Τρεις στους τέσσερεις εκπαιδευτικοί είναι υπέρ της "αξιολόγησης", μας πληροφορεί άρθρο της Καθημερινής και νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον να ερωτήσει κανείς αν η ίδια αναλογία εμφανίζεται και μεταξύ των μη Πληροφορικών που κατέχουν θέσεις στους κλάδους ΠΕ19 και ΠΕ20. Διότι αν δεν διαφοροποιείται αισθητά και προς τα κάτω, τότε θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την πραγματική σημασία που αποδίδεται στη λέξη "αξιολόγηση". Και πρέπει να ανησυχούμε έντονα καθώς, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, οι ερωτηθέντες εμφανίζονται να επιθυμούν τη σύνδεση της "αξιολόγησης" με την επαγγελματική εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Πράγμα που σημαίνει (αν όντως οι λεηλατήσαντες την Πληροφορική "καθηγητές" πασών των επιστημονικών ειδικοτήτων τάσσονται υπέρ της "αξιολόγησης" και της σύνδεσής της με το επαγγελματικό μέλλον των υπηρετούντων εκπαιδευτικών) ότι πρέπει να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους οι πλέον των 3000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί Πληροφορικοί. Οι δε "εκζητούντες τον Κύριο" αδιόριστοι συνάδελφοι, ας προτιμήσουν άλλες χώρες με πραγματικές προοπτικές στην Πληροφορική όπως η Ινδία και η Κίνα.
Ναι, η αξιο-λόγηση (η κατ' αξία, δηλαδή, κρίση) είναι το μεγάλο ζητούμενο στη σημερινή Ελλάδα. Αρχής γεννομένης από εκείνους που ασχολούνται με τα πολιτικά μας πράγματα. Από εκείνους, δηλαδή, που έχουν θεσμικά τη δυνατότητα να δημιουργούν και να καταργούν νόμιμα δικαιώματα και υποχρεώσεις, επαγγελματικούς και κοινωνικούς ρόλους, θεσμούς μετάδοσης και εμπέδωσης των κοινωνικών αξιών. Πώς, όμως, πείθουν οι πολιτικοί ταγοί μας ότι είναι ειλικρινείς όταν μιλούν για "αξιολόγηση"; Όταν η μόνη αξιολόγηση που γνωρίζουν οι ίδιοι είναι αυτή της κάλπης; Και πώς εμείς όλοι μπορούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μπορεί να γίνει αληθής αξιολόγηση όταν καθημερινά απορρίπτουμε τους "αξίους" που αναδεικνύουμε με την ίδια μας την ψήφο; Μήπως, τελικά, η κορυφαία ένδειξη παρακμής είναι ακριβώς η λεηλάτηση του νοήματος των λέξεων; Μήπως τα λόγια όλων μας πλέον δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο σκοπό από την "κολακεία της ακοής" μας; Μήπως άλλα λέμε και άλλα κάνουμε; Μήπως οι ωραίες λέξεις που χρησιμοποιούμε αποσκοπούν απλώς στο να πειστούν εκείνοι που θα υποστούν τις συνέπειες των πραγματικών μας σχεδίων;
Ο Πλατωνικός διάλογος "Γοργίας" διαπραγματεύεται διεξοδικά το ζήτημα της αληθούς τέχνης και της ψευδοτέχνης. Η πρώτη αποσκοπεί στο καλό, ενώ η δεύτερη στην ευχαρίστηση και μόνο χωρίς να εξετάζει τις συνέπειες. Η πρώτη θεραπεύει, η δεύτερη αποχαλινώνει και οδηγεί, τελικώς, στην αδικία, την ασχήμια και τη δυστυχία. Διότι η αληθής τέχνη μπορεί και να δυσαρεστήσει, αν χρειάζεται να εξυγιάνει, ενώ η ψευδοτέχνη, επιδιώκοντας την ευχαρίστηση ως αυτοσκοπό δεν μπορεί να διακρίνει το επωφελές από το επιζήμιο.
