Περί επαναπατρισμού των Παλαιστινίων...

Βλέποντας τα όσα δραματικά συμβαίνουν στην πονεμένη Παλαιστίνη, δεν μπορώ να μη θυμηθώ ότι, όπως μαθαίνουν και στο σχολείο στο μάθημα της Ιστορίας, οι Παλαιστίνιοι είναι απόγονοι Κρητών αποίκων (Φιλισταίοι - Μινωίτες). 

Η πρώτη φορά που άκουσα γι΄ αυτό ήταν από συμφοιτητές μου στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Ηράκλειο. Εκείνη την εποχή (1988-1992) είχαμε αρκετούς Παλαιστινίους που σπούδαζαν Πληροφορική. Άλλοι από τα κατεχόμενα (κυρίως Δυτική Όχθη) και άλλοι από την Ιορδανία όπου είχαν βρει καταφύγιο οι οικογένειες τους μετά την εισβολή-κατοχή της πατρίδας τους.

Πρόσφατα έμαθα ότι ο αείμνηστος Αραφάτ, όταν ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Αθηναίων στις αρχές της δεκαετίας του '80, είχε τονίσει στην ομιλία του αυτή την καταγωγική συγγένεια Παλαιστινίνων και Κρητικών... Διερωτώμαι πώς εμείς οι σύγχρονοι Κρητικοί αντιμετωπίζουμε το δράμα των αδελφών μας Παλαιστινίων... 

Μια υπεύθυνη και με ιστορικές γνώσεις Κρητική Ηγεσία (ή μια διανοητικώς επαρκής κυβερνώσα Αριστερά) θα είχε ήδη φροντίσει να διατυπώσει μια ρηξικέλευθη πρόταση: Τον επαναπατρισμό όσων Αδελφών μας το επιθυμούν στην πατρίδα τους Κρήτη. Μια πρόταση που σίγουρα θα άλλαζε άρδην τα δεδομένα στο Μεσανατολικό και θα ανδείκνυε τη χώρα μας σε Μεγάλη Ηθική Δύναμη...

Περισσότερα για την Κρητική καταγωγή των Παλαιστινίων εδώ. 

20 χρόνια από την βάρβαρη επίθεση κατά των αδελφών μας Σέρβων...

20 χρόνια κλείνουν σήμερα από την έναρξη των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας. Γεγονός που καταδίκασε σύσσωμος ο λαός μας με μεγαλειώδη συλλαλητήρια (https://youtu.be/XeGRQFAS8Vs) ενώ ο τότε Πρωθυπουργός κρύβονταν... Είχε προηγηθεί η παράδοση Οτσαλάν... Και μετά από 10 χρόνια ήρθε η σειρά μας να υποστούμε την ίδια βαρβαρότητα με άλλα, πιο σύγχρονα, όπλα... Ίσως αυτή η επίθεση κατά του λαού μας που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, να σχεδιάστηκε και να εκτελέστηκε ακριβώς γιατί ήμαστε οι μόνοι σε όλο το Δυτικό κόσμο που στηρίξαμε τους Σέρβους παρά το γεγονός οι τότε κρατούντες είχα συνυπογράψει τους βομβαρδισμούς:

Όπως και το 1940, έτσι και πάλι ο Λαός μας, κόντρα ακόμη και στην ίδια την ηγεσία του αν χρειαστεί, στήριξε, χωρίς να υπολογίσει κόστος. την Ελευθερία και το Δίκαιο! Πιστός στα λόγια του Ποιητή:

Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι

Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί
τους βόγγους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
ραγίζουν τα λιθάρια

                 Γιάννης Ρίτσος

Δυστυχώς, ο Λαός μας δεν είχε την τύχη, δεκαετίες τώρα, να έχει μια ηγεσία της οποίας οι σκέψεις και αποφάσεις να συντονίζονται με την Ψυχή του. Το φαινόμενο δεν είναι, δυστυχώς, τωρινό. Το έχει αναλύσει ένας άλλος κορφαίος ποιητής μας, ο Οδυσσέας Ελύτης: https://goo.gl/djv8HY

