Άνοιξη των λαών ή απλώς αλλαγή φρουράς;

Αντιγράφω από το http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/02/blog-post_07.html με δικές μου επισημάνσεις

ΙΓΚΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ, πρώην Διευθυντής της Monde Diplomatique:

Ένα αραβικό και ψηφιακό 1848

‘Οποιος διάβαζε τις εφημερίδες μας και άκουγε τις τηλεοράσεις μας θα νόμιζε, μέχρι πρότινος, ότι υπάρχουν δύο δικτατορίες στη Μέση Ανατολή: το Ιράκ του Σαντάμ και το Ιράν. Τώρα, μάθαμε ξαφνικά ότι δύο ακόμα χώρες, που τις αποκαλούσαμε «φίλες» ή «μετριοπαθείς», η Τυνησία του Μπεν ‘Αλι και η Αίγυπτος του Μουμπάρακ, είναι δικτατορίες! Οι εξεγερμένοι μας ανάγκασαν να πετάξουμε τις μάσκες της υποκρισίας μας. Ο Σαρκοζί ανακαλύπτει, με 23 χρόνια καθυστέρηση, την απελπισία που προκαλούσε το μαφιόζικο καθεστώς Μπεν Αλί. Η Σοσιαλιστική Διεθνής διαγράφει Μπεν Αλί και Μουμπάρακ.
Η Δύση ισχυριζόταν ότι υποστήριζε τις δικτατορίες της Νότιας Ευρώπης εναντίον του κομμουνισμού. Μετά στήριξε τις αραβικές δικτατορίες εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Οι αραβικές κοινωνίες δίνουν όμως καταπληκτικό μάθημα σε όσους τις περιγράφουν μανιχαϊστικά, είτε ως υποταγμένους δούλους, είτε ως υστερικούς φανατισμένους. Εμφανίστηκαν στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές, χάρη στην δουλειά του Αλ Τζαζίρα, και τι είδαμε; Λαούς που θέλουν κοινωνική πρόοδο, ουδόλως κατειλημμένους από θρησκευτικό φανατισμό, διψασμένους για ελευθερία, αγανακτισμένους με τη διαφθορά, αηδιασμένους με τις ανισότητες, να απαιτούν δημοκρατία. Μοιάζουν με όλες τις άλλες μοντέρνες, φωτισμένες αστικές κοινωνίες. ‘Όπως υποστηρίζει ο Μουλά Χισάμ Ελ Αλαουί: «Οι διαδηλωτές σε Τύνιδα και Κάιρο δεν έχουν κανένα θρησκευτικό σύμβολο. Πρόκειται για ρήξη γενεών που αρνείται τη θέση της «αραβικής εξαίρεσης»… Οι νέες τεχνολογίες του ‘Ιντερνετ προχωράνε το κίνημα…Προτείνουν νέα εκδοχή της κοινωνίας πολιτών όπου η άρνηση του αυταρχισμού πηγαίνει μαζί με την άρνηση της διαφθοράς»
Τα κοινωνικά ψηφιακά δίκτυα κινητοποιήθηκαν ταχύτατα κλονίζοντας σε χρόνο ρεκόρ τις εξουσίες. Είναι μία από τις σπάνιες φορές που η απελπισία των μαζών επέτρεψε τον θρίαμβο μιας επανάστασης προτού τα κινήματα βρουν την ευκαιρία να ωριμάσουν, αναδεικνύοντας εθνικούς ηγέτες.
Η κατάρρευση της τυνησιακής δικτατορίας έπεισε τους αραβικούς λαούς ότι τα καθεστώτα τους είναι «χάρτινες τίγρεις». Αυτό εξηγεί την επαναστατική άνοδο σε Ιορδανία, Υεμένη, Αλγερία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν και Μαρόκο, όπως στην Ευρώπη του 1848. Το Μαρόκο είναι χώρα πιο διεφθαρμένη από την Τυνησία, με μαφιόζικα κυκλώματα που φτάνουν στο Παλάτι, γενικευμένη πρακτική βασανιστηρίων. Το Παρίσι όμως στηρίζει τον Βασιληά. Οι αρχές του Μαρόκου μετακινούν στρατεύματα σε Ραμπάτ και Καζαμπλάνκα. Στις 29 Ιανουαρίου, ο Βασιληάς του Μαρόκου και οι στενότεροι συνεργάτες του ήρθαν μυστικά στη Γαλλία, να συμβουλευθούν ειδικούς στη διατήρηση της τάξης στο Υπουργείο Εσωτερικών. Ο μαροκινός λαός είναι όμως έτοιμος να ακολουθήσει το παράδειγμα των εξεγερμένων Αράβων εναντίον μιας ακόμα φίλης μας δικτατορίας.

