαναφέρω με τις μικρές μου δυνάμεις, με μία ανάρτηση στο προσωπικό μου ιστολόγιο, ένα κείμενο, μια διακήρυξη που όταν γράφτηκε δεν βρήκε την απήχηση που έπρεπε και παραμένει απολύτως επίκαιρη αναζητώντας εκείνους που θα την ανασύρουν στην "πολιτική επιφάνεια", θα την κάνουν σημαία και θα συνενωθούν όλοι μαζί για να πραγματώσουν τους οραματισμούς της. Είναι η διακήρυξη της 13ης Μάρτη 2000, του πολιτικού φορέα που ίδρυσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και που μετά από δύο εκλογικές μάχες παροπλίστηκε καθώς ο λαός μας, τότε, προτιμούσε να πιστεύει το Χρηματιστήριο και άλλα τινά και όχι στην Αληθινή Πολιτική.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
ΤΗΣ 13ης ΜΑΡΤΙΟΥ 2000
Ο εικοστός αιώνας ήταν ένας τραγικός αιώ­νας για τον ελληνισμό. Η διαδικασία του σχηματισμού του σύγχρονου ελληνικού κράτους-έθνους ήταν από τις πλέον επώδυνες στον κόσμο. Αυτή διήρκεσε πολύ και πήρε τις τραγικές μορφές του ξεριζωμού, των γενοκτο­νιών και της προσφυγοποίησης. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίσθηκε από τον πρώτο εθνικό διχασμό, την πρώτη ρωγμή του αιώνα.
Η χώρα συμμετείχε στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα και βρέθηκε με την πλευρά των νικητών. Στο τέλος όμως αυτών των πολέμων είχε την απώλεια εθνικών χώρων και προέκυπτε ηττημένη. Οι Έλληνες ήταν οι ηττημέ­νοι νικητές.
Η πρωτόγνωρη διαπλοκή του εθνικού με το κοινωνικό πρόβλημα, ο χαρακτήρας του κοινωνι­κού σχηματισμού και του δορυφορικού περιφε­ρειακού κράτους εμπόδισαν όχι μόνο την εθνική, αλλά και την κοινωνική και οικονομική ολοκλήρωση και προκάλεσαν πολλά τραύματα στο κοι­νωνικό σώμα.
Το πρώτο μισό του αιώνα κυριαρχήθηκε από το ολοκαύτωμα του Ανατολικού Ελληνισμού. Την τελική λύση ενός ελληνικού ολοκαυτώματος δι­άρκειας αιώνων. Το δεύτερο μισό όμως του αιώ­να στην Ελλάδα οι συνθήκες ήταν εξίσου τραγι­κές, η τραγωδία πήρε τη μορφή ενός αδελφοκτό­νου πολέμου. Αυτός αποτέλεσε τη δεύτερη ρωγμή του αιώνα.
Ποτέ στην ιστορία μας, όσο τα τελευταία χρό­νια, η ελληνική γη, ο χώρος, ο τόπος, το έδαφος, το περιβάλλον, η αρχιτεκτονική, οι άνθρωποι, οι μνή­μες, η εθνική συνείδηση, η ταυτότητα, ο πολιτι­σμός, η δημοκρατία δεν υπέστησαν τις αλλοιώσεις που υπέστησαν την τελευταία πεντηκονταετία. θλιβερή έκφραση η καταστροφή των ελληνικών πόλεων και κύρια της πόλης των Αθηνών και του Αττικού τοπίου.
Πράξη που μπορεί να ονομασθεί έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, τον παγκό­σμιο πολιτισμό. Ο ελληνισμός, η χώρα, το πρώτο μισό του αιώνα γνώρισε τη βιολογική σφαγή, τη γενοκτονία, αλλά το δεύτερο μισό τη σφαγή του αρχιτεκτονικού, οικιστικού, φυσικού τοπίου, ώστε ο χώρος αυτός να μη μοιάζει Ελλάδα.
Η χώρα, ο ελληνισμός πλήρωσε την παραμονή του στο ΝΑΤΟ πολύ περισσότερο απ' ότι πλήρω­σαν άλλες χώρες και άλλοι λαοί τη συμμετοχή τους στο άλλο Σύμφωνο. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, ο ιστορικός απολογισμός που πρέπει να αντιμετωπισθεί και να γίνει χωρίς προκαταλή­ψεις και αγκυλώσεις.
Η κοινωνικό-οικονομική δομή της χώρας πήρε τριτοκοσμικές μορφές. Διανύουμε περίοδο παρα­μόρφωσης, ελεφαντίασης, γιγαντισμού-νανισμού του ελληνικού σώματος. Η δημοκρατία δεν ήταν ο κανόνας αλλά ορισμένα διαλείμματα.
Τα χρόνια αυτά ο ελληνισμός έζησε σε καθε­στώς γεωπολιτικής σχιζοφρένειας και μαζοχι­σμού. Να θεωρεί, χάριν της Νατοϊκής αλληλεγ­γύης και ασφάλειας, φίλο και σύμμαχο τον τουρ­κικό ρατσισμό που αποδιάρθρωνε τον ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο, στην Τένε­δο, στη μαρτυρική μεγαλόνησο Κύπρο, όπου το 82% του πληθυσμού ήταν Έλληνες. Ο ελληνισμός γνώρισε μια νέα εθνική συρρίκνωση, συνοδευό­μενη από τη μεγάλη πολιτισμική συρρίκνωση και τον πολιτισμικό ακρωτηριασμό. Η Ελλάδα δεν σκέφτονταν ή σκεφτόταν λανθασμένα, με ξένο μυαλό.
Οι γεωπολιτικές αλλαγές στο τέλος του αιώνα, με το τέλος του διπολισμού, ήταν λυτρωτικές και απελευθερωτικές για τον ελληνισμό. Έσπαζαν τα γεωπολιτικά, γεωοικονομικά δεσμά που έγιναν και γεωπολιτισμικά και κατέστησαν επί δεκαετίες την Ελλάδα χώρα συνόρων. Ο ελληνικός χώρος ανακτούσε τη γεωοικονομική, γεωπολιτική, γεωπολιτισμική φυσιο­λογία και κεντρικότητά του. Η δυστοπία μεταβάλλονταν σε ευτοπία. Επανασυνδεόταν με ιστο­ρικούς φυσικούς χώρους, τα Βαλκάνια και τον Εύξεινο.
Την ίδια περίοδο το νέο απελευθερωτικό κί­νημα των λαών στη Μικρά Ασία καθιστούσε τον μέχρι χθες χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού επί της ελληνικής εθνικής, οικονομικής και κοινωνι­κής εξέλιξης, το ρατσιστικό τουρκικό κράτος, σε μικρομεσαίο ασθενή. Τις στιγμές των μεγάλων αυτών αλλαγών ο ελληνισμός δεν βρέθηκε προετοιμασμένος, ώστε να αλλάξει τη θέση και το ρόλο του στην περιοχή. Ο ελληνισμός έχανε τα ραντεβού του με την Ιστορία. Έπεφταν τα τείχη του Βερολίνου, παρέμεναν όμως αυτά της Κύ­πρου. Οι ελληνικές περιφέρειες σε κατάσταση υποανάπτυξης δεν μπορούσαν να αποτελέσουν τους αγωγούς της επανασύνδεσης. Η Ελλάδα στον ψυχρό πόλεμο, τον Τρίτο Παγκόσμιο Πό­λεμο, ήταν με τη μεριά των νικητών. Έβγαινε όμως εκ νέου ηττημένη. Με αμφισβήτηση της κυριαρχίας της στο Αιγαίο και στη Μακεδονία, με την έξοδο αντί την κατοχύρωση των δικαιω­μάτων της ελληνικής κοινότητας της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία, τη νέα προσφυγοποίηση του Ποντιακού Ελληνισμού. Προβλήματα άλυτα των δύο πλέον μαρτυρικών κομματιών του ελλη­νισμού που εμφανίζονται με διάφορες τραγικές μορφές σε διαδοχικούς κύκλους.
Η κύρια αιτία που η χώρα δεν βρέθηκε στη θέση της τη στιγμή του ραντεβού της με την Ιστορία ήταν η απουσία της πολιτι­κής στις μεγάλες της διαστάσεις, της πολιτικής ως πρόβλεψη και σχέδιο. Η απουσία αυτού του πρώτου και μεγάλου πλούτου των εθνών, της πολιτικής, είναι η κύρια αιτία που ο ελληνισμός δεν μπορεί στην αρχή του νέου ιστορικού κύκλου να βρει το βηματισμό και τον προσανατολισμό του. Στις αρχές του νέου αιώνα αντιμετωπίζει κρίση εθνικής κυριαρχίας στον τόπο όπου γεννή­θηκε ιστορικά, στο Αιγαίο, αδυνατώντας να εφ­αρμόσει το δικαίωμά του στα 12 μίλια.
Η μεγάλη του συρρίκνωση είναι η οικονομική, η παραγωγική. Μειώνεται διαρκώς ο αριθμός των προϊόντων που παράγονται και κατασκευά­ζονται στην Ελλάδα.
Ο ελληνικός πολιτισμός, ένας μετα-εθνικός οι­κουμενικός πολιτισμός, που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θεμέλια του πολιτισμού άλλων λαών και της ανθρωπότητας, αντιμετωπίζει κρίση στον ίδιο τον τόπο του. Ενώ θα μπορούσε να δώσει σήμερα ένα νέο νόημα ζωής στον κόσμο, έναν άλλο δρόμο, τον ελληνιστικό και ρωμαίικο δρό­μο ζωής.
Η απουσία της πολιτικής, επόμενα των ιδεολο­γικών, μορφωτικών, πολιτικών χαρτών με τους οποίους θα μπορούν να βαδίζουν οι πολίτες, οι θεσμοί, το έθνος στην κοινωνία, την Ιστορία, σε ένα δυναμικό και πολύπλοκο κόσμο, εκφράζεται κύρια με την απουσία πολιτικών κομμάτων. Τα μεταπολιτευτικά πολιτικά κόμματα δεν έχουν πλέον τη μορφή αυτού που ονομάσθηκε πολιτικό κίνημα και πολιτικό κόμμα. Πρόκειται για μη-κόμματα. Αποτελούν και αντιπροσωπεύουν ένα στρώμα που κινείται ανάμεσα στο κράτος, τα λόμπι και τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρω­σης. Η αιχμαλωσία αυτή της πολιτικής βάζει σε κρίση τη Δημοκρατία μας και το Σύνταγμα. Μετά από εικοσιπέντε περίπου χρόνια από την αποκα­τάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, η Ελλάδα, πολύ περισσότερο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αντιμετωπίζει, έχει ανάγκη της Δημοκρατίας για­τί αυτή απουσιάζει. Αντί για τους συντακτικούς, συνταγματικούς κανόνες καθορίζει την πολιτική ζωή και την οικονομία ένα αδιαφανές, σιωπηλό και κρυφό σύνταγμα.
Τη διάχυτη εικόνα και κλιμάκωση της παρακ­μής μόνο νέα πολιτικά κινήματα, νέοι πολιτικοί πρωταγωνιστές, που θα μπουν σε ανταγωνισμό με τις παλιές παρηκμασμένες δυνάμεις, μπορούν να ανατρέψουν.
Η Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση γεννιέται από δυνάμεις που βγήκαν δικαιωμένες και μη ηττημένες από τον προηγούμενο ιστορικό κύκλο. Δυνάμεις που έρχονται από διαφορετικές διαδρομές. Συναντώ­νται στη διαπίστωση της κατάργησης της σημα­σίας, των νοημάτων, του ρόλου της πολιτικής και την ιστορική ανάγκη υπέρβασης της σημερινής παρακμιακής πραγματικότητας. Προσδοκά να διαμορφώσει ένα νέο μορφωτικό και πολιτικό πεδίο όπου θα επανακαθορίζονται και θα βρουν νόημα, ταυτότητες, ρόλοι και σχέδια. Γιατί τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα είναι κουτιά άδεια, χωρίς περιεχόμενο, νόημα, αλήθεια, μνήμη.
Το δικό μας Κίνημα αποτελεί ένα χώρο δια­μόρφωσης, επιμόρφωσης, ένα σχολείο, ένα μορ­φωτικό Κίνημα. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης της Δημοκρατίας είναι ένας δημοκρατικός αγω­γός, πομπός ελεύθερης δημοκρατικής ενημέρω­σης και πληροφόρησης.
Προσδοκά να διαμορφώσει ένα περιβάλλον δη­μοκρατίας, ώστε να αξιοποιηθούν όλες οι ενέρ­γειες, οι δυνάμεις του έθνους. Να ενταχθούν σε ένα νέο σχέδιο που έχει ανάγκη ο ελληνισμός στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης στο νέο αιώνα. Η απουσία Πολιτικής Δημοκρατίας, ουδετεροποιεί, απομακρύνει, εξοντώνει πλούσιες μορφωτικές, παραγωγικές δυνάμεις της κοινω­νίας που θέλουν να δημιουργήσουν και να προ­σφέρουν στο συλλογικό γίγνεσθαι.
Γεννιέται μέσα από ένα ρεύμα εθνικής αυτο­γνωσίας και αυτοσυνειδησίας που διαπερνά όλη την κοινωνία, έναν ευνουχισμένο και ακρωτηρια­σμένο πολιτισμικά λαό που αναζητά την ανά­κτηση της ιστορικής και πολιτισμικής του ταυτό­τητας. Ανοίγει δρόμους αυτόχθονης παραγωγής ιδεολογίας και πολιτικής σκέψης. Διαδικασίες αυτογνωσίας που συμβάλλουν στον εθνικό αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια, που ίσως ποτέ στη χώρα μας δεν έπεσαν τόσο χαμηλά.
Την τάση επανασύνδεσης και επιστροφής στο ιστορικό, γεωγραφικό και φυσικό περιβάλλον που διαδέχεται αυτήν της φυγής και του ξεριζω­μού που κυριάρχησε τον εικοστό αιώνα. Η τάση της εξόδου από τις πόλεις και κύρια από τη μεγάλη φυλακή του έθνους, το αθηναϊκό πολεοδο­μικό μόρφωμα ως τάση και αντιαστικοποίησης προμηνύει τη νέα αγροτική και περιφερειακή ανα­γέννηση και διαμόρφωση μιας νέας συμμετρίας και αρμονίας ανάμεσα στον αγροτικό και αστικό χώρο, ανάμεσα στα παράλια και την ενδοχώρα.
Η περιφέρεια, ο τόπος αναδεικνύεται ως ο πλέ­ον ελκυστικός χώρος να ζει κανείς, να δημιουρ­γεί, να παράγει, να επενδύει αλλά και ως χώρος πολιτικής συσπείρωσης και ένταξης. Διαδικασία που θα αποκαταστήσει, με την επανακατοίκηση της ελληνικής περιφέρειας, την αρμονία του ελ­ληνικού κοινωνικό-οικονομικού, χωροταξικού, πολεοδομικού, φυσικού σώματος. Μια νέα αν­θρωπολογία και οικολογία.
Την τάση που παρατηρείται ειδικά στους νέους ανθρώπους για μια νέα, γόνιμη, απελευθερωμένη και δημιουργική σχέση με την εργασία που τρο­φοδοτεί μια έννοια ζωής, ανθρώπινης ύπαρξης και ολοκλήρωσης. Σε σύγκρουση με τη μέχρι σήμερα παθητική τάση του βολέματος.
Την αναζήτηση μιας αρμονίας ανάμεσα στον άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον. Την ολοκλή­ρωση ενός αρμονικού γάμου ανάμεσα στη φύση και την οικονομία. Την ωρίμανση της συνείδησης ότι ο τόπος, το έδαφος, το αρχιτεκτονικό, ιστο­ρικό, φυσικό περιβάλλον είναι η κυρία πηγή ζωής αλλά και πηγή μιας ενδογενούς βιώσιμης ανά­πτυξης. Το τέλος του πεντηκονταετούς πολέμου ενάντια στην ελληνική φύση, την Ιστορία, τον πο­λεοδομικό και αρχιτεκτονικό ιστό.
Την επαναεπικοινωνία, επανασύνδεση και ενο­ποίηση των Ελληνικών Κοινοτήτων της Διασπο­ράς στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίη­σης. Κοινότητες που προήλθαν είτε από την απου­σία εσωτερικής οικονομικής ολοκλήρωσης και ενσωμάτωσης της χώρας με τη μορφή των μετανα­στών είτε ως βίαιος ξεριζωμός από τις ιστορικές τους πατρίδες ως πρόσφυγες. Σήμερα μπορούν να επικοινωνούν στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης εθνικής κοινότητας επιχείρησης.
Το Κίνημα μας όμως κύρια θεμελιώνεται στη δυναμική σήμερα τάση επιστροφής της πολιτικής στις αυθεντικές της εκφράσεις, στη μορφή του Πολιτικού Κινήματος. Εκφράζει μια έκκληση και πρόσκληση συμμετοχής προς τους πολίτες. Προσ­δοκά να αντιπροσωπεύσει ένα εγκώμιο στην πολι­τική, ώστε αυτή να βρει την αύρα, το φωτοστέ­φανο, την ενόραση, το σχέδιο, την αποστολή της.
Στις σημερινές συνθήκες, του μετά το τέλος του διπολισμού σταδίου της παγκοσμιοποίησης, οι συνθήκες είναι πολύ ευνοϊκές για τον ελληνισμό. Στη σύγχρονη ιστορία μας δεν ήταν ποτέ τόσο ευνοϊκές. Χώρες και λαοί όπως εμείς, λόγω ιστορίας και γεωγραφίας, αντί να υφίστανται παθητικά και αποδιαρθρωτικά την παγκοσμιοποίηση μπορούν να γίνουν πρωταγω­νιστές.
Μπορούμε να επανασχεδιάσουμε τον ελληνικό οίκο με σχέσεις αρμονικής γειτνίασης με τους λαούς του γεωγραφικού μας περίγυρου στα πλαί­σια μιας στρατηγικής των λαών της περιοχής για την άλλη παγκοσμιοποίηση από τα κάτω. Την πα­γκοσμιοποίηση και την τάξη των λαών.
Ο δρόμος μιας άλλης παγκοσμιοποίησης από τα κάτω σημαίνει ότι έχουμε μια άλλη αφήγηση του κόσμου, της κοινωνίας, της Ιστορίας. Αυτή η αφήγηση ξεκινά από το δικαίωμα στη ζωή, στην προστασία των δικαιωμάτων στη ζωή για τα δι­σεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σήμερα και θα ζουν αύριο στον πλανήτη γη. Διεκδικεί υψηλές ποιοτικά σταθερές πολιτικής, κοινωνι­κής, οικονομικής, περιβαλλοντικής και φυσικής ζωής. Αντί της αποδιάρθρωσης, της υποβάθμι­σης, της πτώσης των σταθερών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση από τα πάνω. Στην άνομη ζού­γκλα ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου του χάους, του ιμπεριαλιστικού χάους, αγωνίζεται για τη δημιουργία των θεσμών μιας παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής διακυβέρνησης, για μια Κοσμοπολίτικη Οικουμενική Δημοκρατία. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού, την κρυφή κυβέρνηση της παγκόσμιας αδικίας. Αυτή η στρατηγική στοχεύει στον εκδημοκρατισμό και την ενίσχυση του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ με την παράλληλη ουδετεροποί­ηση, αποδυνάμωση και κατάργηση πολιτικο-στρατιωτικών συνασπισμών, υπολειμμάτων του ψυχρού πολέμου.
Η οικοδόμηση μιας δίκαιης παγκόσμιας διακυ­βέρνησης μπορεί να θεμελιωθεί σε τοπικό, εθνικό και περιφερειακό επίπεδο στα πλαίσια ενός Πε­ριφερειακού Πολυκεντρισμού των Περιφερειών του πλανήτη. Η Λατινοαμερικανική, η Αφρικανική, όπως και άλλες περιφέρειες του κόσμου μπορούν να διαμορφώσουν δικούς τους κανόνες ρύθμισης, διακυβέρνησης, δημοκρατίας και ένω­σης. Η Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουρά­λια, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να αποτελέσει ένα υψηλό παράδειγμα μιας περιφερειακής πολυκεντρικής οργάνωσης και διακυβέρνησης του πλανήτη. Η ίδια η ευρωπαϊκή εμπειρία, η αυτο­νομία και η ολοκλήρωση της θα κριθεί στο κατά πόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσει ένα άλλο κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό παράδειγμα για τους λαούς. Εκεί βρίσκεται η δύναμη και το μέλλον, η ενότητα και η αυτονομία της Ευρώπης, των λαών, των πολιτισμών, των εργα­ζομένων και των πολιτών.
Ο δικός μας δρόμος για την παγκοσμιοποίηση περνά μέσα από τον χρηματιστικό αφοπλισμό, τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου νομισματικού και χρηματιστικού παγκόσμιου συστήματος που θα στηρίζεται στην αρχή της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής επί των χρηματιστηριακών αγορών, τη θεσμοθέτηση κανόνων, όρων και ρυθμίσεων.
Η Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί σε πρωτα­γωνιστή μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής και να δείξει το δρόμο μιας άλλης παγκο­σμιοποίησης, μιας περιφερειοποίησης στον γεωπολιτικό, γεωοικονομικό και γεωπολιτισμικό της περίγυρο, τα Βαλκάνια, τον Εύξεινο, τη Μεσόγειο, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μικρά Ασία.
Η επανασύνδεση με τα Βαλκάνια να γίνει σε υψηλά και όχι χαμηλά επίπεδα συνανάπτυξης, συμπαραγωγής, αρμονικής συμβίωσης και συνερ­γασίας. Πρόπλασμα αυτής της βαλκανικής συνεν­νόησης, αντί της Λιβανοποίησης και Λατινοαμερικανοποίησης των Βαλκανίων μπορεί να αποτε­λέσει η περιοχή ανάμεσα στις δύο όχθες του Βαρ­δάρη παίρνοντας το όνομα Δημοκρατία της Κε­ντρικής Βαλκανικής.
Ο νέος αιώνας προκαλεί την Ελλάδα να ανα­δειχθεί σε ηθική δύναμη στην περιοχή της Ανατο­λικής Μεσογείου, της Μικρός Ασίας, προωθώ­ντας τη λύση του Νέου Ανατολικού Ζητήματος με βάση την Ιστορία, τα δίκαια και τις προσδοκίες των αυτοχθόνων ιστορικών λαών της περιοχής και όχι νέες γενοκτονίες, βαρβαρότητες, τη σταύ­ρωση και εξαφάνιση τους.
Δεν μπορεί να υπάρξει ελληνική εξωτερική πολιτική που δεν υπερασπίζεται αξίες, αρχές και ιδανικά. Θα αποτελεί μεγάλη συμβολή της Ελλά­δας προς τους λαούς της περιοχής η αποκάλυψη και καταγγελία παγκοσμίως του ρατσιστικού κεμαλικού θεωρητικού και θεσμικού οικοδομή­ματος που παραμόρφωσε και αποδιάρθρωσε τους λαούς και τους πολιτισμούς μιας περιοχής όπου γεννήθηκε ένας από τους περισσότερο πλούσιους πολιτισμούς της ανθρωπότητας. Ο νεοκεμαλισμός είναι ρατσισμός, προκάτοχος, συγγενής του νεοναζισμού.
Για να ανακτήσει όμως η Ελλάδα τον ηθικό ρόλο, για να βρει ο ελληνισμός τον ηθικό βηματι­σμό και την καθαρότητα του προσώπου του, πρέ­πει να αποβάλει σε επίπεδο αντιπροσώπευσης το μελανό στίγμα της 15ης Φεβρουαρίου 1999.
Οι αυτόχθονες λαοί στη Μικρά Ασία αναζη­τούν μια αρμονική σχέση με την Ιστορία και τη γεωγραφία τους. Διεκδικούν την ανάσταση, την άνοιξή τους. Η δική τους άνοιξη συμβαδίζει με τη δική μας άνοιξη και την άνοιξη της περιοχής. Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες όταν η Μικρά Ασία θα ανήκει στους λαούς της.
Τα ζητήματα της Ίμβρου και της Τενέδου, του ελληνισμού της Πόλης και του Πατριαρχείου, της Κύπρου, αλλά και η λήθη της Ποντιακής Γενο­κτονίας αποτελούν κατάλοιπα του ψυχρού πολέ­μου, του διπολισμού,
Ο ελληνισμός στον νέο αιώνα αναζητά την αποκατάσταση των δικαιωμάτων του εκεί που αυτά παραβιάσθηκαν σε συνθήκες ψυχρού πολέ­μου, με βάση την Ιστορία, το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες. Οι σύμμαχοι της χώρας, η ίδια η συμμαχία, διαμορφώνοντας έναν άλλο ρόλο από αυτόν που είχε μέχρι σήμερα, οφείλει να συμβάλει στη δίκαιη αποκατάσταση τους. Ο ελληνισμός μπορεί να απολαμβάνει τα ωφέλη μιας συμμαχίας και όχι να υφίσταται τραύματα, απώλειες λόγω της συμμετοχής του σ' αυτήν.
Η αποκατάσταση των δικαιωμάτων της πλειο­ψηφίας των Ελλήνων κατοίκων της Κύπρου, η κατοχύρωση των δικαιωμάτων της τουρκοκυ­πριακής μειονότητας, η αποχώρηση όλων των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων αποτελούν τις προϋποθέσεις και προτά­ξεις για τη λύση του Κυπριακού ζητήματος, την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ανάπτυξη στην περιοχή. Ρατσιστικές λύσεις τύπου απαρτχάιντ δεν αποτελούν συμβολή για ένα ειρηνικό μέλλον όταν αυτές οι μορφές κατέρρευσαν στο τέλος του αιώνα, εκεί που γεννήθηκαν.
Η διαμόρφωση ενός ειδικού νομικού καθεστώ­τος που θα καθορίζει την προστασία των Θρη­σκευτικών Μνημείων, Πνευματικών Ιδρυμάτων αλλά και θα δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας για την επιστροφή του εκδιωχθέντος βίαια ελληνι­σμού της Κωνσταντινούπολης. Συνθήκες που θα επιτρέψουν σχέσεις ειρηνικής συμβίωσης, αλληλοσεβασμοϋ, αλληλοκατανόησης ανάμεσα στις διαφορετικές θρησκείες και έθνη, όπως ταιριάζει στην ιστορία, τον πολιτισμό και την πνευματικό­τητα της Κωνσταντινούπολης. Ο Βυζαντινός Ορ­θόδοξος Πολιτισμός αποτελεί θεμελιώδη συνι­στώσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η ιστορική και πνευματική του εστία, τα μνημεία και τα σύμ­βολά του δεν μπορούν να παραμένουν αιχμά­λωτα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίη­σης η συνεργασία και ο ανταγωνισμός διε­ξάγονται δια μέσου των περιφερειών και των πόλεων. Η σημερινή πραγματικότητα των ελληνικών περιφερειών και των πόλεων καθιστούν τη χώρα ανήμπορη να βαδίσει στην παγκόσμια σφαίρα. Οι περιφέρειες, οι πόλεις, η νέα αγροτικότητα, η αγροτική αναγέννηση είναι προνομιούχοι χώροι παρουσίας, αναβάθμισης, ανάδειξης και δημιουργίας του δικού μας Κινήματος. Η κίνηση και η θέση της χώρας θα κριθούν από τη σχέση του τοπικού με το παγκόσμιο. Από το ΠΑΝΤΟΠΟΣ.
Η στρατηγική αυτή θεμελιώνεται στην αναβάθ­μιση της σημασίας και της κεντρικότητας του ελληνικού εδάφους στο παγκόσμιο σύστημα. Ενώ σε άλλες χώρες έχουμε κρίση της σημασίας του εδάφους, η μεταδιπολική περίοδος μετέβαλε μια περιοχή συνόρων, όπως η Ελλάδα, σε κεντρική περιοχή.
Ο ελληνισμός δεν μπορεί να σταθεί στην παγκόσμια κοινότητα στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης με αυτή τη μορφή του δο­ρυφορικού, γραφειοκρατικού, συγκεντρωτικού κράτους. Αυτή η φύση του δεν το επέτρεψε να γίνει φορέας της εθνικής ολοκλήρωσης αλλά και της εσωτερικής ενσωμάτωσης της χώρας. Δεν δη­μιούργησε τις αναπτυξιακές, δημογραφικές προ­ϋποθέσεις της εθνικής μας κυριαρχίας σε πολλές περιφέρειες, καθιστώντας αυτές ευάλωτες σε ξέ­νες διεκδικήσεις.
Το τραγικό για τη χώρα και τον ελληνισμό είναι ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης παραμένει στη μορφή του Κράτους-Πρωτεύουσα παρά στη μορ­φή του Κράτους-Έθνους, όταν οι εξελίξεις απαι­τούν να πάρει μορφές παγκόσμιες, οικουμενικές. Για να σταθούμε στην παγκοσμιοποίηση πρέπει να περάσουμε από το σύστημα-Αθήνα στο σύστημα-Ελλάδα όχι καταργώντας, όπως υποστηρί­ζουν οι λάτρεις της παγκοσμιοποίησης, το κράτος-έθνος αλλά αναδιοργανώνοντας, ενισχύοντας και προεκτείνοντας το στο σύστημα-Ελλάδα Δια­σπορά, Οικουμενική Ελλάδα.
Η Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση θα προ­χωρήσει άμεσα στην επαναθεμελίωση του κράτους στη βάση των Δέκα Ιστορικών Περιφερειών: Αιγαίο-Ιωνία, Αττική, Ήπειρος, Θεσσαλία, Θρά­κη, Ιόνια, Κρήτη, Μακεδονία, Πελοπόννησος, Ρού­μελη, των Επτακοσίων Δήμων και των δυο Μητροπολιτικών περιοχών: της Αθήνας τα Παναθήναια και της Θεσσαλονίκης. Οι Νομαρχίες, τεχνητά κατασκευάσματα ενός συγκεντρωτικού κράτους και ενός πελατειακού συστήματος, θα καταργη­θούν γιατί είναι πολύ μικρές για τα μεγάλα ζητή­ματα και πολύ μεγάλες για τα μικρά. Τόσο τα δέκα Περιφερειακά Συμβούλια και οι Περιφερειάρχες-Κυβερνήτες, όσο και τα Δημοτικά Συμβούλια και οι Δήμαρχοι θα αναδεικνύονται με άμεση εκλογή από τους πολίτες. Ανάμεσα στην Κυβέρνηση και τις Περιφέρειες θεσμοθετείται σε πρώτο στάδιο η Συνδιάσκεψη Κράτος-Περιφέρειες με τη συμμε­τοχή του Πρωθυπουργού, της Κυβέρνησης και των δέκα Περιφερειαρχών-Κυβερνητών. Στο επόμενο στάδιο θεσμοθετείται η ενοποιημένη Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή σε αυτήν δέκα Δημάρχων που θα εκλέγονται από την ΚΕΔΚΕ. Ένα Ταμείο Αλλη­λεγγύης των Περιφερειών θα προβλέπει τη μετα­φορά πόρων στις αδύναμες Περιφέρειες.
Μια νέα κρατική αρχιτεκτονική, η νέα μορφή που θα πάρει η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, θα επιτρέψει τη συγκρότηση μιας λειτουργικής και αποτελεσματικής διοίκησης σε Δημοτικό, Περιφε­ρειακό και Κεντρικό πεδίο με μια Κεντρική Διοί­κηση αποτελεσματικότητας και κύρους.
Το νέο Σύνταγμα που θα θεμελιώσει τη μεγάλη αλλαγή και μεταρρύθμιση θα αποτελεί την πλέον ισχυρή στιγμή ενοποίησης του λαού, οι Περιφέ­ρειες την πλέον υψηλή θεσμική στιγμή για την εθνική και κοινωνική συνοχή. Προτείνουμε τη μορφή ενός περιφερειακού και όχι ομοσπονδια­κού κράτους, με βάση τις δέκα ισχυρές ιστορικές Περιφέρειες.
Η περιφερειοποίηση του κράτους, η κατάργηση του ελλειμματοφόρου, χρεοβόρου και προβλημα­τικού κεντρικού συγκεντρωτισμού, που λατρεύ­ουν τόσο οι «σοσιαλιστές» όσο και οι νεοφιλε­λεύθεροι, θα επιτρέψει τη συγκρότηση, για πρώτη φορά, ενός ολοκληρωμένου και καθολικού κοι­νωνικού κράτους στον τομέα της υγείας, της παι­δείας, της ασφάλισης, των υπηρεσιών. Το κράτος θα είναι Κοινωνικό σε μορφές πρωτόγνωρες για την Ελλάδα όταν είναι Περιφερειακό. Η χώρα μέχρι σήμερα γνώρισε μορφές γραφειοκρατικού, συντεχνιακού και όχι ενός ολοκληρωμένου κοι­νωνικού κράτους.
Η θεσμική και γεωγραφική διάσταση των περιφερειών θα αναδείξει, θα ανατρο­φοδοτήσει την αναπτυξιακή τους διά­σταση. θα αναγεννήσει τα τοπικά και περιφερει­ακά παραγωγικά συστήματα που αποδιαρθρώθη­καν, εξαφανίστηκαν τις δεκαετίες του συγκε­ντρωτισμού. Η εθνική οικονομία θα αποτελεί σύνθεση των περιφερειακών παραγωγικών συ­στημάτων που σήμερα είναι αδύναμα και συρρι­κνωμένα, έως ανύπαρκτα. Παραγωγικά συστή­ματα που κληρονομήσαμε από το παρελθόν θα μετεξελιχθούν σε σύγχρονα παραγωγικά συστή­ματα και προϊόντα δια μέσου της σύνδεσης τους με την κωδικοποιημένη γνώση των συστημάτων εκπαίδευσης, των Πανεπιστημίων, των Πόλων Τεχνολογίας, των Περιφερειακών Κέντρων Έρ­ευνας. Το πλούσιο θεσμικά, ανθρώπινο, επιστη­μονικό και τεχνολογικό περιβάλλον της κάθε περιφέρειας θα αποτελεί ένα βασικό θεμέλιο της ανάπτυξης της. θα δημιουργεί προϋποθέσεις έλξης και διαρκούς παραμονής των παραγωγι­κών μονάδων και επιχειρήσεων σε αυτήν. Τις ρί­ζες και τα θεμέλια της ανάπτυξης.
Το έδαφος, το φυσικό, αρχιτεκτονικό και οικι­στικό περιβάλλον της Περιφέρειας θα αποτελούν όχι χώρο προς κατανάλωση, αλλά προστατευμένο συντελεστή μιας νέας ενδογενούς και βιώσι­μης ανάπτυξης. Στόχος μας είναι να παράγουμε έδαφος, να ωραιοποιούμε το τοπίο και όχι να το καταναλώνουμε και να το καταστρέφουμε. Είμα­στε ένα Κίνημα Ωραιοποίησης της Ελλάδας, μιας νέας αισθητικής ποιότητας του αρχιτεκτονικού, οικιστικού και φυσικού τοπίου. Το κάλλος του ελληνικού χώρου θα αποτελεί παράγοντα έλξης πολύμορφων δημιουργικών δραστηριοτήτων. Η ιστορικότητα και μνημειακότητα του ελληνικού εδάφους πηγή μιας πλούσιας συμβολικής και περιβαλλοντικής οικονομίας.