Δυστυχώς, στη σημερινή Ελλάδα φαίνεται να επικρατεί η λογική της ψευδοτέχνης σε όλα τα πεδία. Το αποτέλεσμα είναι οι θεσμοί να παράγουν την αδικία ως κύριο "προϊόν" τους. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να λειτουργήσουν θεσμοί αξιολόγησης και αξιοκρατίας, όταν η δικαιοσύνη, θεμέλιο της αληθούς αξιολόγησης, απουσιάζει; Μόνη διέξοδος, σύμφωνα και με τον προαναφερθέντα Πλατωνικό διάλογο, η "θεραπευτική τιμωρία" η οποία πρέπει να γίνει δεκτή από όλους μας ως φάρμακο για την πανδημία που έχει ενσκήψει στον τόπο μας. Ένα φάρμακο που θα έπρεπε ο ίδιος ο άρρωστος να αναζητήσει, στο βαθμό που συνειδητοποιεί τη "δυστυχία του να αδικείς".
Ας αυτο-αξιολογηθούν, λοιπόν, οι ταγοί μας για να καταστούν ικανοί να χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη και να επανεύρουν το δρόμο προς την πραγματική ευτυχία πέρα από τις ζητωκραυγές του (τηλεποπτικού πλέον) πλήθους και τα "τυχερά του επαγγέλματος" Ας παραδεχτούν δημόσια τα σφάλματά τους και ας ενταχθούν, επιτέλους, σε ένα "θεραπευτικό πρόγραμμα" εγκαταλείποντας τις ψυχικά επιβλαβείς ασχολίες για όσο διάστημα διαρκέσει η "νοσηλεία" τους. Εκτός κι αν σκοπός τους είναι η καταστροφή μιας από τις τελευταίες λέξεις που απέμειναν ζωντανές μετά το θάνατο της σεμνότητας και ταπεινότητας, του σοσιαλισμού, της επανάστασης, του έθνους, της αριστεράς και τόσων άλλων. Τα λεξικά έχουν γίνει πραγματικά κοιμητήρια! Όμως, αν πέσει κι αυτό το "οχυρό", αν καταργηθεί κάθε αξία μέσα από την "αξιολόγηση αναξίων από αναξίους" τότε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτό που ο ίδιος Σωκράτης διατείνεται στο "Γοργία", ότι "στους αδαής ο αδαής νικά τον ειδήμονα" θα παγιωθεί οριστικά και αμετάκλητα. Εμείς οι Πληροφορικοί, που γνωρίζουμε στην πράξη τη μεγάλη αυτή αλήθεια του Σωκράτη, οφείλουμε να ξέρουμε τι λέμε και τι επιδιώκουμε για να μην μας (ξανα)πιάσουν στον ύπνο οι "μάστορες της προπαγάνδας". Η θετική μας απάντηση στο πάνδημο, όπως "αποδεικνύεται" από το δημοσίευμα της Καθημερινής, αίτημα της αξιολόγησης, δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανάδειξη, σε όλους τους τόνους, του πάγιου αιτήματός μας για μετάταξη των μη Πληροφορικών που στοιχειώνουν τους κλάδους ΠΕ19 και ΠΕ20, πίσω στις φυσιολογικές τους ειδικότητες. Αυτό λέει η λογική και η δικαιοσύνη και αυτό πρέπει να κάνουν οι έχοντες την εξουσία αν πραγματικά εννοούν όσα λέγουν. Διαφορετικά, "τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία".
Όσο για την αξιολόγηση μέσα στον ίδιο μας τον κλάδο, οι μόνοι αρμόδιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι και αυτή μας την υποχρέωση δεν την παζαρεύουμε με κανένα αδαή κερδοσκόπο πυραμιδοκατασκευαστή πιστοποιήσεων, όπως επιλέγουν κάποιοι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου