Υπάρχουν κάποια βιώματα που δύσκολα μεταφέρονται με το λόγο. Βιώματα που εδράζονται στις μνήμες της παιδικής μας ηλικία, στους μύθους του Γένους με τους οποίους γαλουχήθηκαν οι γενιές των γονιών μας: "Πάλι με χρόνους, με καιρούς"...
Εδώ και καιρό, έχω την αίσθηση ότι παρακολουθούμε την εκδίπλωση ενός Σχεδίου που αποσκοπεί στην αποκατάσταση του Ελληνισμού μετά από αιώνες λεηλασιών και σφαγών, προσφυγιάς και πόνου. Μια πορεία τραγική και επική που για λόγους συνεννόησης μπορούμε να οριοθετήσουμε ιστορικά από το έτος 1204 με την Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, από το έτος 1071 με τη μάχη του Ματζικέρτ: Σχεδόν 1000 χρόνια υποχώρησης του Ελληνισμού απέναντι σε μια διπλή γεωπολιτική πίεση: Από τους βάρβαρους της Δύσης και τους βάρβαρους της Ανατολής. Σχεδόν 1000 χρόνια Αντίστασης στην Βαρβαρότητα!
Το Σχέδιο στο οποίο αναφέρομαι δεν έχει καμία σχέση με τα ανθρώπινα πράγματα. Έχει μια ποιότητα άλλου τύπου. Κάποιοι το ονομάζουν "Λογική της Ιστορίας". Έστω!
Το Σχέδιο γίνεται συνήθως αντιληπτό εκ των υστέρων. Όταν υπάρξει μια ασφαλής απόσταση από τα γεγονότα. Όταν διαφανούν οι πραγματικές συνέπειες πράξεων και παραλείψεων πέρα από αρχικούς σχεδιασμούς ή επιχειρησιακές ανεπάρκειες κατά την εφαρμογή των "ανθρώπινων σχεδιασμών". Και το Σχέδιο αυτό, σταθερά και επίμονα τα τελευταία χρόνια θέλει την Ελληνική Προοπτική (κάποιος την έχει ονομάσει Ευτοπία) να βγαίνει ολοένα και πιο ορατή, απτή, παρούσα στο ιστορικό προσκήνιο!
Να γίνω, όμως, πιο συγκεκριμένος: Σε ανάρτησή μου στις 2 Ιουλίου 2015, εν όψει του κρίσμου δημοψηφίσματος, είχα επισημάνει τα εξής, σε σχέση με τη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή μας:
Με την είσοδο του 2016, μια νέα παράμετρος ήρθε να προστεθεί στην πολύπλοκη και ιδιαίτερα κρίσιμη Ελληνική πραγματικότητα: Η στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Ας θυμηθούμε, όμως, τι συνέβη ακριβώς: Πριν από 40 ημέρες ακριβώς, στις 8 Φεβρουαρίου 2016, η καγκελάριος της Γερμανίας, κατά τη διάρκεια συνάντησής της με την τουρκική κυβέρνηση στην Άγκυρα, προτείνει τη Νατοϊκή παρέμβαση, κάτι που δέχεται η τουρκική πλευρά. Το ΝΑΤΟ αιφνιδιάζεται. Το ίδιο και η Ελληνική Κυβέρνηση. Τελικά συναινεί με μια κίνηση που προβλημάτισε πολλούς, του γράφοντος μη εξαιρουμένου.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2016, με μια νηφάλια και τεκμηριωμένη ανάλυσή του, ο Νίκος Σταματάκης αναδεικνύει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές της Νατοϊκής παρουσίας στο Αιγαίο, πέρα από αριστερίστικες ιδεοληψίες και δεξιόστροφες πατριδοκαπηλίες. Από την ανάλυση αυτή ξεχωρίζω και αντιγράφω κάποιες ιδιαίτερα σημαντικές παρατηρήσεις που δικαιώθηκαν στο διάστημα που μεσολάβησε:
Ωστόσο, όπως τον Ιούλιο, έτσι και τώρα, επιμένω προσωπικά να εστιάζω στις μεγάλες γεωπολιτικές ευκαιρίες που ανοίγονται για τη χώρα. Έχω και πάλι αυτή την αίσθηση ότι ένα Σχέδιο που μας υπερβαίνει όλους βρίσκεται σε εξέλιξη. Ένα Σχέδιο που έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και καιρό και που τώρα φαίνεται να διανύει την πλέον κρίσιμη φάση του. Αν το αντιληθφούμε και κινηθούμε με μορφωτική επάρκεια και τόλμη, μπορεί να ανατείλει μια Νέα Ημέρα όχι μόνο για τους Ιστορικούς Λαούς της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής αλλά και για τους Ιστορικούς των Βαλκανίων! Με αυτές τις σκέψεις θα κλείσω εδώ τη σημερινή μου ανάρτηση παραπέμποντας σε ένα κείμενο ιδιαίτερης αξίας. Ένα κείμενο που θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή για μια άλλου τύπου προσέγγιση στο θέμα της ονομασίας των κρατιδίου των Σκοπίων. Μια προσέγγιση που προτάσσει την παγκοσμιοποίηση από τα κάτω: Την παγκοσμιοποίηση και την τάξη των λαών, όπως πρεσβεύει ο συντάκτης του. Το κείμενο αυτό έχει τίτλο "Ένα όραμα για τα Βαλκάνια - Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής". Δεν υπάρχει δυστυχώς στο διαδίκτυο για να σας παραπέμψω. Μπορείτε ωστόσο να το διαβάσετε στο βιβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη "Ελληνική Πολιτική Παιδεία - Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη" το οποίο σας προτρέπω να προμηθευτείτε και να μελετήσετε διεξοδικά και καθ΄ ολοκληρίαν!
Εδώ και καιρό, έχω την αίσθηση ότι παρακολουθούμε την εκδίπλωση ενός Σχεδίου που αποσκοπεί στην αποκατάσταση του Ελληνισμού μετά από αιώνες λεηλασιών και σφαγών, προσφυγιάς και πόνου. Μια πορεία τραγική και επική που για λόγους συνεννόησης μπορούμε να οριοθετήσουμε ιστορικά από το έτος 1204 με την Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, από το έτος 1071 με τη μάχη του Ματζικέρτ: Σχεδόν 1000 χρόνια υποχώρησης του Ελληνισμού απέναντι σε μια διπλή γεωπολιτική πίεση: Από τους βάρβαρους της Δύσης και τους βάρβαρους της Ανατολής. Σχεδόν 1000 χρόνια Αντίστασης στην Βαρβαρότητα!
Το Σχέδιο στο οποίο αναφέρομαι δεν έχει καμία σχέση με τα ανθρώπινα πράγματα. Έχει μια ποιότητα άλλου τύπου. Κάποιοι το ονομάζουν "Λογική της Ιστορίας". Έστω!
Το Σχέδιο γίνεται συνήθως αντιληπτό εκ των υστέρων. Όταν υπάρξει μια ασφαλής απόσταση από τα γεγονότα. Όταν διαφανούν οι πραγματικές συνέπειες πράξεων και παραλείψεων πέρα από αρχικούς σχεδιασμούς ή επιχειρησιακές ανεπάρκειες κατά την εφαρμογή των "ανθρώπινων σχεδιασμών". Και το Σχέδιο αυτό, σταθερά και επίμονα τα τελευταία χρόνια θέλει την Ελληνική Προοπτική (κάποιος την έχει ονομάσει Ευτοπία) να βγαίνει ολοένα και πιο ορατή, απτή, παρούσα στο ιστορικό προσκήνιο!
Να γίνω, όμως, πιο συγκεκριμένος: Σε ανάρτησή μου στις 2 Ιουλίου 2015, εν όψει του κρίσμου δημοψηφίσματος, είχα επισημάνει τα εξής, σε σχέση με τη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή μας:
Ως Έλληνες δεν θα πρέπει να βλέπουμε φοβικά τις όποιες ανακατατάξεις στην περιοχή μας. Και, κυρίως, δεν θα πρέπει να λησμονούμε τους Έλληνες στην Ουκρανία, τους Ρούμ στη Μέση Ανατολή καθώς και την πνευματική μας παρουσία και Ιερή Ευθύνη στην Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ και την Αλεξάνδρεια όπου βρίσκονται τα τρία Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία.Τότε που γράφονταν αυτές οι σκέψεις, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από ό,τι είναι σήμερα. Πολλοί, μεταξύ αυτών κι εγώ, προσδοκούσαμε ότι με ένα συντριπτικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, θα άνοιγε ο κύκλος για την απάγκίστρωση της πατρίδας μας από τη μέγγενη του χρηματοπιστωτικού χάους στην οποία βρέθηκε παγιδευμένη εξαιτίας των εγκληματικών πράξεων και παραλείψεων πολιτικών ηγεσιών. Το συντριπτικό ΟΧΙ για το οποίο αγωνιστήκαμε και πετύχαμε φάνηκε να πεθαίνει λίγες μέρες μετά κατά τη διαπραγμάτευση-εκβιασμό που ακολούθησε... Οι πατριωτικοί μεν, ανθρώπινοι δε, σχεδιασμοί (ή έστω ερασιτεχνισμοί) φάνηκε να καταρρέουν. Η δε γεωπολιτική κατάσταση συνέχισε να οξύνεται.
[...]