Η τάση αντιαστικοποίησης, η έξοδος από τις πόλεις, που χαρακτηρίζει κύρια τους κατοίκους της Αθήνας, αντί να κατευθύνεται απρογραμμάτιστα στη δεύτερη κατοικία που προεκτείνει τον πολεοδομικό λαβύρινθο και τη ζούγκλα, θα διοχε­τευθεί σε ένα νέο χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό. Αυτός θα εκφράζεται με τη δημιουργία νέων πόλεων, την ποιοτική αναβάθμιση των υπαρ­κτών, την επανακατοίκηση των περιφερειών και την Αναγέννηση του Αγροτικού χώρου, θα δια­μορφώσει αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στον αστικό και αγροτικό χώρο. Ο αγροτικός χώρος θα αποτε­λεί εργαστήριο, αφετηρία ενός συνολικού, διαφο­ρετικού αναπτυξιακού προτύπου που θα εξασφαλίζει άλλη σχέση με το περιβάλλον αλλά και την παραγωγή. Η νέα εικοσαετία θα είναι αυτή της αγροτικής αναγέννησης και όχι του μαρασμού. Στον τομέα της αγροδιατροφής η Ελλάδα μπορεί να είναι πρωταγωνιστής και όχι υφιστάμενος.
Οι σχέσεις αυτές θα απελευθερώσουν το Ατ­τικό τοπίο από τα επιπλέον φορτία σε υλικά και ανθρώπους που το κατέστησαν αβίωτο. Τα ξύ­λινα τείχη της σωτηρίας της Αττικής, κατά τον χρησμό της Πυθίας, βρίσκονται στην Περιφέρεια. Ποτέ στην ιστορία το Αττικό τοπίο δεν υπέστη αυτή την παραμόρφωση. Η διακυβέρνηση αυτών των τάσεων θα αποκαταστήσει την ιστορία και τη φύση στην Αττική. Η μορφή της πόλης και της πρωτεύουσας θα υποκαταστήσει τη μορφή της μη-πόλης, της αντι-πόλης και της μη-πρωτεύουσας. θα οδηγεί σε μια νέα χωροταξική αρμονία και συμμετρία, θα επανασχεδιάσουμε και θα ξαναζωγραφίσουμε την Ελλάδα. ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ.
Η αποτυχία των συγκεντρωτικών, γραφει­οκρατικών προτύπων, κοινωνικής, οι­κονομικής και πολιτικής οργάνωσης στην Ανατολή και τη Δύση του Κόσμου τον προη­γούμενο αιώνα, αναπαρήγαγε παλιές κοινωνικές ανισότητες, εγγυημένους και αποκλεισμένους, πλούσιους και φτωχούς, νέα και παλιά τραύματα των σχέσεων του ανθρώπου και της οικονομίας με τη φύση.
Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΤΗΤΑ και η ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑ δεν αποτελούν μόνο μια θεωρία για το κράτος, τους θεσμούς, την κοινωνία, την οικονομία, την ανάπτυξη. Αντιπροσωπεύουν μια ιδεολογία, μια θεωρία, ένα ολοκληρωμένο και πολυδιάστατο σχέδιο αξιών. Η πολιτική έκφραση τους μπορεί να διαμορφώσει ένα νέο, αρμονικό με τη φύση, κοινωνικά ίσο και δίκαιο πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας, της παραγωγής και της ζωής.
Η αναζωογόνηση, η εκ νέου ύφανση του κοινω­νικού, ανθρώπινου, οικονομικού ιστού της χώ­ρας μπορεί να γίνει δια μέσου Δημοτικών, Περι­φερειακών Συνεργατικών και Κοινοτικών μορ­φών οργάνωσης της οικονομίας και της κοινω­νίας, Ανακτώντας, εμπλουτίζοντας με σύγχρονες μορφές και περιεχόμενα την πλούσια εθνική πα­ράδοση του Κοινοτισμού και του Συνεργατι­σμού. Η ιστορική, πολιτισμική συνείδηση κάθε περιφέρειας αποτελεί το μεγαλύτερο εφόδιο, το μεγαλύτερο κεφάλαιο για την παραγωγική, δημο­γραφική και πολιτική ολοκλήρωση της. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου ξεθεμελιώθηκαν εκ βάθρων τα ανθρώπινα, κοινωνικά κύτταρα της περιφέ­ρειας, η νέα Περιφερειακότητα αποτελεί το θεμέ­λιο ενός νέου κύκλου ανάπτυξης και ζωής που σήμερα απουσιάζει.
Οι Δημοτικοί και Περιφερειακοί θεσμοί αντι­προσώπευσης και αυτοκυβέρνησης αρθρωμένοι με μορφές άμεσης δημοκρατίας και συμμετοχής, με πρωτοβουλίες πολιτών, θα διαμορφώσουν ένα νέο πρότυπο Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία των Δήμων, η Δημοκρατία των Περιφερειών θα απο­τελεί το θεμέλιο, σε εθνικό επίπεδο, μιας Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι σημερινές μορφές πολιτικής οργάνωσης δημιουργούν μεγάλα χά­σματα ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμε­νους. Διαμορφώνουν υπηκόους, κρατίτες και τηλεθεατές και όχι πολίτες, περιορίζουν τη δημο­κρατία σε ένα ναι ή ένα όχι και τη συνειδητή δη­μοκρατική επιλογή σε ανάδειξη δια βοής, δια μέσου των γκάλοπ όπως τον μεσαίωνα.
Τα μέχρι σήμερα πρότυπα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης έμειναν σε μονοδιάστατες και τυπικές αντιλήψεις που περιόριζαν και εξαρτούσαν την κοινωνική εξέ­λιξη στο δίλημμα του σχεδιασμού και της αγοράς. Αυτό από μόνο του αποδείχθηκε ότι δεν αρκεί και προκάλεσε πολλές παλιές και νέες ανισότητες και παραμορφώσεις. Ανάμεσα στο σχεδιασμό και την αγορά υπάρχουν πολλά άλλα πεδία που κρίνουν το μέλλον των ανθρώπων και της κοινωνίας, τις ιεραρχήσεις και τις ανισότητες.
Το θεμελιώδες πεδίο κοινωνικής εξέλιξης, ιδι­αίτερα στις σημερινές συνθήκες, είναι η οργά­νωση της εργασίας και της παραγωγής και της σχέσης τους με τη γνώση. Η γνώση, το πνεύμα, αποτελεί την κυρίαρχη σήμερα μορφή κεφαλαίου. Μορφές οργάνωσης της εργασίας εδώ και ένα και πλέον αιώνα αφαίρεσαν από τον άνθρωπο τη γνώση, το σχεδιασμό, τη συμμετοχή στη δημιουρ­γία και την παραγωγή και καθόρισαν την κυριό­τερη αιτία της ανθρώπινης καταπίεσης, αλλο­τρίωσης και δυστυχίας.
Οι μεγάλοι τεχνολογικοί μετασχηματισμοί, η κρίση του προηγούμενου προτύπου οργάνωσης της εργασίας, δημιουργούν συνθήκες αναζήτησης, επανάκτησης από τον άνθρωπο των γνώσεων και του ελέγχου των διαδικασιών παραγωγής των προϊόντων. Τους μετασχηματισμούς αυτούς αν τους ρυθμίσει, τους κυβερνήσει δημοκρατικά η κοινωνία δια των αντιπροσωπευτικών αυτοκυβερνητικών και αυτοδιαχειριστικών της θεσμών θα μπούμε σε μια νέα περίοδο απελευθέρωσης της εργασίας και του ανθρώπου.
Οι διαδικασίες αποκέντρωσης της παραγωγής αποτελούν τη βάση για την επανεμφάνιση των νέων δημιουργών, μαστόρων με νέες σύγχρονες μορφές. Είναι ήδη παρόντες σήμερα.
Η οργάνωση της παραγωγής αυτού του τύπου θα στοχεύει στην παραγωγή προσωποποιημένων προϊόντων ποιότητας που ειδικά για τη χώρα έχει μέγιστη σημασία. Η ποιότητα, και όχι η πο­σότητα που είναι ο προνομιούχος χώρος των πολυεθνικών, θα αποτελεί τον άξονα, το πεδίο μιας νέας ελληνικής παρουσίας στον κόσμο. Η ανάκτηση της ιστορικής εθνικής παραγωγικής μνήμης, που χαρακτηριζόταν από την ποιότητα, θα συμβάλλει στην ανάκτηση της ανθρωπολογίας μας. Αυτή υπέστη μεγάλες αλλοιώσεις τις τελευ­ταίες δεκαετίες.
Στόχος μας είναι μια Ελλάδα της ποιότητας στη δημιουργία, στην παραγωγή, στη φύση, στο περιβάλλον, στις τέχνες, στον πολιτισμό.
Η απελευθερωτική για τον άνθρωπο, τους νέ­ους και τις μεγαλύτερες γενιές, προοπτική θα τροφοδοτηθεί δια μέσου μιας νέας σχέσης της εργασίας με την εκπαίδευση και τη γνώση. Αυτή θα στηρίζεται στην πρόσβαση στη γνώση, την εκπαίδευση όλων των πολιτών, στη συνάντηση-ταύτιση των στιγμών γνώσης και εργασίας, στην εναλλαγή των περιόδων εργασίας και εκπαίδευ­σης, στη συνεχή δια βίου εκπαίδευση.
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή για την ολοκλήρωση ενός νέου Δημοκρατικού Περιφερειακού και Εθνικού συστήματος εκπαίδευσης και εργασίας θα αρχίζει με την ελεύθερη είσοδο των νέων αν­θρώπων στα πανεπιστήμια. Οι Δήμοι, οι Περιφέ­ρειες, στα πλαίσια ενός εθνικού σχεδιασμού θα δημιουργούν νέους εκπαιδευτικούς, πανεπιστη­μιακούς και τεχνολογικούς θεσμούς.
Η κινητικότητα, η ελαστικότητα στην εργασία που προκαλείται δια μέσου των αλλαγών στην Τεχνολογία θα κυβερνάται σε μια προοπτική εγ­γυημένης επιμόρφωσης, επανεκπαίδευσης, ολο­κλήρωσης των εργαζομένων, των δημιουργών και όχι περιθωριοποίηση και αποκλεισμό τους. Θα εμβαθύνουν στη γνώση και την εργασία αντί να αδειάζουν, θα έχουμε διαρκή, πλήρη απασχό­ληση, δημιουργία στους τομείς παραγωγής και αναπαραγωγής του ελεύθερου χρόνου και όχι ανεργία, πλήξη και καταναλωτική αλλοτρίωση. Έτσι εξασφαλίζεται μια ατομική, συλλογική δυ­ναμική, Κοινωνικής Δημοκρατίας, Κοινωνικής Δικαιοσύνης και συνοχής του έθνους.
Η ανάπτυξη των ανθρωπιστικών σπουδών, όπου η χώρα μας από ουραγός μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής ανακτώντας το νήμα της ιστο­ρίας της, θα προστατεύει την κοινωνία από τις παραμορφωτικές προς τον άνθρωπο, τη γενετική, τη φύση, τα ζώα, επιδράσεις της τεχνολογίας. Η ανθρωπιστική και ηθική διάσταση των θετικών σπουδών, η άλλη αντίληψη για την Επιστήμη και την Τεχνολογία θα κρίνει την ποιότητα της κοι­νωνίας μας στον νέο αιώνα. Σε μια νέα σχέση ανάμεσα στη γνώση, στην εργασία και την παρα­γωγή θα θεμελιωθεί μια δημοκρατική, κοινωνικά ίση δια μέσου του σεβασμού της διαφορετικότη­τας, κοινωνικά δίκαιη, σε αρμονία με τη φύση και την Ιστορία Ελλάδα.
Επί δεκαετίες η ελληνική οικονομία κινού­νταν όχι τόσο ανάμεσα στη Σκύλλα του ιδιωτικού και τη Χάρυβδη του δημοσίου, όσο μέσα στη σιωπή, τις αλληλοενοχές της Σφίγγας του «ιδιωτικο-δημόσιου» κατά τον Έλληνα θεω­ρητικό του Κοινοτισμού, Κωνσταντίνο Καρα­βίδα. Δεν είναι ορατό πού αρχίζουν τα όρια του ενός και πού τελειώνουν τα όρια του άλλου. Δεν είναι ορατοί διαφανείς διαχωρισμοί, κανόνες, ρόλοι, υποχρεώσεις.
Το ιδιωτικό είναι υπερβολικά υπότροφο του κράτους, το κράτος είναι ιδιωτικό, συντεχνιακό, πελατειακό, το συνεταιριστικό κρατικοσυνεταιριστικό. Παρ' όλο που ονομάσθηκαν φιλελεύ­θερα ή σοσιαλιστικά δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτή η ενσωμάτωση δεν δημιουργεί δυνα­μικά στοιχεία ανάπτυξης, άμιλλας, ανταγωνι­σμού, συνεργασίας, συμπληρωματικότητας. Δη­μιουργεί μια χρεοβόρα, ελλειμματοφόρα, δανειοβόρα οικονομία σε ύφεση και ένα έθνος σε τροχιά εθνικής υποχώρησης και ενδοτισμού. Τα χρέη συμβάδιζαν πάντοτε με την εθνική υποχώρηση.
Μετά από αυτούς τους τραυματικούς για μια χώρα κύκλους, χρειάζεται ένα νέο Δημόσιο και ένα νέο Ιδιωτικό. Η ιδανικότητά τους τόσο στο ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο δε θα μετριέται στη σφαίρα των ολοκληρωτικών φονταμενταλισμών της αγοράς και του κράτους που καλύπτει σπατά­λες, κλεπτοκαπιταλιστές, κομματικές και κρατι­κές γραφειοκρατίες, τη φοροδιαφυγή, την ακινη­σία, την κακοδιοίκηση, τις πελατειακές σχέσεις, αλλά στο πεδίο του δυναμισμού, της λειτουργικό­τητας, της παραγωγικότητας, της κοινωνικής συμ­βολής και απόδοσης, των επινοήσεων, της φαντα­σίας, της δημιουργίας και της εξυπνάδας.
Το νέο Δημόσιο που θα είναι Δημοτικό, Περιφερειακό και Εθνικό θα έχει κεντρικό δυναμικό κινητήριο ρόλο στους νέους τομείς της τεχνολο­γίας, της έρευνας, των τηλεπικοινωνιών, της εν­έργειας, των σιδηροδρόμων.
Από αυτό το νέο κοινωνικό επιχειρηματικό πεδίο μπορεί να αναπηδήσει μια νέα κοινωνική συμμαχία που θα στηρίζεται στην εργασία και την παραγωγή σε σχέση με το χρηματιστικό κεφά­λαιο, τους φεουδάρχες, τους σεΐχηδες. Η αντί­θεση ανάμεσα στο παραγωγικό-επιχειρηματικό και το χρηματιστικό κεφάλαιο παίρνει διαρκώς οξύτερες μορφές, γιατί ο χρηματιστηριακός παραλογισμός μεταβάλλει τις μονάδες παραγω­γής σε πιόνια μιας οικονομίας καζίνο. Αυτού του τύπου οι μηχανισμοί μετέτρεψαν την Ελλάδα σε χώρα εξαγωγής κεφαλαίων.
Οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης από τα πάνω προκαλούν την αποεθνικοποίηση των περι­φερειακών και εθνικών οικονομιών. Ενώ οι μη­τροπολιτικές οικονομίες και οι πολυεθνικές εται­ρείες εξακολουθούν να παραμένουν εθνικές, στις αδύνατες χώρες, όπως η Ελλάδα, έχουμε εμβά­θυνση της αποεθνικοποίησης και του μεταπραττισμού της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Η ανατροπή αυτής της τάσης, η προστασία και επέ­κταση της εθνικής οικονομίας και παραγωγής, η ελληνικότητα της είναι προτεραιότητες για μια δημοκρατική και πολιτισμένη χώρα.
Η Διακήρυξη της 13ης Μαρτίου, τη χρο­νική στιγμή που διατυπώνεται, προσ­δοκά μια ανάσταση, μια αναγέννηση, μια διαδρομή που οδηγεί σε μια νέα παλιγγενε­σία. Αυτή θα έχει ως πεδίο κρίσης, κατάληξης, ως χρονική στιγμή του ιστορικού ραντεβού της το τέλος της πρώτης εικοσαετίας του νέου αιώνα και της 3ης χιλιετίας. Το 2020-2021 συμπληρώνο­νται διακόσια χρόνια από την αρχή του αγώνα της παλιγγενεσίας. Οι προσδοκίες των αγωνι­στών αυτής της ιστορικής κίνησης των Ελλήνων δεν αντικατοπτρίζονται στη σημερινή ελληνική παρακμιακή πραγματικότητα. Οι αλλοιώσεις στο εθνικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και, περιβαλλο­ντικό σώμα είναι πολύ μεγάλες. Αυτοί δεν αγωνί­σθηκαν γι' αυτό το ιστορικό εθνικό προϊόν, γι' αυτή την Ελλάδα. Οραματίσθηκαν μια διαφορε­τική Ελλάδα.
Οι δικοί μας οραματισμοί, το δικό μας ατομικό και συλλογικό αίσθημα της ζωής δεν ταυτίζεται και δεν συναντιέται με τη σημερινή ελληνική κοι­νωνική και εθνική παρακμιακή πραγματικότητα. Η επόμενη εικοσαετία μπορεί να αποτελέσει συμπυκνωμένο χρόνο ανάκτησης και σύγχρονης εξέλιξης των μορφών της ζωής μας, ώστε να καλύψουμε το χαμένο ιστορικά έδαφος. Περίοδο αναγέννησης, νέας παλιγγενεσίας, ανάκτησης της εθνικής αυτοπροσωπείας και αρχής μιας νέας ελληνικής συμβολής στον πολιτισμό της ανθρω­πότητας. Συμβολή που διακόπηκε στον κύκλο αυτής της χιλιετίας. Μια δημιουργική επιστροφή μας στην Ιστορία και τη σύγχρονη Οικουμένη.
Το έμβλημα του Κινήματος της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, που προσδοκά να ενώσει τους Έλληνες, τις Περιφέ­ρειες, το Κοινό των Ελλήνων σε ένα νέο πεδίο δη­μιουργίας και Δημοκρατίας, είναι ο Πλάτανος. Ο συμβολισμός της φύσης, της σκέψης, των κοινοτι­κών μορφών οργάνωσης της ζωής, της ζωτικής, υπαρξιακής ανάγκης του ελληνισμού μετά από δεκαετίες ξεριζωμών και αποδιαρθρώσεων να ριζώσει. Ο συμβολισμός μιας νέας οικιστικής συμ­μετρίας και αρμονίας ανάμεσα στην ενδοχώρα, στην ηπειρωτική και την θαλάσσια Ελλάδα.
http://polis-agora.blogspot.gr/
Κείμενο ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Η Δεύτερη Ευκαιρία

Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, έχω μια διαίσθηση ότι αυτή η περίοδος θα βγάλει κάτι ρηξικέλευθο και λυτρωτικό για τη Χώρα, την Ευρώπη και την Οικουμένη που στενάζει κάτω από την Χρηματοπιστωτική Μπότα του Φασισμού των "αγορών". Μια πρώτη ευκαιρία που είχαμε ως Έλληνες να ηγηθούμε συντεταγμένα μιας πορείας Οικουμενικής Ανασύνταξης με οδηγό τις αξίες που γεννήθηκαν στον τόπο μας χάθηκε την 12η Ιουλίου, παρά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού μας που συγκλόνισε τον Πλανήτη. Για όποιον διάβασε δηλώσεις Ιστορικών Ηγετών ανά την Υφήλιο καθώς και αναλύσεις της Παγκόσμιας Διανόησης, αυτό που λέω δεν αποτελεί παρά κοινοτυπία...

Ωστόσο, την επαύριο του Δημοψηφίσματος το Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα, με όλες τις συνιστώσες του, αποδείχθηκε πολύ λίγο να αξιοποιήσει το αποτέλεσμα. Η αιτία είναι μία και μόνη: Οι πολιτικοί μας ταγοί δεν σκέφτονται ως Μεγάλοι Έλληνες. Δεν έχουν Οικουμενική Ματιά. Όμηροι της παράδοσης της Μικράς πλην εντίμου Ελλάδος που μας άφησε η Μεγάλη Καταστροφή του 1922, σκέφτονται πώς θα επιβιώσει ένα εξαρτημένο κρατίδιο και όχι πώς θα καταστεί και πάλι ο Ελληνισμός οδηγός της Δεύτερης Παγκόσμιας Ενοποίησης μετά εκείνη που επιτεύχθηκε ως συνέχεια της Ελληνιστικής Περιόδου με κορύφωση τη Ρωμανία ως Διεθνές Σύστημα.

Δεν θα κρίνω πρόσωπα και κόμματα που διαχειρίστηκαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος διότι θεωρώ ότι οι στιγμές που ζούμε μας υπερβαίνουν όλους... Εξάλλου, όλοι οι Έλληνες έχουν αποκτήσει πλέον την αναγκαία ωριμότητα για να βγάζουν τα πολιτικά τους συμπεράσματα χωρίς υποβολείς... Αυτό που διαισθάνομαι είναι ότι η Ιστορία μας δίνει μια Δεύτερη Ευκαιρία να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι απόγονοι των Αθανάτων που θυσιάστηκαν για να υπάρχει Ελλάδα ως ιστορική-πολιτισμική οντότητα στο σύγχρονο κόσμο. Η ευκαιρία αυτή δεν είναι προϊόν κανενός προσωπικού, κομματικού ή σκοτεινού σχεδιασμού. Είναι η εκδίπλωση της Λογικής της Ιστορίας κι όποιος μπορεί να καταλάβει κατάλαβε...

Οι επόμενες μέρες εκτιμώ ότι θα είναι αποκαλυπτικές για τον Ελληνισμό, την Ευρώπη, την Οικουμένη. Η Ελληνική Τραγωδία θα κορυφώνεται με ρυθμούς καταιγιστικούς και σε συντονισμό με τις εξελίξεις οι οποίες κρίνουν την έκβαση του Νέου Ανατολικού Ζητήματος. Οι μέρες και οι νύχτες θα είναι μεγάλες για εκείνους που αγωνιούν για την τύχη της Ελλάδας και την τύχη του Ανθρώπου. Εύχομαι οι αποφάσεις μας ως προσώπων και ως συλλογικότητας να είναι ανάλογες της Ιστορίας και της Αποστολής μας στο σύγχρονο κόσμο.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Ο κλάδος των Πληροφορικών ως σύνολο και κάθε Πληροφορικός ξεχωριστά έχουμε ευθύνη να ενημερώσουμε την Ευρωπαϊκή και τη Διεθνή Κοινή Γνώμη για τη θεσμική εκτροπή που συντελείται στη χώρα μας

Χωρίς να υιοθετώ συμπεριφορές και νοοτροπίες που κατά καιρούς έχει εκδηλώσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, θεωρώ χρέος απέναντι στον κλάδο και κυρίως απέναντι στην πατρίδα να κοινοποιήσω κείμενο επιστολής που απέστειλε χθες υπό τη θεσμική της ιδιότητα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον Πρωθυπουργό της χώρας.Με την επιστολή αυτή ζητά να ενημερωθούν οι ομολόγοι τους Αρχηγοί Κρατών και Πρόεδροι Κυβερνήσεων για τις συνθήκες που εισάγεται το νομοσχέδιο (2η φάση προαπαιτουμένων) προς ψήφιση. Το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:


Προς τον Αξιότιμο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλο
Προς τον Αξιότιμο Πρωθυπουργό, κ. Αλέξη Τσίπρα

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Από θεσμική υποχρέωση σας επισημαίνω ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες εισάγεται προς συζήτηση το νομοσχέδιο «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του Ν. 4334/2015», συνιστάμενο στο κατατεθέν τα μεσάνυχτα της 20ής προς 21ή Ιουνίου 2015, συνολικό κείμενο 977 σελίδων, συμπεριλαμβανομένων όλων των κειμένων που πρέπει να μελετήσουν και να λάβουν υπ’ όψιν τους οι βουλευτές προκειμένου να διαμορφώσουν άποψη και να ψηφίσουν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος εντός της σήμερον, και το οποίο περιέχει:
1) σε 1 άρθρο (Άρθρο 1) τα 1.008 άρθρα του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και εκείνα του Εισαγωγικού Νόμου του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και
2) σε 1 επίσης άρθρο (Άρθρο 2) τα 130 άρθρα περί ενσωμάτωσης οδηγίας της Ε.Ε. δεν εγγυώνται την τήρηση του Συντάγματος, τη θωράκιση της δημοκρατικής λειτουργίας, την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας του Κοινοβουλίου ούτε την κατά συνείδηση ψήφο του βουλευτή.

Υπό καθεστώς εξόφθαλμου εκβιασμού ο οποίος απευθύνεται από ξένες Κυβερνήσεις- μέλη της Ε.Ε. προς την Κυβέρνηση και τους βουλευτές, εισάγεται και, μάλιστα, με «έλλειψη δυνατότητας οποιασδήποτε τροποποίησης» ένα νομοθέτημα με το οποίο επιχειρείται μείζων παρέμβαση στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και στην άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών, κατά τρόπο που καταλύει τόσο την λειτουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας ως κοινωνικού κράτους δικαίου, στο οποίο λειτουργεί η διάκριση των εξουσιών, σύμφωνα με τα Συνταγματικώς οριζόμενα, όσο και την διαφύλαξη της αρχής της δίκαιης δίκης.

