Μια φορά κι έναν καιρό στην Ατοπία...

Ας μεταφερθούμε με τη φαντασία μας στην Ατοπία, μια πανέμορφη χώρα με ωραίες ακρογιαλιές και περήφανα βουνά… Τα τελευταία χρόνια οι Άτοποι έχουν αναστατωθεί με μια νέα τεχνολογία καινοτομία... τους μαρκαδόρους! Έχουν γίνει ανάρπαστοι από μικρά και μεγάλα παιδιά που ζωγραφίζουν με μανία όπου βρουν: στους τοίχους των σπιτιών τους, στους δρόμους, παντού, και, το χειρότερο, στα θρανία και στους τοίχους των σχολείων.

Μάθημα δεν μπορεί να γίνει όπως παλιά: Κανένας μαθητής δεν δίνει σημασία στο τι λέει ο εκπαιδευτικός. Όλα τα παιδιά ζωγραφίζουν ακατάπαυστα. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι εκπαιδευτικοί που βλέπουν στο νέο αυτό “μέσο” κάτι μαγικό, κάτι που θεωρούν ότι μπορεί να “βάλει χρώμα”, να ζωντανέψει το μάθημά τους, και δεν χάνουν την ευκαιρία: Στα δικά τους μαθήματα τα παιδιά δημιουργούν μοναδικά πράγματα. Ζωγραφίζουν τα μόρια και τα άτομα στη φυσική και τη χημεία, μαθαίνουν να κάνουν πολύχρωμες γραφικές παραστάσεις στα μαθηματικά, στην ιστορία απεικονίζουν πώς φαντάζονται τη ζωή σε χρόνους περασμένους, δίνουν ζωή στους ήρωες λογοτεχνικών έργων...

Όμως, οι διαμαρτυρίες της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών και των γονέων διαρκώς διογκώνονται όπως και τα έξοδα για “απαλοιφή” των εικαστικών παρεμβάσεων στους σχολικούς τοίχους. Έτσι, κάποια στιγμή, η ατοπική κυβέρνηση, προφανώς για λόγους που έχουν να κάνουν και με τη δημόσια εικόνα της μετά από μια περίοδο μεγάλων φυσικών καταστροφών και περίεργων “ατυχημάτων” αποφασίζει την απαγόρευση της χρήσης των μαρκαδόρων στα σχολεία. Με επίσημες δηλώσεις ο Ατοπικός Πρωθυπουργός μαζί με τον Υπουργό Ατοπικής Παιδείας ανακοινώνουν τα νέα μέτρα.

Οι λίγοι δημιουργικοί εκπαιδευτικοί σκέφτονται ότι θα βρουν σίγουρα κάποιο τρόπο να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον των μαθητών τους στα μαθήματά τους. Στεναχωριούνται ωστόσο που η πλειοψηφία των συναδέλφων τους θα χάσει την ευκαιρία να κάνουν και τα δικά τους μαθήματα “πολύχρωμα” και ενδιαφέροντα. Ελπίζουν τουλάχιστον οι γονείς των παιδιών να αλλάξουν στάση και να απολαύσουν μαζί με τα παιδιά τους στιγμές δημιουργίας και ενίσχυσης των ενδο-οικογενειακών δεσμών. Από την άλλη, σκέφτονται, αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα επιτρέψει και πάλι τη χρήση των μαρκαδόρων όταν τα συμφέροντα των κατασκευαστών τους και των ελαιοχρωματιστών ασκήσουν την κατάλληλη πίεση...

24 Ιουλίου 1974 - Τι ακριβώς εορτάζουμε σήμερα;

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση είναι ένας καθαρά εννοιολογικός προβληματισμός: Εϊναι, άραγε, δόκιμη η χρήση του ρήματος "αποκαθίσταμαι" για την περιγραφή της σημερινής επετείου ή μήπως είναι το ρήμα "επιστρέφω" που αποδίδει ακριβέστερα τα γεγονότα εκείνων των ημερών; Το πρώτο ρήμα θυμίζει κάτι σε ερειπωμένο μνημείο που αναστηλώνεται, σε σπίτι πεπαλαιωμένο που ανακαινίζεται ή σε κτίριο διατηρητέο που αναπαλαιώνεται. Σε κάθε περίπτωση το αντικείμενο που αποκαθίσταται έχει έναν παθητικό ρόλο και υφίσταται μια ορισμένη μεταποίηση για να αποκτήσει νέα ζωή. 

Το ρήμα επιστρέφω αποδίδει ένα ενεργητικό ρόλο και παραπέμπει σε κάτι που παρέμεινε ζωντανό αν και διωκώμενο ή εξοστρακισμένο. Κάτι σαν την Ελευθερία του εθνικού μας ποιητή που είχε βρει καταφύγιο στα οστά των αγωνιστών της αναμένοντας ένα στόμα να της πεί "έλα πάλι"! Κάπως έτσι φαντάζομαι και τη Δημοκρατία την περίοδο της επταετίας. Διωκώμενη, κυνηγημένη, εξορισμένη σε κάποιο ερημονήσι παρέα με εκείνες κι εκείνους που έδωσαν τα νιάτα τους, τη ζωή τους, για να επιστρέψει στον τόπο της. Να περιμένει κι εκείνη, όπως ή αδελφή της Ελευθερία, ένα στόμα για να της πει το "έλα πάλι". Και δεν ήταν λίγα τα στόματα που την καλόυσαν, όπως έγινε, για παράδειγμα, στην κηδεία του Γεωργίου Σεφέρη όταν το πλήθος που συνόδευε τον νεκρό φωνάζε "Δημοκρατία! Ελευθερία!" και τραγουδούσε τους στίχους των ποιημάτων του.

