Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει...

Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα ενδιαφέρον βιβλίο που πραγματεύεται το πώς μπορεί να επιτευχθεί το μεγαλείο (greatness), να πραγματοποιηθούν άθλοι.

Ο λαός μας έχει μακρά παράδοση σε αυτό. Δεν είναι λίγοι οι άθλοι που πέτυχε στη μακρά ιστορία του.... Και συμβαίνει το εξής παράδοξο: Όταν τούτος ο λαός αναγκάζεται από τις περιστάσεις, κατά κανόνα ελλείψει ηγεσίας που να συντονίζεται με τον ψυχισμό του, να ασχοληθεί με πιο πεζά πράγματα, με τα εύκολα, τότε, κατά κανόνα, αποτυγχάνει πανηγυρικά!

Αναγκαίος όρος για να αθλοφορεί ο λαός μας είναι να επιδιώκει το μεγαλείο, να θέτει στόχους που τον υπερβαίνουν, να είναι "ρεαλιστής" επιδιώκοντας το αδύνατο όπως έγραφαν στους τοίχους οι φοιτητές τον Μάη του 1968! Τότε, και τα εύκολα πραγματώνονται και τα αδύνατα γίνονται δυνατά.

Δυστυχώς, στις μέρες μας έχουμε οδηγηθεί σε τέλμα καθώς έχει επικρατήσει μια διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι δήθεν "η πολιτική είναι η τέχνη το εφικτού". Αυτό μπορεί να ισχύει για άλλες χώρες όπως αυτή την οποία εξουσίαζε εκείνος στον οποίο αποδίδεται το απόφθευγμα. Για την Ελλάδα, όμως, η Πολιτική έχει άλλες καταβολές και πολύ διαφορετικό περιεχόμενο. Στον τόπο μας η Πολιτική ιδρύθηκε ως η τέχνη του "κατ΄ αλήθειαν ζειν", ένας τρόπος συγκρότησης του συλλογικού που υπερβαίνει τον βιολογικό στόχο της επιβίωσης και της αναπαραγωγής.

Φτάσαμε στο σημείο διανοητές και πολιτικοί σχηματισμοί που αυτο-αποκαλούνται ελληνοκεντρικοί, να θέτουν ως προτεραιότητα την επιβίωση του ελληνισμού, όπως την αντιλαμβάνεται καθένας. Συνακόλουθα, επικεντρώνονται σε ζητημάτα όπως το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας και ενίοτε η αποσύνδεση της χώρας από μια γερμανοκρατούμενη ΕΕ, επιδιώκοντας την "εθνική επιβίωση" την "εδαφική ακεραιότητα" και την "επιστροφή στο μοντέλο του έθνους-κράτους". Η εστίαση σε αυτά τα ζητήματα ως "εθνικούς στόχους" ενισχύει τη διαστρέβλωση της ελληνικότητας. Ο ελληνισμός είναι πρόταση ζωής με οικουμενική απεύθυνση, επίκαιρη όσο ποτέ! Δεν αφορά μόνο τους έχοντες την ελληνική "υπηκοότητα". Ακόμη και αν σταματήσει η δημογραφική απίσχναση/αλλοίωση, επιτευχθεί μια ειρηνική συνύπαρξη με το τουρκικό καθεστώς και ανακτηθεί πλήρως η εθνική κυριαρχία, το ελλαδικό κρατικό μόρφωμα θα συνεχίσει, ίσως πιο αποτελεσματικά, να υπηρετεί τον πλήρη αφελληνισμό μας και την παραγραφή των εγκλημάτων που έχουμε υποστεί. Και η Ελληνική Πρόταση, θα παραμένει στην αφάνεια την ώρα που είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη για την όλη την οικουμένη!

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να θέσουμε ως στόχο την επιβίωση. Όπως δεν έθεσαν αυτό το στόχο οι αμέτρητοι ολοκαυτωθέντες και μαρτυρήσαντες Έλληνες! Το αντίθετο: διέσωσαν θυσιαστικά την ελληνικότητα και πλούτισαν το πάνθεον των Ηρώων μας! Το ζήτημα, είναι να επανεύρουμε τον προσανατολισμό μας. Την πραγματική μας ταυτότητα. Αυτό που διατηρήσαμε κατεχόμενοι και απωλέσαμε "ανεξαρτητοποιούμενοι". Σε αυτή την προοπτική, χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία και να διδαχθούμε, όχι από τα λάθη μας, αλλά από τους άθλους μας: Να τους εντοπίσουμε και να τους μελετήσουμε για να εμβαθύνουμε στα στοιχεία εκείνα που κάνουν τους έλληνες να μεγαλουργούν. Τότε μόνο ο ελληνισμός θα συγχρονιστεί με την ιστορία και θα είναι εγκαίρως παρόν και πλήρως προετοιμασμένος για τα επόμενα μεγάλα ραντεβού.

Ο ζητούμενος ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ δεν είναι ακατόρθωτος. Αρκεί να δούμε τον ιστορικό χρόνο με όρους σχετικότητας: Ως μία συνιστώσα του χωροχρονικού συνεχούς. Όπως μας δίδαξε ο θείος Αλβέρτος, όταν κινείσαι πολύ γρήγορα ο χρόνος κυλά αργά και ο χώρος διαστέλεται. Ενώ όταν βραδυπορείς ο χρόνος κυλά γρηγορότερα και ο χώρος συστέλεται.

Σήμερα τι βλέπουμε να συμβαίνει; Νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε ότι οι εξελίξεις μας ξεπερνούν (ο ιστορικός χρόνος κυλά γρήγορα) και ο ελληνικός χώρος (γεωγραφικά και πολιτισμικά) συστέλεται επικίνδυνα. Επομένως, χρειάζεται να επιταχύνουμε. Προσοχή όμως: Όχι να υπερβούμε το "όριο ταχύτητας"... Όπως συνέβη σε πλείστες άλλες περιπτώσεις "παλλιγενεσίας" και "εποποιίας"... Νομίζω μπορείτε εύκολα να εντοπίσετε τέτοιες, όπως για παράδειγμα όταν έστρεφαν οι λαοί το βλέμμα τους στον τόπο μας και έλεγαν "είμαστε όλοι Έλληνες" ή ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες"... Τελευταία τέτοια περίπτωση η περίοδος που ξεκίνησε με το Κίνημα των Αγανακτισμένων και τερματίστηκε, την επαύριο του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 με την επικράτηση του πνεύματος Τσολάκογλου χωρίς όμως την εμφάνιση κάποιου Γλέζου να δώσει το σύνθημα για τη συνέχιση του αγώνα. Αν διστάζετε να κατατάξετε εκείνη την περίοδο ως μια ακόμη ελληνική εποποιία, διαβάστε αυτό: https://www.kathimerini.gr/politics/822437/sygcharitiria-ston-tsipra-apo-madoyro-kastro-morales-kai-kirchner/

Είμαστε μια γενιά που έχει χάσει την αυτοπεποίθησή της γιατί μας λείπει η αυτογνωσία. Γι΄ αυτό και αδυνατούμε να διακρίνουμε τα στοιχεία εκείνα που μας χαρακτηρίζουν ώστε να κεφαλαιοποιήσουμε τα επιτεύγματά μας και να πατήσουμε πάνω τους και να εκτοξευτούμε! Διαθέτουμε σήμερα, όσο κι αν αυτό ακούγεται κάπως, τα αναγκαία εφαλτήρια για μια πρωτόγνωρη ανύψωση, δική μας και όλης της Οικουμένης. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει....