Μια πρόταση στα πλαίσια του προσυνεδριακών διαδικασιών των Ανεξάρτητων Ελλήνων: Να αξιολογήσουμε και να αναμορφώσουμε τη διακήρυξη του Φεβρουαρίου 2012

Το Κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας πριν τέσσερα χρόνια σε μια ιδιαίτερη πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Κατά την κυοφορία και τα πρώτα του βήματα συσπείρωσε σημαντικό πλήθος πολιτών. Χιλιάδες συμπατριώτες άφησαν πίσω αδιέξοδες ιδεολογικές περιχαρακώσεις και στείρες κομματικές εντάξεις για να συστρατευτούν στον αγώνα για την Πατρίδα ενωμένοι κάτω από την Ελληνική Σημαία και μόνον.

Βεβαίως, στην πορεία αυτή βρέθηκαν στις τάξεις του Κινήματος και πρόσωπα χωρίς την προαπαιτούμενη πολιτική παιδεία που δημιούργησαν σκιές στην εικόνα του Κινήματος και στην εσωτερική λειτουργία του. Αυτά τα πρόσωπα, ελλείψει μορφωτικών εφοδίων, βρέθηκαν απέναντί μας μετά τις εξελίξεις του Ιουλίου και πολλές φορές προκάλεσαν με τον προκλητικό τρόπο που αντιμετώπισαν την απόφαση του Κινήματος να πορευτεί δημοκρατικά και συντεταγμένα στηρίζοντας τη νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου και, κυρίως, μετά την ήττα που υπέστη η χώρα στο πλαίσιο της εκτροπής της λειτουργίας των Ευρωπαϊκών θεσμών το περασμένο καλοκαίρι. Με αυτή την έννοια η σταδιακή εκλογική συρρίκνωση του Κινήματος από το εντυπωσιακό 10.6% του Μαΐου 2012 στο 3.7% του Σεπτεμβρίου 2015 και η διαρκής διαρροή μελών, αν αξιολογηθούν με όρους ορθού λόγου, διαμορφώνουν μια ενδιαφέρουσα προοπτική: Έχει εκ των πραγμάτων αποκρυσταλλωθεί ένας πυρήνας (εκλογικά και σε επίπεδο μελών) ο οποίος συγκλίνει όσον αφορά τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του. 

Δυστυχώς, όμως, αυτή η δομική αποκρυστάλλωση δεν έχει εκφραστεί σε επίπεδο διακηρυκτικών αρχών και στόχων ούτε σε επίπεδο πολιτικού σχεδίου για την αυτοδύναμη διακυβέρνηση της χώρας. Και λέμε αυτοδύναμη διότι από την ίδρυση του Κινήματος διεφάνη ότι μπορεί, αν ανοίξουν οι ορίζοντες της σκέψης και της δράσης των Ανεξάρτητων Ελλήνων, να αποτελέσει το βασικό πόλο εξουσίας του νέου ιστορικού κύκλου που διαδέχεται την μεταπολίτευση. Αρκεί να ανασυνταχτεί, να διδαχθεί από τα λάθη του, να προβάλει το έργο του και τις συνθήκες υπό τις οποίες αυτό επιτελείται. Στο βαθμό που θα πετύχουμε αυτή την ανασύνταξη, ποιοτικά στελέχη που έχουν παροπλιστεί θα επανέλθουν. Και πολύ περισσότερα πρόσωπα με διάθεση και ικανότητα προσφοράς θα μπορέσουν να δουν το τι είναι πραγματικά το Κίνημα, τι ορίζοντες έχει και θα συστρατευτούν μαζί μας σε ένα ευρύτερο δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο.
 

Ωστόσο, δεν είναι μόνο εσωτερικές οι παράμετροι του νέου ιστορικού κύκλου. Δραματικές εξελίξεις παρατηρούνται και σε γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Οι εξελίξεις αυτές δεν έχουν ακόμη αποτιμηθεί ώστε να διαμορφώσουμε μια Νέα Εθνική Στρατηγική. Μια στρατηγική θα πατάει γερά στα πόδια της:

• Αξιοποιώντας τις γεωστρατηγικές ευκαιρίες και αποτρέποντας τις απειλές.
• Ενισχύοντας τις δυνατότητες της χώρας και του ελληνισμού και θεραπεύοντας τις αδυναμίες μας, ιδίως όσον αφορά τη δομή και τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών.