Αν λοιπόν το πάνδημο αίτημα εκείνης της περιοδού ήταν η επιστροφή της Δημοκρατίας, όντως εκείνη επέστρεψε στις 24 Ιουλίου 1974; Κι αν δεν ήταν εκείνη που επέστρεψε, τι ή ποιος επέστρεψε; Και, εν πάσει περιπτώσει, επέστρεψε κι εκείνη πότε ακριβώς συνέβη αυτό;

Ας πάμε λιγό πιο πίσω, λοιπόν, για να θυμηθούμε τι επακριβώς συνέβη την ην 21η Απριλίου 1967. Αυτό που κυριολεκτικά συνέβη εκείνη την ημέρα, ήταν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και η ματαίωση των προγραμματισμένων εκλογών που θα γίνονταν μετά από 37 μέρες για να αποκατασταθεί ένα άλλο πραξικόπημα, άλλης μορφής, που πραγματοποιήθηκε την 15η Ιουλίου 1965. Μια ανατροπή της συνταγματικής τάξης που, βάσει του τότε ισχύοντος σύνταγματος, συνοψίζεται στη φράση "ο βασιλεύς βασιλεύει και ο λαός κυβερνά μέσω των νομίμως εκλεγμένων εκπροσώπων του". Τελευταία τέτοια νόμιμη εκλογική διαδικασία είχε πραγματοποιηθεί στις 16 Φεβρουαρίου 1964 με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου να λαμβάνει 52,72% και 171 από τις 300 έδρες στη βουλή.

Αναμφίβολα, την 24η Ιουλίου 1974 κάτι επέστρεψε και αυτό το κάτι ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Στις 8 Δεκεμβρίου 1963 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά την εκλογική του ήττα στις 3 Νοεμβρίου 1963. Τότε είχε ευρέως διαδοθεί στην ελληνική κοινή γνώμη ότι χρησιμοποίησε κατά την αναχώρησή του το ψευδώνυμο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης. Μετά από 11, λοιπόν, χρόνια, επιστρέφει πανηγυρικά από τον τόπο της αυτοεξορίας του στο Παρίσι. Σκηνές από την υποδοχή του στο αεροδρόμιο συνοδεύουν κατά κανόνα τα τηλεοπτικά αφιερώματα στη σημερινή επέτειο. Ας δούμε, λοιπόν, πώς ο ίδιος έχει περιγράψει το τι ακριβώς συνέβη εκείνη την ημέρα. Σε τηλεοπτικό διάγγελμά του προς το λαό την 31η Οκτωβρίου 1974 για τους λόγους ίδρυσης της Νέας Δημοκρατίας είχε πει κατά λέξη:

"Όπως γνωρίζετε, όταν στα πρόθυρα μια εθνικής καταστροφής με εκάλεσαν εξ΄ ονόματός σας η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία να σώσω την Ελλάδα. Κανένας όρος, κανένας περιορισμός δεν μου ετέθη. Ούτε ως προς την έκταση των εξουσιών μου, ούτε ως προς τη σύνθεση της κυβερνήσεώς μου ούτε ως προς το χρόνο της παραμονής μου εις την εξουσίαν."

Συνακόλουθα, εκείνη την ημέρα, το ζητούμενο δεν ήταν η επιστροφή της Δημοκρατίας αλλά η αποφυγή μιας εθνικής καταστροφής και η σωτηρία της Ελλάδας. Και για το σκοπό αυτό, η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, του παρείχαν την απόλυτη και χωρίς όρους εξουσία επί της χώρας και του λαού της. Επομένως, εκείνη την ημέρα καμία Δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε. Αυτό που κυριολεκτικά συνέβει είναι ότι ο Κωνστναντίνος Καραμαλής, επέστρεψε από την αυτοξορία του και εγκαταστάθηκε ως απολύτως άρχων προκείμενου να "σώσει την Ελλάδα".

Ας δούμε τώρα πώς ανταποκρίθηκε στην αποστολή του αξιοποιώντας και τις υπερξουσίες επ΄ αορίστω που διέθετε. Απέτρεψε την εθνική καταστροφή; Δυστυχώς όχι. Το μαρτυρεί η ντε φάκτο διχοτομημένη Κύπρος. Ωστόσο, φαίνεται ότι εκείνες τις ημέρες ετέθη το δίλημμα ενός πιθανού γενιεκυμένου ελληνοτουρκικού πολέμου. Το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο και το είχε εκφράσει ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Μαύρος δηλώνοντας στη Γενεύη, κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων μετά τον Αττίλα Ι: "μεταξύ ατίμωσης και πολέμου προτιμούμε τον πόλεμο". Όταν υπενθύμισε στον Καραμαλή αυτή τη φράση του υπουργού του ο εκτελών χρέη Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης σε συνομιλίες στο Μέγαρο Μαξίμου λίγες μέρες πριν τον Αττίλα ΙΙ σε μια προσπάθεια να τον πείσει να στείλει έστω και την ελάχιστη στρατιωτική βοήθεια για να αποφευχθεί η επικείμενη προέλαση των εισβολέων: "Εγώ δεν ξέρω, άλλος ο Μαύρος, άλλος εγώ!".