Κόσμος του Επενδυτή, 6.2.2011

Μανούσος Καλλικράτης

Στην είσοδο του χωριού Καλλικράτης στα Σφακιά συναντά ο επισκέπτης μια πλάκα που τον πληροφορεί ότι το χωριό χρωστά το όνομα του στο Μανούσο Καλλικράτη αρχηγό σώματος 1000 εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης. Το τι απέγιναν αυτοί οι εθελοντές, μας πληροφορεί αρχικά ο Φραντζής: «Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους Χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν, αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε τον Σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους».

Περισσότερες πληροφορίες μας δίνει ένα ολιγοσέλιδο χειρόγραφο του 1460, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους και συντάχθηκε με βάση τις διηγήσεις ενός εκ των διασωθέντων Κρητικών, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού. Σύμφωνα, λοιπόν, με το χειρόγραφο αυτό, το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη του 1453 ξεκινούν οι εθελοντές με πέντε καράβια και με σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Κωνσταντινούπολης. Αρχηγός τους ο Μανούσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ιδιοκτήτης των τριών καραβιών και καπετάνιος του ενός. Καπετάνιοι στα άλλα δύο καράβια του ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τ' Ασκύφου Σφακίων και ο Πέτρος Κάρχας από την Κυδωνία, γνωστός και με το παρανόμι Γραμματικός. Το τέταρτο ανήκει στον Ανδρέα Μακρή από το Ρέθυμνο που είναι και ο καπετάνιος. Το πέμπτο, ιδιοκτησίας του καπετάν Νικόλα του Στειακού, διοικεί ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο.

Στη θάλασσα του Μαρμαρά συναντούν μεγάλο στόλο τουρκικών σκαφών. Ακολουθεί επική ναυμαχία κατά τη διάρκεια της οποίας θυσιάζεται ο αρχηγός μαζί με 7 εθελοντές (έγινε μεγάλη φασαρία ποιος θα τον συντροφεύσει) που μένουν να παρενοχλούν τους Τούρκους για να ξεφύγουν οι υπόλοιποι.Ξεφεύγουν οι 760 και φτάνουν στις 2 Απριλίου στην πολιορκούμενη Πόλη. Τους ανατίθεται η επάνδρωση των τριών πύργων πέριξ της Χρυσής Πύλης. Αντιστέκονται μέχρι τέλους και παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειές των Οθωμάνων εκείνοι συνεχίζουν να αντιστέκονται ενώ η Πόλη έχει πλέον υποκύψει.

Ενημερώνεται ο Μωάμεθ και δίνει εντολή να αφεθούν να φύγουν με τα όπλα και τις σημαίες τους χωρίς να τους πειράξει κανείς. Όταν ανακοινώνεται αυτή η απόφαση στους υπερασπιστές εκείνοι θέτουν όρους: "δεν φεύγουμε αν δεν πάρουμε μαζί μας και τους τραυματίες που έχουμε στα νοσοκομεία της Πόλης"! Οι Τούρκοι δέχονται αποκρύπτοντας ότι ήδη κατ' εντολή του Μωάμεθ έχουν σφαγεί όλοι οι νοσηλευόμενοι. Οι υπερασπιστές περνούν συντεταγένοι μέσα από τους Τούρκους που λεηλατούν την Πόλη. Η παράδοση λέει πως μερικοί από τους Τούρκους έκαναν τεμενάδες στο πέρασμά τους! Φτάνουν στο καράβι που έχει ετοιμαστεί γι' αυτούς, ένα από τα πέντε με τα οποία είχαν έρθει. Μετά από μερικές μέρες φτάνουν στην Κρήτη. Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση στους εορτασμούς της επιστροφής των χορεύτηκε για πρώτη φορά ο "ο «συρτός χανιώτικος», ο «βασιλιάς» των κρητικών χορών.

Η Ξαστεριά

Ήρθε πρόσφατα στα χέρια μου το "τετράδιο της φυλακής" στενού μου συγγενή που υπήρξε συγκρατούμενος με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1967 στην "υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ". Το τετράδιο αυτό, κλείνει με την παρακάτω διασκευή του γνωστού ριζίτικου την οποία μοιράζομαι μαζί σας γιατί τη θεωρώ ιδιαίτερα επίκαιρη παρά το γεγονός ότι είναι γραμμένη πριν από 43 και πλέον χρόνια.