Ο ίδιος έχει αναλύσει και τη σχέση Ευρώπης - Ελλάδας στη συνέντευξη που μπορείτε να δείτε στο παρακάτω απόσπασμα: https://goo.gl/RGY68V

Μακάρι η Ευρώπη, η Δύση συνολικά, να βρει το βηματισμό της. Αυτό, όμως, για να συμβεί θα πρέπει ο λαός μας να συντονιστεί και πάλι με τον βηματισμό της Ιστορίας και να αποκτήσει μια αντάξια της Ψυχής του ηγεσία... 

Ευρώπη: Το όνομα της Αρχαίας Μακεδονίας!

Πώς, άραγε, ονόμαζαν οι Αρχαίοι Μακεδόνες τη χώρα τους; Θα ήταν ενδιαφέρον να το γνωρίζουμε γιατί μπορεί να προσφέρει, ίσως, έμπνευση στο θέμα της αντιμετώπισης των τελευταίων εξελίξεων όσον αφορά την προσπάθεια σφετερισμού ονομάτων και συμβόλων του Ελληνισμού...

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία εναντίον της Ανατολικής Δεποτείας που απειλούσε για πολλά χρόνια τον Ελληνισμό και είχε ήδη υποδουλώσει την Ιωνία, άφησε πίσω ως τοποτηρητή τον Αντίπατρο ο οποίος, μετά και το διαμερισμό της αυτοκρατορίας μεταξύ των διαδόχων, ονομάστηκε "Στρατηγός Αυτοκράτωρ της Ευρώπης"! (δείτε σχετικά εδώ: https://goo.gl/rQwYKB).

Θα ήταν νομίζω ενδιαφέρον, στα πλαίσια της καλής γειτονίας και ειρηνικής συνεργασίας των Βαλκανικών Λαών (και όχι μόνο) αν η Ελληνική Πολιτεία εξέταζε το ενδεχόμενο μετονομασίας της οικείας περιφέρειας της χώρας σε "Ευρώπη" ενημερώνοντας κάθε ενδιαφερόμενο στο εσωτερικό και το εξωτερικό για τους λόγους αυτής της απόφασης....

Εν αρχή ην ο Λόγος!