Επομένως, σύμφωνα με την ορολογία του Γεωργίου Μαύρου, η Ελλάδα επέλεξε την ατίμωση και το έθνος οδηγήθηκε στον ακρωτηριασμό. Ωστόσο, ο (κατά τα λεγόμενα του) σωτήρας, μετά την αποτυχία της αποστολής του, αποφάσισε να δώσει το λόγο στο λαό παραιτούμενος της απόλυτης εξουσίας που είχε, διενεργώντας εκλογές την 17η Νοεμβρίου 1974, ακριβώς ένα χρόνο μετά την εξέγερση των φοιτητών κατά της Χούντας. Ο λαός του έδωσε το εντυπωσιακό ποσοστό 54,37% και 220 από τις 300 έδρες στη βουλή, παρά την ατίμωση και τον εθνικό ακρωτηριασμό, καθώς βρέθηκε ενώπιον ενός άλλου, εξίσου πιεστικού διλήμματος: "Καραμανλής ή τανκς". Αξίζει στο σημείο αυτό να τονιστεί μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεις. Αμέσως μετά την προκύρξη των εκλογών ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι «η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας αποτελεί ασέβεια προς τη μνήμη των θυμάτων του Πολυτεχνείου», με την κυβέρνηση να υποστηρίζει ότι «η σύμπτωση εκλογών και πρώτης επετείου αποτελεί το καλύτερο μνημόσυνο για τους πεσόντες του ’73».

Εκείνη την ημέρα, θα μπορούσε ασφαλέστερα να θεωρηθεί ότι η Δημοκρατία επέστρεψε στον τόπο μας. Ενδεχομένως ταλαιπωρημένη από τις περιπλανήσεις της, ασθενούσα και ρακένδυτη και έχοντας την ανάγκη ιδιαίτερης φροντίδας για την αποκατάσταση της υγείας της (εδώ το ρήμα "αποκαθιστώ" νομίζω ότι ταιριάζει...). Ωστόσο, η καθιερώση αυτής της ημερομηνίας για τα "νικητήρια" προσκρούει στην ήδη από τότε διχογνωμία του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας για το αν αποτελεί ασέβεια ή "το καλύτερο μνημόσυνο" η ταύτισή της με την επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών το 1973. Εξάλλου, η καλύτερη ημέρα για να δείξουμε το σεβασμό μας στην ελληνική νεολαία και την αυτοθυσία της για την επιστροφή της Δημοκρατίας, θα ήταν, θεωρώ η 21η Φεβρουαρίου που σηματοδοτεί την κατάληψη της Νομικής το 1973, απαρχή των φοιτητικών αγώνων εκείνης της χρόνια που έληξαν με τρόπο τραγικό την 17 Νοεμβρίου 1973. Εκείνη η ημερομηνία έχει διπλή αξία καθώς την ίδια εκείνη ημέρα το 1821 ξεκινά πραγματικά και η επανάσταση του 1821 με την πρώτη ένοπλη σύγκρουση Ελλήνων υπό τον Βασίλειο Καραβιά και Τούρκων στο Γαλάτσι της Μολδοβλαχίας, δύο μέρες πριν από την έναρξη της Επανάστασης από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Ας επανέλθουμε όμως στο ζήτημα της επιστροφής της Δημοκρατίας. Μετά τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, ακολουθεί, στις 8 Δεκεμβρίου 1974, το δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος. Με ποσοστό 69,18% ο λαός αποφασίζει κατά της επιστροφής του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ και την εγκαθίδρυση το πολιτεύματος που ισχύει μέχρι σήμερα όπου ο ανώτατος άρχων εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια και έχει ρόλο ρυθμιστή του πολιτεύματος. Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ είχε διαφύγει στο εξωτερικό από τις 13 Δεκεμβρίου 1967 μετά το αποτυχημένο εγχειρήμά του να ανατρέψει τη Χούντα των Συνταγματρχών οι οποίοι στη συνέχεια, με δύο διαδοχικά "δημοψηφίσματα" το 1968 και το 1973 τον καθιστούν έκπτωτο καταργώντας τη μοναρχία. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αρχικά, και ο Φαίδων Γκιζίκης στη συνέχεια αναλαμβάνουν τό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο τελευταίος διατηρεί τη θέση του μέχρι την 18 Δεκεμβρίου 1974 οπότε αντικαθίσταται από το Μιχαή Στασινόπουλο ως "προσωρινό Πρόεδρο" μέχρι την 20η Ιουνίου 1975 οπότε αναλαμβάνει καθήκοντα ο νόμιμα εκλεγμένος Κωνσταντίνος Τσάτσος.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τότε, την 20η Ιουνίου 1975, αποθεραπεύεται η νοσούσα Δημοκρατία. Ωστόσο, μεταγενέστερες δηλώσεις για "σταγονίδια" στο στρατευμα και το ανολοκλήρωτο αίτημα της "αποχουντοποίησης" και, το κυριότερο, το όχι και τόσο εντυπωσιακό γεγνός της ορκωμοσίας του Κωνσταντίνου Τσάτσου, στερούν νομίζω από εκείνη την ημερονηνία την απαιτούμενη "τηλεοπτικότητα".

Συνακόλουθα, ας μείνουμε στη σημερινή επέτειο αλλά ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και την ιστορία μας. Αυτό που επέστρεψε σαν σήμερα πριν 50 χρόνια ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ναι, αναμβίβολα συνέβαλε στην ομαλοποίηση του πολιτικού μας βίου. Και, ναι, μεγάλες ευθύνες για την κυπριακή τραγωδία. Και, θεωρώ, ότι με τον τρόπο του, κατέθεσε την προσωπική του διάγνωση για την ασθένεια που ταλαιπωρεί τον τόπο μας από την ασφάλεια που του έδινε η ιδιότητα του απλού πολίτη.

Πριν όμως αναφερθώ σε αυτή τη διάγνωση με τρόπο ανάλογο του περιεχόμενου της, θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω δύο ιστορικές φράσεις ελλήνων πολιτικών σχετικά με την ελληνοτουρική αντιπαράθεση που και σήμερα αποτελεί μια καθημερινή πραγματικότητα. Η πρώτη, αναφέρθηκε ήδη, είναι η φράση το Γεργίου Μαύρου ότι "μεταξύ ατίμωσης και πολέμου προτιμούμε τον πόλεμο". Μια φράση που μεταγράφει στη συγκυρία της εποχής το εθνικό μας μότο "Ελευθερία ή Θάνατος". Θεωρώ ότι συχνά στην ιστορία του ο λαός μας ατιμάστηκε. Διότι στον πόλεμο η νίκη δεν είναι βεβαία και η ήττα ενίοτε είναι ολοκληρωτική. Και ναι μεν οι πεσόντες μπορεί να καθίστανται ήρωες, ώστοσο είναι αποκλειστικό καθήκον των επιζώντων να σηκώσουν με καρτερία το σταυρό μέχρι την ώρα που θα σημάνει και πάλι η καμπάνα της Ανάστασης.