Είναι επείγουσα ανάγκη να μπει η χώρα και ο ελληνισμός σε μια νέα τροχιά. Να συγχρονίσει το βηματισμό του με την Ιστορία. Ως Έλληνες, ως Ανεξάρτητες Έλληνες, οφείλουμε να δώσουμε στο λαό θετικά προτάγματα. Να τον συνεγείρουμε για την προπάσπιση των πανανθρώπινων ιδανικών της Ειρήνης, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας!
Είναι εθνικό καθήκον για το Κίνημα να ανοίξει μια γόνιμη διαδικασία κριτικής και ανανέωσης. Και ο καλύτερος τρόπος να το κάνει αυτό, εκτιμούμε ότι είναι με την αξιολόγηση και ανανέωση της Ιδρυτικής του Διακήρυξης. 

Απαιτείται ένα συνεκτικό, επίκαιρο και μακρόπνοο κείμενο Βασικών Αρχών και Στόχων των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ένα κείμενο - θεμέλιο της παρουσίας και δράσης μας στο νέο ιστορικό κύκλο που έχει ανοίξει. Ένα κείμενο που θα προσφέρει τα ερμηνευτικά κλειδιά στο λαό για να μπορέσει να κατανοήσει με όρους ορθού λόγου τη σημερινή εθνική και διεθνή πραγματικότητα. Ένα κείμενο-οδηγό για το λαό, ώστε να δώσει συντεταγμένα τις νέες μάχες που έχουμε μπροστά μας. Ένα κείμενο-πυξίδα για τη χώρα και ώστε να κατανοήσει την αποστολή της στον 21ο αιώνα: Να ανακτήσουμε την Ελληνική μας Ταυτότητα για να συμμετέχουμε ενεργά ως έθνος στην οικοδόμηση:

• μιας Ενωμένης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια
• μιας Μεσογείου Θάλασσας ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας.

Οι Έλληνες δεν πρέπει να φοβόμαστε την παγκοσμιοποίηση. Ναι, την απορρίπτουμε στην υπαρκτή μορφή της! Ωστόσο, ως Έλληνες, μπορούμε να της δώσουμε μια άλλη προοπτική.  Οι πρόγονοί μας ήταν εκείνοι που έκαναν την ανατολική δεσποτεία Κόσμο και το δυτικό ιμπέριουμ Οικουμένη. Η εκ νέου ανάδυση της Ελληνικής Ταυτότητας μπορεί να μετασχηματίσει το χάος της υπαρκτής παγκοσμιοποίησης σε μια Νέα Οικουμένη ικανή να ρυθμίσει τη σχέση του Ανθρώπου με τη Φύση και τον εαυτό του με όρους ορθού λόγου.

Θεωρούμε ότι η διακήρυξη του Φεβρουαρίου 2012 ορθώς έθεσε ζήτημα Εθνικής Ανεξαρτησίας καλώντας το λαό σε μια συντεταγμένη πορεία, δια των δημοκρατικών θεσμών, προκειμένου:

• Να ανατραπούν οι αρνητικοί συσχετισμοί εδώ και στην Ευρώπη. 
• Να αναδειχθεί η Ελληνικότητα. 
• Να διακηρυχθεί η προσήλωσή μας στην Ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. 