- Τι είναι Πληροφορική θείε; με ρώτησε πρόσφατα ο ανηψιός μου που έχει ξεκινήσει κάποια μαθήματα Πληροφορικής εκτός σχολείου.
Η ερώτηση με αιφνιδίασε... Όχι γιατί δεν είχα κάποια απάντηση να δώσω. Το αντίθετο. Είχα αρκετές. Καμία όμως δεν έκρινα ότι είναι κατάλληλη για την ηλικία του, το επίπεδο της νοητικής του ανάπτυξης. Γι΄ αυτό και προσπάθησα να ξεφύγω με ένα ερώτημα:
- Να σε ρωτήσω πρώτα εγώ κάτι; του λέω...
- Τι;
- Τι είναι ο υπολογιστής που χρησιμοποιείτε στο μάθημα;
- Αυτό είναι εύκολο! Ο υπολογιστής, θείε, είναι ένα μηχάνημα που κάνει ό,τι του λέμε. Έτσι μας έχει πει ο Κύριος της Πληροφορικής.
- Ό,τι κι αν του πούμε αυτός το κάνει; τον ξαναρωτώ.
- Έ, όχι ακριβώς, μου λέει. Πρέπει να του το ζητήσουμε με το σωστό τρόπο. Υπάρχουν και πράγματα που αν του τα ζητήσουμε δεν ξέρει να τα κάνει. Μπορούμε όμως να τον μάθουμε να τα κάνει αν τον προγραμματίσουμε.
- Μάλιστα... Και μπορούνε όλοι να τον προγραμματίσουνε;
- Όχι! Μόνο όσοι έχουν μάθει να τον προγραμματίζουν. Οι προγραμματιστές. Και όταν τον προγραμματίσουν εμείς μπορούμε να του λέμε τι να κάνει και αυτός το κάνει.
- Μάλιστα. Ε αυτό είναι η Πληροφορική Αρίστο: Να ξέρεις να προγραμματίζεις τον υπολογιστή. Να τον μαθαίνεις να κάνει αυτά που του ζητάνε εκείνοι που τον χρησιμοποιούν.
- Α, τώρα κατάλαβα τι είναι η Πληροφορική! Μας βοηθάει να κάνουμε πράγματα με τα λόγια!
- Τι εννοείς;
- Είναι απλό: Αντί να κάνω κάτι που δεν θέλω ή βαριέμαι να κάνω, το λέω στον υπολογιστή και το κάνει για μένα. Αλλά πρέπει προηγουμένως κάποιοι που ξέρουν να προγραμματίζουν τον υπολογιστή να τον μάθουν να κάνει αυτά που του ζητάμε. Εγώ για παράδειγμα, βαριέμαι να κάνω προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς στο χαρτί. Όταν μας βάλει η δασκάλα στο σχολείο καμιά άσκηση, παίρνω το κινητό του μπαμπα, που είναι υπολογιστής όπως μας έχει πει ο Κύριος της Πληροφορικής, και του λέω τις πράξεις και αυτός τις κάνει και τελειώνω τις ασκήσεις στο πι και φί!
- Και πως του το λες αυτό του υπολογιστή;
- Α, έχει ένα app που έχω κατεβάσει, χωρίς να το ξέρει ο μπαμπάς, που του λες: "Πόσο κάνει πέντε και τέσσερα;" και σου απαντά: "Οκτώ!".
- Οκτώ;
- Εεεε, όχι, εννιά δεν κάνει; Εννιά! Κάτσε μια στιγμή να φέρω το κινητό να το ρωτήσω.
- Βρε Αρίστο, δεν το κάνεις καλά. Είδες που δεν ξέρεις πόσο κάνει πέντε και τέσσερα και πρέπει να σου πει ο υπολογιστής την απάντηση; Δεν θα μάθεις έτσι σωστά τα μαθηματικά...
- Και τι πειράζει θείε; Αφού ξέρει μαθηματικά ο υπολογιστής γιατί χρειάζεται να τα ξέρω κι εγώ; Μήπως ξέρει ο μπαμπάς πώς να πάει κάπου με το αυτοκίνητο; Όλο με το τζι πι ες οδηγάει. Του λέει: "Πατριάρχου Γρηγορίου 24" κι εκείνο αρχίζει: "Κατευθυνθείτε Βόρεια και στρίψτε αριστερά σε 100 μέτρα"... μέχρι που φτάνει εκεί που θέλει. Σε λίγο, μου είπε προχθές ο μπαμπάς, θα βγούνε αυτοκίνητα που δεν θα χρειάζεται καν να τα οδηγάς! Και θα πηγαίνουν μόνα τους εκεί που θα τους λες!
Τι να του πεις τώρα του πιτσιρικά; Ότι μπορεί να είναι προβληματικό το λογισμικό και να προκληθεί κάποιο ατύχημα; Και ότι μετά δεν ξέρουμε ποιος φταίει; Ο οδηγός που δεν οδηγά ή ο προγραμματιστής που δεν υλοποίησε σωστά τον αλγόριθμό ή τον εκπαίδευσε με ελλιπή δεδομένα; Δεν είχα όρεξη για τέτοιες εμβαθύνσεις και προτίμησα να δώσω ένα τέλος στον διάλογο:
- Αρίστο, τι θα έλεγες τώρα να πάμε να φάμε ένα ωραίο γλυκό στο Δεκατρία; Να περιμένουμε και τον μπαμπά να έρθει από εκεί μόλις τελειώσει τις δουλειές του;
- Σούπερ! Πάμε!
Κι έτσι βγήκα από τη δύσκολη θέση ελπίζοντας την επόμενη φορά που θα μου βάλει δύσκολα ο μικρός να έχω καλύτερες απαντήσεις...