Η δεύτερη ιστορική φράση αποδίδεται στον Γεώργιο Παπανδρέου, τον επονομαζόμενο και Γέρο της Δημοκρατίας, ο οποίος, ως Πρωθυπουργός, το 1964 είχε πει ότι “αν η Τουρκία ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, είμαστε υποχρεωμένοι να εισέλθωμεν”. Αποδέκτης ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον που εξηγούσε στον Παπανδρέου ότι η Τουρκία απειλούσε να εισβάλει στην Κύπρο. Η φράση αυτή, αποδίδει, κατά τη γνώμη, μια πιο ρεαλιστική και διαχρονιή προσέγγιση στο πώς πρέπει να προσεγγίζεται η ανάγκη, που εμφανίζεται ενίοτε, για "συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα".

Οι δύο αυτές φράσεις θα πρέπει, νομίζω, να αντιμετωπίζονται συνθετικα και με τη μορφή ενός διαρκούς ανοικτού ερωτήματος που παραμένει και σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρο: "Πόλεμος ή ειρήνη;" τουτέστιν: φρενοκομείο ή ατίμωση. Αυτή, θεωρώ, είναι η σύγχρονη εκδοχή με την οποία καταφέραμε να μετασχηματίσουμε εν έτει 2024, ο καθένας με τις ευθύνες του για όσα λάθη και παραλείψεις έχει διαπράξει, του προτάγματος που μας κληροδότησαν οι αγωνιστές του 1821.

Και ήρθε τώρα η ώρα γι΄ αυτό που σας υποσχέθηκα παραπάνω: Μια πιθανή διάγνωση της ασθένειας από την πάσχει η λεγόμενη "δημοκρατίας" μας. Την επεσήμανε ο ίδιος ο ιδρυτής της, όπως αναλύθηκε ανωτέρω, Κωνσαντίνος Καραμανλής. Ήταν 11 Ιανουαρίου 1989. Εν μέσω μιας χαωτικής πολιτικής κατάστασης που είχε διαμορφωθεί από την αποκάλυψη του σκανδάλου Κοσκωτά, δήλωσε: "Η Ελλάς, έχει μεταβληθεί από άκρη ως άκρη σε ένα απέραντο φρενοκομείο". Ιδού λοιπόν η από ιδρύσεως του Ελλαδικού κρατιδίου ικανότητα να καινοτομεί παγκομίως με το συγκερασμό των αντιθέτων: Επιλέγοντας την ειρήνη, δια της ατιμώσεως, το 1974, όχι μόνο δεν απέφυγε το φρενοκομείο, αλλά και το εγατέστηκε ως μόνιμη εσωτερική μορφή λειτουργίας του. Στο παρκάτω βίντεο, ο σύγχρονος Αριστοφάνης με το ψευδώνυμο Χάρρυ Κλυνν, κατά κόσμο Βασίλης Τριανταφυλίδης, αποκαλύπτει τα παρασκήνια πριν από τη δημόσια δήλωση της 11ης Ιανουαρίου 1989 και τις σχετικές οδηγίες που δόθηκαν στο εθνικό μας πρωταγωνιστή για την αποφυγή λέξεων που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την υστεροφημία του ή να καταστήσουν τη διάγνωσή του "ακατάλληλη δια ανηλίκους":

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει...

Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα ενδιαφέρον βιβλίο που πραγματεύεται το πώς μπορεί να επιτευχθεί το μεγαλείο (greatness), να πραγματοποιηθούν άθλοι.

Ο λαός μας έχει μακρά παράδοση σε αυτό. Δεν είναι λίγοι οι άθλοι που πέτυχε στη μακρά ιστορία του.... Και συμβαίνει το εξής παράδοξο: Όταν τούτος ο λαός αναγκάζεται από τις περιστάσεις, κατά κανόνα ελλείψει ηγεσίας που να συντονίζεται με τον ψυχισμό του, να ασχοληθεί με πιο πεζά πράγματα, με τα εύκολα, τότε, κατά κανόνα, αποτυγχάνει πανηγυρικά!

Αναγκαίος όρος για να αθλοφορεί ο λαός μας είναι να επιδιώκει το μεγαλείο, να θέτει στόχους που τον υπερβαίνουν, να είναι "ρεαλιστής" επιδιώκοντας το αδύνατο όπως έγραφαν στους τοίχους οι φοιτητές τον Μάη του 1968! Τότε, και τα εύκολα πραγματώνονται και τα αδύνατα γίνονται δυνατά.

Δυστυχώς, στις μέρες μας έχουμε οδηγηθεί σε τέλμα καθώς έχει επικρατήσει μια διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι δήθεν "η πολιτική είναι η τέχνη το εφικτού". Αυτό μπορεί να ισχύει για άλλες χώρες όπως αυτή την οποία εξουσίαζε εκείνος στον οποίο αποδίδεται το απόφθευγμα. Για την Ελλάδα, όμως, η Πολιτική έχει άλλες καταβολές και πολύ διαφορετικό περιεχόμενο. Στον τόπο μας η Πολιτική ιδρύθηκε ως η τέχνη του "κατ΄ αλήθειαν ζειν", ένας τρόπος συγκρότησης του συλλογικού που υπερβαίνει τον βιολογικό στόχο της επιβίωσης και της αναπαραγωγής.

Φτάσαμε στο σημείο διανοητές και πολιτικοί σχηματισμοί που αυτο-αποκαλούνται ελληνοκεντρικοί, να θέτουν ως προτεραιότητα την επιβίωση του ελληνισμού, όπως την αντιλαμβάνεται καθένας. Συνακόλουθα, επικεντρώνονται σε ζητημάτα όπως το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας και ενίοτε η αποσύνδεση της χώρας από μια γερμανοκρατούμενη ΕΕ, επιδιώκοντας την "εθνική επιβίωση" την "εδαφική ακεραιότητα" και την "επιστροφή στο μοντέλο του έθνους-κράτους". Η εστίαση σε αυτά τα ζητήματα ως "εθνικούς στόχους" ενισχύει τη διαστρέβλωση της ελληνικότητας. Ο ελληνισμός είναι πρόταση ζωής με οικουμενική απεύθυνση, επίκαιρη όσο ποτέ! Δεν αφορά μόνο τους έχοντες την ελληνική "υπηκοότητα". Ακόμη και αν σταματήσει η δημογραφική απίσχναση/αλλοίωση, επιτευχθεί μια ειρηνική συνύπαρξη με το τουρκικό καθεστώς και ανακτηθεί πλήρως η εθνική κυριαρχία, το ελλαδικό κρατικό μόρφωμα θα συνεχίσει, ίσως πιο αποτελεσματικά, να υπηρετεί τον πλήρη αφελληνισμό μας και την παραγραφή των εγκλημάτων που έχουμε υποστεί. Και η Ελληνική Πρόταση, θα παραμένει στην αφάνεια την ώρα που είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη για την όλη την οικουμένη!

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να θέσουμε ως στόχο την επιβίωση. Όπως δεν έθεσαν αυτό το στόχο οι αμέτρητοι ολοκαυτωθέντες και μαρτυρήσαντες Έλληνες! Το αντίθετο: διέσωσαν θυσιαστικά την ελληνικότητα και πλούτισαν το πάνθεον των Ηρώων μας! Το ζήτημα, είναι να επανεύρουμε τον προσανατολισμό μας. Την πραγματική μας ταυτότητα. Αυτό που διατηρήσαμε κατεχόμενοι και απωλέσαμε "ανεξαρτητοποιούμενοι". Σε αυτή την προοπτική, χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία και να διδαχθούμε, όχι από τα λάθη μας, αλλά από τους άθλους μας: Να τους εντοπίσουμε και να τους μελετήσουμε για να εμβαθύνουμε στα στοιχεία εκείνα που κάνουν τους έλληνες να μεγαλουργούν. Τότε μόνο ο ελληνισμός θα συγχρονιστεί με την ιστορία και θα είναι εγκαίρως παρόν και πλήρως προετοιμασμένος για τα επόμενα μεγάλα ραντεβού.

Ο ζητούμενος ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ δεν είναι ακατόρθωτος. Αρκεί να δούμε τον ιστορικό χρόνο με όρους σχετικότητας: Ως μία συνιστώσα του χωροχρονικού συνεχούς. Όπως μας δίδαξε ο θείος Αλβέρτος, όταν κινείσαι πολύ γρήγορα ο χρόνος κυλά αργά και ο χώρος διαστέλεται. Ενώ όταν βραδυπορείς ο χρόνος κυλά γρηγορότερα και ο χώρος συστέλεται.

Σήμερα τι βλέπουμε να συμβαίνει; Νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε ότι οι εξελίξεις μας ξεπερνούν (ο ιστορικός χρόνος κυλά γρήγορα) και ο ελληνικός χώρος (γεωγραφικά και πολιτισμικά) συστέλεται επικίνδυνα. Επομένως, χρειάζεται να επιταχύνουμε. Προσοχή όμως: Όχι να υπερβούμε το "όριο ταχύτητας"... Όπως συνέβη σε πλείστες άλλες περιπτώσεις "παλλιγενεσίας" και "εποποιίας"... Νομίζω μπορείτε εύκολα να εντοπίσετε τέτοιες, όπως για παράδειγμα όταν έστρεφαν οι λαοί το βλέμμα τους στον τόπο μας και έλεγαν "είμαστε όλοι Έλληνες" ή ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες"... Τελευταία τέτοια περίπτωση η περίοδος που ξεκίνησε με το Κίνημα των Αγανακτισμένων και τερματίστηκε, την επαύριο του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 με την επικράτηση του πνεύματος Τσολάκογλου χωρίς όμως την εμφάνιση κάποιου Γλέζου να δώσει το σύνθημα για τη συνέχιση του αγώνα. Αν διστάζετε να κατατάξετε εκείνη την περίοδο ως μια ακόμη ελληνική εποποιία, διαβάστε αυτό: https://www.kathimerini.gr/politics/822437/sygcharitiria-ston-tsipra-apo-madoyro-kastro-morales-kai-kirchner/

Είμαστε μια γενιά που έχει χάσει την αυτοπεποίθησή της γιατί μας λείπει η αυτογνωσία. Γι΄ αυτό και αδυνατούμε να διακρίνουμε τα στοιχεία εκείνα που μας χαρακτηρίζουν ώστε να κεφαλαιοποιήσουμε τα επιτεύγματά μας και να πατήσουμε πάνω τους και να εκτοξευτούμε! Διαθέτουμε σήμερα, όσο κι αν αυτό ακούγεται κάπως, τα αναγκαία εφαλτήρια για μια πρωτόγνωρη ανύψωση, δική μας και όλης της Οικουμένης. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει....

Θεόφιλον Νέκταρ

Στον κήπο της ψυχής μου, η αγάπη ανθίζει,

σαν νέκταρ των θεών, γλυκό και ανεξήγητο.

Στον Όλυμπο της καρδιάς μου, ο έρωτας κυριαρχεί,

μυστήριο που ανατρέπει τα όρια του χρόνου.

Εκεί, όπου οι αγγέλοι χορεύουν στο φως,

η αθανασία αγκαλιάζει τις ψυχές μας.

Στον αιώνιο κύκλο της ζωής και του θανάτου, η

αθανασία είναι η υπόσχεση της αιωνιότητας.

Στον καθρέφτη της συνείδησης, η μετάνοια λάμπει,

αναγνωρίζοντας τα λάθη και τις αμαρτίες μας.

Στον δρόμο της εσωτερικής μεταμόρφωσης,

η μετάνοια είναι η πύλη προς την αλήθεια.

Στον σταυρό της ψυχής, η λύτρωση ανατέλλει,

απελευθερώνοντας μας από τα δεσμά του πεπρωμένου.

Στον χορό της ελευθερίας, η λύτρωση χορεύει,

ανακαλύπτοντας τον πραγματικό νόημα της ύπαρξης.

Στον ήλιο της ψυχής, η ευλογία λάμπει,

σαν ανεξάντλητη πηγή ευτυχίας και χαράς.

Στον χορό της ευγνωμοσύνης, η ευλογία χορεύει,

αναγνωρίζοντας τα δώρα της ζωής.

Στον ναό της καρδιάς, η αγιότητα αναβλύζει,

σαν φως που διαπερνά το σκοτάδι.

Στον ουρανό της ψυχής, η αγιότητα ανατέλλει,

σαν αστέρι που φωτίζει τον πυλώνα της ύπαρξης.

Σε αυτόν τον χορό των λέξεων

ας ανακαλύψουμε το θησαυρό της ψυχής μας

και ας αναπτερωθούμε για τα μελλούμενα!

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ Βασικών αρχών και στόχων 3 Σεπτέμβρη 1974 - Αναδημοσιεύεται εξ΄ αφορμής της σημερινής εκδήλωσης για το νεκροθάφτη του ΠΑΣΟΚ, γνωστό και ως "λαδέμπορα"

Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Ελληνα. Ομως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δε δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής. Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού, γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δε συνοδευτούν – το γρηγορότερο δυνατό – από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Οτι τώρα προέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί. Πως είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία.

Σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ’ άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ηρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.

Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ. Μεταβλήθηκε η Ελλάδα σε προχωρημένο πυρηνικό φυλάκιο του Πενταγώνου, για να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων. Διαβρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες δυνάμεις, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, η πολιτική ηγεσία του τόπου έτσι, ώστε να καταστεί δυνατή η επιβολή ξενοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, όταν αυτό κρίθηκε πως συνέφερε την Ουάσιγκτων. Επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία για να ανακοπεί η πορεία του Λαού μας προς τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Προκλήθηκε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ακολούθησε η βάναυση τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να διχοτομηθεί η μεγαλόνησος και να αποτελέσει τελικά ένα νέο στρατιωτικό ορμητήριο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο.

Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των Η.Π.Α. και της Δύσης, με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Για να μαραθεί η ελληνική ύπαιθρος, για να μην αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, για να συνεχιστεί η μετανάστευση, η προσφορά φτηνής εργασίας στην πρωτεύουσα, μα και στην ξενητιά, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά.

Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Ελληνα εργαζόμενου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.

Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Ελληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, το βιοτέχνη, το μισθωτό, τον υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις του. Να στελεχώσουν και να συμμετάσχουν στην κατεύθυνση ενός Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ’ όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής.

Βασικός κυριαρχικός στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του Εθνους και στην υπηρεσία του Λαού. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ’ όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία, σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του Λαού αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας. Και βέβαια πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό ΝΑΤΟ. Και βέβαια πρέπει να ακυρωθούν όλες οι διμερείς συμφωνίες που έχουν επιτρέψει στο Πεντάγωνο να μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο για την προώθηση της επεκτατικής του πολιτικής. Μα πίσω από το ΝΑΤΟ, πίσω από τις αμερικάνικες βάσεις είναι οι μονοπωλιακές πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα ντόπια υποκατάστατά τους. Γι’ αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί το θεμέλιο λίθο του Κινήματός μας. Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα του και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Ελληνας, το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο Λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της Χώρας. Για να εξασφαλιστεί η εργασία και η κατοικία σε όλους τους Ελληνες. Για να καταργηθούν τα προνόμια των λίγων στην ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Για να προστατευτούν η μητέρα, το παιδί, τα γερατειά. Για να κατοχυρωθεί η κοινωνική και η οικονομική ισότητα των δύο φύλων. Για να ελευθερωθεί η σκέψη και να γίνει η παιδεία κτήμα όλων των Ελλήνων.

Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει το φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα. Θεμελιακή αρχή του Κινήματος είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία – από τη βάση μέχρι την ηγεσία – με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν. Και το πρόγραμμα και το οργανωτικό σχήμα θα συναποφασιστούν στην πορεία με την ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του πρώτου συνέδριου που γρήγορα θα συγκληθεί. Και αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.

Εχει ο Λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος που στηρίζονταν στη φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών, που να τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης, για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια.

Η σημερινή διακήρυξή μας είναι μια διακήρυξη που είμαστε βέβαιοι ότι αντικατοπτρίζει το πιστεύω, τους πόθους, τις απαιτήσεις, το όραμα του Ελληνικού λαού. Εχει σκοπό να παρακινήσει συζήτηση και προβληματισμό σε εθνικό επίπεδο. Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Ελληνες.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους:

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας.