Ήταν εναρμονισμένη η πορεία του κινήματος με τους διακηρυγμένους στόχους του; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει υπό το πρίσμα των εξελίξεων που ακολούθησαν:

1. Ο λαός, πράγματι, ακολούθησε συντεταγμένη πορεία: Διασφάλισε την ομαλή εναλλαγή εξουσίας με την ιστορική του απόφαση της 25ης Ιανουαρίου 2015. Στήριξε με τρόπο εντυπωσιακό τη νέα κυβέρνηση στον αγώνα που έδωσε εντός των ευρωπαϊκών θεσμών. Η στήριξη αυτή του λαού εκφράστηκε με τις αυθόρμητες και κομματικά ακηδεμόνευτες συγκεντρώσεις στήριξης σε όλη την Ελλάδα την Άνοιξη του 2015. Κορυφώθηκε, δε, με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι το αποτέλεσμα αυτό ανέδειξε μια ιδιόμορφη Ελληνική Ομόνοια που αντικατοπτρίζεται στον εκλογικό χάρτη: Χωρίς καμία εξαίρεση όλες οι εκλογικές περιφέρειες συντονίστηκαν με το συνολικό αποτέλεσμα. Σε κανένα άλλο ελληνικό δημοψήφισμα δεν είχε εμφανιστεί αυτό το φαινόμενο! Ένα φαινόμενο που τεκμηριώνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Ελληνική επικρατεία είναι απολύτως συμπαγής και αποφασισμένη να αγωνιστεί για τα δίκαια της Ελλάδας και του Ελληνισμού! Έχουν οι παρούσες πολιτικές αντιπροσωπεύσεις τα μορφωτικά εφόδια και την πολιτική τόλμη για να ηγηθούν του Ελληνικού Αγώνα;
2. Η νέα κυβέρνηση, πράγματι, εργάστηκε δραστήρια προκείμενου να καταστήσει σαφή διεθνώς την απόφαση του ελληνικού λαού να επαναφέρει τη χώρα και την Ένωση στην ομαλότητα. Δηλαδή, την επάνοδο της Ευρώπης στο ιδρυτικό της πλαίσιο (αλληλεγγύη και συνεργασία ισότιμων εταίρων). Καθώς και την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας με δημοκρατικό, ειρηνικό και κοινωνικά δίκαιο τρόπο. Υπηρετώντας το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, η εκλεγμένη Κυβέρνηση είχε την τόλμη να φτάσει μέχρι του σημείου να συγκαλέσει συμβούλιο αρχηγών συνομιλώντας ανοικτά και τίμια με τα κόμματα που ηττήθηκαν στο δημοψήφισμα, προκείμενου το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να μην επιδέχεται καμία παρερμηνεία, όσον αφορά τη σταθερή προσήλωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού σε μια κοινή Ευρωπαϊκή πορεία και προοπτική. Και αυτό ήταν πραγματικά αναγκαίο και καίριο καθώς οι πρώτοι που επεχείρησαν να αλλοιώσουν τη λαϊκή ετυμηγορία ήταν, κατά παράβαση κάθε δημοκρατικής αρχής και δεοντολογίας, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ένωσης και πολλών κρατών μελών που ταύτιζαν το ΟΧΙ στον εκβιασμό με ελληνική έξοδο (GREXIT). Αυτός, όπως φαίνεται, είναι κι ο στόχος τους. Να οδηγήσουν την Ελλάδα σε έξοδο. Αντέχει η χώρα και λαός μας τις συνέπειες που συνεπάγεται ένα GREXIT; Είμαστε έτοιμοι να πορευτούμε χωρίς την πολύμορφη στήριξη, κυρίως οικονομική, των ευρωπαίων εταίρων μας; Είναι εκείνοι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους ισχυρούς συστημικούς κραδασμούς που θα προκαλούνταν; 
3. Στην αποφασιστική σύνοδο της 12-13ης Ιουλίου, οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν λειτούργησαν δημοκρατικά: Έθεσαν εκβιαστικά το δίλημμα "ή υποτάσσεστε ή θανατώνεστε". Η Ελληνική διαπραγματευτική αποστολή εξαναγκάστηκε να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των δανειστών δεδομένου ότι οι εθνικοί κίνδυνοι από την "εναλλακτική" προς την οποία έδειχναν (ή μάλλον πίεζαν και ουσιαστικά επιθυμούσαν) οι σκληροπυρηνικοί του ευρωιερατείου των χρηματαγορών ήταν να οδηγήσουν τη χώρα σε άμεσο θάνατο. Ωστόσο, μισό χρόνο μετά, οφείλουμε να διερωτηθούμε: Είναι σε θέση η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο Ελληνικό Ζήτημα καθώς πλέον η στενή διαλεκτική σχέση των οικονομικών και των γεωπολιτικών παραμέτρων είναι ορατή από όλους; Είναι επαρκής η ελληνική ηγεσία να θέσει με αποφασιστικότητα το ζήτημα του χρέους και του προσφυγικού ζητήματος και να επιβάλει τις αποφασεις που επιτάσσει ο ορθός λόγος και η ευρωπαϊκή ανθρωπιστική παράδοση;
