Οι κυβερνώντες σκέφτονται πλέον σοβαρά την κρατικοποίηση τραπεζών, όπως μας πληροφορεί το πρόσφατο άρθρο . Όχι δεν πρόκειται για κομμουνιστές ή έστω παλαιοσοσιαλιστές. Φιλελεύθεροι αυτοχαρακτηρίζονται και οπαδοί της ελεύθερης οικονομίας....
Έτσι, βρισκόμαστε να βιώνουμε την αντιφατικότητα μιας κατάστασης όπου τραπεζίτες διαπραγματεύονται την αγορά της Ολυμπιακής και την ίδια στιγμή κινδυνεύουν να χάσουν τις τραπεζές τους από το Κράτος! Ποιος είναι ο χαμένος από αυτό το μακροχρόνιο αλισβερίσι μεταξύ ενός "μεταπραττικού κεφαλαίου" και ενός "πελατειακού κράτους"; Τη δεκαετία του '70 με τα θαλασσοδάνεια δημιουργήθηκαν οι προβληματικές που πέρασαν, τη δεκαετία του '80, στο κράτος. Από τη δεκαετία του '90, η ιδεοληψία των ιδιωτικοποιήσεων θριάμβευσε και, οι εξυγιασθείσες επιχειρήσεις, μαζί με αρκετές άλλες, πέρασαν και πάλι στους ιδιώτες για να τις διαχειριστούν καλύτερα.... Τώρα, οι ιδιωτικοποιηθείσες τράπεζες (και οι επιχειρήσεις που αυτές ελέγχουν, και δεν είναι και λίγες....) ετοιμάζονται να περάσουν και πάλι υπό κρατική ιδιοκτησία.
Στο φόντο αυτού του σκηνικού, τα επιζήμια αποτελέσματα της "διείσδυσης" των ελλήνων επιχειρηματιών στα Βαλκάνια. Από Ελ Ντοράντο, η "ενδοχώρα" της Ελλάδας έχει μετατραπεί σε διακεκαυμένη ζώνη. Οι υπεύθυνοι (κυρίως πολιτικοί και "διαννοούμενοι" αλλά και επιχειρηματίες) για την επιλογή της οικονομικής διείσδυσης ως μοντέλου "βαλκανικής ολοκλήρωσης" μένουν στο απυρόβλητο τη στιγμή που μια άλλου τύπου συνεργασία με βάση την ιστορία, την παιδεία, τον πολιτισμό και την ισοτιμία των βαλκανικών λαών ήταν και είναι εφικτή απαντώντας και στα εθνικιστικά (ψευδο)προβλήματα που μόνοι μας δημιουργήσαμε ή, έστω, δεν μεριμνήσαμε ώστε να αποσωβήσουμε με μια έξυπνη και σύγχρονη πολιτική (εσωτερική και εξωτερική).
Τώρα που η πολύπλευρη κρίση ανατρέπει τους μύθους (ή καλύτερα τα μυθεύματα γιατί ο μύθος ενίοτε έχει θετική αξία....) οι ελίτ του τόπου, αμήχανες και τρομοκρατημένες, ασχολούνται με τα μαγαζάκια τους. Θα ακούσατε, φαντάζομαι, τον κ. Αλαβάνο να μιλά για νομιμοποίηση των πολεοδομικών αυθαιρεσιών με ένα νέο χαράτσι που θα πάει στο ΥΠΕΧΩΔΕ για νέα έργα, δηλαδή για να επιβιώσουν ακριβώς εκείνοι που ως "μελετητές", "επιβλέποντες" ή "ελεγτές" ευθύνονται για την οικιστική και αρχιτεκτονική σφαγή των ελληνικών πολέων.
Σε αυτή τη συγκυρία, και δεδομένου του μορφωτικού κενού των ποικιλώνυμων ηγεσιών του τόπου, είναι, νομίζω, αστείο να ελπίζουμε σε μια "αλλαγή από πάνω", τόσο στα γενικότερα ζητήματα που αφορούν τη χώρα όσο και στα ειδικότερα που αφορούν τον κλάδο της Πληροφορικής. Είναι το ίδιο μορφωτικό κενό που κάνει ακόμη και Υπουργούς να "απαντούν" στις εκκλήσεις για δημιουργία του ΕΘΕΠΕ με όρους υπαλληλίσκων γραφειοκρατών: "είναι πολύ ακριβό, δεν έχουμε ρευστό". Δεν έκαναν τον κόπο καν να διαβάσουν την πρότασή μας για να δουν αν εμείς ζητάμε "ρευστό". Το ξέραμε εξάλλου ότι το ρευστό έχει άλλες χρήσεις και προορίζεται για άλλες "ανάγκες". Και έτσι, αντί να προχωρούν στη θεσμοθέτηση ενός επιμελητηρίου-μοχλού ανάπτυξης που μπορεί να δώσει ευκαιρίες επιβίωσης σε μια χώρα που πνέει τα λοίσθια, κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους μπακάληδες της Πληροφορικής και τα (ενίοτε εικονικά) μαγαζάκια τους.
Είναι πλέον καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι το μέλλον δεν θα το διαμορφώσουν οι αμήχανες ελίτ αλλά εμείς οι ίδιοι. Η χώρα, εδώ και καιρό, είναι ακέφαλη. Οι ποικιλώνυμες ηγεσίες, οι πολιτικές, οικονομικές και επαγγελματικές ελίτ, οι "οργανικοί διανοούμενοι" αυτού του τόπου αποδεικνύονται πολύ μικροί απέναντι στις προκλήσεις και στις ευκαιρίες που έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Αναζητούνται νέες δυνάμεις ικανές να εκφράσουν τις σύγχρονες ανάγκες και να δώσουν όραμα και ελπίδα στον ελληνισμό αξιοποιώντας το αναξιοποίητο δυναμικό του τόπου μας πριν είναι πολύ αργά.