Για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας, που επιβλήθηκε με το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967, δεν ήταν παρά μια ιδιαίτερη στυγνή μορφή αποικιοποίησης της Ελλάδας από το Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ, με τη συνεργασία του εξαρτημένου δυτικοευρωπαϊκού και ντόπιου μεταπρατικού κεφάλαιου. Ως στόχο είχε την εξυπηρέτηση των στρατηγικών και οικονομικών επιδιώξεων του αμερικάνικου κεφάλαιου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Γι’ αυτό ο αγώνας του Λαού μας αποβλέπει πρώτιστα στην οριστική εξάλειψη των αιτίων που οδήγησαν στη στυγνή δικτατορία της επταετίας. Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δικαιωθεί αν δεν υπάρξει:

α) Τιμωρία των ενόχων και των βασανιστών της χουντικής επταετίας και των υπεύθυνων της προδοσίας της Κύπρου.

β) Πλήρης αποκατάσταση των θυμάτων της δικτατορίας.

γ) Αμεση ακύρωση όλων των ανελεύθερων και καταπιεστικών έκτακτων μέτρων της χουντικής επταετίας, καθώς και των παρόμοιων νομοθετημάτων των προδικτατορικών κυβερνήσεων.

δ) Εξασφάλιση της ελεύθερης επιστροφής των πολιτικών προσφύγων στην πατρίδα.

ε) Εξυγίανση όλου του κρατικού μηχανισμού.

στ) Εξάλειψη του παρακράτους και του κομματικού κράτους.

ζ) Αμεση ένταξη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας στην υπηρεσία του Εθνους και του Λαού και υποβολή τους σε αποτελεσματικό, πλήρη και συνεχή έλεγχο από τη νόμιμα εκλεγμένη πολιτική ηγεσία.

Για την εξάλειψη του συστήματος που οδήγησε στην ιμπεριαλιστική κατοχή της πατρίδας μας και των συνθηκών που το δημιούργησαν, το διατηρούν και το προστατεύουν, για τη θεμελίωση μιας γνήσιας, αβασίλευτης, αναγεννημένης και σοσιαλιστικής Ελληνικής Δημοκρατίας, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θέτει ως προϋπόθεση την επίτευξη των ακόλουθων συγκεκριμένων στόχων:

1.     Κάθε εξουσία πηγάζει από το Λαό, εκφράζει το Λαό και υπηρετεί το Λαό. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο.

2.     Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του Λαού μας.

3.        Για τα βασικά δικαιώματα του πολίτη ισχύει ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ατόμου, όχι μόνο κατοχυρώνονται συνταγματικά αλλά και προστατεύονται αποτελεσματικά από τη Δικαιοσύνη που είναι ανεξάρτητη. Η Ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται.

4.     Εξασφαλίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων.

5.     Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου.

6.     Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες.

7.     Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται ως ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζομένου Λαού.

8.     Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία.

9.     Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυριαρχικό δικαίωμα του Ελληνικού λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας.

10.   Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με στόχους: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας και την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του Ελληνικού Λαού. Ως χώρα που είναι ταυτόχρονα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο κάνει την παρουσία της αισθητή και στους τρείς αυτούς χώρους. Η αποπυρηνικοποίηση του μεσογειακού και βαλκανικού χώρου, η ουδετεροποίηση της Μεσογείου από τους στρατιωτικούς συνασπισμούς, η σύσφιγξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων με τους λαούς όλης της Ευρώπης και της Μεσογείου, ως προσφορά και στη διεθνή ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών και η δομή όλων των χωρών σε μια πανανθρώπινη και πανελεύθερη Κοινότητα με ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, αποτελούν μόνιμες επιδιώξεις της.

11.   Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

12.   Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού, που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτή η πορεία προϋποθέτει για το σήμερα ορατό μέλλον:

α. Την κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Ταυτόχρονα προωθείται συστηματικά η ένταξη των αγροτικών επιχειρήσεων σε συνεταιρισμούς νέας μορφής, με δραστηριότητα που θα επεκτείνεται στην προμήθεια πρώτων υλών και στην επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους. Οι οργανισμοί αυτοί θα καταργήσουν το μεσάζοντα που εκμεταλλεύεται το προϊόν του ιδρώτα και της γης του αγρότη. Στη βιοτεχνία προωθείται επίσης η συνεταιριστική εκμετάλλευση.

β. Τον περιφερειακά αποκεντρωμένο κοινωνικό προγραμματισμό της οικονομίας που συνδυάζεται με τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων από τους εργαζόμενους (δηλαδή με την αυτοδιαχείριση) και από τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς. Αρμόδιος κοινωνικός φορέας είναι το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος ή η κοινότητα, ανάλογα με το μέγεθος, τον τύπο και τη σημασία της παραγωγικής μονάδας.

γ. Τη διοικητική αποκέντρωση με ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης.

δ. Το συστηματικό και προοδευτικό κλείσιμο του ανοίγματος ανάμεσα στα κατώτερα και τα ανώτερα εισοδήματα κατά περιφέρεια και επάγγελμα.

ε. Μια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια.

στ. Μια καινούργια παιδεία για να καταργηθούν οι φραγμοί που εμποδίζουν το πλάτεμα της γνώσης και να δημιουργηθούν ελεύθερα σκεπτόμενοι και κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες. Η παιδεία είναι ευθύνη του κοινωνικού συνόλου. Η ιδιωτική εκπαίδευση καταργείται. Η δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία εξασφαλίζεται ανεξαίρετα για όλους τους Ελληνες, θεσπίζεται εκπαιδευτική πολιτική που να εξασφαλίζει την πλατιά συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και τη συμμετοχή των σπουδαστών στον προγραμματισμό της παιδείας και στη διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

ζ. Την κοινωνικοποίηση της υγείας, που συνεπάγεται τη δωρεάν ιατρική, φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, την προληπτική υγιεινή για όλους τους Ελληνες, την κατάργηση των ιδιωτικών κλινικών και όλων των προνομίων στην παροχή ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών.