4. Το κοινοβούλιο, μέσα από αναμενόμενους κραδασμούς, απέδειξε ότι οι αποφάσεις του συμβουλίου αρχηγών έβρισκαν σύμφωνη και την εθνική αντιπροσωπεία: Μέσα από διαδικασίες ιστορικές, επικύρωσε τις δεσμεύσεις της 13ης Ιουλίου, θέτοντας κι εκείνο σε απόλυτη προτεραιότητα την επιβίωση της χώρας. Δικαιολογώντας την υποχωρητικότητα ως στρατηγικό ελιγμό για την αποφυγή καταστροφικών εξελίξεων. Ήταν μια ήττα. Πρώτα και κύρια της Ευρώπης. Μια ήττα, όμως, που δεν έχει κρίνει και την έκβαση του πολέμου στο βαθμό που η χώρα παραμένει ζωντανή. Αναμένοντας θετικές εξελίξεις σε άλλες χώρες, ώστε να ανατραπούν οι δυσμενείς συσχετισμοί και να δοθεί η επόμενη μάχη με καλύτερες συνθήκες. Μια μάχη που δεν θα πρέπει να τη δώσει και πάλι μόνη της η Ελλάδα. Μια μάχη για την οποία πρέπει να προετοιμαστούμε όλοι. Και ιδίως το Κίνημά μας. Οφείλουμε, όμως, και πάλι να αναρωτηθούμε: Είναι δυνατόν στις επιβληθείσες συνθήκες έκτακτης ανάγκης να λειτουργεί η δημοκρατία ομαλά; Πώς θα επανέλθει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Πώς θα θεραπευθεί το δημοκρατικό έλλειμα στη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών;
5. Ο ελληνικός λαός, μετά την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο εκλήθη δημοκρατικά να εκφράσει τη γνώμη του στις 20 Σεπτεμβρίου 2015: Επικύρωσε τις αποφάσεις. Πάντα υπό το πρίσμα της ανάγκης να γίνει με άλλους όρους η τελική αναμέτρηση. Μαζί και με τους εκπροσώπους άλλων ευρωπαϊκών λαών. Για τη επάνοδο της Ευρώπης στην ιδρυτική της ομαλότητα. Μια αναμέτρηση που λαμβάνει, πλέον, χαρακτήρα Πανευρωπαϊκής Αντίστασης σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών, ώστε να αλλάξουν συνολικά οι πολιτικοί συσχετισμοί στη γηραιά ήπειρο. Είμαστε έτοιμοι να συντονιστούμε με τις εξελίξεις στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και ως κληρονόμοι ενός οικουμενικού πολιτισμού να ηγηθούμε του κοινού αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό των αγορών; 
6. Οι πολιτικές εξελίξεις σε άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία...) δείχνουν, όπως φαίνεται, ότι το πανευρωπαϊκό προσκλητήριο του ελληνικού λαού της 5ης Ιουλίου βρίσκει απήχηση και η Ελληνική Αντίσταση βρίσκει μιμητές. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο ευρωπαϊκοί λαοί αφυπνίζονται και, μέσα από ανάλογες διαδικασίες, πορεύονται προς τον κοινό στόχο της Ευρωπαϊκής Αναστήλωσης. Ποια είναι, όμως, η θετική αντιπρόταση απέναντι στην καλπάζουσα Νέα Τάξη που σαρρώνει κυριολεκτικά λαούς και χώρες στο ολετήρα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης;
7. Οι εξελίξεις στο γεωπολιτικό περίγυρο, ιδίως στο τόξο που ξεκινά από την Ουκρανία, περνά από την Τουρκία και τη Μέση Ανατολή για να καταλήξει στη Βόρειο Αφρική, αναδεικνύουν την ανάγκη να αποκτήσει η Ευρώπη τη φωνή και την θετική παρουσία της ως διεθνούς φορέα Ειρήνης, Δημοκρατίας, Ανθρωπισμού. Η ελληνική ηγεσία είχε εγκαίρως διαγνώσει ότι οι γεπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας διαπλέονται στενά με τις εξελίξεις εντός της Ένωσης και έχει ήδη πάρει πρωτοβουλίες. Στο βαθμό που θα διευρυνθεί η οπτική και των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνικών αντιπροσωπεύσεων οι εξελίξεις αυτές μπορούν να τροφοδοτήσουν διεργασίες που θα τιθασεύσουν το γεωπολιτικό χάος στο οποίο οδήγησαν οι αστοχίες των μεταδιπολικών υπερδυνάμεων καθώς και των περιφερειακών ισχυρών γεωπολιτικών παικτών (Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, Αίγυπτος...). Για να γίνει αυτό, πρώτο αναγκαίο βήμα και συνάμα πρόκληση για την Ευρώπη είναι να επιλύσει αποτελεσματικά και δίκαια το ζήτημα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών που κατευθύνονται προς αυτήν. Με απώτερο στόχο την επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων στις χώρες προέλευσης: Πολιτική σταθεροποίηση και γεωπολιτική αποκρυστάλλωση με όρους ιστορικής μνήμης, δικαιοσύνης και ειρηνικής συνύπαρξης-συνεργασίας. Στο πλαίσιο αυτό ειδικά, χρειάζεται να επανέλθουν στην ευρωπαϊκή ατζέντα τα θέματα που αφορούν την Ευρωμεσογειακή Εταιρική Σχέση τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου (ΟΣΕΠ) Αυτές τα ζητήματα, θέτουν επί τάπητος το μείζον ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και αν θα συνεχίσει αποκλειστικά και μόνο με οικονομικού όρους ή αν θα πρέπει να επανέλθει η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Είμαστε έτοιμοι ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι να αναδείξουμε και πάλι την πολιτική ως υψηλή τέχνη και πυρήνα της ζωής μας ή θα επικρατήσει ο οικονομισμός και η διαίρεση των ατομοκεντρικών ιδεοληψιών;

Αυτή είναι η ανάλυση που κάνουμε για την τρέχουσα συγκυρία. Αυτά είναι τα καίρια ερωτήματα που θεωρούμε ότι πρέπει να μας απασχολήσουν. Και πάνω σε αυτό το πλαίσιο, προτείνουμε να συζητήσουμε το θέμα της ανανέωσης της Ιδρυτικής μας Διακήρυξης ώστε να δώσουμε ευδιάκριτο το ιδεολογικό μας στίγμα το οποίο προς ώρας παραμένει θολό. Να συνεργαστούμε αποτελεσματικά με τις άλλες δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις ώστε ενωμένοι όλοι οι Έλληνες να χτίσουμε πάνω στα κεκτημένα (για την Ελλάδα και την Ευρώπη) στο χρόνο που μεσολάβησε από την ίδρυση του Κινήματός μας. Να απευθυνθούμε στους ευρωπαϊκούς λαούς καθώς και τους λαούς της Μεσογείου ώστε να καταστούν συνοδοιπόροι του Ελληνισμού στην προσπάθεια που κάνει για αλλαγή των διεθνών συσχετισμών και την οικοδόμηση μιας διεθνούς νομιμότητας που θα αναγνωρίζει και θα προασπίζει αποτελεσματικά τα πανανθρώπινα ιδανικά της Ειρήνης, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας μέσα σε ένα πλαίσιο γεωπολιτικής ασφάλειας και γόνιμης συνεργασίας.