Το νομοθέτημα εξαναγκάζονται να εισαγάγουν Υπουργοί οι οποίοι δεν συμμερίζονται το περιεχόμενό του, αλλά αντιτάσσονται ευθέως σε αυτό, και εξαναγκάζονται να υπερψηφίσουν βουλευτές οι οποίοι επίσης αντιστρατεύονται το περιεχόμενό του.

Όλα αυτά υπό την ευθεία απειλή άτακτης χρεοκοπίας.

Πρόκειται για νομοθέτημα αναγόμενο στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, κατατεθέν από τον προηγούμενο Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Χ. Αθανασίου, για το οποίο διενεργήθηκε, το Δεκέμβριο 2014, πανελλαδικό δημοψήφισμα των δικηγόρων υπό την αιγίδα της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της Χώρας, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την απόρριψη του νομοσχεδίου με ποσοστό μεγαλύτερο του 93%.

Εξάλλου, εναντίον του Νομοσχεδίου έχουν ταχθεί οι εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης, οι Διοικητικές Ολομέλειες των Δικαστηρίων, συνολικά οι ενδιαφερόμενοι κοινωνικοί φορείς. Αμφότερα τα συγκυβερνώντα κόμματα διέλαβαν ως προγραμματική τους δέσμευση την μη εισαγωγή του συγκεκριμένου νομοθετήματος και κανένα εκ των δύο δεν έχει μεταβάλει άποψη και θέση επί της ουσίας.

Το γεγονός ότι αυτό το νομοθέτημα επελέγη από ξένες κυβερνήσεις, συμμετέχουσες στο EuroSummit, ως «προαπαιτούμενο», δηλαδή ως προϋπόθεση για την έναρξη συνομιλιών προς εξεύρεση λύσης αποτυπώνει το μέγεθος της περιφρόνησης που επιδεικνύεται από τις ανωτέρω ξένες Κυβερνήσεις στις αρχές της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, της λαϊκής κυριαρχίας και, τέλος, της δημοκρατίας.

Η θεσμική ευθύνη όλων είναι τεράστια. Αναλαμβάνοντας τη θεσμική μου ευθύνη ως Προέδρου της Βουλής, σας ζητώ να ενημερώσετε τους ομολόγους σας για την παρούσα επιστολή μου, την οποία θα κοινοποιήσω στη συνέχεια στους ομολόγους μου σε όλη την Ευρώπη, σε συνέχεια των προηγούμενων παρεμβάσεών μου, εισηγήσεών μου και της πρόσφατης επιστολής μου προς τον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σουλτς, η οποία κοινοποιήθηκε και στα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου.

Αυτή η βίαιη επίθεση στη Δημοκρατία δεν μπορεί να συντελείται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σίγουρα δεν μπορεί να συντελείται εν σιωπή.

Αθήνα, 22/7/2015

Με τιμή,
Η Πρόεδρος της Βουλής
Ζωή Ν. Κωνσταντοπούλου

Υπό το πρίσμα της επιστολής αυτής και του αιτήματος που περιλαμβάνει για ενημέρωση των Ευρωπαϊκών θεσμών και ευρύτερα για την θεσμική ανωμαλία στην οποία έχει περιέλθει στη χώρα, προτείνω και ζητώ από την κάθε συνάδελφο Πληροφορικό και από τον επίσημο φορέα εκπροσώπησής μας, την Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, τα εξής:

1. Να δημοσιοποιηθεί η ανωτέρω επιστολή με κάθε πρόσφορο μέσο.
 
2. Να αναληφθεί πρωτοβουλία μετάφρασης του κειμένου της επιστολής (αρχικά στα αγγλικά αλλά και σε όλες τις επίσημες γλώσσες της ΕΕ αν είναι δυνατόν) και να δημοσιοποιηθούν οι μεταφράσεις αυτές ώστε να φτάσουν στον ευρύτερο δυνατό κύκλο προσώπων στις άλλες χώρες της ΕΕ και διεθνώς.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Εις Μνήμην της Ελλάδας...

Πεθαίνει η χώρα σύντροφε, το βλέπεις και το βλέπω
δυο μαντινάδες θα σου πω να 'ρθεις εκεί που στέκω:

Οι Βάρβαροι ζυγώνουνε, θέλουνε να μας φάνε
και στη "διαπραγμάτευση" κάποιοι τους προσκυνάνε...

Μαχαίρια ακονίζουνε για να μας μακελέψουν
καζάνια παραγγέλνουνε για να μας μαγειρέψουν.

Τα μάτια που δεν βλέπουνε όσα πρέπει να δούνε
σε λίγο θα δακρύζουνε και θα μετανοούνε.

Λόγια πολλά, διαρροές βλέπουμε και θα δούμε
γιατί πρέπει τα πρόβατα ήρεμα να σφαγούνε.

Το σφάγιο ανήσυχο αν είναι ανοστεύει
το κρέας του, και το φαί καλό δεν ξετελεύει.

Το ξέρουν κι ηρεμιστικές ειδήσεις μας ταΐζουν
και μυστικά οι δόλιοι μαχαίρια ακονίζουν.

Οι λάμες σπινθιρίζουνε απάνω στα ακόνια
κι άκουσα πως παράγγειλαν δυο φορτηγά λεμόνια.

Ο Σόιμπλε παράγγειλε το κρέας λεμονάτο
μισοψημένο, αίματα το πιάτο να 'ν' γεμάτο!

Αυτά θωρώ συν-Έλληνες και λέω είναι λάθος
με Χούντα παρομοίωση να γίνεται με πάθος.

Δεν είναι Χούντα το λοιπόν, είναι λεηλασία
όπως εκείνη πού 'γινε με τη Σταυροφορία.

Εμπήκαν πάλι Βάρβαροι στην Πόλη, σφάζουν, καίνε
κι εκείνοι που τους κάλεσαν να έρθουν, μυξοκλαίνε...

... και λεν "διαπραγμάτευση κάνουμε κάθε ώρα
δεχθείτε μέτρα Έλληνες για να σωθεί η χώρα".

Πρόβατα μπεμπενίζουνε και λένε "ας σφαχτούμε
αν είν' η χώρα να σωθεί χαλάλι να χαθούμε".

Εγώ σας λέω ο "τρελός" πως χάθηκε η χώρα
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΕΙ ΠΕΘΑΝΕ κι ΑΤΑΦΗ είναι τώρα.

Πάει, εβγήκε η Ψυχή, έμεινε το κουφάρι
κι οι Ύαινες μαζεύονται ποια θα το πρωτοπάρει.

Όσοι την αγαπήσανε το πτώμα ας το πάρουν
σωστά να το κηδέψουνε, στον Τάφο να το βάλουν.

Να μη το φαν οι Ύαινες, κι αν ο Θεός φροντίσει
θα 'ρθει η μέρα κι ο καιρός πάλι να τ' Αναστήσει.

Και μέχρι να 'ρθει η στιγμή, για Νέα Παρουσία
καθείς να κάνει ό,τι μπορεί για αυτοπροστασία.

Γιατί αν λείψουν οι καλοί μάστορες πώς θα γίνει
πάλι ταχιά Νέα Αρχή σαν θα ´ρθει η Γαλήνη;

Γι' αυτό το λέω ορθά κοφτά κι ας παρεξηγθούνε
τα λόγια μου διχάστικα, αν ίσως ακουστούνε:

Καθένας ως πρέπει Έλληνες πρώτα πολλούς ας σώσει
κι ύστερα για υπόλοιπους ό,τι μπορεί ας δώσει.

Φωλίτσα όσοι έχουνε λερώσει μια συγγνώμη
οφείλουν αν Ενότητα φωνάζουνε ακόμη.

Λάθος π' αναγνωρίζεται, σίγουρα συγχωράται
κι όποιος κι αν είν' που το 'κανε, φίλος καλός λογάται.

Όποιος σε άλλους φόρτωμα κάνει τα κρίματά του
είναι δειλός και σίγουρα δεν είναι στα καλά του.

Κι αν ίσως πάλι του δοθεί καινούργια ευκαιρία
τα ίδια και χειρότερα κάνει, ενοχή καμία!

Τα είπα και ξαλάφρωσα σε φόρμα μαντινάδας
ζωή σε μας συντρόφια μου εις μνήμη της Ελλάδας!

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Η Ευγενής Τέχνη της Πολιτικής...

Αντιγράφω από το βιβλίο "Peopleware: Productive Projects and Teams" (http://www.amazon.com/Peopleware-Productive-Pr…/…/B00DY5A8X2) το εξής καταπληκτικό που αξίζει να το μελετήσουμε όλοι και όχι μόνο όσοι ασχολούμαστε με την Πληροφορική:

The science of making communities, making them healthy and satisfying
for all, is called politics. We hasten to add that it’s not the shameless shenanigans of corporate infighting that we’re going to address here; those are the pathologies of politics. What we need to look at instead is “Politics, the Noble Science,” as first described by Aristotle.

Aristotle included Politics among the five interlinked Noble Sciences that
together make up Philosophy. The five are:

  • Metaphysics: the study of existence, the nature of the universe and all its contents
  • Logic: the ways we may know something, the set of permissible conclusions we may draw based on our perceptions, and some sensible rules of deduction and inference
  • Ethics: what we know about man and what we may deduce and infer (through Logic) about acceptable interactions between pairs of individuals
  • Politics: how we may logically extend Ethics to the larger group, the science of creating and managing such groups consistent with ethical behavior and logical recognition of the metaphysical entities—humans and the community made up of humans
  • Aesthetics: the appreciation of symbols and images of metaphysical reality, which are pleasing to the extent that they are logically consistent and that they inform us about ethical interaction and/or political harmony
You may be quite sure that you want no part of office politics of the sleazy kind, but Aristotelian Politics is something else entirely. Aristotelian Politics is the key practice of good management. Refusing to be political in the Aristotelian sense is disastrous; it is an abnegation of the manager’s real responsibility. Similarly, senior workers at all levels share some responsibility for community-building. They are the elders of whatever community does form.

"Η κατά Αριστοτέλη Πολιτική είναι το κλειδί για το σωστό μάνατζμεντ. Η άρνηση του να είσαι Πολιτικός, με την Αριστοτέλεια έννοια του όρου, είναι καταστροφικό!".
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στην πολιτική ζωή της χώρας αν οι πολιτικοί μας ταγοί μελετούσαν τον Αριστοτέλη;... Και ας μην ξεχνάμε πως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μέγιστος αυτός Στρατηγός και Πολιτικός, υπήρξε μαθητής του Σταγειρίτη...

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Σκέψεις για το πώς μπορεί να αποτραπεί, έστω και την τελευταία στιγμή, ο ωμός εκβιασμός-πραξικόπημα του Δ' Ράιχ...

Οι εξελίξεις που τροφοδότησε το Ελληνικό Δημοψήφισμα και το ιδιότυπο πραξικόπημα που ακολούθησε επτά μέρες μετά, φαίνεται να έχουν οδηγήσει σε μια γενικότερη απογοήτευση των Πολιτών στην Ελλάδα οι οποίο αισθάνονται, ευλόγως, προδομένοι από τον Πρωθυπουργό της χώρας και την πλειοψηφούσα ομάδα του Σύριζα. Ωστόσο, προσωπικά επιμένω να διατηρώ την αισιοδοξία μου παρατηρώντας το διεθνή περίγυρο και τις αντιδράσεις κορυφαίως της διεθνούς διανόησης.

Σε αυτό το γενικότερο κλίμα, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την ακλόνητη πεποίθησή μου ότι έφτασε η ώρα να απαλλαγούμε από ως κοινωνίες, ως ανθρωπότητα, από την τυραννία των χρηματοσυμμοριτών. Να απαλλαγούμε από την εμπορευματοποιήση του χρήματος και να ανοίξουμε το δρόμο για μια ορθολογική οργάνωση του παγκόσμιο παραγωγικού συστήματος με όπλο την Πληροφορική - Κυβερνητική. Στο προσωπικό μου ιστολόγιο, στο κείμενο που έχω ως προμετωπίδα, θα βρείτε την παρακάτω διαπίστωση:

Η μελέτη ιστορικής σημασίας προσπαθειών για αξιοποίηση της Πληροφορικής - Κυβερνητικής για την ορθολογική διεύθυνση της οικονομίας που έφτασαν μέχρι και τη διατύπωση του οράματος κατάργησης των εμπορευματικών σχέσεων και του χρήματος είναι κεφαλαιώδους σημασίας και μπορεί να οδηγήσει σε μια ιστορική σύνθεση της Πληροφορικής με την Πολιτική στην προοπτική οικοδόμησης μιας αταξικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου θα είναι δυνατή η πλήρης απελευθέρωση των δημιουργικών δυνατοτήτων της Ανθρωπότητας για να γίνει πράξη το αίτημα: 'Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του'!

Σε αυτό το πνεύμα σας καλώ να μελετήσετε ένα σημαντικό άρθρο της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης και να επιχειρήσετε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας σχετικά με την δυνατότητα που δίνει η Πληροφορική-Κυβερνητική για μια ορθολογική διακυβέρνηση του παγκόσμιο παραγωγικού ιστού. Δεν θα παραλείψω, τελειώνοντας, να εκφράσω την απογοήτευσή μου από τον πολιτικό φορέα σε έντυπο του οποίου δημοσιεύθηκε αυτό το άρθρο να μην μπορεί ακόμη να κατανοήσει τη σημασία των Νέων Τεχνολογιών στην προοπτική οικοδόμησης της αταξικής κοινωνίας. Και, ακόμη χειρότερο, να στέκεται με φανερή αμηχανία μπροστά στις εξελίξεις που τροφοδοτήθηκαν ήδη από την προκήρυξη του Ελληνικού Δημοψηφίσματος σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα... Εδώ πραγματικά ταιριάζει το Βιβλικό: "Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσει..."

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Ελλάς καλεί Ευρώπη: Ή αλλάζετε ή μας χάνετε!

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις και μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου επαφών μετά το δημοψήφισμα, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι ένα νέο δίλημμα αναδύεται... Αυτή τη φορά δεν απασχολεί μόνο τους Έλληνες αλλά όλους τους Ευρωπαίους, άρχοντες και αρχόμενους και έρχεται σε συνέχεια του μεγαλειώδους ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού: Συμφωνία στην προοπτική μιας Γνήσιας Ευρωπαϊκής Ενότητας ή Ελληνική Έξοδος για την Προάσπιση της Εθνικής μας Κυριρχίας και της Ελληνικής Ταυτότητας; Το δίλημμα αυτό αφορά την ίδια την ταυτότητα της Ευρώπης και το κατά πόσο η ταυτότητα αυτή θα είναι συμβατή με τις τρέχουσες ανάγκες της Ελληνικής Οικονομίας και άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου καθώς και με τις πανανθρώπινες διαχρονικές αξίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα: Τη Δημοκρατία και την Αλληλεγγύη των Λαών, την Ελευθερία και το Δίκαιο.

Αν η Ευρώπη αποφασίσει να αλλάξει πορεία και να διαχειριστεί Δίκαια και Δημοκρατικά το όραμα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, τότε η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να αποτελεί πολύτιμο συνδοιπόρο των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών χωρών και μάλιστα σε ρόλο σημαιοφόρου καθώς μια τέτοια Ευρώπη δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια Μεγάλη Ελλάδα. Αν πάλι οι φίλοι μας Ευρωπαίοι αποφασίσουν ότι τους ταιριάζει καλύτερα ένα μοντέλο διακυβέρνησης που θέτει σε πρώτη προτεραιότητα τα κέρδη και τις τράπεζες, τότε λυπούμαστε αλλά αυτό δεν είναι Ελλάδα και προτιμούμε την έξοδο της χώρας μας από αυτό το μόρφωμα που καταδυναστεύει τον αδύνατο για να κάνει τον ισχυρό ισχυρότερο.

Μια Ελληνική Έξοδος στην περίπτωση που η Ευρώπη δεν μετα-νοήσει, είναι αυτονόητη. Για να προστατεύσουμε τις αξίες και τα ιδανικά που γεννήθηκαν στον τόπο μας. Για να διασφαλίσουμε την Εθνική μας Κυριαρχία και τη Συλλογική μας Αξιοπρέπεια. Για να διαφυλάξουμε τις Ελληνικές Αξίες που τις οποίες αποζητούν όχι μόνο οι προοδευτικοί Ευρωπαίοι αλλά και όλοι οι λαοί του πλανήτη, ιδίως εκείνοι της Μεσογείου και της Λατινικής Αμερικής... Πολύ περισσότερο, αυτές τις αξίες σύντομα θα αναζητήσουν και οι λαοί της Αφρικής και των μεγάλων πολυεθνικών σχηματισμών της Ασίας.

Καταλήγοντας, θα πρότεινα στην Ελληνική Διαπραγματευτική Αποστολή να μεριμνήσει ώστε οι προτάσεις που επεξεργάζεται να εκπέμπουν ρητά και ξεκάθαρα το μήνυμα προς τους φίλους μας Ευρωπαίους: "Ή αλλάζετε ή μας χάνετε!" Τόσο απλα.

Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και ο Φιντέλ...

Η χθεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ήταν μαραθώνια και με πολλά διαλείματα για να μιλήσει ο Πρωθυπουργός της Χώρας με ηγέτες άλλων χωρών όπως η Ρωσία, η Γερμανία και η Γαλλία. Ωστόσο, προσωπικά πιστεύω ότι η πιο μεγάλη χθεσινή είδηση, για όσους αντιλαμβάνονται τι εστί Υψηλή Πολιτική (η Πολιτική είναι η υψηλότερη των τεχνών, όπως διατείνεται και ο φίλος μου ο Μιχάλης ο Χαραλαμπίδης) ήταν η συγχαρητήρια επιστολή που έστειλε ο συναγωνιστής του Τσε Γκεβάρα, ο ιστορικός ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο: http://goo.gl/na2edv
Σημειώστε τις καταληκτικές επισημάνσεις της επιστολής...:
Η Κούβα αναγνωρίζει το θάρρος και τις επιχειρισιακές ικανότητες των ρωσικών στρατευμάτων, που, ενωμένες με τις δυνάμεις του ισχυρού συμμάχου τους, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, και με αυτές άλλων εθνών της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, επιχειρούσαν πάντα να απογεύγουν τον πόλεμο αλλά ποτέ δεν επέτρεψαν η στρατιωτική επιθετικότητα να περάσει χωρίς μια απάντηση πειστική και συντριπτική.
Στις τωρινές πολιτικές συνθήκες στον πλανήτη μας, όταν η ειρήνη και η επιβίωση του είδους μας κρέμονται από μια κλωστή, κάθε απόφαση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να αναλύεται και να εφαρμόζεται με προσοχή, με τρόπο που κανείς δε θα μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα και την σοβαρότητα με τις οποίες πολλοί από τους πιο υπεύθυνους και σοβαρούς από όσους διοικούν, αγωνίζονται σήμερα για να αντιμετωπίσουν τις καταστροφές που απειλούν τον πλανήτη.
Σας ευχόμαστε, εντιμότατε σύντροφε, Αλέξη Τσίπρα τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Το Τέλος της Μεταπολίτευσης - Αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος από έναν καλό φίλο της Αριστεράς

Έλαβα και αντιγράφω ένα εξαιρετικό κείμενο στο οποίο ο καλός φίλος Ηλίας Κοπανάκης αναλύει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και περιγράφει το διακύβευμα της "επόμενης μέρας"...

Το ΟΧΙ των Ελλήνων της 5ης Ιούλη 2015

Είναι φανερό ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο και το Βερολίνο, ήδη από τις 25 του Γενάρη του τρέχοντος έτους, οπότε ο ελληνικός λαός εξέλεξε την σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας αριστερών και πατριωτικών δυνάμεων, έχει αποφασίσει να στραγγαλίσει την κυβέρνηση των Ελλήνων προκειμένου να την οδηγήσει στην έξοδο, να οδηγήσει στην λεγόμενη «αριστερή παρένθεση» τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Είναι φανερό επίσης ότι βρισκόμαστε στην μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων δεκαετιών για την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και η πρόκληση αυτή δεν είναι κάτι πολύπλοκο ή δυσνόητο, είναι κάτι πολύ απλό. Είμαστε μπροστά στο δίλλημα αν θα οδηγηθούμε στην «Αρχή του ενός κράτους», του γερμανικού συγκεκριμένα, ή θα συνεχίσουμε την ευρωπαϊκή προσπάθεια που ξεκίνησε καιρό πριν και στόχο είχε την σύγκλιση των οικονομιών των κρατών – μελών. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τόλμησε να δώσει τον λόγο στον ελληνικό λαό προκειμένου να ορθώσει την φωνή του ενάντια στους νέους γερμανούς κατακτητές, τους τραπεζίτες και τους ντόπιους συνεργάτες τους, αυτούς που απροκάλυπτα καλούσαν να συναινέσουμε στην καταστροφή μας με τα ίδια μας τα χέρια.

Αλλά τί μπορεί να είναι εκείνο που ενώνει ψηφοφόρους ετεροβαρών πολιτικών σχηματισμών, στο κοινό ΟΧΙ που όρθωσαν την Κυριακή; Είναι η πεποίθησή τους πως το παγκόσμιο πολιτικό κατεστημένο των διευθυντηρίων και του πολιτικού αμοραλισμού, των παγκόσμιων επιχειρηματικών και τραπεζιτικών καρτέλ, των λεσχών Μπίλντερμπεργκ και των μασονικών στοών, όλων δηλαδή αυτών των βέβηλων και αντιδημοκρατικών πάνω απ’ όλα σχηματισμών, δεν είναι δυνατόν να επιβάλουν εκ των άνω την εφαρμογή πολιτικών που τους αφορούν άμεσα. Είναι η πεποίθηση αυτού του κόσμου, του κόσμου του ΟΧΙ, ότι αξίζει μέχρι τέλους να παλέψει κανείς για το δίκιο, για την αλήθεια με οδηγό την Λογική, που πρώτοι οι Έλληνες εισήγαγαν ως μέθοδο λύσης των προβλημάτων του πολιτισμένου ανθρώπου, και είναι έτοιμοι καθώς φαίνεται να το πράξουν. Από την άλλη μεριά οι άνθρωποι του ΝΑΙ δεν μας είναι άγνωστοί. Είναι το μεταπολιτευτικό πολιτικό κατεστημένο της χώρας σύσσωμο, από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, μέχρι το ΚΚΕ (αυτοί είπαν «κάνε ότι θέλεις, μόνο ΟΧΙ μη ψηφίσεις»…) και το Ποτάμι (διάβαζε Σημίτης – Μπόμπολας).

Με όλα αυτά ως δεδομένα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο σωστός δρόμος, ο φωτεινός δρόμος που επέλεξε ο ελληνικός λαός με το μεγαλειώδες Ο Χ Ι του στις 5 του Ιούλη, είναι γεμάτος αγκάθια, καθώς ο Σόιμπλε και τα υπόλοιπα αρπακτικά και όργανα του σκοτεινού τραπεζικού συστήματος, που αντιμετωπίζει τους λαούς ως παραγωγικές μηχανές και αναλώσιμα υλικά, δεν είναι διατεθειμένοι ούτε καν τώρα να κάνουν βήμα πίσω. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η προειδοποίηση εκ μέρους τους είναι σε ισχύ. Και αυτή λέει ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να καθίσουνε σε κανένα τραπέζι διαπραγμάτευσης. Γιατί όταν είσαι ισχυρός οικονομικά και παράλληλα απαίδευτος και μισάνθρωπος, δεν νοιώθεις αυτήν την ανάγκη.

Ωστόσο, η μεταπολίτευση τελείωσε, την τέλειωσε την περασμένη Κυριακή 5 του Ιούλη 2015 ο ελληνικός λαός, αφού η ίδια και τα κόμματα που την υπηρέτησαν πιστά, δε θέλησαν ποτέ να αλλάξουν. Την τελείωσε λέγοντας στους εκπροσώπους της - ΝΔ, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ και το νεοσύστατο αλλά με μπαγιάτικα υλικά Ποτάμι - ότι δεν πάει άλλο η κοροϊδία. Ότι πολιτική σημαίνει νοιάζομαι για το σύνολο των πολιτών της χώρας και όχι μόνον για τους ημέτερους. Κυρίως όμως, πολιτική και δημοκρατία σημαίνει ότι αποφασίζει ο λαός δημοκρατικά και ελεύθερα και εφαρμόζονται οι πολιτικές εκείνες που στηρίζονται από την πλειοψηφία του λαού και όχι εκείνες που εξυπηρετούν κάποια επιχειρηματικά ή πολιτικά τζάκια. Πάψτε λοιπόν εκπρόσωποι παρωχημένων αντιλήψεων του παλαιού κατεστημένου να υπερασπίζεστε κάτι που έχει προ πολλού τελματώσει και νεκρωθεί. Στηρίξτε την σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση που διαθέτει τόλμη, ικανότητα και πολιτική θέληση να αλλάξει τα κακώς κείμενα του τόπου και να ξαναβάλει την Ελλάδα στη θέση που της αξίζει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Στηρίξτε όσο μπορείτε, υπερβαίνοντας τα παλαιοκομματικά κριτήρια σας, την Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. που παλεύει σαν πραγματικός Έλληνας μαχητής / οπλίτης να διαμηνύσει στους ξένους που επιβουλεύονται και απομυζούν την πατρίδα μας με δανεικά, υποβρύχια που γέρνουν και μίζες, ότι μέχρι εδώ και μη παρέκει. Ειδάλλως σιωπήστε. Γιατί αν συνεχίσετε την ίδια πολιτική τακτική, λειτουργώντας κοντόφθαλμα και μικρόψυχα όπως είχατε συνηθίσει, θα βρεθείτε σύσσωμοι σε μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, κι αυτό δεν είναι καλό ούτε για σας, ούτε όμως και για τη δημοκρατία στην πατρίδα.

Στην πολιτική οι γνωστές σας μέθοδοι της τρομοκράτησης του λαού, της παραπληροφόρησης και του εκφοβισμού έχουν προ πολλού μπαγιατέψει. Κύριοι και κυρίες είμαστε στο 2015 και καλό είναι να δίνετε περισσότερη σημασία στην πολιτική αντίληψη του λαού μας. Ενός Ελληνικού Λαού που για μια ακόμα φορά έκαμε το καθήκον του, όρθωσε ένα λαμπρό και μεγαλειώδες ΟΧΙ, διαμηνύοντας μέχρι τα πέρατα της γης ότι η ελληνική ψυχή δεν πεθαίνει, ότι ο Αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία είναι αδιάκοπος και στο τέλος το φως θα επικρατήσει, ενάντια στο σκότος και τις ψευδαισθήσεις.

Φίλες και φίλοι, μέσα σε ένα περιβάλλον κατατρομοκράτησης και εκφοβισμού οι Έλληνες και οι Ελληνίδες στάθηκαν όρθιοι αποδεικνύοντας ότι ακόμα και στα δύσκολα διατηρούν την νηφαλιότητα και το καθαρό μυαλό που χρειάζεται κανείς για να υπερβεί μια δυσκολία. Μετά το μεγαλειώδες και ξεκάθαρο ΟΧΙ της Κυριακής με το εντυπωσιακό 62% και με δεδομένη την αδιάλλακτη στάση των γερμανών εθνικιστών, είναι σχεδόν βέβαιο το εξής δίλλημα, αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Ή ξεπουλιόμαστε και ξεχνάμε ως μια «κακιά παρένθεση» αυτό το μεγαλειώδες ελληνικό ΟΧΙ ή προχωράμε. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να κάνουμε το δεύτερο. Προχωράμε χωρίς φόβο, χωρίς ακραίες φωνές, με πίστη στις ρίζες μας, στο δημοκρατικό μας παρελθόν, στον πλούτο της γης μας, στα ιδανικά και τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού των 4.000 ετών. Προχωράμε γιατί είμαστε ακόμα άνθρωποι με λογική, γιατί διαθέτουμε ακόμα στις ψυχές μας τη δύναμη του αυτεξούσιου και στα όνειρα μας το ανέσπερο ελληνικό φως.

Φιλικά,

Ηλίας Κοπανάκης

Χημικός Μηχανικός Ε.Μ.Π., MSc., Phd.

Μήνυμα που μόλις απέστειλα στον Αρχηγό των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνο Καμμένο για την αντιμετώπιστη της έκτακτης κατάστασης που βιώνουμε όλοι

Αγαπητέ Πάνο,

Διάβασε με προσοχή την παρακάτω ανάλυση: http://goo.gl/VG4pM8

Η ανάλυση αυτή περιγράφει έναν επικείμενο Χρηματοπιστωτικό Αρμαγεδώνα ο οποίος θα ανοίξει τους Ασκούς του Αιόλου σε όλο τον Πλανήτη. Και προτείνει, ως άμεσο μέτρο, μια Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Αργία το συντομότερο. Δεν προχωρεί όμως για να προτείνει τη Γενναία Παγκόσμια Απόφαση που θα θεραπεύσει τη Ρίζα του Κακού...

Αυτή την Πρόταση ας μου επιτραπεί να διατυπώσω συνοπτικά: Άμεση Διαγραφή Όλων των Ιδιωτικών και Δημοσίων Χρεών και  κατάργηση του Χρήματος ως Εμπορεύματος. Μηδενισμό, δηλαδή, κάθε είδους χρεωστικών πιστωτικών επιτοκίων.

Αν χρειάζεσαι να σου εξηγήσω περισσότερο για το τι και πώς αυτής της πρότασης, είμαι στη διάθεσή σου.

Αγωνιστικά,
Νεκτάριος Μουμουτζής
Πληροφορικός - Γραμματέας της Επιτροπής Δεοντολογίας της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας
Πολιτευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων στο Ρέθυμνο
Μέλος ΕΤΕΠ στο Πολυτεχνείο Κρήτης
κινητό τηλ.: 6948044562
τηλ. εργασίας: 2821037395
τηλ. οικίας: 2821020717
email: nektar@ced.tuc.gr

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Η ιδιόμορφη Ελληνική Ομόνοια που αναδείχθηκε από το χθεσινό δημοψήφισμα - Το χρέος των συμπολιτών μας που είναι μέλη των κοινοβουλευτικών κομμάτων

Κοιτάζοντας κανείς τον εκλογικό χάρτη του χθεσινού δημοψηφίσματος διαπιστώνει μια ιδιόμορφη Κοινωνική Ομόνοια η οποία έχει αναδυθεί: Παρά το γεγονός ότι όλοι μας σε προσωπικό επίπεδο, βρισκόμαστε ακόμη και σήμερα, μετά τις κάλπες, βαθιά προβληματισμένοι, η χώρα στο σύνολό της αλλά και σε επίπεδο Περιφερειών και Περιφερειακών Διαμερισμάτων απαντά με ένα ηχηρό ΟΧΙ στον εκβιασμό. Αυτό που συνέβη, να πάρει ενιαίο χρώμα ο μετεκλογικός χάρτης υπερψηφίζοντας το ΟΧΙ σε κάθε επιμέρους τμήμα της Επικράτειας, δεν είχε συμβεί ούτε στο τελευταίο δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος που έγινε το 1974! Μια ξεκάθαρη ένδειξη ότι παντού στην Ελλάδα οι σκέψεις και οι ελπίδες είναι κοινές.

Οι Έλληνες στο σύνολό τους απορρίπτουμε τις προτάσεις των δανειστών και στηρίζουμε τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρωθυπουργό. Ταυτόχρονα, όλοι μαζί σαν μια γροθιά, στέλνουμε ένα μήνυμα προς την Ευρώπη: ΝΑΙ ΣΤΗ ΓΝΗΣΙΑ ΕΥΡΩΠΗ, στην Ευρώπη των Λαών με κοινό νόμισμα ισχυρό που δεν θα χρησιμοποιείται από τους ισχυρούς για να καταδυναστεύουν τους αδύνατους.

Ωστόσο, οι Αρχιερείς της Διχόνοιας, επιμένουν να μην λαμβάνουν αυτό το σαφές μήνυμα. Τόσο χθες όσο και σήμερα συνεχίζουν να σπέρνουν το φόβο και να θέτουν τελεσίγραφα στην Κυβέρνηση και προσωπικά στον Πρωθουργό με τη μορφή απόλυτων προθεσμιών όσον αφορά τη δέσμευσή του να εξευρεθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο ζήτημα του Ελληνικού Χρέους με τη διάνοιξη θετικών προοπτικών για την επαναφορά της Χώρας σε αναπτυξιακή τροχιά.

Τούτη την κρίσιμη ώρα, την ώρα της διαχείρισης του χθεσινού αποτέλεσματος, θέλω να απευθυνθώ σε συγγενείς, φίλους, σε όλους τους συμπατριώτες που επέλεξαν το ΝΑΙ στη χθεσινή κάλπή: Είμαι ένας από εσάς! Μέχρι και το πρωί του Σαββάτου 4 Ιουλίου 2015 σκεφτόμουν κι εγώ να επιλέξω το ΝΑΙ. Σας θεωρώ, συνεπώς Αδέλφια και όχι δοσιλόγους, όπως διατείνονται κάποιοι. Αδέφρια, έχουμε χρέος να ενεργήσουμε για την εξυγίανση των πολιτικών φορέων που μας καλούσαν να ψηφίσουμε ΝΑΙ. Το μεγαλύτερο από αυτά, η Νέα Δημοκρατία, έχει ήδη εισέλθει σε φάση ανάδειξης νέας ηγεσίας.Είναι καθήκον δικό μας να βάλουμε στην ίδια διαδικασία και τα υπόλοιπα. Προσωπικά, ως μέλος, μέχρι το 1999 του ΠΑΣΟΚ, καλώ όλους τους παλιούς συντρόφους να επανέλθουν στην ενεργό πολιτική και να ζητήσουν από τη θυγατέρα του αείμνηστου Γενηματά να κάνει ό,τι έκανε ο Υιός Παπανδρέου: Να ζητήσει από όλα τα μέλη του Κινήματος, μαζί και του ΚΙΔΗΣΟ, να επιλέξουν από κοινού νέο αρχηγό δίνοντας τη δυνατότητα και σε παλαιά μέλη του Κινήματος, όπως εγώ, να ψηφίσουν. Ανάλογα πρέπει να ενεργήσουν τα μέλη του Ποταμιού καλώντας τον Σταύρο Θεοδωράκη να στήσει κι εκείνος κάλπες οι οποίες θα επιβεβαίωσουν τη δική του θέση ως Αρχηγού του Ποταμιού ή θα αναδείξουν κάποιο νέο πρόσωπο.

Αν γίνουν αυτά τα απλά βήματα εσωτερικής ανασύνταξης των κομμάτων του μειοψηφικού αλλά σημαντικού ΝΑΙ της χθεσινής κάλπης θα μπορέσουν όλοι οι Κομματικοί Αρχηγοί από κοινού, μαζί με τους ηγέτες των κομμάτων που συντάχθηκαν με το ΟΧΙ, να πουν ένα απόλυτο και χωρίς αστερίσκους ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΧΑΣΜΟ και να δρομολογήσουν τις αναγκαίες εξελίξεις για τη συνολική κάθαρση του Ελληνικού Πολιτικού Συστήματος.

Με ικανοποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο αναμφισβήτητος νικητής της χθεσινής αναμέτρησης, ο Αρχηγός του Σύριζα και δημοκρατικά εκλεγμένος Πρωθυπουργός, φαίνεται να κινείται σε μια ανάλογη κατεύθυνση με το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών που συγκάλεσε σήμερα. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται μια εκ βάθων ανασύνταξη δυνάμεων σε όλα τα κόμματα και είναι χρέος όλων των μελών τους να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Οι Αρχιερείς της Διχόνοιας, παρά την ήττα τους στο χθεσινό δημοψήφισμα, επιμένουν γελοιοπούμενοι να προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό διακύβευμα


Σε απόγνωση οι Αρχιερείς της Διχόνοιας πίνουν και παραληρούν. 
Βλέπουν ότι έπεσε στο κενό η πολιτική εξόντωση του Τσίπρα και έχουν παρανοήσει. Διασκεδάστε το:


Η Μεγάλη Νίκη του Λαού θα αποτρέψει την εκτροπή που επιχειρούν σκοτεινοί κύκλοι και θα φέρει τη ζητούμενη Ευρωπαϊκή Αλλαγή ώστε να έρθουν ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ και να επιλυθεί Δίκαια ο γόρδιος δεσμός του Ελληνικού (και όχι μόνο...) Χρέους χωρίς εκβιασμούς, χωρίς λιτότητα. Με τρόπο που θα εκκινήσει την Εθνική μας Οικονομία προς την κατεύθυνση μιας πραγματικά Βιώσιμης Ανάπτυξης.