η. Ενα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για υγεία, ατυχήματα, γερατειά και ανεργία, που να επεκταθεί σε όλους τους Ελληνες.

θ. Την προστασία της μητέρας και του παιδιού.

ι. Την προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή ολόκληρου του Λαού στην πολιτιστική εξέλιξη.

Οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις του εργαζόμενου Ελληνικού λαού εργατών, αγροτών, μισθωτών, υπαλλήλων, νεολαίας, μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών η θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα καλεί τον Ελληνικό Λαό να οργανωθεί στις τάξεις του, σε οργανώσεις βάσης, να συμμετάσχει άμεσα στην παραπέρα διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα. Ετσι θα συνεχίσουμε με νέα ένταση και αποφασιστικότητα τον αγώνα για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα. 

Μάθετε φίλοι και δικοί...

Μάθετε φίλοι και δικοί: ούλοι οι αντρειωμένοι
στον έβδομο τον Ουρανό είναι συγκεντρωμένοι!

Τσοι θέλει ο Δημιουργός όλους ολόγυρά-ν-του
γιατί στη Γη εκάνανε το Θείο Θέλημα-ν-του!

Κρατήσανε αμόλυντη την Πίστη την Αγία
και δώσανε το αίμα τους για την Ελευθερία.

Εκάνανε το χρέος τους μας δώσανε σκυτάλη
αυτοί θα παραδώσουμε εις τη γενιά την άλλη.

Υπάρχει τέρμα, άραγε, στη σκυταλοδρομία,
μποροστά μας τη μετρά τη Γη με Βιά η Ελευθερία.

Την είδα και τη γνώρισα απ' του σπαθιού την κόψη
και μου 'πε: "Ήρθε η καιρός η Ελλάδα να προκόψει...

... γιατί αν μείνει μίζερη γριά ξεδοντιασμένη
όλη η ανθρωπότητα θα 'ναι βασανισμένη!"

Ας κάνουμε τον τόπο μας τσοι Αρετής αλώνι
και η επόμενη γενιά τη Γη απογειώνει!

Ελληνικότητα και ημι-ελληνικότητα...

«Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφά ελληνικά, με δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, τα ελληνικά». Η διαπίστωση αυτή έγινε από τον κορυφαίος ισπανό ακαδημαϊκό Francisco Rodriguez Adrados (1922-2020) ελληνιστή, γλωσσολόγο, μεταφραστή και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Θα τη βρείτε στο βιβλίο του με τίτλο «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας» των εκδόσεων Παπαδήμα. Σχετικό άρθρο για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Η διαπίστωση αυτή μου δίνει την αφορμή να κάνω μια αναφορά στην επιτελεστικότητα του λόγου: Του τρόπου με τον οποίο ο Άνθρωπος κατανοεί τον κόσμο, εκφράζεται και ενεργεί:

1. Αποκαλύπτοντας την αλήθεια των πραγμάτων και τους αναλοίωτους νόμους του γίγνεσθαι (φυσική και κοινωνική "αναγκαιότητα") - Επιστημονικός Λόγος / Λογική.
2. Δίνοντας μορφή σε ιδανικά και αξίες (μεταφυσική "στόχευση") - Καλές Τέχνες / Αισθητική.
3. Διαμορφώνοντας τις υλικές συνθήκες της ύπαρξής μας (πρακτική "αποτελεσματικότητα") - Τεχνολογία / Τεχνική.

Η Ελληνική Γλώσσα, εν τέλει η Ελληνικότητα, δεν είναι απλώς ένα περίτεχνο εκφραστικό εργαλείο ακριβείας μια κιβωτός ιδέων και αρετών. Είναι, τολμώ να πω, η Υψηλή Τεχνολογία που γεννά πολιτισμούς, κατά το μέτρο της κατά περίπτωση πρόσληψής της από όποια κοινωνία έρχεται σε επαφή μαζί της.

Ιστορικά, αυτό που ονομάζουμε Δύση, αλλά και αυτό που ονομάζουμε Εγγύς Ανατολή, υπήρξαν ατελείς προσλήψεις της Ελληνικότητας. Γι΄ αυτό και οι "ημιελληνικοί" αυτοί πολιτισμοί βρίσκονται σήμερα σε βαθια κρίση που εμφανίζεται με τη μορφή ποικιλώνυμων φονταμεταλισμών καθώς έρχονται στην επιφάνεια τα αναπόφευκτα σφάλματα της ατελούς πρόσληψης του Ελληνικού Λόγου, κυρίως όσον στη μορφή (2) ανωτέρω. Και η δύναμη εκείνη που οδηγεί "στα άκρα" την "ημιελληνικότητα" (ασθένεια από την οποία πάσχει και ο κυρίαρχος στον τόπο μας "ελλαδισμός") δεν είναι άλλη απ΄την ραγδαία πρόοδο της "τεχνοεπιστήμης", μιας οικουμενικής μορφής "ημιελληνικών" που εστιάζει στις ανωτέρω μορφές (1) και (3) του επιτελεστικού Ελληνικού Λόγου.

Είναι, θεωρώ, ώριμες οι συνθήκες να επανέλθει η Ελληνικότητα στην πλήρη μορφή της, με σύγχρονο τρόπο, που θα απαντά σε οικουμενικές προκλήσεις επισημαίνοντας και υπερβαίνοντας σφάλματα ή κενά πρόσληψης (δυτικά, ανατολικά και τεχνοεπιστημονικά). Επί αυτής της προοπτικής, παραπέμπω σε σχετική ανάρτηση στο προσωπικό μου ιστολόγιο.