Η Ξαστεριά

Πότε θα κάμει ξαστεριά πότε θα λάμψει ο ήλιος
να πάρω την παρέα μου την αξιοτιμημένη
να κατεβώ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ στ' Αγνώστου το μνημείο
εκεί που θα συγκεντρωθούν οι βέροι δημοκράτες
τα γνήσια Ελληνόπουλα του τόπου η ελπίδα
και θάρθει και καμαρωτός, περήφανος, μπροστάρης
ο διαλεχτός κι υπεύθυνος της χώρας κυβερνήτης
να θέσει τα τα θεμέλια για μια καινούργια Ελλάδα
χωρίς φιλοτομαριστές, ψευδόρκους, ραδιούργους,
ξενόδουλους, ανήθικους, καταχραστές και κλέφτες
να δώσουμ' όρκο στο Θεό, τα ιερά και θεία
στο νέο μας πολίτευμα εις τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Ανοικτές επιστολές Πληροφορικών, τότε και τώρα...

Βλέποντας την ανοικτή επιστολή της ΠΕΚΑΠ προς ΓΑΠ, θυμήθηκα μία άλλη, επίσης ανοικτή επιστολή προς το ίδιο πρόσωπο που είχαμε αποστείλει ως ΣΠΕΥΠΚ (δεν υπήρχε τότε η ΕΠΕ) στις 25 Ιουλίου 1996, λίγο μετά τους διορισμούς εκείνους που οδήγησαν στην εκπαίδευση πτυχιούχους κάθε ειδικότητας ΕΚΤΟΣ Πληροφορικής! Ακολούθησε και ένα προσωπικό δικό μου μήνυμα προς το ίδιο πρόσωπο. Ξέρετε, από τότε, ο ΓΑΠ προβάλλονταν ως άριστος "γνώστης των ΤΠΕ" οπότε, νέος και αφελής κι εγώ, είπα να αξιοποιήσω την ευκαιρία επικοινωνίας μαζί με τον τότε Υπ. Παιδείας για να λυθεί το πρόβλημά μας... Απάντηση δεν λάβαμε. Οπότε είπαμε να γράψουμε ένα υπόμνημα και να το προωθήσουμε αρμοδίως.

Θυμάμαι πολύ έντονα τη στιγμή που με δέχτηκε στον 8ο όροφο του Υπ. Παιδείας (στη Μητροπόλεως τότε) ο Σύμβουλος του ΓΑΠ στον οποίο με είχαν παραπέμψει για να δώσω το υπόμνημα που είχαμε ετοιμάσει για να "ενημέρωσουμε τον Υπουργό" ελπίζοντας σε "προσωπική του παρέμβαση".
- Καλημέρα, έχω ένα Υπόμνημα για τον κ. Υπουργό από το Σύλλογο ..., ξεκίνησα να εξηγώ στο συνομιλητή μου.
- Σύλλογο είπες; Εδώ δεχόμαστε μόνο προσωπικά αιτημάτα, απάντησε αποστομωτικά ο Σύμβουλος.
- Πολύ καλά, εγώ σας το αφήνω εδώ και κάντε ό,τι θέλετε, είπα και αποχώρησα.
Βγαίνοντας χαιρέτησα τους 5-6 που περιμέναν τη σειρά τους, άλλος για να βάλει το γιό του στη Σιβιτανίδειο, άλλη για να πάρει μια θέση καθαρίστριας σε ένα σχολείο...

Η εμπειρία αυτή ήταν για μένα αποκαλυπτική. Από μικρός είχα σχηματιστεί μια άλλη εικόνα για το "Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα", ακούγοντας ιστορίες από έναν θείο μου συγκρατούμενο το 1967 με τον Ανδρέα για την "υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ", συμμετέχοντας ενεργά στα κοινά μαζί με τους συντρόφους της ΠΑΣΠ στο Πανεπιστήμιο κ.λ.π. κ.λ.π. Κατάλαβα ότι ζούσα με ψευδαισθήσεις και ότι αν δεν ξεσηκωνόμαστε, άσπρη μέρα δεν θα βλέπαμε. Κατάλαβα επίσης ότι κάποιοι είχαν σφετεριστεί ιδεολογίες και αγώνες και μας θεωρούσαν όλους ηλίθιους υπηκόους. "Σοσιαλισμός", "λαϊκή κυριαρχία", "κοινωνική δικαιοσύνη", "εθνική ανεξαρτησία" "δεξιά" κ.λ.π. ήταν γι' αυτούς ηχητικά εργαλεία ανάλογα των παραγγελμάτων για να ξεκινήσει και να σταματήσει ένας γαϊδαρος.... Ήξεραν να χειρίζονται το "λαό" αξιοποιώντας τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του.

Κι ο γαϊδουράκος-λαός συνεχίζει μέχρι σήμερα να τους κουβαλάει στην πλάτη του αδιαμαρτύρητα...

Καλά δρομολόγια, λοιπόν, στον Κυρ Μέντιο