Αν οι γεωπολιτικές ανακατατάταξεις (που γίνονται εκ των πραγμάτων και παρά τη δική μας αντίθετη επιθυμία) αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και σχεδιασμού στοχευμένων παρεμβάσεων, ενδέχεται η Επόμενη Μέρα, αν παρ' ελπίδα αποτύχει το Ευρωπαϊκό πρότζεκτ (υπάρχει πάντα αυτό το ενδεχόμενο, ανεξάρτητα από τις δικές μας διακηρυγμένες και ειλικρινείς προθέσεις) να μας βρει σε ενδιαφέρουσα θέση... Κι αν, όπως όλοι ευχόμαστε και επιδιώκουμε, το Ευρωπαϊκό πρότζεκτ ολοκληρωθεί επιτυχώς, με βάση τις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας, της Αλληλεγγύης και του Ανθρωπισμού, όπως ξεκίνησε, τότε και πάλι εμείς μπορούμε να είμαστε εκείνοι που θα εγγυηθούν την αρμονική συνεργασία της Κοινής Ευρωπαϊκής Πατρίδας με τους Ιστορικούς Λαούς της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και Εύξεινου Πόντου.
Με την είσοδο του 2016, μια νέα παράμετρος ήρθε να προστεθεί στην πολύπλοκη και ιδιαίτερα κρίσιμη Ελληνική πραγματικότητα: Η στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Ας θυμηθούμε, όμως, τι συνέβη ακριβώς: Πριν από 40 ημέρες ακριβώς, στις 8 Φεβρουαρίου 2016, η καγκελάριος της Γερμανίας, κατά τη διάρκεια συνάντησής της με την τουρκική κυβέρνηση στην Άγκυρα, προτείνει τη Νατοϊκή παρέμβαση, κάτι που δέχεται η τουρκική πλευρά. Το ΝΑΤΟ αιφνιδιάζεται. Το ίδιο και η Ελληνική Κυβέρνηση. Τελικά συναινεί με μια κίνηση που προβλημάτισε πολλούς, του γράφοντος μη εξαιρουμένου.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2016, με μια νηφάλια και τεκμηριωμένη ανάλυσή του, ο Νίκος Σταματάκης αναδεικνύει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές της Νατοϊκής παρουσίας στο Αιγαίο, πέρα από αριστερίστικες ιδεοληψίες και δεξιόστροφες πατριδοκαπηλίες. Από την ανάλυση αυτή ξεχωρίζω και αντιγράφω κάποιες ιδιαίτερα σημαντικές παρατηρήσεις που δικαιώθηκαν στο διάστημα που μεσολάβησε:
H εσπευσμένη αποστολή νατοϊκών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο (εντός 24 ωρών!!) υπό το πρόσχημα της πρόσκλησης από την Γερμανία, την Τουρκία και την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης έχει πολλαπλή σημασία και περικλείει πιθανότατα κινδύνους – αλλά ίσως και κάποιες ευκαιρίες και δυνατότητες – για τα ελληνικά συμφέροντα.Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν και δικαίωσαν το συντάκτη είναι κυρίως τρεις:
[...]
Η κορύφωση του συριακού δράματος πολλαπλασιάζει τον αριθμό των προσφύγων αλλά ανεβάζει και το γεωστρατηγικό αδιέξοδο. Διαφαίνεται ότι υπάρχει συνεννόηση ΗΠΑ-Ρωσίας σε αρκετά σημεία και ιδιαίτερα:
1) Στην ανάγκη δημιουργίας κουρδικού κράτους με ταυτόχρονη «δραστική» περικοπή του μεγέθους και της σημασίας της Τουρκίας. Μάλιστα η πολύ πρόσφατη συνάντηση (και παρασημοφόρηση!) ανώτατων αμερικανών αξιωματούχων στο Κομπάνι με την κουρδική ηγεσία του YPD αποτέλεσε τη συμβολική επισφράγιση αυτού.
2) Στην προσωρινή παραμονή του προέδρου Ασαντ στην εξουσία.
Υπάρχει ωστόσο και αρκετή ασάφεια για τον έλεγχο του νέου υπό δημιουργία κουρδικού κράτους αλλά και περισσή αμοιβαία δυσπιστία. Στην ασάφεια και τη δυσπιστία αυτή εντοπίζεται και η ανάγκη του ΝΑΤΟ να έχει έντονη παρουσία στο Αιγαίο. Δεν θα στείλει άλλωστε τα πολεμικά του ολόκληρο ΝΑΤΟ να παίζουν ντουφεκιές και κλεφτοπόλεμο με τους λαθρέμπορους…
[...]
Εάν όμως κάποιος δεί την νατοϊκή επιχείρηση στο Αιγαίο υπό το πρίσμα της συριακής κρίσης τότε ίσως να οδηγηθεί και σε κάποια άλλα συμπεράσματα:
1) Εάν μεν Αμερικανοί και Ρώσοι έχουν καταρχήν συμφωνήσει για τη δημιουργία του Κουρδιστάν και την περικοπή του μεγέθους και του ρόλου της Τουρκίας, τότε η παρουσία του στόλου στο Αιγαίο δεν ενισχύει μόνο τις δυτικές θέσεις απέναντι στη Ρωσία, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλει στον έλεγχο του παρανοϊκού διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου, των οποίων οι δηλώσεις και κινήσεις μπορούν να τινάξουν όλη τη Μέση Ανατολή στον αέρα και να οδηγήσουν σε παγκόσμιο πόλεμο… Ετσι ενώ οι Ερντογάν και Νταβούτογλου είναι «πανευτυχείς» που επιτέλους «το ΝΑΤΟ εμπλέκεται», μέσα στην εγωκεντρική φαντασιοπληξία τους βλέπουν «το τυρί» αλλά δεν βλέπουν τη «φάκα» που το ίδιο το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί τους έχουν στήσει…
2) Υπό το ίδιο πρίσμα η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο – εφόσον βέβαια τηρηθούν ορισμένες μίνιμουμ απαιτήσεις της Ελλάδας περί σεβασμού των κυριαρχικών της δικαιωμάτων – εξασφαλίζει ότι το παραπάνω παρανοϊκό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δεν θα καταφύγει σε επέλαση προς Δυσμάς και σε ελληνοτουρκικό πόλεμο με κάποια γελοία αφορμή και ίσως κάποια απόβαση σε ελληνικό έδαφος.. Μια τέτοια προς δυσμάς επέλαση βασικό στόχο θα είχε να σώσουν το τομάρι τους μέσα στην εθνικιστική έξαψη που θα ακολουθούσε… Επειδή, όπως τώρα βαδίζουν τα πράγματα, με την επερχόμενη δημιουργία κουρδικού κράτους με διέξοδο στη Μεσόγειο και οι δυό τους έχουν εξασφαλισμένη την κρεμάλα σε κεντρική πλατεία της Πόλης ή της Αγκυρας και μάλιστα εντός του έτους…
- Οι Κούρδοι στα βόρεια της Συρίας προχώρησαν στη συγκρότηση αυτόνομης ουσιαστικά οντότητας.
- Οι ρωσικές δυνάμεις αποχώρησαν από τη Συρία ενώ παρέμειναν εκεί οι απαραίτητες εγκαταστάσεις που διασφαλίζουν την πορεία προς ομαλοποίηση της κατάστασης και αποτροπής πιθανής Τουρκικής εισβολής.
- Οι Τούρκοι υπαναχώρησαν σε σχέση με τα επισήμως συμφωνηθέντα για την αποστολή της Νατοϊκής δύναμης στο Αιγαίο αντιλαμβανόμενοι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η πολιτική τους.
Ωστόσο, όπως τον Ιούλιο, έτσι και τώρα, επιμένω προσωπικά να εστιάζω στις μεγάλες γεωπολιτικές ευκαιρίες που ανοίγονται για τη χώρα. Έχω και πάλι αυτή την αίσθηση ότι ένα Σχέδιο που μας υπερβαίνει όλους βρίσκεται σε εξέλιξη. Ένα Σχέδιο που έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και καιρό και που τώρα φαίνεται να διανύει την πλέον κρίσιμη φάση του. Αν το αντιληθφούμε και κινηθούμε με μορφωτική επάρκεια και τόλμη, μπορεί να ανατείλει μια Νέα Ημέρα όχι μόνο για τους Ιστορικούς Λαούς της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής αλλά και για τους Ιστορικούς των Βαλκανίων! Με αυτές τις σκέψεις θα κλείσω εδώ τη σημερινή μου ανάρτηση παραπέμποντας σε ένα κείμενο ιδιαίτερης αξίας. Ένα κείμενο που θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή για μια άλλου τύπου προσέγγιση στο θέμα της ονομασίας των κρατιδίου των Σκοπίων. Μια προσέγγιση που προτάσσει την παγκοσμιοποίηση από τα κάτω: Την παγκοσμιοποίηση και την τάξη των λαών, όπως πρεσβεύει ο συντάκτης του. Το κείμενο αυτό έχει τίτλο "Ένα όραμα για τα Βαλκάνια - Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής". Δεν υπάρχει δυστυχώς στο διαδίκτυο για να σας παραπέμψω. Μπορείτε ωστόσο να το διαβάσετε στο βιβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη "Ελληνική Πολιτική Παιδεία - Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη" το οποίο σας προτρέπω να προμηθευτείτε και να μελετήσετε διεξοδικά και καθ΄ ολοκληρίαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου